به نقل از «مهر»

فرهنگ دیداری و برساخت بصری کرونا

تاریخ انتشار: ۳۱ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۶۵۰۸۵۵

به گزارش خبرگزاری مهر، حسین حسنی عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات در یادداشتی به تأثیرات شیوع ویروس کرونا در جهان پرداخته است:

ویروس کرونا همچنان که ریشه‌شناسی واژه‌اش نشان می‌دهد اکنون به واقع تاج بر سر نهاده و پادشاه بلامنازع جهان است. کرونا ویروس‌های پرندگان در دهه ۱۹۳۰ و انواع انسانی آنها نخست طی دهه ۱۹۶۰ میلادی شناسایی شدند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سارس و مُرس بیماری‌های همه‌گیری بودند که طی قرن حاضر توسط خانواده کرونا ویروس‌ها پدید آمدند؛ اما شناسایی یک کرونا ویروس «جدید» به منزله عامل بیماری کووید ۱۹ در دسامبر ۲۰۱۹ در ووهان چین بود که زمینه سلطنت – دست کم چندماهه- ویروس‌ها را بر همه عرصه‌های زندگی انسانی، از سطح درون‌فردی گرفته تا روابط بین‌الملل فراهم کرده است.

«عصر پساکرونا»، «نظم جدید کرونایی»، «کرونائیسم» و غیره برخی از مفاهیم و اصطلاحاتی هستند که تلاش می‌کنند تا شرایط جدیدی زندگی بشری پس از سلطه یک ویروس همه‌گیر جهانی را مفهوم‌پردازی و تئوریزه کنند. مهابت شگرف این بیماری نوپدید عالم‌گیر چنان است که بزرگترین اندیشمندان معاصر جهان همگی دست به قلم بردند تا از منظر رویکرد نظری- مطالعاتی خود، فهمی از آن به دست آوردند و آن را با تمناکنندگان مشتاق و دل‌نگران اندیشه‌هایشان به اشتراک بگذارند، باشد که مرهمی- هرچند گذارا- باشد بر این هراس جمعی جهانی و تشویش‌های معرفت‌شناختی و هستی‌شناختی.

در این نوشتار تلاش این است تا بصری‌بودن همه‌گیری امر کرونایی در تلاقی میان فرهنگ دیداری، صفحه نمایش و جای‌گیرشدن رسانه‌های اجتماعی در زندگی روزمره مورد کنکاش قرار گیرد. درواقع، موضوع اصلی این نوشتار این است که چگونه تشویش تشدید شده از کرونا در برهه خاصی روی می‌دهد که این برهه زمانی عامل تعین‌بخش در همه‌گیری کروناهراسی است.

در قرنطینه‌های خودخواسته یا دگرخواسته (ناشی از الزام دولتی- فشار خویشاوندان هراسان از فقدان ما) که ناگزیر هستیم تا دیوارهایی نامرئی دور خود بکشیم و تا حد ممکن «تماس‌» های اجتماعی را کاهش و بر دوری‌گزینی از دیگران بیفزاییم، آنچه واسطه میان ما و جهان است صفحه نمایش است. به عبارت دیگر، ظهور امری بصری در تلاقی با اوج‌گیری رسانه‌های اجتماعی که با کارافزارهای تلفن‌همراه قرین شده‌اند سبب شده تا امر اجتماعی روی صفحه نمایش از نو مفهوم‌پردازی و عملی شود. از زمان گنجانده‌شدن دوربین‌های تصویربرداری در تلفن‌های همراه، امر بصری و اشتراک‌گذاری به بخشی از منطق رسانه‌های اجتماعی تصویر تبدیل شده است. به عبارت دیگر، همانطور که «یوزه فن دایک» گفته است، «اشتراک‌گذاری به یک فعل اجتماعی تبدیل شده است». و یا همانطور که «نیکلاس جان» می‌گوید، اشتراک‌گذاری نه تنها بخش محوری نحوه زیستن ما در عصر معاصر بلکه مدلی از درمان‌گری نیز هست.

کرونا همچنان که به سرعت مسیر شرق تا غرب عالم را در چشم‌به‌هم‌زدنی پیمود و بسیاری از انگاره‌های رسانه‌های جریان اصلی غربی را در مورد میزان رفاه و اقتدار نظام اقتصادی- اجتماعی- درمانی غرب فروریخت و به ما فهماند که برخلاف نظر خوشبینانه «یووال نوح هراری» درباره پیشرفت فناورانه بشری-دستکم تا چند ماه آینده- این بیماری همه‌گیر ورای قدرت درک بشر، یک تراژدی مهارنشدنی است که جان صدها هزار نفر را خواهد گرفت، تصاویر حرفه‌ای و کاربرساخته از آن نیز به سرعت در پیام‌رسان‌ها و شبکه‌های اجتماعی به اشتراک گذارده شد.

فارغ از جدال‌های چینی- آمریکایی در مورد نحوه نامگذاری و منشأ آن، ما در قرنطینه‌هایمان مصرف‌کننده انبوه قالب‌های مختلف محتواهایی هستیم که همه کاربران رسانه‌های اجتماعی تصور می‌کنند به شکلی آئینی و به مثابه وظیفه و کرداری مقدس موظف هستند تا آنها را تولید و به اشتراک بگذارند و به تبشیر و انذار «دنبال‌کنندگان» خود بپردازند. طیفی از محتواهای گوناگون: از چهره‌های پرستاران فداکار عمدتاً زن با رد و کبودی برجای مانده از کاربرد ماسک طی ساعت‌های متوالی تا شایعات و اخبار جعلی درباره تولید زودهنگام واکسن و داروی کرونا.

ما منفعلانه، هراسان و بیمناک از اینکه این میکروارگانیسم ما را به کشاکش زیستن و مرگ و فنا بکشاند یا اینکه ما ناقل و حامل این منادی مرگ برای خویشاوندان و نزدیک‌ترین اطرافیان‌مان باشیم، به روایت‌های بصری برساخته روی صفحه نمایش می‌نگریم که شکلی ویروس‌گونه در شبکه اجتماعی اطرافیان‌مان دست به دست می‌شوند و به شکلی آسیب‌شناختی بر روح و روان ما چنگ می‌اندازند و تشویش‌هایی هستی‌شناختی بر ما تحمیل می‌کنند و ما را وادار می‌کنند تا درباره مسیری که پیموده‌ایم و مسیری که شاید دیگر نپیماییم عمیقاً تأمل و بازاندیشی کنیم. از جمله به این تناقض مضحک بیندیشیم: ما انسان‌های فارغ از بند از اجتماع می‌گریزیم و خود را در زندان‌های خانگی‌مان به حصر خانگی می‌افکنیم اما در جای دیگر انسان‌های دربند از ترس کرونا از بند می‌گریزند و به دامن کروناآلود جامعه پناه می‌برند!

از منظری دیگر، همه ما کاربران مستأصلی که گول نویدهای مگاترندهای فناوری‌های نوین و عناوین پرطمطراقی همچون هوش مصنوعی، یادگیری ماشینی، ربات‌ها و هوش مصنوعی را خورده‌ایم- در زمینه اجتماعی ما شاید نه اما حداقل در بستر غربی که بدیهی است- تنها کاری که از دستمان برمی‌آید، علاوه بر خاصیت آرامش‌بخش و روان‌درمانه اشتراک‌گذاری تصاویر کرونایی در میان اجتماع مجازی‌مان- این است که نادانسته و ناخواسته به عنوان نیروی کار در خدمت فرایند داده‌ای‌شدن باشیم. به این معنا که خلاقانه و نوآورانه پست‌هایی تولید کنیم، در زیر آنها هشتگ‌هایی درج کنیم و به این شکل اطلاعات، نگرانی‌ها، احساسات، عواطف و باورهایمان را به شکل داده‌ها در اختیار شرکت‌های بزرگ پلتفرمی قرار دهیم تا آنها این کلان داده‌ها را تحلیل و از آنها درآمدزایی کنند و شیوه‌های تولیدگری آتی ما را در قالب الگوریتم‌ها جهت‌دهی کنند و یا به عبارت دیگر بیش از تعامل اجتماعی بصری ما را در رسانه‌های اجتماعی تصویری به شکلی الگوریتمی برنامه‌ریزی کنند.

ما همچون عمله‌هایی خستگی‌ناپذیر با این خیال کاذب که پلتفرم‌های آنلاین سخاوتمندانه بستری فراهم کرده‌اند که خواه شناس و خواه ناشناس آزادانه به تولید و مصرف محتواهای تصویری بپردازیم، به شکلی بی‌وقفه تصاویری از جهان کرونازده را ثبت و ضبط و با دیگران به اشتراک می‌گذاریم اما غافلیم که این کردار همکارانه مقدس ما چیزی نیست جز خدمت به بازتولید روابط سلطه و افزایش شکاف و نابرابری‌های اجتماعی. آنچنانکه این پلتفرم‌ها به سرعت به باشگاه یونیکورن‌ها (استارت‌هایی با ارزش بیش از یک میلیارد دلار) می‌پیوندند اما بسیاری از کاربران آنها در جای‌جای جهان قادر به پرداخت اجاره‌بهای خود نیستند و بسیاری از آنها به ناگهان شغل خود را از دست می‌دهند. اما همچنان که که هراسان به تصاویر ویدئویی- جعلی یا واقعی- بمانند گورهای جمعی مهیاشده برای مردگان کرونایی می‌نگرند، نمی‌دانند که به این طنز تلخ ویدئویی منتشرشده در یکی از صفحات اینستاگرام چه واکنشی نشان دهند: از قرنطینه بیرون بیایند یا از گرسنگی بمیرند.

واشنگتن پست به نقل از یک استاد واکسن‌شناسی دانشگاه آکسفورد اعلام کرده است که هشتاد درصد امکان دارد تازه در ماه سپتامبر (شهریورماه) واکسن مختص کووید ۱۹ ساخته شود؛ شاید هم دیرتر و شاید هم زودتر. اما با این همه ما در این برهه زمانی خاص مجبوریم بیش از پیش انزوای اجتماعی را تحمل کنیم و تعاملات اجتماعی خود را باواسطه، روی صفحه نمایش تلفن‌های همراه‌مان پیگیری کنیم، اما این بصری‌بودگی زندگی روزمره کرونایی ما در قرنطینه‌هایی که دیگر الزاماً در هم شکسته می‌شوند، دارای برخی دلالت‌ها برای نحوه برساخت جهان، درک رویدادهای جهانی، بازنمایی خود، کالایی‌شدن محتواهای بصری و مشارکت جمعی در برساخت این رویداد عالم‌گیر است.

نکته. این نوشته وامدار ایده‌های نظری و مفاهیم این افراد است: یوزه فن دایک، یاسمین ابراهیم، تاینا باچر، یووال نوح هراری.

کد خبر 4900159

منبع: مهر

کلیدواژه: ویروس کرونا امنیت اجتماعی پژوهشگاه فرهنگ هنر و ارتباطات ویروس کرونا نیمه شعبان شیوع کرونا کنفرانس بین المللی مهدویت امام زمان حضرت مهدی عج شبکه چهار سیما معرفی کتاب ماه مبارك رمضان سیدهادی خسروشاهی رسول جعفریان فضای مجازی آیت الله محمد باقر صدر سازمان اوقاف و امور خیریه رسانه های اجتماعی اشتراک گذاری صفحه نمایش همه گیر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۶۵۰۸۵۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

برای نابودی ویروس‌ها پنجره را باز کنید

پژوهشگران می‌گویند سطوح بالاتر کربن دی اکسید (CO۲) به این معنی است که ویروس‌ها طول عمر بیشتری خواهند داشت و افراد بیشتری را آلوده می‌کنند، بنابراین باز کردن پنجره می‌تواند یک راه موثر برای کم کردن ویروس‌های معلق در هوا باشد.

کربن دی اکسید یک عمل کلیدی برای بیشتر زنده ماندن ویروس‌های معلق در هوا و در نتیجه احتمال انتشار بیشتر آنهاست؛ بنابراین باز کردن پنجره می‌تواند یک راه علمی برای جلوگیری از انتشار ویروس‌های تنفسی نسبت به آنچه که در ابتدا پیش‌بینی شده بود، باشد.

به نقل از ان‌ای، با ظهور کووید-۱۹، جهان یاد گرفت که بودن در فضای نزدیک با فرد یا افراد دیگر چگونه می‌تواند خطر ابتلا به این ویروس را افزایش دهد.

اکنون تحقیقات جدید به رهبری پژوهشگران دانشگاه بریستول در بریتانیا یک پاسخی به این پرسش داده است که چگونه و چرا ویروس‌های تنفسی موجود در هوا برای مدت طولانی‌تری در فضا‌های بسته باقی می‌مانند. آنها می‌گویند پای کربن دی اکسید در میان است.

آلن هادرل، سرپرست و نویسنده ارشد این مطالعه و محقق ارشد علوم هواپخش در دانشکده شیمی دانشگاه بریستول می‌گوید: ما می‌دانستیم که ویروس عامل کووید-۱۹ موسوم به SARS-CoV-۲ مانند سایر ویروس‌ها، از طریق هوایی که تنفس می‌کنیم، پخش می‌شود، اما این مطالعه نشان‌دهنده پیشرفت بزرگی در درک ما از این است که دقیقاً چگونه و چرا این اتفاق می‌افتد و مهم‌تر اینکه چه کاری می‌توان برای متوقف کردن آن انجام داد.

کربن دی اکسید (CO۲) یک شاخص خوب برای سنجش تهویه در یک فضای داخلی است. تعداد افراد در یک اتاق بر غلظت CO۲ تأثیر می‌گذارد و از آنجایی که هم کربن دی اکسید و هم ویروس‌های تنفسی دیگر در هوای بازدمی وجود دارند، منطقی است که از غلظت CO۲ به عنوان شاخصی برای خطر انتقال ویروس استفاده شود.

در اینجا ما باید کمی عمیق‌تر به بررسی تنفس بپردازیم. PH بالای (قلیایی) بازدم ناشی از ترشحات تنفسی است که از آن منشاء می‌گیرد. به عنوان مثال، بزاق و مایع ریه حاوی سطوح بالایی از بی‌کربنات قلیایی هستند. pH قطرات خارج شده در تنفس با تبخیر بی‌کربنات به گاز CO۲ تغییر می‌کند، اما تحت تأثیر عواملی مانند رطوبت نسبی، اندازه قطرات و غلظت CO۲ در محیط قرار می‌گیرد.

از آنجایی که تصور می‌شود PH محرک عفونت‌پذیری ویروس‌های معلق در هوا باشد، پژوهشگران بررسی می‌کنند که آیا غلظت CO۲ محیط بر پایداری ویروس‌های موجود در هوا (هوا پایداری) و خطر انتقال آنها تأثیر می‌گذارد یا خیر.

در شرایط همه‌گیری کووید-۱۹ از مانیتور‌های سنجش CO۲ برای تخمین تهویه ساختمان استفاده شد. هوای معمولی خارج از منزل حاوی حدود ۴۰۰ قسمت در میلیون (ppm) کربن دی اکسید است. در فضا‌های داخلی معمولی و دارای تهویه مناسب، غلظت بین ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ ppm است. در فضا‌های دارای تهویه ضعیف، غلظت CO۲ می‌تواند از ۲۰۰۰ ppm بیشتر شود و در محیط‌های شلوغ‌تر از ۵۰۰۰ ppm بالاتر رود.

پژوهشگران با تغییر غلظت CO۲ در هوا بین ۴۰۰ ppm و ۶۵۰۰ ppm، ارتباط بین غلظت CO۲ و مدت زمانی که ویروس‌های موجود در هوا عفونی می‌مانند را تأیید کردند.

در مقایسه با CO۲ معمولی جو که حدود ۵۰۰ ppm است، افزایش متوسط در CO۲ از ۴۰۰ ppm به ۸۰۰ ppm در محدوده یک اتاق با تهویه خوب منجر به افزایش قابل توجهی در هواپایداری ویروس برای همه سویه‌های ویروس SARS-CoV-۲ از جمله دلتا، بتا و اومیکرون پس از دو دقیقه شد. ضمن اینکه تفاوتی در میزان عفونت و سرایت‌پذیری بین ۸۰۰ و ۶۵۰۰ ppm مشاهده نشد.

افزایش غلظت CO۲ عمیقاً بر سرایت‌پذیری SARS-CoV-۲ در طول زمان تأثیر گذاشت. در مقایسه با هوای معمولی، زمانی که غلظت کربن دی اکسید ۳۰۰۰ ppm بود (مشابه غلظت یک اتاق شلوغ) ویروس‌ها پس از ۴۰ دقیقه تقریباً ۱۰ برابر بیشتر عفونی باقی ماندند.

هادرل می‌گوید: این رابطه روشن می‌کند که چرا رویداد‌های اَبَرپخش‌کننده ممکن است تحت شرایط خاصی رخ دهند. PH بالای قطرات بازدمی حاوی ویروس SARS-CoV-۲ احتمالاً عامل اصلی عفونت است. CO۲ هنگامی که با قطرات برهمکنش می‌کند مانند یک اسید عمل می‌کند. این باعث می‌شود که pH قطرات کمتر قلیایی شود و در نتیجه ویروس درون آنها با سرعت کمتری غیرفعال شود.

خوشبختانه توصیه پژوهشگران برای کاهش عفونت ویروسی یک توصیه ساده است.

هادرل می‌گوید: به همین دلیل است که باز کردن یک پنجره یک استراتژی کاهش موثر است، زیرا هم از نظر فیزیکی ویروس را از اتاق خارج می‌کند و هم باعث می‌شود قطرات هواپخش برای ویروس سمی‌تر شوند.

با توجه به تمرکز جهانی بر کاهش CO۲ جو که دانشمندان اقلیم پیش‌بینی می‌کنند در دهه‌های آینده به بیش از ۵۵۰ ppm افزایش یابد، پژوهشگران می‌گویند یافته‌های آنها پیامد‌های گسترده‌تری دارد.

هادرل می‌گوید: بنابراین، این یافته‌ها پیامد‌های گسترده‌تری نه تنها در درک ما از انتقال ویروس‌های تنفسی، بلکه اینکه چگونه تغییرات در محیط ما ممکن است احتمال همه‌گیری‌های آینده را تشدید کند، دارد.

وی افزود: داده‌های مطالعه ما نشان می‌دهد که افزایش سطح CO۲ در جو می‌تواند با افزایش قابلیت انتقال سایر ویروس‌های تنفسی از طریق افزایش مدت زمانی که آنها در هوا عفونی می‌مانند، همزمان باشد.

این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شده است.

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی کلينيک