بلاتکلیفی تئاتر در آستانه سال نو/ ستاد بحران اداره کل هنرهای نمایشی مشغول چه کاری است؟

سومین هفته کاری از تعطیلی تمامی سالن های فرهنگی ـ هنری کشور می گذرد اما تنها چیزی که این روزها شاهدش بودیم، تشکیل چند جلسه مسئولان با یکدیگر و همینطور تشکیل یک ستاد بحران کرونا است درحالیکه نگرانی های هنرمندان نسبت به وضعیت گروه ها، مخاطبان و سالن ها روز به روز بیشتر می شود.

به گزارش خبرنگار تئاتر خبرگزاری فارس، این روزها شاید کمتر هنرمند و گروه هنری را در جامعه تئاتر شاهد باشیم که نیاز مالی به گردش اقتصادی نمایشش در گیشه نداشته باشد، با گرانی های اخیر از زدن دکور نمایش ها  گرفته تا رسیدن به تولید و هزینه لوازم، دیگر گروهی را نمی بینیم که بگوید به قول معروف برای رضای خدا تئاتر روی صحنه می برد و هدفش فقط تولید اندیشه و دغدغه مندی در بین مردم است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بیش از 110گروه نمایشی روی صحنه تهران در اسفند ماه با اپیدمی ویروس کرونا در تهران به تعطیلی کشیده شده اند و الان سه هفته است که تعیین تکلیفی از سوی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، معاونت هنری و اداره کل هنرهای نمایشی برای دغدغه های هنرمندان و گروهای تئاتری صورت نگرفته است.

شهرام کرمی مدیرکل هنرهای نمایشی در گفت وگوی اخیر خود با فارس مطرح کرد که یک ستاد بحران کرونا در اداره کل تشکیل شده، سالنها ضدعفونی شدند اما هنوز اجماعی برای تعیین خسارت گروه ها و سالن ها وجود ندارد این درحالی است که سالن های خصوصی نزدیک به ورشکستگی مالی هستند.

بخش سینمایی از همان ابتدا با تشکیل ستاد بحران کرونا اعضای شورایش را مشخص و در این زمینه فعالیت هایی را آغاز کرد اما تئاتر هنوز به یک تشکیل ستاد بسنده کرده و مشخص نیست چه اعضایی برای این ستاد فعال هستندو قرار هست تا انتهای سال چه کاری را انجام دهند شفاف سازی دراین زمینه می توانددغدغه و نگرانی گروه ها، هنرمندان و سالن ها را کمتر کند.

از آنجاییکه در مملکت بحران خیز ایران همیشه مسئولان غافلگیر می شوند و هر چند که واقعا این بار کرونا همه را غافلگیر کرد اما سه هفته زمان مناسبی بود تا یک تصمیم مناسب برای گروه هایی که اجراهایشان لغو شده و برنامه ریزی برای بازگشت مخاطب به سالن های تئاتر صورت بگیرد. این درحالی است که تنها وعده جابه جایی برخی نمایش ها و پیشنهاداتی از سوی اداره کل هنرهای نمایشی برای تخصیص وام به سالن ها یا گروهها از صندوق اعتباری هنر و ... صورت گرفته که آن هم در حد حرف بدون تأیید وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است.

در ابتدای شیوع ویروس کرونا شهرام کرمی با مدیران سالن ها جلسه ای پشت درب های بسته برای ارائه پیشنهاد و راهکار صورت داد که آن هم بی نتیجه باقی مانده است چه اینکه اگر نتیجه ای حاصل می شد این همه نگرانی و موج ناامیدی را از سوی گروهها و سالن ها شاهد نبودیم!

به استثنای تعیین خسارت گروه های نمایشی در بخش های دولتی و خصوصی، تنها یک پیام صرف وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی خطاب به هنرمندان در این ایام که در آستانه سال جدید هم هستند می توانست دلگرمی را شاید به این خانواده بازگرداند اما دریغ که در هر حوزه ای ما توییت و پیام می بینیم الا دلگرمی به خانواده تئاتر!

 

*بودجه بر باد تئاتر کشور

کشور ایران همیشه از قدیم الایام دچار بحران های زیاد اجتماعی، سیاسی و فرهنگی می شده و ظاهرا این مسئولان دولت هستند که همیشه غافلگیر می شوند و مشخص نیست این بودجه های تعیین شده در نهایت به کجا می انجامد چرا که طی پی گیری های خبرنگاران هنوز بودجه امسال تئاتر هم به طور کامل پرداخت نشده وگروههای نمایشی برای اجراهای قبلشان هم بدهکار هستند چه رسد به اینکه برای خسارت اسفند ماه تعطیلی سالن ها بودجه ای مشخص شود.

داود نامور مدیر تماشاخانه نوفل لوشاتو در گفت وگویش با فارس میگوید همین که یک هزینه ای برای خسارت یک ماهه اجاره بها سالنها و کارمندان پرداخت شود ما را تا همیشه مدیون دولت کرده است.

ستاد بحران کرونا این روزها در اداره کل هنرهای نمایشی تشکیل شده اما هنوز مشخص نیست چه برنامه ای دارد.

حسین مسافرآستانه مدیر شورای سیاست گذاری تماشاخانه ایرانشهر که خودش هم از زخم خورده های تعطیلی تئاتر این ایام است و در تماشاخانه سرو اجرای نمایش داشت، می گوید ما منتظر تشکیل یک ستاد بحران هستیم که انتظار می رود چنین ستادی تا به حال در ارشاد تشکیل شود . خودمسافرآستانه از سیاست گذاران تئاتر کشور از گذشت تاکنون بوده ولی هم اکنون هیچ برنامه ای برای ایرانشهر ندارد و همه چیز را منوط به تصمیم گیری ارشاد کرده است وی تنها میگوید که برای تعیین خسارت گروهها می بایست ارشاد تصمیم بگیرد! حال که این ستاد در اداره تشکیل شده هنوز مشخص نیست که چه برنامه هایی دارد.

در ارتباط با وضعیت تعطیلی تئاتر می بایست به شهرستان ها و استان ها هم توجه شود به‌هرحال تئاتر فقط در پایتخت نیست و هنرمندان استانی هم از این امر استثنا نیستند حال که وضعیت در پایتخت کشور به این صور ت است و هیچ دلگرمی، امید و برنامه ای برای جبران خسارت ها وجود ندارد وای به حال تئاتر استان ها که از گذشته هم مظلوم بوده است هر چند کرمی اذعان می کند که در برنامه هایشان قرار است مدیران کل تئاتر استان ها هم در نظر گرفته شوند.

 

تئاتر فقط در پایتخت نیست و هنرمندان استانی هم از این بحران مستثنی نیستند

نکته دیگر هم که هنرمندان این روزها زیاد بدان اشاره میکنند تعیین تضمین برای جذب مخاطب است گوییم که از نوروز هم اجراها از سر گرفته شود که بعید است، اما تضمینی برای اینکه مخاطب به سالنهای نمایش بازگردد با ترسی که اکنون در جامعه شایع شده است، وجود دارد؟ نکند که مسئولان منتظر ایام نوروز و تجدید سال جدید و نیرو و قوای مردم هستند و تصمیم ندارند در این زمینه برنامه ریزی خاص یا جلساتی داشته باشند! و یا اگر هم جلساتی برگزار می شود چرا به گوش هنرمندان نمی رسد تا قدری از آلامشان کاهش دهد؟!

در نهایت 10 روز تا انتهای سال 98 باقی مانده و تعیین تکلیف جدول اجراهای سالن ها از دولتی تا خصوصی همه چیز منوط به وضعیت شیوع ویروس کرونا در تهران و دیگر شهرها  است اما سایر دغدغه های هنرمندان، گروه های اجرایی و سالندارها منوط به تصمیم گیری مسئولان در زمینه های مختلف است که  امیدواریم به زودی گرفته شود و نتیجه  این اهمال کاری به ورشکستگی یا ناامیدی گروه ها از تئاتر کشور نیانجامد.

 

انتهای پیام/

منبع: فارس

کلیدواژه: تئاتر کرونا بحران مدیریت بودجه اداره کل هنرهای نمایشی ستاد بحران کرونا مشخص نیست سالن ها گروه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۲۲۹۹۲۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شارژ رفاه با دورکاری؛ کرونا با زندگی ما چه کرد؟!

شوک کرونا باعث گسترش دورکاری در اکثر کشور‌ها شد. حال پس از گذر از این همه‌گیری، اندکی از حجم دورکاری‌ها کم شده است؛ اما مزیت‌های آن باعث شده است که تعادل جدیدی میان کار و زندگی ایجاد شود. مطالعات جدید نیز نشان می‌دهد، می‌توان تعطیلات یا دورکاری نیروی کار را به نحوی تنظیم کرد که نه تنها اثر منفی در عملکرد اقتصادی نداشته باشد، بلکه باعث بهبود رفاه خانوار‌ها شود.

به گزارش دنیای اقتصاد؛ یک مطالعه جدید از صندوق بین‌المللی پول، اثرات کاهش زمان رفت و آمد بر افزایش رفاه را تایید کرده است. همچنین یک گزارش در اکونومیست نیز شکل جدید دورکاری در اقتصاد آمریکا را مورد بررسی قرار داده که باعث بهبود وضعیت زندگی افراد شده است.

در هفته‌های اخیر، بحث تعطیلات دو روزه در ایران مطرح شده است که بسیاری از کارشناسان بر مزایای اجرایی شدن آن تاکید می‌کنند؛ بنابراین می‌توان همسو با عصر جدید پساکرونا، در اقتصاد ایران نیز تعادل جدیدی میان کار و زندگی تعریف کرد.

یک پژوهش انجام‌شده توسط صندوق بین‌المللی پول نشان داده است که کاهش ساعات رفت‌وآمد برای کار یکی از والدین می‌تواند اثری مثبت معادل ۱.۵ تا ۴.۵ درصد میزان مصارف خانوار برای آن خانواده داشته باشد. این پژوهش در زمانی که مباحثه در رابطه با ویکند دو روزه در کشور بالا گرفته است، می‌تواند دلالت‌های مثبتی را در حمایت از این طرح داشته باشد. پژوهش صندوق بین‌المللی پول اثر مثبت رفاهی انواع دورکاری را که می‌تواند رفت‌وآمد افراد را کاهش دهد، ارزیابی کرده است.

اثر کرونا بر کاهش زمان رفت‌وآمد‌ها

همه‌گیری کووید-۱۹ به روش‌های بی‌سابقه‌ای دنیای کار را تغییر داده است؛ به‌طوری که کار از راه دور یا دورکاری به‌عنوان یک نوع مهم کار در بازار‌های کاری دنیا مورد توجه قرار گرفته است. با گسترش دورکاری، شیوه کار، مکان انجام کار و ساختار آن تغییر داده شده و هنجار‌های سنتی در مورد زمان کار، رفت‌وآمد و تعادل بین کار و زندگی به چالش کشیده شده است.

توانایی دورکاری به‌طور قابل توجهی زمان رفت‌وآمد را کاهش می‌دهد یا حتی به‌طور کامل آن را حذف می‌کند، یک جزء تقریبا بزرگ از روز کاری که می‌تواند به فعالیت‌های دیگر اختصاص یابد. این تغییر در الگو‌های کار و رفت‌وآمد به تنهایی بر کارگران تاثیر نمی‌گذارد؛ اما می‌تواند تصمیمات کل خانواده را تغییر دهد.

دورکاری یکی از والدین می‌تواند به‌طور قابل توجهی بر تخصیص زمان دیگری تاثیر بگذارد؛ میزان اثرگذاری این زمان ذخیره‌شده بستگی به این دارد که زمان پس‌انداز شده، چگونه صرف می‌شود. با وجود مطالعات بسیاری که در مورد تغییرات در الگو‌های کاری و تخصیص زمان به دلیل همه‌گیری انجام شده است، پویایی‌های مرتبط بین همسران و پیامد‌های رفاهی گسترده‌تر این پویایی‌ها نسبتا ناشناخته باقی مانده است.

هدف پژوهش انجام‌شده توسط صندوق بین‌المللی پول این بوده است که با تحلیل چگونگی تغییر تخصیص زمان در دوران پس از همه‌گیری، با در نظر گرفتن تغییرات بر اساس جنسیت و شغل افراد، به این حوزه مطالعاتی توسعه‌نیافته کمک کند.

در این پژوهش از داده‌های نظرسنجی استفاده از زمان آمریکا (ATUS) استفاده شده است، یک نظرسنجی جامع که توسط اداره آمار کار ایالات‌متحده انجام شده است و نحوه تخصیص زمان افراد در ایالات‌متحده را در فعالیت‌های مختلف ارزیابی می‌کند. داده‌های ATUS نشان می‌دهد قبل از همه‌گیری تفاوت‌های قابل‌توجهی در تخصیص زمان بین مردان و زنان وجود دارد.

به‌طور کلی مردان ساعت‌های بیشتری کار می‌کنند و بیشتر از زنان در رفت‌وآمد هستند. پس از همه‌گیری، کاهش قابل توجهی در زمان رفت‌وآمد کارگران در مشاغل دورکار شناسایی شده است که به ۱.۷ ساعت در هفته برای مردان و ۱.۲ ساعت در هفته برای زنان می‌رسد. علاوه بر این، بررسی‌های این پژوهش حاکی از کاهش بیش از یک‌ساعت در هفته در ساعات کاری مردان است، با این حال تغییر قابل توجهی در ساعات کاری زنان مشاهده نمی‌شود.

نتایج پژوهش چه می‌گوید؟

بررسی‌ها نشان می‌دهد دستاورد‌های رفاهی قابل توجهی با کاهش زمان رفت‌وآمد به‌دست می‌آید و این دستاورد‌ها برای خانواده‌هایی که کاهش بیشتری را تجربه می‌کنند، بیشتر است. هنگامی که حداقل یکی از همسران در یک شغل از راه دور کار می‌کند، سود کل رفاه از ۱.۵ تا ۴.۵ درصد در معادل مصرف متغیر است.

این سود مخصوصا برای زوج‌هایی که هر دو طرف در مشاغل دورکار، کار می‌کنند مشهود است؛ زیرا زن و شوهر هر دو از این تغییر سود می‌برند. دومین سود بزرگ را زوج‌هایی در یافت می‌کنند که شوهر در شغلی از راه دور کار می‌کند و کمترین سود زمانی مشاهده می‌شود که زن در یک شغل دورکار مشغول شده است.

دلالت‌های این پژوهش برای ایران چه می‌تواند باشد؟

دورکاری به‌عنوان یک گزینه کاری در بسیاری از محیط‌های کاری ایران نیز در دوران همه‌گیری به‌صورت گسترده اجرایی شد. کسب‌وکار‌های فراوانی به صورت دورکار به پیشبرد اهداف خود پرداختند؛ با این حال، با پایان همه‌گیری و بازگشایی پس از آن، اغلب کسب‌وکار‌ها به شیوه حضوری کار کردن بازگشتند.

بررسی‌های این پژوهش نشان می‌دهد دورکاری در بسیاری از کسب‌و‌کار‌ها می‌تواند مازاد رفاهی را برای کارکنان شرکت‌ها ایجاد کند که بدون هزینه مشخص مالی برای کارفرماست. البته این مساله در این پژوهش مورد بررسی قرار نگرفته که دورکاری چه اثری بر بهره‌وری کسب‌وکار‌ها می‌گذارد، با این حال اثر رفاهی این شیوه کار و جذابیت آن برای نیروی کار اثبات شده است.

به‌خصوص در شرایطی که رفت‌وآمد در شهر‌های بزرگ هزینه‌های زیادی را چه به لحاظ زمانی و چه به لحاظ مالی بر افراد تحمیل می‌کند.

دلالت مهم دیگر این پژوهش را می‌توان اهمیت کاهش رفت‌وآمد‌ها و فراغت کارکنان از کار، با کاهش ساعت کاری دانست. مدت‌هاست در کشور ما، صحبت‌ها در رابطه با ویکند یا آخر هفته دوروزه بالا گرفته است. به نظر می‌رسد دو روزه شدن تعطیلات آخر هفته، حتی اگر منجر به کاهش ساعات کاری نیروی کار نیز شود، اثر رفاهی مثبتی را برای جامعه خواهد داشت.

پژوهش‌هایی که در رابطه با اثر ویکند دوروزه بر میزان بهره‌وری کسب‌وکار‌ها انجام شده است، تاکید دارند که این شیوه از توزیع روز‌های تعطیل اثر منفی بر بهره‌وری کسب‌وکار‌ها ندارد و چه بسا با تقویت وضعیت روحی نیروی کار، منجر به رشد بهره‌وری کسب‌وکار‌ها نیز بشود.