به نقل از «مهر»

نظم آتی جهان وابسته به موفقیت چین یا آمریکا در مقابله با کروناست

تاریخ انتشار: ۲۷ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۶۱۵۶۰۹

خبرگزاری مهر - گروه بین الملل – پیمان یزدانی: کرونا از سویی باعث شده تا گرایشات ناسیونالیستی و مرزهای ملی اهمیت ویژه‌تری بیابد و خودیاری(self-help) از مبانی و اصول اساسی رئالیسم است مورد توجه کشورها قرار گیرد. این خودیاری را در عدم همکاری مؤثر برخی کشورها با یکدیگر در مقوله کمک‌های پزشکی و … شاهد هستیم.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اگرچه کرونا باعث شده تا رویکرد رئالیستی و اصل خودیاری(self-help) مورد توجه کشورها قرار گیرد اما از سوی دیگر باعث شده تا ناکارآمدی رویکرد رئالیسم به امنیت که مبتنی بر «امنیت دولتی» (state security) است و اولویت را به «امنیت نخبگان حاکم» می‌دهد و موضوع امنیت را صرفاً نظامی می بیند، مشخص شود. از سویی شیوع این ویروس نشان داد اقتصادهای میلیتاریستی هم تأمین کننده امنیت عموم مردم نیست و دولتها باید در جهان پساکرونایی به مقوله «امنیت انسانی» (human security) توجه بیشتر نشان دهند و همپوشانی «امنیت دولتی» با «امنیت انسانی» بیشتر از قبل باشد تا بتوانند بقا داشته باشد.

خبرنگار مهر در خصوص این موضاوع گفتگویی با پروفسور«لری بیکر» استاد حقوق و امور بین الملل دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا در آمریکا انجام داده که مشروح آن در زیر آمده است.

لری بیکر عضو موسسه حقوق آمریکایی و عضو انجمن مطالعات حقوقی اروپایی چین، موسسه حکومت شرکت های اروپایی می باشد و در دانشگاه های مختلف اروپا و آمریکا به تدریس سیاست و حقوق اساسی، شرکت ها و اتباع خارجی مبادرت می ورزد.

وی همچنین بین سال های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳ ریاست دانشکده سنای دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا را عهده دار بوده است. لری بیکن همچنین کتاب ها و مقالات متعددی را در خصوص جهانی شدن منتشر کرده است.

*ویروس کرونا چه تایثراتی بر نظم فعلی جهان خواهد گذاشت؟

ابتدا این موضوع اهمیت دارد که تاکید کنیم ویروس کرونا تأثیراتی بر نظم فعلی جهان خواهد گذاشت. این یک فرضیه مهم است زیرا  لزوماً در شروع یک بیماری همه گیر چیزی قابل پیش بینی نخواهد بود. بنابراین، برای پاسخ به این سوال، ابتدا باید پاسخ به سوال دیگری داده شود که آیا عناصر موثر برای حفظ نظم جهانی که بیماری همه گیر ویروس کرونا بر روی آنها اثر خواهد گذاشت مشخص شده اند؟ پاسخ این سؤال، از اواسط آوریل 2020 روشن شده است. بیماری همه گیر ویروس کرونا باید تأثیراتی را در نظم جهانی ایجاد کند. در اواخر سال 2019 این موضوع مشخص شد که نظم جهانی آماده تغییر است. در واقع، ویروس کرونا اثراتی در نظم جهانی خواهد گذاشت، دقیقاً به این دلیل که کسانی که در مقام قدرت برای شکل دادن به روایاتی که بر اساس آن ها جامعه متوجه موضوعاتی می شود، آن مفاهیم را به بیماری همه گیر نسبت داده اند.  آیا با این قدرت تغییر، سرمایه گذاری در زمینه همه گیری لازم بود؟ نه! اما آیا این موضوع دیگر اهمیت دارد؟ مطمئنا نه!

ثانیا، با تصمیم برای سرمایه گذاری در همه گیری های با این اهمیت که لزوما بر نظم جهانی تاثیرگذار خواهند بود، سؤال اصلی بیشتر مورد توجه قرار می گیرد. این سؤال در رابطه با تغییر در نظم جهانی فعلی که ممکن است ظهور کند، پیش می آید. تاثیرات و جهت این بیماری همه گیر را نمی توان به عنوان یک موضوع طبیعی در نظر گرفت به عبارت دیگر یک ارتباط ارگانیک بین وجود این بیماری همه گیر و  جهت‌گیری‌های تغییر ناشی از آن وجود دارد. عکس این قضیه درست است. تغییرات ایجاد شده در نظم جهانی ناشی از بیماری همه گیر، منعکس کننده کاربرد ایدئولوژی های رقیب است که از طریق آنها، قدرت های بزرگ دنیا را می بینند.

بیماری همه گیر و مبارزه علیه آن در دولتهای مانند چین، اثبات کننده توانمندی و قدرت مدل سیاسی-اقتصادی این کشور برای مقابله و غلبه بر چالش ویروس کرونا می باشد. این توجیه در عوض موجب می شود که احتمال ظهور یک سیستم بین الملل کمونیستی جدید پیرامون اصول سیستم مارکسیستی لنینیستی چین، برای اولین بار در کشورهای در حال توسعه شرکت کننده در طرح کمربند و جاده، و پس از آن در کشورهای دیگر افزایش یابد. نتیجه آن، در بهترین حالت، ظهور یک رویکرد جدید برای نظم بین المللی است که مبتنی بر چشم انداز چین با کاربرد فراملی است.

در مورد کشورهای دموکراتیک لیبرال نیز همین موضوع صادق است. در اینجا همه گیری نیز یک آزمون می باشد که از طریق آن اصول اساسی نظم اقتصادی سیاسی مورد آزمایش و اصلاح قرار می گیرند و از آن آزمایش قوی تر ظاهر می شوند. در این موارد، احتمالاً دو تغییر وجود دارد که منعکس کننده شکافهای باستانی بین جهان قدیمی روم (اتحادیه اروپا) و مرزهای شمالی آن است که اکنون تحت رهبری ایالات متحده به عنوان کامل ترین نیروی پیشتاز خود است. در جایی که سیستم چین بر تمرکز، برنامه ریزی و برتری بخش سیاسی تأکید می کند، نسخه های لیبرال دموکراتیک بر عدم تمرکز، بازارها (قدرت خصوصی) و برتری بخش های اقتصادی و اجتماعی تأکید می کنند.

بنابراین، اثرات ویروس کرونا به معنای انقلابی در رها کردن سیستم های قدیمی نخواهد بود. در عوض، تمایلاتی را که قبلاً به خوبی بررسی شده بودند را تسریع می کند. همچنین تمایل به تمایز و انتخاب بیشتر به جای همگرایی، اصلاح خواهد شد. اما باز هم، این ایدئولوژی های غالب، همه گیری را با یک نشانه بسیار خاص سرمایه گذاری کردند: این یک آزمایش بود (که می توان آن را با اصطلاحات علمی مذهبی یا سکولار توجیه کرد). این آزمون برای اثبات ارزش سیستم آزمایش شده بود. همچنین این آزمون  به معنای کوره ای بود که در آن می توان نقاط ضعف آن سیستم ها را از بین برد و تنها هسته ای محکم از آن سیستم که می تواند تغییر کند و دوباره احیا شود، باقی می ماند. اما به روشهایی تغییر یافته است که بیش از حد بر بعضی از اصول سازماندهی آن تأکید می کند (که در بالا توضیح داده شد) و بقیه را از بین می برد.

در همین زمینه است که می توان اثرات جهانی سازی را در نظر گرفت. بسیاری از اعضای بخش روشنفکر که برای زندگی می توانند تجزیه و تحلیل کنند و همچنین بخش های برنامه ریزی ارگانهای دولتی، اکنون با آن چه که ممکن است آن را به عنوان ظهور دوباره دولت تفسیر کنند، وسواس گرفته اند. چگونگی کنترل کردن دولت ها در زمان احیای مجدد مرزها در نظر بگیرید. مرزها همیشه یکی از عناصر اصلی جهانی سازی اقتصادی بوده اند. تولید جهانی، که بر مبنای سازماندهی بخش ها می باشد نیاز به نظارت و محافظت از آن بخش ها دارد.

جهانی سازی اقتصادی به شکل های امروزی خود وجود نداشت اگر این بخش ها که از آن ها برای تفکیک و مهار خطر استفاده می شد محافظت نمی شدند. سپس کشورها از طریق نظم جهانی قصد داشتند مانند محفظه های ضد آب در کشتی قرن بیستم کار کنند. با توجه به کشور، خطر جهانی شدن این بود که بخش ها در صورت لزوم نمی توانند بسته شوند. این موضوع تا حدودی یکی از دلایلی بود که  باعث شد مهاجرت به عنوان یک بحران در قرن بیست و یکم فوران کند. با توجه به این امر، حداقل کشور باید بیشتر شبیه بخش های تایتانیک باشد تا واحدهای کاملاً قابل مهار (به استثنای کره شمالی).

بنابراین نقش دولت ها باید به وضوح مشخص شود. همه گیری دقیقاً همان لحظه ای بود که  کشورها را ملزم به استفاده از نیروی پلیس و مرزهای خود برای حمایت از تولید جهانی می کرد. اما در عین حال، از یک طرف همه گیری تفاوت بین دولت ها را به عنوان عامل حمایت از حرکت آزاد کالاها، سرمایه و سرمایه گذاری (حتی در مواردی که ممکن است بین سه امپراتوری بزرگ جهانی در حال ظهور تقسیم شود) و استفاده از دولت به عنوان متولی سرمایه انسانی مربوطه را واضح تر نشان داد.

اما مهمترین موضوع این است که این مسئله برای بازگرداندن نقش دولت به عنوان حافظ سرمایه انسانی استفاده خواهد شد و از طریق ابزارهای مربوطه مورد استفاده قرار می گیرند. این ابزرها که قبلاً به عنوان کشورها شناخته می شدند، اکنون به هدف مهم دیگری تحت عنوان مدیران میانی تولید جهانی خدمت می کنند. البته  تأثیر دیگر بیماری همه گیر این خواهد بود که تمایز بیشتری در شخصیت آن نقش بین کشورهایی که در نوک و پایین این مجموعه هستند قائل شود.

*نظم فعلی جهان بیشتر مبتنی بر رویکردهای لیبرالیسم و تا حدودی رئالیسم است. نقایص رویکردهای گفته شده در مواجهه با ویروس کرونا چیست؟

در ساده ترین پاسخ، باید بگوییم که هر رویدادی مانند بیماری های همه گیر، نقاط ضعف و همچنین نقاط قوت سیستم های غالب نظم دهنده زندگی سیاسی-اقتصادی-اجتماعی را با توجه به سلسله مراتب تنظیم شده که در آن برخی از عناصر ممتاز هستند و برخی می توانند زنده بمانند نشان می دهد. این پاسخ در مورد همه سیستم ها اعمال می شود و فقط مربوط به سیستم های دموکراتیک لیبرال نیست. در واقع همه گیری، نقاط قوت و ضعف همه سیستم ها را در مقابله با استرس های ایجاد شده نشان می دهد.

با این وجود، باید با دقت بیشتری به این مسئله نگاه کنیم که استرس بیماری همه گیر ممکن است نقص سیستم های قدرتمند یا تاثیرگذار را نشان دهد. تا سال 2019، کلیشه ای در بین کلیه بخشهای سیاسی و روشنفکرانی که مبانی اصولی را برای نتیجه گیری فراهم می کردند، وجود داشت مبنی بر این که نظم لیبرال دموکراتیک پس از 1945 و تجلی آن در دستورالعمل های قوانین معاصر و چارچوب بین المللی اصولی که قرار بود بر اساس آن پایه گذاری شود، یا از بین رفته و یا نیاز به اصلاح دارد.

البته نظریه پردازان مارکسیستی-لنینیستی، نظریه های نظم های سیاسی-اخلاقی  به اصطلاح جهان سوم و نظریه پردازان توسعه گرا که در حاشیه آن بحث قرار دارند از این بحث داخلی سود می برند. در حالی که بسیاری این امر را به عنوان نشانه ضعف سیستم در نظر گرفتند ، برای سایرین از جمله من، این امر حاکی از قدرت اساسی بود. این امر حاکی از آن بود که این سیستم هنوز کاملاً زنده بود به این معنا که هنوز هم عنصر اصلی نظم واقعیت است که به واسطه آن می توان سیستم های سیاسی-اقتصادی و اجتماعی را نظم داد.

ظهور فوق العاده همه گیر در کمترین زمان ممکن باعث از بین بردن بخش بزرگی از حجاب هایی که در پشت این بحث ها و نبردها برای کنترل قلب سیستم در جریان بود شد. و برای آنهایی که در وسط نبرد هستند، این سیگنال و نشانه  را فراهم می کند که آنها به دنبال کنترل هنجارهای سفارشی نظام، تفسیر را به عنوان اجازه تسریع در حرکت آنها انتخاب کنند. این بدین معناست که شخصی به خوبی ممکن است دیدگاه کاملاً واقعی، در مورد کمبودهای سیستم لیبرال دموکراتیک و همچنین شیوه ای که همه گیر در آن بهانه لازم را برای آشکار کردن آنچه که قبلاً در بالاترین سطوح رهبری آن سیستم به چالش کشیده شده فراهم کرده را درک کند.

اما این  موضوع ، نوعی از نواقص اساسی را که ممکن است سیستم را به خطر اندازد، نشان نمی دهد. در این شرایط، نواقص را باید در زمینه فهمید و آن زمینه را می توان به دو بخش تقسیم کرد. یک زمینه، نقایص نظم لیبرال دموکراتیک را از منظر نظم بخشیدن به اصول سیستمهای سیاسی-اقتصادی-اخلاقی که اساساً با نظم لیبرال دموکراتیک ناسازگار هستند، بررسی می کند. برای این منظر، دقیقاً چیزی جز نقصان نمی تواند باشد زیرا ایجاد معنا با توجه به اساسی ترین موضوعات نظم اجتماعی، امکان پذیر نیست.

آنها به سادگی نمی توانند یک چیز را به همان شیوه مشاهده کنند. از این منظر درست است، همانطور که سوال نشان می دهد، این همه گیری همه شکست های مهم نظم دموکراتیک از قبیل تصرف سیاست های عمومی توسط نهادهای خصوصی، اثر فرسایش حاکمیت بازارها بر سیاست، ناکارآمدی ارگان های عمومی که در معرض چندین لایه مشاوره و شکاف اقتدار هستند، و فلج ذاتی در سیستم هایی که قدرت در آن به شدت نگه داشته شده و موفقیت اجرای آن بطور گسترده پراکنده است  را نشان می دهد.

در مقابل با این تجزیه و تحلیل چشم انداز خارجی، یک دیدگاه داخلی ممکن است یک تحلیل متفاوت ارائه دهد. چشم انداز داخلی، نقایص نظم لیبرال دموکراتیک را که یکی از دو موضع تحلیلی متمایز است را بررسی می کند. اولین مورد با توجه به اصول بنیادی سازمانی آن نظم و در عوض بر نواقص اجرای آن متمرکز می شود. این نقایص ممکن است ناشی از خرابی سیستم باشد (به عنوان مثال، مؤسسات سیاسی باید اصلاح شوند تا اصل را به درستی منعکس کنند، یا قانون باید مطابق با استفاده صحیح از اصل و غیره اجرا شود). مورد دوم بر لزوم اصلاح یا توسعه بیشتر خود اصول نظم اساسی متمرکز است. در زمینه همه گیر، اینها ممکن است در تقسیم اختیارات بین سطوح مختلف دولت تا تقسیم اختیارات در یک نهاد سیاسی باشد.

در ایالات متحده این موضوع به مباحث درمورد نحوه جلوگیری از فدرالیسم آمریکا یا پیشبرد مبارزه با بیماری همه گیر تبدیل شده است. اما آنها ممکن است خودشان هم به اصل اصول توجه داشته باشند و این ممکن است یک فضای گفتمانی پیرامون فساد ایجاد کند (برای مثال ، آیا دولت باید از مشاغل یا افراد شاغل حمایت کند؟ منابع پزشکی چگونه باید تقسیم بندی شوند؟ دولت یا بازیگران خصوصی تا چه میزان ممکن است رفتار شخصی در میان اجتماع ها را تحمیل کنند ؟)

در حوزه بین الملل، این نواقص توسط مرزهای بین بخش های دولتی و خصوصی مشخص می شود که در سازماندهی تولید جهانی مشهود است. به عنوان مثال، لزوم تحمیل مسئولیت بر شرکتهای چند ملیتی در مورد اثرات تصمیمات اقتصادی اتخاذ شده در نتیجه بیماری همه گیر که باعث صدمه شدید به اقتصادهای محلی در زنجیره تولید آنها می شود. این امر به ویژه در زمینه تولید پوشاک کاملاً مشهود است که در آن تصمیمات گرفته شده توسط شرکتهای بزرگ چند ملیتی غربی ممکن است به شدت بر روی ماندگاری اقتصادهای دولتهایی مانند بنگلادش تأثیر بگذارد.

از این منظر، گزارش معمول در مورد برندگان و بازندگان از اهمیت بسیار واقعی محروم می مانند. این همه گیری هیچ برنده و بازنده ای ندارد. نکته بسیار جالب تر این است که روشنفکران و طبقات سیاسی که در آن خدمت می کنند، در پی ایجاد گفتمان پیرامون همه گیر بودند که اهمیت زیاد آن، شیوه تصمیم گیری یا تغییر مسیرهای جنگ برای رهبری جهانی است. این نوعی از مواد است که افکار عمومی را به منظور جنگ های تبلیغاتی که بخشی جدایی ناپذیر از رقابت بین سیستمی است، تغذیه می کند. آنها برای خشمی که با آنها دنبال می شوند و توانایی آنها برای تغییر درک مشترک مهم هستند. اما آنها ارتباط چندانی با حرکت واقعی تسلط تحت شرایط ندارند که در آن هیچ سیستمی پیروزمندانه ظاهر نشده است.

اگر همه گیری، همه چیز را به جهانیان نشان دهد، این است که تمام سیستمهای تحت استرس باید با توجه به شکست های خود تغییر کنند و نیاز به بهره برداری از مناطقی دارند که هر کدام را به بهترین وجه نشان داده اند. از این رو، نبردهای کنترل روایت جهانی، رهبری و مانند آن ادامه خواهد یافت، حتی وقتی شخصیت مبارزان تغییر کند. اما این تغییرات، مجدداً با تأکید بر چشم انداز شروع، هیچ ارتباطی با خود ویروس ندارد. این همه ارتباطی با روشی دارد که مردم این اقدامات را با معنا سرمایه گذاری می کنند، و تا چه اندازه چنین معنایی را به طور گسترده ای پذیرفته است. هیچ جادویی در اینجا نیست. و هیچ پیشرفت ارگانیکی برای پیروزی یک یا دیگر جناح ها وجود ندارد. این همه استراتژی، کار، و نظم و انضباط است.  با این وجود، مواردی را می توان در قوانین سیستم عامل  مربوطه این بازیگران پیش برد.

*اگر بپذیریم که نظم جهانی پساکرونا، نسبت به نظم فعلی متفاوت می‌باشد آیا این تغییرات، ساختاری و اساسی خواهند بود؟ کدام مفاهیم تغییرات اساسی را تجربه خواهند کرد؟

اول ، روابط بنیادی بین مؤسسات فردی و حاکم (دولت در سیستمهای لنینی مارکسیستی؛ مؤسسات دولتی و خصوصی در دستورالعمل‌های لیبرال دموکراتیک؛ و نهادهای دولتی) به طرز عمیق و کاملاً قابل توجه تغییر خواهند کرد. در حالی که به احتمال زیاد گفتمان آزادی شخصی و استقلال فردی در کوتاه مدت تغییر نخواهد کرد، کاربرد این اصول دستخوش تغییر خواهد شد. طرح کلی این تغییرات از قبل آشکار است. اولین خوشه تغییرات حول قدرت نظارت است. نظارت برای پیکره‌بندی جامعه امری اساسی خواهد بود و درک حریم شخصی متناسب با نیاز تغییر خواهد کرد.

این بدان معنا نیست که گروه مخالفی وجود نخواهد داشت؛ قطعا تضاد وجود خواهد داشت، بلکه این احتمال وجود دارد که اپوزیسیون فقط در حاشیه‌ها تأثیر داشته باشد. در یک کلام، این امر نباید برای هیچ کس تعجب آور باشد. همه سیستم‌ها – برخی با شور و شوق –  فرهنگ‌ تطبیق پذیری و پاسخگویی در مورد تجارت و رفتار اقتصادی را پذیرفته اند. تنها یک قدم کوچک برای انتقال این فرهنگ، که اکنون بسیار در مورد مسئولیت‌پذیری راسخ است، وجود دارد. نظارت و ارائه گزارش همان چارچوبی هستند که مسئولیت پذیری حول محور آن قرار می‌گیرد.

این امر در جمع‌آوری داده‎‌ها و قضاوت از طریق تجزیه و تحلیل آن‌ها تجلی می‌یابد. این منطق ابتدا بر اساس حمایت از فرد خواهد پایه گذاشته می‌شود؛ و سپس در پی حمایت از جامعه و افرادی که رفتارشان (همیشه) تأثیرات فراوانی دارد بر می‌آید. مقاومت در برابر این مسیر همواره دشوار است و پافشاری علیه آن‌ سایه بیماری‌های همه گیر سخت‌تر خوهد شد. اما نظارت فقط به معنای بک مشاهده صرف نخواهد بود. همانطور که گفته شد، این امر شامل مسئولیت ‌پذیری و پیروی از سیستمهای پاسخگویی نیز می‌شود.

توسعه این مدل از قبل در سیستم‌هایی نظیر روسیه به چشم می‌خورد کی طی آن افراد به صورت هدفمند ردیابی می‌شوند و سپس به دیگران هشدار داده می‌شود که ممکن است در معرض آنها باشند. مشاهدات حاکی از آن است که تایوان و کره جنوبی سیستم‌های اطلاعاتی خود را به منظور نظارت با اهداف خاص (بهداشت عمومی در این مورد) هماهنگ کرده‌اند. حتی در ایالات متحده، فعالیت‌های اخیر پلتفرم‌های بزرگ اینترنتی (به عنوان مثال گوگل) برای ردیابی مردم و استفاده از آن در خدمت نیروی پلیس در یک بحران، نشان می دهد که تا چه اندازه این نظارت در حال عادی شدن است. منطقی سازی این فرآیند و عقلانی جلوه دادن آن هنوز در مراحل اولیه انجام می‌شود.

دوم، دامنه اختیارات دولت به احتمال زیاد تغییر خواهد کرد، هرچند پیش بینی جهت این تغییر بسیار دشوار است چرا که این جهت به احتمال زیاد به شدت وابسته به شرایط است. بخشی به پشتیبانی از روش نظام برای توزیع بین ارگان‌های دولتی و خصوصی خواهد پرداخت. اما ویژگی اصلی قدرت نیز تغییر خواهد کرد. به احتمال زیاد این روند تسریع خواهد شد، چرا که این شرایط در بسیاری از سیستم‌ها دیده می‌شود که دیدشان را از نگاه اولیه به دولت به سطوح بالاتری ارتقا داده‌اند.

بوروکراتیزه کردن همه جنبه های زندگی در واقع نشانگر حرکت قدرت از عناصر سیاسی به عناصر مدیریتی نهادها را نشان می‌دهد. این بیماری همه‌گیر نشان داد که دولت و اصول آن اسیر سرپرست، تکنسین، کارشناس حوزه و کسانی است که سیستم هایی را طراحی و راه اندازی می‌کنند که سیاست را به اجرا پیوند می‌دهند. کشورهایی که این ارتباط را به نمایش می‌گذارند به دنبال انجام بهتر امور هستند. کشورهایی که به دنبال سرکوب این مسیر با خفه کردن یا بهم زدن طرفداران تکنوکرات خود هستند، اغلب مورد انتقاد قرار می‌گیرند و تلاشهای آنها تضعیف می‌شود.

سوم، ماهیت مرزها تغییر خواهد کرد. همانطور پیش از این شرح داده شد، مرزها واقعاً برای کنترل مردم اهمیت بیشتری خواهند داشت. در عین حال، آنها برای سازماندهی فعالیت‌های اقتصادی اهمیت کمتری خواهند داشت. با این توصیف، ماهیت تخلخل برای فعالیت‌های اقتصادی بستگی به همسویی کشورهای خاص در خوشه‌ای از کشورهایی دارد که در اطراف یک کشور پیشتاز سازمان یافته‌اند.

این امر به سازماندهی مجدد بنیادی جهانی منتجر خواهد شد. اما این غیرقابل توصیف است. بنابراین، انتظار داشته باشید که این تغییرات بدون اظهار نظر فراوان به شکل مکرر رخ دهند. همچنین انتظار داشته باشید که افراد حاضر در خط مقدم تغییر هرگونه منکر هرگونه فعالیتی در مسیر تغییر چیزی شوند. همچنین انتظار داشته باشید که در نهایت اصول جهانی سازی دوباره تفسیر شود تا از طریق این گفتمان به مشروعیت سازی یک سازمان جهانی در راستای فعالیت‌های اقتصادی پرداخته شود.

چهارم، افراد معدودی درمورد مؤسسات مالی بین المللی و نقش آنها در جهان پسا کروناویروس صحبت می‌کنند. این حیف است! هرچند این اتفاق تا حد زیادی عقب مانده است –  شاید به عنوان یک مسئله سیاسی، شاید به دلیل اینکه بندهای اداری آنها حرکت های زیرکانه را دشوار می‌کند – نقش موسسات مالی بین‌المللی ممکن است تغییر یابد. از سویی، موسسات مالی بین‌المللی عمومی میان مدت ممکن است به ابزاری مفیدی برای اجرای انتظارات جاری برای کنترل جمعیت خود تبدیل شود تا از حداکثر بهره وری (و در نتیجه سهم حداکثر ، در کل ، به ثروت جمعی) اطمینان حاصل کمک کند.

شرط اعطای وام، کمک فنی و مواردی از این دست، و ابزارهای مدیریت این موسسات که دیگر کهنه پنداشته می‌شوند را می‌توان برای این اهداف مورد استفاده قرار داد. اما این امر مستلزم اجماع در مورد آنچه که دقیقاً از دولت‌ها انتظار می رود می‌باشد. پروژه آخر احتمالاً پنجره‌ای را برای کنترل جهانی روایت در میان ایالات متحده-چین-اتحادیه اروپا با قدرت‌های مرتبه دوم فراهم می‌کند، قدرت‌هایی که با عصبانیت در حاشیه‌ها کار می‌کنند.

پنجم، گفتمان مهاجرت و همچنین مدیریت آن احتمالاً تغییر خواهد کرد. یکی از پیامدهای عجیب این بیماری همه‌گیر ، که بیش از پیش بسیار مورد توجه قرار گرفته است، روشی است که کشورها، بدون مقاومت زیاد، توانستند مرزهای خود را برای حمایت از جمعیت خود بازسازی کنند. اما مرزها ابزاری با کاربردهای فراوان هستند - حتی اگر فقط علیه مردم هدایت شوند.

در حالی که تغییر گفتمان مهاجرت در کوتاه مدت بعید است، ممکن است که مدیریت مهاجرت - به ویژه در جاهایی که می‌توان آن را به نهع عنوان محصول شرایط فردی، بلکه به عنوان حرکت مردم (حرکت جمعی) در نظر گرفت – شکل دیگری، و آن هم شکلی سختگیرانه‌، به خود بگیرد. در عین حال، این جنبش گسترده با توجه به چالش های ملی هر کشور، اشکال گوناگونی به خود خواهد گرفت. جالب‌تر اینکه میزان مهاجرت در بین کشورهای دارای جمعیت آسیب‌پذیر به عنوان یک چالش بیشتر از مهاجرت بین مناطق حاشیه‌ای و "کلان شهرها" خواهد بود.

ششم، ماهیت قدرت پلیس نیز به احتمال زیاد تغییر خواهد کرد. این احتمال وجود دارد که آینده قدرت به همان اندازه توسط مدلهای مبتنی بر تجزیه و تحلیل داده ها شکل بگیرد، زیرا این امر با استفاده از اصول و قضاوت انسانی پایه گذاری می‌شود. یادگیری و مدل سازی ماشینی، صرف نظر از الگوی سیاسی-اقتصادی یا اخلاقی که دولت‌ها پیروی میکنند، توانسته پاسخی به شرایط موجود پس ازشیوع کروناویروس بدهد. عوامل انسانی از تدوین رویکردهای محافظت از افراد در سازمانهای اجتماعی محود شده است.

یکی با جمعیت "در معرض خطر" ، با علم انتقال ، و تجزیه و تحلیل پیش‌بینی صحبت می‌کند. یکی دیگر با استفاده از تجزیه و تحلیل برای هماهنگی سلامت، پایداری، پیامدهای اقتصادی و سیاسی صحبت می‌کند. در پایان می توان ظهور مدیریت خودکار را به عنوان پیامد اصلی این بیماری همه‌گیر در شیوه تصور و مدیریت نظم جهانی دانست. به احتمال زیاد رقابت های قدرت در آینده بین رویکردهای متمایز به تجزیه و تحلیل داده‌ها و اثربخشی الگوریتم‌های مورد استفاده برای انگیزه و مجازات خواهد بود نه آنچه در مورد اصول اساسی در حول محور جامعه - حتی جامعه جهانی - قرار دارد.

کد خبر 4901702 پیمان یزدانی

منبع: مهر

کلیدواژه: نظم پساکرونا ایالات متحده آمریکا چین ویروس کرونا ایالات متحده آمریکا عراق عربستان سعودی رژیم صهیونیستی شیوع کرونا دونالد ترامپ سوریه قربانیان کرونا روسیه فلسطین ترکیه لیبی مصطفی الکاظمی بیماری همه گیر بیماری همه گیر تغییر خواهد احتمال زیاد سیاسی اقتصادی تجزیه و تحلیل ایالات متحده سرمایه گذاری نظم جهانی خواهد گذاشت ویروس کرونا تولید جهانی نظر گرفت عنوان یک نشان می دهد برای کنترل بین المللی جهانی سازی مورد توجه چشم انداز بین الملل سیستم ها همه گیری خواهد شد نظم فعلی دولت ها باعث شد بخش ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۶۱۵۶۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

علی عسکری: استقلال باید در ابعاد ملی، منطقه‌ای و جهانی جزو برترین‌ها باشد

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا و به نقل از روابط‌عمومی شرکت صنایع پتروشیمی خلیج‌فارس، در این جلسه که در محل دفتر این گروه برگزار شد، علی عسکری، با اشاره به اهمیت رقابت تیم‌های بزرگ در عرصه داخلی، این مهم را موجب تقویت فوتبال ایران در عرصه‌های بین‌المللی دانست و اظهار داشت: صنعت خودروسازی در آلمان به این دلیل از آمریکا پیش افتاد که دو شرکت بنز و بی‌ام‌و با هم رقابت می‌کردند و این رقابت موجل رشد این صنعت در عرصه جهانی شد. در حوزه فوتبال هم معتقدیم رقابت داخلی برای موفقیت جهانی بسیار مؤثر است، همچنین معتقدیم تیم‌های محبوب ملت باید مورد توجه باشند.

وی با بیان اینکه استقلال ایران باید در ابعاد ملی، منطقه‌ای، آسیایی و جهانی جزو برترین‌ها باشد، تصریح کرد: گروه صنایع پتروشیمی خلیج‌فارس در حمایت از تیم استقلال ایران جدی است و ما نیز با توکل به خدا و توسل به معصومین و با حمایت هواداران پرشور استقلال ان‌شاءالله به سمت توفیقات ورزشی در عرصه‌های جهانی خواهیم رفت.

مدیرعامل گروه صنایع پتروشیمی خلیج‌فارس، موفقیت تیم‌های ورزشی و بخصوص فوتبال در عرصه‌های جهانی را موجب نشان‌دادن عظمت و اقتدار ایران در عرصه‌های بین‌المللی دانست و افزود: این موفقیت‌ها به همراه وحدت، همدلی و یکپارچگی در داخل باعث تولید قدرت ملی می‌شود و می‌بایست هر کدام از ما به نحوی برای رسیدن به این مهم تلاش کنیم.

توجه ویژه باشگاه استقلال به حوزه فرهنگی از مواردی بود که در این جلسه موردبحث و بررسی قرار گرفت.این جلسه با حضور علی عسکری، رشید سمیعی، مهدی حیدرزاده، مهدی افضلی، علی خطیر، احمد شهریاری، حسین پناهیان، مهدی قربانی و مهدی سالم برگزار شد.

انتهای پیام/