به نقل از «پارسینه»

بیماری کرون و کولیت زخمی چه تفاوت‌هایی دارند؟

تاریخ انتشار: ۱۷ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۸۰۸۳۳۲

بیماران مبتلا به کولیت زخمی معمولا با احساس درد در قسمت پایین سمت چپ شکم مواجه هستند.

بیماری کرون و کولیت زخمی (اولسراتیو) دو شکل رایج از بیماری التهابی روده هستند. بیماری التهابی روده اصطلاحی کلی برای برخی بیماری‌ها است که موجب بروز التهاب در روده بزرگ و روده کوچک می‌شوند. اگرچه این دو بیماری دارای برخی علائم مشابه هستند، اما برخی خصوصیات آن‌ها بسیار متفاوت هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بیماری کرون و کولیت زخمی چه تفاوتی‌هایی دارند؟

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "وری ول هلث"، بیماری کرون و کولیت زخمی دارای علائم مشابه زیادی هستند، اما روش‌های درمان آن‌ها اعم از دارویی و جراحی دقیقا یکسان نیستند. در بسیاری موارد، یک متخصص گوارش آموزش دیده با استفاده از نتایج آزمایش‌های مختلف می‌تواند تشخیص دهد که بیماری التهابی روده یک مورد بیماری کرون است یا کولیت زخمی. با این وجود، مواردی وجود دارند که تشخیص نوع بیماری التهابی روده بسیار دشوار است.

تفاوت‌های بین این بیماری‌ها ممکن است بیماران مبتلا به بیماری التهابی روده را بسیار گیج کند. همانند هر شرایط مزمن دیگری، آشنایی با بیماری و آموزش ابزاری مهم برای تبدیل شدن به یک شرکت کننده فعال در تعریف برنامه درمانی فرد است.

اگر تشخیص بیماری شما قطعی نیست، دچار هراس نشوید. در برخی افراد، تشخیص نوع بیماری التهابی روده می‌تواند به زمان بیشتری نیاز داشته باشد. در حدود ۵ تا ۲۰ درصد موارد، کولیت نامشخص در افراد تشخیص داده می‌شود.

امروزه، بیماری التهابی روده راحت‌تر درمان می‌شود و دارو‌های بسیاری وجود دارند که به افراد مبتلا به اشکال مختلف این بیماری برای کنترل بهتر آن کمک می‌کنند. تفاوت‌های اصلی بیماری کرون و کولیت زخمی در ادامه بیان شده اند.

کولیت زخمی

درد در قسمت پایین سمت چپ شکم احساس می‌شود
خونریزی طی اجابت مزاج شایع است
التهاب معمولا تنها در روده بزرگ وجود دارد
التهاب پیوسته است و تکه تکه نیست
دیواره روده بزرگ نازک می‌شود
گرانولوما‌ها وجود ندارند
زخم‌ها تنها در پوشش مخاطی روده بزرگ وجود دارند
عوارض فراوانی کمتری دارند
بیشتر در افراد غیر سیگاری دیده می‌شود
بیماری کرون

درد در قسمت پایین سمت راست شکم احساس می‌شود
خونریزی طی اجابت مزاج شایع نیست
التهاب در بخش‌های مختلف دستگاه گوارش وجود دارد
التهاب حالت تکه تکه دارد
روده بزرگ از ظاهر سنگفرشی برخوردار شده و دیواره آن ضخیم می‌شود
گرانولوما‌ها اغلب وجود دارند
زخم‌ها در روده بزرگ عمق بیشتری دارند
عوارض فراوانی بیشتری دارند
سیگار کشیدن می‌تواند شرایط را تشدید کند
علائم

بسیاری از علائم کولیت زخمی و بیماری کرون مشابه هستند، اما برخی تفاوت‌های ظریف نیز وجود دارند.

بیماران مبتلا به کولیت زخمی معمولا با احساس درد در قسمت پایین سمت چپ شکم مواجه هستند، در شرایطی که بیماران مبتلا به بیماری کرون معمولا (اما نه همیشه) درد در قسمت پایین سمت راست شکم را تجربه می‌کنند.

در کولیت زخمی، خونریزی از رکتوم هنگام اجابت مزاج بسیار شایع است، در شرایطی که خونریزی در بیماران مبتلا به بیماری کرون شیوع کمتری دارد.

مکان التهاب

در بیماران مبتلا به بیماری کرون، مکان التهاب ممکن است هر جایی در دستگاه گوارش از دهان تا مقعد باشد. در کولیت زخمی، روده بزرگ معمولا تنها مکانی است که تحت تاثیر قرار می‌گیرد. با این وجود، در برخی افراد مبتلا به کولیت زخمی، آخرین قسمت روده کوچک به نام درازروده یا ایلئوم نیز ممکن است درگیر التهاب شود.

الگو‌های التهاب

الگوی هر شکل از بیماری التهابی روده که در دستگاه گوارش شکل می‌گیرد، بسیار مشخص و متمایز است.

کولیت زخمی معمولا در مناطق ملتهب ادامه دارد. در بسیاری موارد، کولیت زخمی در رکتوم یا کولون سیگموئید آغاز شده و با پیشرفت بیماری در تمام روده بزرگ گسترش می‌یابد.

در بیماری کرون، التهاب ممکن است به صورت تکه تکه در یک یا تعداد بیشتری از اندام‌ها در دستگاه گوارش رخ دهد. به عنوان مثال، یک بخش بیمار روده بزرگ ممکن است بین دو بخش سالم ظاهر شود.

ظاهر

طی یک کولونوسکوپی یا سیگموئیدوسکوپی، پزشک می‌تواند شرایط درون روده بزرگ را مشاهده کند.

در بیماری کرون، دیواره روده بزرگ ممکن است افزایش ضخامت خود را تجربه کند و به واسطه الگوی تکه تکه بافت بیمار و سالم، ممکن است ظاهری سنگفرشی داشته باشد.

در کولیت زخمی، دیواره روده بزرگ نازک می‌شود و التهاب پیوسته بدون وجود تکه‌های بافت سالم در بخش بیمار شکل می‌گیرد.

گرانولوما‌ها


گرانولوما‌ها سلول‌های ملتهبی هستند که به یکدیگر پیوسته و یک ضایعه را تشکیل می‌دهند. گرانولوما‌ها در بیماری کرون دیده می‌شوند، اما در کولیت زخمی وجود ندارند. از این رو، زمانی که آن‌ها در نمونه‌های بافت برداشته شده از یک بخش ملتهب دستگاه گوارش مشاهده می‌شوند، نشانگر خوبی برای این است که بیماری کرون به درستی تشخیص داده شده است.

زخم‌ها

در کولیت زخمی، غشا مخاطی روده بزرگ زخم می‌شود. این زخم‌ها فراتر از این پوشش داخلی ادامه نمی‌یابند.

در بیماری کرون، زخم‌ها عمق بیشتری داشته و ممکن است تمام لایه‌های دیواره روده بزرگ را درگیر کنند.

عوارض

در بیماری کرون، تنگی، شکاف و فیستول‌ها عوارضی غیر معمول نیستند. این شرایط در موارد کولیت زخمی کمتر دیده می‌شوند.

سیگار کشیدن

یکی از جنبه‌های گیج کننده بیماری التهابی روده تعامل آن با سیگار یا تنباکو است. سیگار کشیدن با دوره شدیدتر بیماری در بیماران مبتلا به بیماری کرون مرتبط است و ممکن است خطر عود و نیاز به جراحی را افزایش دهد.

برای برخی افراد مبتلا به کولیت زخمی سیگار کشیدن اثری محافظتی دارد، اگرچه این کار به واسطه خطرات سلامت چشمگیر خود سیگار توصیه نمی‌شود. کولیت زخمی اغلب به نام بیماری افراد غیر سیگاری شناخته می‌شود.

درمان

دارو‌ها


در بسیاری موارد، دارو‌هایی که برای درمان کولیت زخمی و بیماری کرون استفاده می‌شوند، مشابه هستند. با این وجود، برخی دارو‌ها برای درمان یک شکل از بیماری التهابی روده نسبت به موارد دیگر کارایی بیشتری دارند.

درمان رایج کولیت زخمی شامل دارو‌های ۵-آمینوسالیسیلیک اسید (۵-ASA) و کورتیکواستروئید‌ها می‌شود. دارو‌های ۵-ASA معمولا برای درمان بیماری کرون استفاده نمی‌شوند، اما کورتیکواستروئید‌ها استفاده می‌شوند.

برخی دارو‌ها تنها برای درمان یک شکل از بیماری التهابی روده یا دیگری تایید شده اند. به عنوان مثال، سیمزیا (سرتولیزوماب پگول) تنها برای درمان بیماری کرون و کولازال (بالسالازید دی‌سدیم) تنها برای درمان کولیت زخمی تایید شده است.

سایر دارو‌های جدیدتر از جمله هومیرا (آدالیموماب) و انتیویو (ودولیزوماب) هم برای بیماری کرون و هم کولیت زخمی تایید شده اند.

جراحی

برای بیماران مبتلا به بیماری کرون، عمل جراحی برای برداشت بخش‌های بیمار روده بزرگ ممکن است به تسکین علائم کمک کند، اما بیماری تمایل به عود دارد. از آنجایی که در کولیت زخمی التهاب تنها در روده بزرگ رخ می‌دهد، برداشتن اندام که به نام کولکتومی شناخته می‌شود، به عنوان یک درمان ریشه‌کن کننده در نظر گرفته می‌شود.

برداشتن تنها بخشی از روده بزرگ معمولا در بیماران مبتلا به کولیت زخمی انجام نمی‌شود، زیرا بیماری در بخش دیگری از باقیمانده روده بزرگ عود خواهد کرد. پس از یک کولکتومی، یک بیمار مبتلا به کولیت زخمی ممکن است یک ایلئوستومی یا یکی از چندین نوع کیسه داخلی ایجاد شده از روده کوچک سالم را داشته باشد.

کیسه‌های داخلی معمولا در بیماران مبتلا به بیماری کرون که باید تحت کولکتومی قرار بگیرند، ایجاد نمی‌شوند، زیرا بیماری کرون ممکن است در کیسه رخ دهد. کیسه ممکن است ملتهب شده و باید در یک عمل جراحی دیگر برداشته شود.     منبع:برترین ها

منبع: پارسینه

کلیدواژه: سلامت سلامت بدن بیماری کرون بیماری کرون و کولیت زخمی روده بزرگ ممکن دستگاه گوارش تنها برای درمان بیماری کرون بسیاری موارد روده بزرگ بیماری کرون افراد مبتلا کولیت زخمی برای درمان بیشتری دارند کولیت زخمی مشابه هستند سیگار کشیدن روده بزرگ اجابت مزاج وجود دارند برخی افراد روده کوچک تایید شده شده اند دارو ها تکه تکه زخم ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۸۰۸۳۳۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بسیاری از اختلالات روانی ریشه جسمانی دارند

تیک‌های جسیکا هیوستون زمانی شروع شد که فقط ۱۲ سال داشت. با گذشت زمان، وضعیت او رو به وخامت گذاشت تا اینکه دچار تشنج شد و سریعا به بیمارستان انتقال یافت. پزشکان بیمارستان محلی در دورهام انگلستان، وضعیت او را نادیده گرفتند و گفتند دچار اضطراب شده است و احتمالا زمان زیادی را صرف تماشای ویدئو‌های تیک تاک می‌کند.

جسیکا درواقع از بیماری خودایمنی رنج می‌برد که براثر عفونت باکتریایی استرپتوکوک به‌وجود می‌آید. بیماری او نوعی از اختلالات عصب-روان‌شناختی ایمنی خودکار کودکان مرتبط با عفونت‌های استرپتوکوک (PANDAS) بود. وقتی عفونت شناسایی و درمان شد، علائم او درنهایت شروع به بهبود کرد.

خانم هیوستون تنها فردی نیست که دچار اختلال عملکردی در مغز است که با اختلال روانی اشتباه گرفته می‌شود. شواهد فراوان نشان می‌دهند مجموعه‌ای از عفونت‌ها می‌توانند موجب وضعیت‌هایی مانند اختلال وسواس فکری-عملی، تیک، اضطراب و حتی روان‌پریشی شوند. اختلالات التهابی و متابولیکی نیز می‌توانند اثرات قابل‌توجهی بر سلامت روان داشته باشند، اگرچه روانپزشکان به‌ندرت آنها را مورد توجه قرار می‌دهند.

بازاندیشی درباره علت اختلالات روانی می‌تواند پیامد‌های عمیقی برای میلیون‌ها فرد مبتلا به بیماری‌های روانی داشته باشد که درحال‌حاضر به‌خوبی تحت درمان قرار نمی‌گیرند. به‌عنوان مثال، بیش از ۹۰ درصد از بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی در طول زندگی به بیماری‌های عودکننده مبتلا می‌شوند. بیش از ۴۶ درصد از کودکان مبتلا به اختلال وسواس فکری-عملی بهبود نمی‌یابند. حدود ۵۰ تا ۶۰ درصد از بیماران مبتلا به افسردگی پس از آزمایش دارو‌های مختلف درنهایت بهبود می‌یابند. درک عمیق‌تر مولفه‌های زیستی سلامت روان می‌تواند به تشخیص دقیق‌تر و درمان‌های هدفمندتر منجر شود.

از دیرباز، رشته روانپزشکی به‌جای اینکه بر علل زمینه‌ای متمرکز باشد، حول توصیف و طبقه‌بندی علائم متمرکز بوده است. راهنمای تشخیصی و آماری اختلال‌های روانی (DSM) در سال ۱۹۵۲ منتشر شد و حاوی توصیفات، علائم و معیار‌های تشخیصی است. گرچه این راهنما به یک‌دست‌شدن تشخیص‌ها کمک کرده است، بدون درنظر گرفتن مکانیسم‌های پشت‌صحنه‌ی اختلالات روانی بیماران را گروه‌بندی می‌کند.

بین علائم افسردگی و اضطراب همپوشانی زیادی وجود دارد و برخی این سوال را مطرح می‌کنند که آیا این موارد واقعا بیماری‌های مجزایی هستند. درعین‌حال، افسردگی و اضطراب به شکل‌های مختلفی وجود دارند. برای مثال، اختلال هراس با و بدون آگورافوبیا تشخیص‌های متفاوتی هستند، اما ممکن است تفاوت‌های معناداری بین آنها پیدا نکنیم. این امر می‌تواند به تنوع بالای بیماران شرکت‌کننده در کارآزمایی‌های دارویی منجر شود و به علت اشتراکات کم و اختلافات زیاد میان شرکت‌کنندگان، این آزمایش‌ها نتیجه‌ای حاصل نکنند.

تلاش‌های پیشین برای یافتن مکانیسم‌های علّی برای بیماری‌های روانی چالش‌برانگیز بوده است. در سال ۲۰۱۳ موسسه ملی سلامت روان سعی کرد از پژوهش برپایه‌ی طبقه‌بندی‌های مبتنی‌بر علائم DSM فاصله بگیرد. بودجه هنگفتی صرف پژوهش درمورد فرایند‌های بیماری مغز شد با این امید که ژن‌ها را مستقیما به رفتار‌ها پیوند بزند. اما این ایده درنهایت شکست خورد و بیشتر ژن‌های کشف‌شده اثرات کوچکی داشتند.

ژن‌ها گرچه ممکن است در ابتلا به اختلالات روانی نقش داشته باشند، به‌تنهایی پاسخ این موضوع نیستند. لودگر تبارتز ون الست، استاد روانپزشکی و روان‌درمانی در بیمارستان دانشگاه فرایبورگ آلمان می‌گوید بسیاری از اختلالات مانند اسکیزوفرنی، اختلال نقص توجه-بیش‌فعالی، اضطراب و اوتیسم می‌توانند براثر اختلال ژنتیکی ۲۲q۱۱.۲ ایجاد شوند که در آن بخشی از کروموزوم ۲۲ حذف شده است.

در سال ۲۰۰۷ مطالعات انجام‌شده در دانشگاه پنسیلوانیا نشان داد ۱۰۰ بیمار با علائم روان‌پزشکی یا نقایص شناختی درواقع دچار نوعی بیماری خودایمنی بودند. بدن آنها درحال ایجاد آنتی‌بادی علیه گیرنده‌های کلیدی در سلول‌های عصبی به نام گیرنده NMDA بود. این امر به تورم مغز منجر می‌شود و می‌تواند طیف وسیعی از علائم ازجمله پارانویا، توهم و پرخاشگری را ایجاد کند. بیماری توصیف‌شده آنسفالیت گیرنده ضد NMDA نام گرفت و در بسیاری از موارد با حذف آنتی‌بادی‌ها یا استفاده از دارو‌های ایمنی‌درمانی یا استروئید‌ها قابل درمان بود. مطالعات انجام‌شده روی بیمارانی که اولین دوره روان‌پریشی را داشتند، نشان داده است بین ۵ تا ۱۰ درصد آنها آنتی‌بادی‌های حمله‌کننده به مغز را نیز داشتند.

به‌نظر می‌رسد در موارد نادر اختلال وسواس فکری-عملی می‌تواند توسط سیستم ایمنی نیز ایجاد شود. این وضعیت در PANDAS دوران کودکی مشاهده می‌شود که خانم هیوستون در سال ۲۰۲۱ مبتلا به آن تشخیص داده شد. این اختلال گاهی در بزرگسالان هم دیده می‌شود. مرد ۶۴ ساله‌ای زمان زیادی را صرف کوتاه کردن چمن‌های حیاط خانه خود کرد، اما روز بعد دچار احساس پشیمانی و گناه شد. پژوهشگران دریافتند این علائم ناشی از حمله آنتی‌بادی‌ها به نورون‌های مغز او است.

اخیراً، بلیندا لنوکس، مدیر گروه روانپزشکی دانشگاه آکسفورد، آزمایش‌هایی را روی هزاران بیمار مبتلا به روان‌پریشی انجام داده است. او میزان آنتی‌بادی‌ها را در نمونه‌های خون حدود ۶ درصد از بیماران پیدا کرده است که عمدتا گیرنده‌های NMDA را هدف قرار می‌دهند. او می‌گوید مشخص نیست چگونه مجموعه‌ای از آنتی‌بادی‌ها می‌توانند علائم بالینی مختلف از تشنج گرفته تا روان‌پریشی و آنسفالیت را ایجاد کنند. همچنین مشخص نیست چرا این آنتی‌بادی‌ها ایجاد می‌شوند یا می‌توانند از سد خونی‌مغزی (غشایی که دسترسی به مغز را کنترل می‌کند) عبور کنند. او فرض می‌کند آنتی‌بادی‌ها از سد خونی‌مغزی عبور می‌کنند و ازطریق اتصال به هیپوکامپ بر حافظه تاثیر می‌گذارند و به هذیان و توهم منجر می‌شوند.

دکتر لنوکس می‌گوید برای درک آسیب‌هایی که سیستم ایمنی می‌تواند به مغز وارد کند، به بازاندیشی پزشکی نیاز است. او درحال انجام کارآزمایی‌هایی در این زمینه است.

مطالعه‌ی بیماران مبتلا به روان‌پریشی ناشی از سیستم ایمنی نشان می‌دهد طیف وسیع‌تری از استراتژی‌ها ازجمله حذف آنتی‌بادی‌ها و مصرف دارو‌های ایمنی‌درمانی یا استروئید‌ها می‌توانند درمان‌های موثری باشند.

افراد مبتلا به آنسفالومیلیت میالژیک/سندرم خستگی مزمن (بیماری عفونی که با مجموعه‌ای از مشکلات شناختی مانند مشکل تمرکز و توجه همراه است) زمانی نادیده گرفته یا دچار تمارض تشخیص داده می‌شدند. پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد آنسفالومیلیت میالژیک هم با اختلالات ایمنی و هم با اختلالات متابولیک مرتبط است.

اختلالات متابولیک نیز می‌توانند بر سلامت روان تاثیر بگذارند. مغز عضوی به شدت انرژی‌خواه است و تغییرات متابولیکی مرتبط با مسیر‌های انرژی در اختلالات مختلفی ازجمله اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی، روان‌پریشی، اختلالات خوردن و اختلال افسردگی عمده نقش دارد.

در دانشگاه استنفورد، کلینیک روانپزشکی متابولیک وجود دارد که در آن بیماران به کمک تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی همراه با دارو درمان می‌شوند. یکی از حوزه‌های فعال تحقیقاتی در این کلینیک، مزایای بالقوه رژیم کتوژنیک است که در آن مصرف کربوهیدرات‌ها محدود است.

رژیم غذایی کتوژنیک بدن را مجبور می‌کند برای تامین انرژی چربی بسوزاند و مواد شیمیایی معروف به کتون‌ها را ایجاد کند که می‌تواند در زمان محدود بودن مقدار گلوکز به‌عنوان منبع سوخت در مغز استفاده شود.

کرک نایلن، رئیس گروه علوم اعصاب خیریه آمریکایی بازوسکی گروپ که بودجه پژوهش‌های مغز را تامین می‌کند، می‌گوید ۱۳ کارآزمایی در سراسر جهان درحال انجام است تا اثرات درمان‌های متابولیک را بر بیماری‌های روانی جدی بررسی کند.

نتایج اولیه نشان داده است گروه بزرگی از بیماران به‌طرز معناداری به این درمان‌ها پاسخ می‌دهند. داروها، گفتگو درمانی، تحریک مغناطیسی مغز و شاید درمان با الکتروشوک برای این گروه از بیماران موثر نبوده است.

فقط درک سیستم ایمنی و سوخت‌و‌ساز نیست که درحال بهبود است. اکنون حجم عظیمی از داده‌ها با سرعت بی‌سابقه‌ای تجزیه‌وتحلیل می‌شود تا ارتباطی را آشکار کنند که قبلا از دید پنهان بوده است. این امر درنهایت می‌تواند به درمان‌های شخصی‌تر و بهتر منجر شود.

اوایل اکتبر سال ۲۰۲۳ زیست‌بانک بریتانیا داده‌هایی را منتشر کرد که نشان می‌داد افراد مبتلا به دوره‌های افسردگی دارای سطوح بالاتری از پروتئین‌های التهابی مانند سیتوکین‌ها در خون خود بودند. طبق مطالعه‌ای دیگر، حدود یک‌چهارم از بیماران افسرده شواهدی از التهاب خفیف را نشان می‌دادند. آگاهی از این موضوع می‌تواند مفید باشد، زیرا پژوهش‌های دیگر نشان می‌دهند بیماران مبتلا به التهاب به دارو‌های ضدافسردگی پاسخ ضعیفی نشان می‌دهند.

پیشرفت‌های تازه‌ای در رابطه با درک علل زمینه‌ای اختلالات روانی پیش‌رو است. گروهی از پژوهشگران درحال بررسی راه‌های مختلفی برای بهبود تشخیص ADHD هستند؛ مثل طبقه‌بندی بیماران به زیرگروه‌های مختلف که برخی از آنها قبلا ناشناخته بودند. گروه‌های مختلف پژوهشگران در سه بیانیه مختلف در فوریه ۲۰۲۴ خبر کشف نشانگر‌های زیستی را اعلام کردند که می‌تواند خطر زوال عقل، اوتیسم و روان‌پریشی را پیش‌بینی کنند.

جستجو برای ابزار‌های تشخیصی بهتر نیز احتمالاً با استفاده از هوش مصنوعی تسریع می‌شود. شرکتی به نام Cognoa درحال استفاده از هوش مصنوعی برای تشخیص اوتیسم در کودکان با تجزیه‌وتحلیل فیلم‌هایی از رفتار‌های حرکتی آنها در اتاق انتظار پزشکان است.

موسسه علوم زیستی کمی (QBI) در کالیفرنیا از هوش مصنوعی برای ایجاد نقشه کاملا جدیدی از تعاملات بین پروتئین‌ها و شبکه‌های مولکولی که در اوتیسم نقش دارند، استفاده کرده است. این کار یافتن ابزار‌های تشخیصی و درمانی را تا حد زیادی تسهیل خواهد کرد.

تحولاتی که به آنها اشاره شد، امیدوارکننده است. اما بسیاری از مشکلات را می‌توان با کاهش فاصله‌ای که امروزه بین عصب‌شناسی و روانپزشکی وجود دارد، حل کرد. عصب‌شناسی اختلالات فیزیکی، ساختاری و عملکردی مغز را مطالعه و درمان می‌کند درحالی‌که روانپزشکی که با اختلالات روانی، عاطفی و رفتاری سروکار دارد. دکتر لنوکس آینده‌ای را تجسم می‌کند که در آن وقتی فردی که دچار اختلال روانی ناگهانی پس از عفونت ویروسی شده است با درمان‌های استاندارد بهبود پیدا نمی‌کند، آزمایش آنتی‌بادی انجام شود.

به‌گفته‌ی دکتر تبارتز ون الست، شکاف بین عصب‌شناسی و روانپزشکی در کشور‌های آنگلوساکسون (شامل آمریکا، بریتانیا، کانادا و نیوزیلند) بیشتر است. در کشور آلمان، روانپزشکی و عصب‌شناسی به هم نزدیک‌تر هستند، به‌طوری‌که عصب‌شناسان درزمینه‌ی روانپزشکی آموزش می‌بینند و روانپزشکان نیز یک سال تحت آموزش درزمینه‌ی عصب‌شناسی قرار می‌گیرند. این امر کار‌های پژوهشی را آسان‌تر می‌کند.

دکتر تبارتز ون الست برای بیشتر بیمارانی که برای اولین به مبتلا به روان‌پریشی یا سندرم‌های روانپزشکی شدید دیگر تشخیص داده می‌شوند، ام‌آرآی مغز، الکتروانسفالوگرام، تست‌های آزمایشگاهی برای التهاب و پونکسیون کمری تجویز می‌کند تا با پیدا کردن سرنخ‌هایی از علت بیماری، درمان‌های بهتری برای آنها ارائه شود.

منبع: زومیت

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی کلينيک