به نقل از «ساعت24»

از دلتنگی و تنهایی تا تغییر سبک زندگی

تاریخ انتشار: ۳۱ فروردین ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۶۵۳۳۷۱

ساعت24-سالمندانی که هر روز با گروه‌های همسال پیاده‌روی و ورزش می‌کنند حالا همه تفریحات ساده و دلگرمی‌های روزمره خود را از دست داده‌اند. دیگر بهار برای آنها همزمان نیست با قدم زدن در کوچه‌باغ‌ها و نشستن زیر درخت سرسبز پارک یا زمانی برای دیدار فرزندان و نوه‌ها و در آغوش کشیده آنها.

«مادربزرگ سبحان سال‌هاست با دو پرستار در شیفت‌های جداگانه زندگی می‌کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

صدیقه خانم حدود ۹۰ سال سن دارد و ۱۰ سال است که همسرش را از دست داده و همان اوایل هم سکته کرده و حالا دست و پای چپش فلج است. سبحان می‌گوید: «از آنجایی که از نظر ذهنی هنوز کم و بیش فعال است، سعی کردیم برایش پرستار بگیریم تا در خانه خودش بماند ولی کرونا همه چیز را زیر و رو کرد. هفته اول شیوع بیماری پرستارها به موقع می‌آمدند و می‌رفتند و مادر و خاله‌ها در تماس بودند اما چون سن و سال همه فرزندان بالاست از خانه بیرون نمی‌رفتند که به مادر سر بزنند. از طرفی هم می‌ترسیدند ناقل باشند. تا این که یک شب تلفن خانه ما زنگ خورد. همسایه مادربزرگم بود که سراسیمه از ما می‌خواست زودتر برویم آنجا ... » بعد از تمام شدن شیفت پرستار صبح، پرستار دوم با مخالفت فرزندانش و بدون این که اطلاع دهد پیش مادر بزرگ سبحان نمی‌رود: «مادربزرگ من که یکجانشین است چند ساعتی تنهایی تحمل می‌کند اما چون کسی نبوده که برای دستشویی کمکش کند رختخواب را کثیف می‌کند و بعد شروع می‌کند به شیون. وقتی ما نوه‌ها به خانه رفتیم از وضعیت مادربزرگ و بوی بدی که در خانه پیچیده بود آن قدر اشک ریختیم که شاید یکی از بدترین خاطرات زندگی ما شود. خودش را زیر پتو جمع کرده بود و بی‌صدا گریه می‌کرد. آن قدر فریاد کشیده بود که دیگر جانی در بدنش نبود.»

حالا بچه‌ها مجبور شده‌اند با پرداخت پول بیشتر پرستاری را مجاب کنند تا زمانی که اوضاع به روال قبل برگردد تمام وقت در خانه بماند.

از اولین خبرهایی که با شیوع کرونا به سرعت اضطراب و اندوه به جان همه ریخت، خبر آسیب‌پذیری افراد سالمند در مقابل این ویروس بود. حالا ترس از ناقل بودن، فرزندان و نوه‌ها را از پدر و مادرها دور می‌‌کرد و این تنها یک طرف ماجرا بود، دلتنگی و محرومیت سالمندان از دیدار فرزندان و محرومیت‌های دیگری مثل قدم زدن و بیرون رفتن هم جای خودش اما از همان روزهای نخست برخی کارشناسان حوزه اجتماعی نسبت به رهاشدگی سالمندانی که تنها و بی‌فرزند و همسر در خانه زندگی می‌کنند، هشدار دادند که نگرانی‌ها را بیشتر کرد. این بخش از سالمندان ناچار از تغییر سبک زندگی بودند که البته کار راحتی نیست؛ بخصوص برای آنهایی که سعی می‌کنند با وقت‌گذرانی با دوستان و روابط اجتماعی، جای خالی همسر و فرزندان را پر کنند. سالمندانی که هر روز با گروه‌های همسال پیاده‌روی و ورزش می‌کنند حالا همه تفریحات ساده و دلگرمی‌‌های روزمره خود را از دست داده‌اند. دیگر بهار برای آنها همزمان نیست با قدم زدن در کوچه‌باغ‌ها و نشستن زیر درخت سرسبز پارک یا زمانی برای دیدار فرزندان و نوه‌ها و در آغوش کشیده آنها.

علی ثابت ۷۰ ساله است اما نه سن و سال و نه ضایعه نخاعی‌اش تا قبل از شروع کرونا نتوانسته بود چیزی از فعالیت‌هایش کم کند. هفته‌ای سه بار استخر می‌رفت، هفته‌ای یک بار با دوستان دوران دانشگاه در رستورانی جمع می‌شدند و بحث می‌کردند و ‌می‌گفتند و می‌خندیدند و در کنار همه این‌ها آخر هفته‌ها نوه‌هایش را می‌دید و حسابی با آنها وقت می‌گذراند. او که چند سالی است همسرش فوت کرده، همراه پسر ۳۰ ساله‌اش در آپارتمانی نه‌چندان بزرگ زندگی می‌کند: «در همه زندگی چنین شرایطی را تجربه نکرده بودم حتی زمانی که چند ماه بخاطر تصادف بستری بودم هم این همه احساس زندانی بودن نداشتم. بالاخره زن و بچه بودند، دوستانم را می‌دیدم اما حالا چند هفته است که از خانه تکان نخورده‌ام. فقط برای این که بدنم خشک نشود سعی می‌کنم کمی در خانه نرمش کنم تا روحیه خودم را از دست ندهم. بالاخره خیلی‌ها که بدن سالم‌تری دارند می‌توانند در خانه بدوند یا روی پشت بام بروند اما وضعیت برای کسانی که ویلچرنشین هستند سخت‌تر است واقعاً نمی‌دانم اگر پسرم نبود من چطور می‌توانستم از پس تحمل این وضعیت بربیایم.»

او از دلتنگی برای نوه‌هایش می‌گوید که حالا یک ماهی هست آنها را در آغوش نکشیده: «باور کنید از خودم می‌پرسم اگر قرار است همین طور بچه‌ها و نوه‌هایم را نبینم اصلاً چرا باید زنده باشم؟»

آرمان پسر کوچک‌ترش بعد از بغض پدر، گوشی را می‌گیرد و سعی می‌کند فضای خانه را عوض کند: «ولی باور کن حتی یک دقیقه از زمان قرنطینه را هم حرام نکرد. بیشتر از همیشه کتاب خواند و شبی یک فیلم با هم دیدیم و چند سریال. تازه بعد از مدت‌ها با هم آشپزی کردیم.»

صدایش را پایین می‌آورد و می‌گوید: «ولی راستش هیچ وقت این قدر کم حرف و در خود فرورفته ندیده بودمش. احساس می‌کنم این ندیدن بچه‌های برادرم واقعاً او را افسرده‌اش کرده.»

شاید یکی از مسائلی که شما هم در برخورد با سالمندان دیده‌اید یا افراط در مراقبت و شست‌وشو بوده یا کاملاً برعکس یعنی ناباوری کامل نسبت به کشنده بودن ویروس. حالا فکر کنید سالمندی که ناباور به مسائل بهداشتی است، بیماری زمینه‌ای خطرناکی هم مثل دیابت، فشار، چربی خون یا بیماری قلبی و عروقی هم داشته باشد. درست مثل پدر ندا که ۷۸ ساله است و سال‌ها قبل هم شیمی‌درمانی شده و هنوز با قرص‌ و مشورت مدام با پزشک زندگی می‌کند. ندا تعریف می‌کند که او در آغاز شیوع کرونا اصلاً تذکرات آنها را جدی نمی‌گرفته است: «پدرم مدام می‌گفت عمر دست خداست و نیازی به این کارها نیست تا این که همسایه پایینی ما مبتلا شد و به رحمت خدا رفت. خیلی با پدرم دوست بود و بعد از فوت او چنان وحشتی کرده که حتی از اتاق هم بیرون نمی‌آید. با این که دوستش قبل از مرگ چند باری از بیمارستان با بابا تماس گرفته بود و از او خواسته بود اگر اتفاقی برایش افتاد حواسش به زن و بچه‌اش باشد اما پدرم بعد از مرگ او از قرنطینه بیرون نرفته.»

ندا با ناراحتی تأکید می‌کند که واقعاً شرایط پدرش بعد از مرگ دوست و همسایه‌اش نگران‌کننده و وحشتناک است: «نه‌تنها به لحاظ روانی آشفته شده بلکه چون دیگر بیرون نمی‌رود پاهایش هم حسابی درد می‌کند. تلفنی که با دکتر حرف زدم گفت باید به فیزیوتراپی برود اما حالا که اصلاً نمی‌تواند بیرون برود باید چه کار کنیم؟ واقعاً نباید برای سالمندانی که در شرایط خاص هستند خدماتی از این دست در نظر گرفته شود؟ انگار هیچکس به فکر سالمندان نیست.»

یکی دیگر از چالش‌های بسیاری از سالمندان، مواجهه با تکنولوژی است. شاید همان قدر که خرید اینترنتی برای جوانان ساده و در صف نان ایستادن برای آنها سخت باشد برای اغلب سالمندان خرید اینترنتی ناممکن و ایستادن در صف خرید راحت‌تر است. بد نیست در پایان، ماجرای «خاله مولود و کارت بانکی» را هم بخوانید که به نقل از مصطفی خواهرزاده او اینجا می‌آورم: «خاله مولود من نزدیک به ۷۰ سال سن دارد و هیچ وقت ازدواج نکرده و تنها زندگی می‌کند. یکی از خصوصیات جالب خاله مولود نداشتن کارت بانکی و امتناع از گرفتن آن بود. همیشه پولش را نقد از بانک می‌گرفت تا این که یک روز می‌رود نانوایی نان بگیرد اما نانوا به هیچ وجه از او پول قبول نمی‌کند. آن ماجرا گذشت و بالاخره به اصرار و کمک من رفتیم بانک برایش کارت گرفتیم. حالا این کارت بانکی برای او تبدیل به چالش نگران‌کننده‌ و عجیب و غریبی شده و هر بار که با او صحبت می‌کنیم تنها دعایی که می‌کند این است که ای کاش زودتر قرنطینه و کرونا تمام شود تا از دست کارت بانکی مسخره‌اش راحت شود چون هر بار یا رمز کارت یادش می‌رود یا نمی‌تواند درست و حسابی بفهمد چقدر کم شده و چقدر مانده و هزار و یک مشکل دیگر.»

منبع: روزنامه ایران

منبع: ساعت24

کلیدواژه: کارت بانکی برای آنها نوه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۶۵۳۳۷۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۶ ویژگی منحصر به فردی که تک فرزند‌ها دارند

تک فرزند‌ها گاهی با برچسب‌های ناخوشایندی مواجه می‌شوند، چیز‌هایی مثل لوس بودن، خودخواه بودن یا تنها بودن.

به گزارش روزیاتو، اما جالب است بدانید که مهاتما گاندی نیز تک فرزند بود؛ و آیا به نظر شما او شخصی خودبین بود؟

از گذشته کلیشه‌هایی در خصوص فرزند چندم خانواده بودن و داشتن یا نداشتن خواهر و برادر وجود داشته است.

گرچه مدرک اندکی در اثبات برخی از آن‌ها وجود دارد، اما برخی از آن‌ها هم قابل اعتنا هستند.

خوشبختانه خبر‌های بدی درمورد تک فرزند‌ها وجود ندارد. بلکه آن‌ها از ویژگی بخصوصی برخوردارند که آن‌ها را منحصر به فرد ساخته است.

۱- مستقل اند و می‌دانند که چطور از خود مراقبت کنند

حتماً شنیده اید که می‌گویند تک فرزند بودن، شما را لوس می‌کند.

هر چه نباشد، در نبود هیچ خواهر و برادر دیگری که توجه والدین تان را به خود جلب کند، شما به مرکز توجه تبدیل می‌شوید.

اما این بدان معنا نیست که شما اینگونه بزرگ می‌شوید که همیشه منتظر باشید دیگران کارهایتان را انجام دهند.

حقیقت آن است که والدین ما شبانه روزی حی و حاضر نیستند. به علاوه، آن‌ها نگاه متفاوتی نسبت به زندگی در مقایسه با فرزند خود دارند.

به همین دلیل آن‌ها همیشه نمی‌توانند نیاز‌های ما را برآورده کنند؛ بنابراین در نبود خواهر و برادری که بتوان به آن‌ها تکیه کرد، همه چیز با خودتان است.

کودکانی که به گونه‌ای بزرگ شده اند که مجبور بودند خودشان را سرگرم کنند، به تنهایی بازی کنند و مشکلات شان را حل کنند، در آینده به فردی خودکفا و کاربلد تبدیل می‌شوند.

۲- در بیان افکار و عقاید خود رک هستند

تک فرزند‌ها می‌توانند به رهبران بسیار خوبی تبدیل شوند.

وقتی خواهر و برادر دارید، ممکن است احساس کنید که افکار و احساسات زیاد سرکوب می‌شوند.

گرچه این امر می‌تواند درس ارزشمندی به ما در خصوص مدیریت روابط مان در آینده و نحوه‌ی رفتار با دیگران دهد، اما می‌تواند به اعتماد به نفس ما لطمه بزند و باعث شود و در بیان درونیات خود کمرویی بیشتری پیدا کنیم.

تک فرزندها، اما همیشه در معرض آن انتقاد و عدم پذیرش شدیدی که فرزندان خواهر و برادر دار ممکن است تجربه کنند، نیستند.

این امر به آن‌ها راحتی و اعتماد به نفس بیشتری برای در میان گذاشتن افکار خود می‌دهد.

۳- بیشتر از سن شان می‌فهمند

مصاحبت با بزرگتر‌ها از سن اندک، پختگی به دنبال دارد.

درست است که دوستانی همسن و سال خودتان دارید، اما در فضای خانه در معرض پختگی زیادی قرار دارید که بسیاری از اوقات منتقل می‌شود.

ممکن است از سن کم مهارت‌های عاطفی بسیار پیچیده و پخته‌ای را یاد گرفته باشید، چیز‌هایی مثل همدلی، تفکر و آگاهی و مهارت‌های حساس بین فردی.

ترکیب همه‌ی این‌ها با یکدیگر شخصی همه فن حریف می‌سازد که دانایی‌ای فراتر از سن خود دارد.

۴- استاندارد‌های سختگیرانه‌ای دارند که آن‌ها را به افراد بسیار موفقی تبدیل می‌کند

تک فرزند‌ها اغلب انتظارات بالایی از خود دارند، امری که از سنین کم آغاز می‌شود.

دلیلش این است که وقتی تک فرزند هستید، تمام توجه والدین تان به شما است. این امر گرچه مزیت‌هایی دارد، اما فشار زیادی هم ایجاد می‌کند.

آن‌ها توجه زیادی به عملکرد و موفقیت تان در زندگی دارند. آن‌ها بهترین‌ها را برای شما می‌خواهند و زمان بیشتری را تنها صرف شما می‌کنند تا از موفقیت شما مطمئن شوند.

تک فرزند‌ها از سنین پایین یاد می‌گیرند که خود را به جلو سوق دهند و از دیگران بهتر باشند.

تعجبی ندارد که بسیاری از داستان‌های موفقیت تاریخ، درباره‌ی چهره‌های مشهوری مانند لئوناردو داوینچی، جیمز لنون، رابرت دنیرو و غیره، تک فرزند هستند.

۵- مشکلی با تنهایی ندارند

تعجبی ندارد، چون به آن عادت کرده اند.

بسیاری از افراد در تنهایی احساس راحتی نمی‌کنند. آن‌ها می‌گویند که حوصله شان سر می‌رود یا احساس تنهایی می‌کنند.

اما تک فرزند‌ها از سن بسیار کم لذت خلوت کردن با خود را چشیده اند.

وقتی تک فرزند هستید هرگز مجبور نمی‌شوید اتاق تان را با کسی شریک شوید. شما خواهر و برادری ندارید که همیشه روی مصاحبت با او حساب کنید. شما مجبور هستید به نحوی با خود دوست شوید.

این امر در دوران بزرگسالی با مزایای زیادی همراه است.

خلوت کردن با خود به ما فرصت بیشتری برای تعمق در خود و کشف خود می‌بخشد. همچنین شما این فرصت را پیدا می‌کنید که به احساسات خود تعادل بخشید و آرام بگیرید.

۶- در تفکر خلاقانه بهترند

تک فرزند بودن خلاقیت را در شما به سطح بالاتری می‌رساند.

دانشمندان در پژوهشی به بررسی اسکن مغزی صد‌ها دانشجو پرداختند که نیمی از آن‌ها تک فرزند بودند. آن‌ها همچنین شخصیت، خلاقیت و هوش این دانشجویان را مورد بررسی قرار دادند.

دانشمندان پی بردند که تک فرزند‌ها در مقایسه با آن‌هایی که خواهر و برادر داشتند، در بحث خلاقیت، از عملکرد بهتری برخوردار بودند.

تصاویر اسکن مغزی نشان داد تک فرزند‌ها در آن نواحی مغز که با انعطاف پذیری ذهنی و تخیل مرتبط هستند، ماده‌ی خاکستری بیشتری داشتند.

دانشمندان این امر را یکی دیگر از نتایج ارتباط زیاد تک فرزند‌ها با والدین خود و ترکیب آن با انتظارات بالایی که از آن‌ها وجود دارد، حدس زده اند.