حضور سینمای ایران در «برلین»؛ فرصت یا تهدید؟/ ابهامات یک فهرست
تاریخ انتشار: ۳۰ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۹۵۴۳۹۰
به گزارش خبرنگار مهر، طی یک هفته گذشته، انتشار فهرستی از مدیران، سینماگران و خبرنگاران ایرانی عازم جشنواره سینمایی «برلین ۲۰۲۰» در آلمان، بازتاب‌های بسیاری در محافل سینمایی به همراه داشته و همچون هر سال این ابهام را به وجود آورده که سازوکار حضور سینمای ایران در این رویداد و رویدادهای مشابه چیست و ملاک‌های اصلی در تعیین اولویت‌ها برای حضور این تعداد از مدیران و سینماگران در این قبیل جشنواره‌ها کدام است؟
این فهرست به‌خصوص از آنجا بیشتر موردتوجه رسانه‌ها قرار گرفت که در میان اسامی مندرج در آن نام چهره‌هایی چون حسین انتظامی، ابراهیم داروغه‌زاده، محمدمهدی عسگرپور، امیر اسفندیاری، محمد اسفندیاری، رائد فریدزاده، کامیار محسنین، حسن نجاریان، حامد سلیمان‌زاده و محمدمهدی یادگاری به‌عنوان مدیران سینمایی قابل توجه بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در این فهرست که در فضای مجازی و با استناد به اطلاع‌رسانی سایت رسمی جشنواره منتشر شده بود، علاوه‌بر مدیران سینمایی، حضور پرتعداد سینماگران ایران و نیز برخی مدیران صداوسیما نیز قابل تأمل بود.
هرچند در واکنش به انتشار این فهرست تا به امروز مسئولان سازمان سینمایی و صداوسیما سکوت اختیار کرده‌اند، اما به نظر می‌رسد برخی واقعیت‌ها در حاشیه‌سازی رسانه‌ای پیرامون این فهرست، رنگ باخته است و حاشیه جای متن را گرفته است.
برلین؛ فرصتی برای ارتباط جهانی سینمای ایران؟
یکی از مهمترین استدلال‌های مدیران سینمایی در دوره‌های گذشته برای حضور فعال در جشنواره سینمایی برلین، این است که این رویداد سینمایی در شریط افزایش تحریم‌ها علیه ایران در عرصه‌های مختلف، یکی از معدود فرصت‌های سالانه سینمای ایران برای مبادلات فرهنگی در عرصه سینماست. استدلالی که البته اثبات آن نیاز به شفاف‌سازی بیشتر مدیران سینمایی در زمینه دستاوردهای حضور در دوره‌های قبلی این رویداد و رویدادهای مشابه را دارد.
اما با قبول همین استدلال هم کمیت و کیفیت حضور سینمای ایران در جشنواره «برلین» می‌تواند با پرسش‌های جدی مواجه باشد. فارغ از این نکته انتشار فهرستی بلندبالا از ایرانی‌های حاضر در جشنواره برلین آن هم قبل از شروع رسمی جشنواره، اتفاقی عجیب در قیاس با دوره‌های قبل بود. چرا که هنوز گزارشی رسمی از قطعیت حضور افراد (به ویژه مدیران سینمایی) منتشر نشده است و دسترسی به این اطلاعات نیز تا قبل از قطعیت توسط افراد داخل کشور امکان‌پذیر نیست.
نکته مهم‌تر این که فهرست مذکور، صرفا «ثبت‌نام کنندگان» برای حضور در جشنواره برلین را شامل می‌شود و تا زمانی که کاتالوگ رسمی این جشنواره اسامی را تأیید نکرده باشد نمی‌توان آن را به عنوان سندی از «حضور» این افراد قلمداد کرد.
سال‌های گذشته آمار رسمی حاضران در جشنواره‌های جهانی مثل کن و برلین از سوی مسئولان سینمایی رسانه‌ای می‌شد و تا همین جا به نظر می‌رسد امسال این اتفاق به شکل نادرست و غیررسمی رخ داده و همین اتفاق استناد به فهرست فوق را با ابهاماتی مواجه کرده است. اطلاع‌رسانی شفاف و رسمی در این زمینه از سوی نهادهای رسمی قطعاً می‌تواند علاوه‌بر رفع ابهامات، بستر را برای آسیب‌شناسی رسانه‌ای فرآیند حضور سینمای ایران در جشنواره «برلین» مهیا کند.
چهار فیلم سینمای ایران در ویترین «برلین»
نکته دیگری که درباره فهرست منتشر شده قابل توجه است، این است که سینمای ایران امسال با چهار فیلم به طور رسمی در بخش‌های مختلف این جشنواره حضور دارد؛ «یلدا» به کارگردانی مسعود بخشی در بخش جنریشن این رویدا حاضر است. «بادبادک‌ها» به کارگردانی سید پیام حسینی، «اسب سفید بالدار» ساخته مهیار ماندگار و «بیگانه» ساخته نادر ساعی ور که در بخش «فروم» روی پرده می‌رود.
این فیلم‌ها با مجوز رسمی تولید و برای حضور در این رویداد معرفی شده‌اند و شرایطی متفاوت دارند با فیلمی مثل «شیطان وجود ندارد»، تازه‌ترین اثر بلند محمد رسول‌اف فیلمساز ایرانی دارد که به‌صورت غیرمجاز تولید و در بخش اصلی جشنواره «برلین» هم پذیرفته شده و نمی‌توان آن را نماینده سینمای ایران دانست.
طبیعتاً سازندگان، بازیگران و عوامل این فیلم‌ها با «دعوتنامه رسمی» جشنواره برلین در این رویداد حاضر شده‌اند و حضور آن‌ها در این رویداد را نمی‌توان به‌عنوان هزینه برای سینمای ایران قلمداد کرد. نکته‌ای که در فهرست منتشرشده به آن توجه نشده و همه این عوامل هم به‌عنوان کاوران سینمای ایران برای سفر به برلین معرفی شده‌اند.
علاوه‌بر این حضور مدیران سینمایی در این فهرست هم ایراداتی دارد؛ به عنوان مثال در این فهرست، نام فردی که سال‌هاست مدیر سینمایی نیست و شرکت پخش خصوصی در عرصه بین‌الملل دارد، به عنوان مدیر سینمایی ثبت شده است!
تمرکز سینمای ایران بر «بازار برلین»
واقعیت امر این است که فارغ از توجه غالباً سیاسی جشنواره برلین در بخش‌های رقابتی خود به فیلم‌های ساخته شده توسط فیلمسازان ایرانی که برخی از آن‌ها حتی ضدایران نیز بوده‌اند، مدیریت سینمای ایران در این سال‌ها، تمرکز اصلی خود را بر حضور در «بازار فیلم برلین» گذاشته است. چرا که مدیران بخش بین‌المللی سینمای ایران عقیده دارند این «بازار» یکی از معدود فرصت‌هایی است که می‌تواند برای معرفی فیلم، تبادل فیلم و حضور در رخدادهای سالانه جهانی یا نمایش‌های تلویزیونی و ویدئویی و... برای فیلم‌های ایرانی فرصت‌آفرینی کند.
«چتر سینمای ایران» در برلین هم با همین رویکرد توسط بنیاد سینمایی فارابی و سازمان سینمایی برپا می‌شود و بر اساس پیگیری‌های خبرنگار مهر و برخلاف آنچه در فهرست منتشرشده در فضای مجازی قید شده، تنها دو نفر از بنیاد سینمایی فارابی یعنی رائد فریدزاده معاون بین‌الملل و حامد سلیمان‌زاده کارشناس بین‌الملل بنیاد، به همراه پخش‌کنندگان و نمایندگانی از جشنواره جهانی فیلم فجر و سازمان صداوسیما در این رویداد حاضرند.
فارغ از اطلاعات نادرستی که طی هفته گذشته زمینه‌ساز انتقادات و قضاوت‌های نادرست و عجولانه نسبت به مسافران این دوره از جشنواره فیلم «برلین» شده است، انتظار این است که مدیران سینمایی در آینده نزدیک درباره کمیت مسافران رسمی سینمای ایران در این رویداد و کیفیت عملکرد و دستاوردهای کاروان ایران در این بازار، اطلاع‌رسانی شفافی داشته باشند. آن وقت و مستند به اطلاعات و داده‌های رسمی می‌توان جدی‌تر به این پرسش پاسخ داد؛ حضور رسمی سینمای ایران در جشنواره‌ای مانند «برلین» چقدر ضروری است؟
کد خبر 4856855منبع: مهر
کلیدواژه: جشنواره فیلم برلین سازمان سینمایی بنیاد سینمایی فارابی سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر سی و پنجمین جشنواره موسیقی فجر تئاتر ایران جشنواره موسیقی فجر فیلم سینمایی موسیقی ایرانی سی و هشتمین جشنواره تئاتر فجر شبکه یک سیما کارگردان تئاتر دوازدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر کنسرت موسیقی بازیگر سینما موسیقی پاپ موسیقی کلاسیک سینمای ایران در جشنواره حضور سینمای ایران سینمای ایران مدیران سینمایی سینمای ایران جشنواره برلین فهرست منتشر اطلاع رسانی برای حضور رسانه ای فیلم ها شده اند سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۹۵۴۳۹۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ماجرای ورورد فیلمساز مشهور آمریکایی به تهران | من زمان جنگ ویتنام هم به آمریکایی بودنم افتخار می‌کردم اما حالا...| تصاویر
به گزارش همشهری آنلاین، تا پیش از شیوع کرونا و تغییرات مدیریتی در سینما، چند سالی بود که جشنواره فیلم فجر نه فقط در بهمن‌ماه بلکه در اردیبهشت با ساختار و شمایلی متفاوت برگزار می‌شد و میزبان سینماگران و فیلم‌هایی از کشورهای دیگر بود.
جشنواره جهانی فجر با وجود برخی انتقادهایی که در داخل کشور نسبت به آن مطرح می‌شد، جایگاهی پیدا کرده بود که در همان چند دوره‌ی برگزاری چهره‌های بنامی از سینمای دنیا را به ایران کشاند از جمله پل ژوزف شریدر که درست در همین روز چهارم اردیبهشت‌ماه در نشستی خبری در پردیس سینمایی چارسو مقابل خبرنگاران ایرانی نشست.
نقش متفاوت لیلا حاتمی در یک فیلم آمریکایی
شریدر -فیلمنامه‌نویس و کارگردان مشهور امریکایی - که فیلمنامه‌های «راننده تاکسی» و «گاو خشمگین» ساخته مارتین اسکورسیزی را نوشته و در روزهای گذشته فیلم جدیدش با نام «اوه، کانادا» به بخش مسابقه اصلی جشنواره کن راه یافته است، اردیبهشت سال ۱۳۹۸ به جشنواره جهانی فجر در تهران آمد و پس از برگزاری یک کارگاه فیلمنامه نویسی، در یک نشست خبری پاسخگوی سوال اهالی رسانه شد.
او در آن نشست با اشاره به اینکه «در دنیا چند فستیوال هستند که می‌توان جشنواره جهانی فجر را با آن‌ها مقایسه کرد مثل جشنواره تورنتو ولی از ابعاد این جشنواره و تعداد فیلم‌های حاضر در آن شگفت‌زده شدم» درباره آشنایی خود با سینمای ایران گفته بود: «درباره جایگاه سینمای ایران که تردیدی نیست چون جایگاه ویژه‌ای دارد. در ۱۵ سال گذشته (تا سال ۱۳۹۸) سه نهضت ملی سینمای ایران، رومانی و آرژانتین شکل گرفته و همیشه این انتظار می‌رود که در هر جشنواره‌ای از سینمای ایران فیلمی حضور داشته باشد. برای بیشتر ما در غرب، سینمای ایران با کیارستمی شروع شد ولی بعد به فرهادی رسیدیم و حالا هم فیلم‌های دیگری هستند. یکی از دوستان من گادفری چیشایر (منتقد آمریکایی) است که فیلم‌های ایرانی زیادی دیده و کتابی درباره سینمای ایران می‌نویسد و به من فیلم‌های ایرانی پیشنهاد می‌دهد.»
شریدر که سال گذشته در جشنواره فیلم ونیز با دریافت جایزه یک عمر دستاورد هنری تقدر شد، درباره آینده سینما با وجود شبکه‌های مختلف و کمپانی‌هایی مثل نتفلیکس بیان کرده بود: «من فکر می‌کنم در این صد سال هرچه آموختیم خیلی به کارمان نیاید چون همه چیز تغییر کرده، مدت زمان فیلم‌ها عوض شده و اینکه کجا فیلم ببینیم و چگونگی پخش و عرضه، همگی تغییر کرده است. قبلاً فکر می‌کردم در یک مقطع گذار هستیم ولی الان فکر می‌کنم در یک مقطع گذار دائم هستیم. الان دیگر بازار هدف، آمریکایی‌ها نیستند بلکه برای چینی‌ها می‌سازیم.»
وی همچنین با اشاره به رشد روزافزون تکنولوژی گفته بود: «در حالی‌که فیلم‌ها منحصر به کلاس خاصی از فیلمسازان بودند، تکنولوژی این مرزها را شکسته و هر کسی می‌تواند فیلم بسازد. پس خبر خوب برای آینده سینما این است که هر کسی می‌تواند فیلم بسازد ولی خبر بد این است که دیگر نمی‌شود امرار معاش کرد.»
شریدر در بخشی دیگر از آن نشست درباره اینکه به نظر می‌رسد شناختش از سینمای ایران بیشتر با فیلمسازانی باشد که به نوعی سیاسی شناخته شده‌اند، بیان کرده بود: «تا جایی که من می‌دانم دو نوع سینما در ایران وجود دارد؛ یکی برای مجامع عمومی است و یکی هم داخلی و من بیشتر فیلم‌هایی را دیده‌ام که بیرون نمایش داشته‌اند، اما فیلم‌هایی را که درباره جنگ بوده چون خارج از کشور چندان نمایشی نداشته مسلماً ندیده‌ام. شما مثل فیلیپین دو سینمای داخلی و خارجی دارید و به همین دلیل دو جشنواره فجر هم دارید. با این حال من هیچ‌کدام از کارگردان‌ها مثل کیارستمی، فرهادی و پناهی را سیاسی نمی‌دانم ولی می‌دانم فیلم‌های سیاسی جذابی می‌شود اینجا ساخت.
این فیلمساز امریکایی در آن مقطع در واکنش به تحریم‌های رییس جمهور وقت ایالات متحده (دونالد ترامپ) علیه ایران و آسیب‌های آن به هنرمندان و سینما با ابراز تأسف از تحریم‌ها اظهار کرده بود: «الان دورانی است که نمی‌شود به امریکایی بودن افتخار کرد، در حالی که من همیشه و حتی زمان جنگ ویتنام به آمریکایی بودنم افتخار می‌کردم. در حال حاضر آنچه پیش آمده به بهانه تغییر رژیم ایران و در واقع برای دستیابی به نفت و منابع طبیعی شما است و این چیزی است که در ۱۰۰ سال گذشته وجود داشته و تأثیر یک هنرمند در مقایسه با ماشین پروپاگاندا خیلی اندک است. به همین دلیل به نظرم این وضعیت بسیار عذاب‌آور است.»
تیم فوتسال افغانستان نیمی از راه جام جهانی را طی کرد