مجازات ناقضان قوانین قرنطینه در اندونزی در خانه‌های اشباح!
تاریخ انتشار: ۳ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۶۹۳۳۱۷
یک سیاستمدار اندونزیایی راه حل جدیدی را برای مجازات ناقضان قوانین محدودیت رفت و آمد برای مقابله با شیوع کروناویروس ابداع کرده است: بازداشت آنها در "خانه‌های تسخیر شده".
به گزارش ایسنا، به نقل از خبرگزاری فرانسه، کاسدینار آنتونگ یونی سوکوواتی، فرماندار منطقه سراجن در حوزه جزیره جاوه طرحی را اجرا کرده که بر اساس آن کسانی که به قوانین قرنطینه اجباری با هدف مقابله با شیوع کرونا در این کشور بی اعتنایی کنند، در داخل خانه‌های متروکه‌ای که از نظر مردم توسط اشباح تسخیر شده‌اند، در بازداشت قرار خواهند گرفت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سوکوواتی هشدار داده بسیاری از کسانی که به جزیره پرجمعیت جاوه اندونزی سفر می‌کنند، بعد از ورود به آنجا به دستورات مقام‌ها برای در قرنطینه قرار گرفتن برای دست کم دو هفته بی اعتنایی می‌کنند. به همین دلیل این فرماندار منطقه سراجن تصمیم به بهره برداری از خرافات و ترس‌های مردم محلی به منظور مجازات ناقضان قوانین قرنطینه اجباری گرفته است. سوکوواتی به خبرگزاری فرانسه گفت: اگر یک خانه خالی و تسخیرشده در روستا وجود دارد، پس این افراد را داخل آنها کرده و در را روی آنها قفل کنید.
در همین حال از مردم روستاها خواسته شده خانه‌های متروکه را تبدیل به مراکز بازداشت موقت کنند. مردم محلی در این روستاها بر طبق خرافات برآمده از سنتهای فولکلور عمدتاً اعتقاد دارند این ساختمان‌ها در تسخیر ارواح هستند. هری سوسانتو که از جزیره سوماترا به جاوه رفته بعد از سرپیچی از قوانین قرنطینه اجباری در بازداشت قرار گرفت. او به خبرگزاری فرانسه گفت که این تجربه درسی ارزشمند را به او داد، هرچند که با هیچ روح و شبحی برخورد نداشته است. سوسانتو گفت: هر اتفاقی قرار است بیفتد می‌افتد، درسی که من یاد گرفتم این بود که این قوانین برای امنیت همه است.
اینکه بازی کردن با خرافات مردم می‌تواند استراتژی موفقی برای مهار شیوع کرونا ویروس باشد هنوز مشخص نشده است، با این حال عده‌ای دیگر نیز قبلا در جاوه تلاش کردند با استفاده از سنتهای فولکلور محلی ساکنان را وادار به پیروی از قوانین مربوط به فاصله گذاری اجتماعی کنند. عده‌ای در ماه جاری میلادی در روستای کپوه واقع در جاوه خودشان را به شکل ارواح در آورده و در خیابان‌ها گشتزنی کردند تا مردم را برای وادار کردن به باقی ماندن در خانه بترسانند. همچنین یک گروه از جوانان محلی نیز با هماهنگی نیروهای پلیس شروع به گشتزنی در خیابان‌ها در ظاهر اشباح که در فرهنگ محلی به اسم پوکونگ مشهور هستند، کردند. آنها با پودر صورت‌هایشان را به رنگ سفید در آوردند و با زغال دور چشمانشان را سیاه کردند. اعضای این گروه زمان گشت زنی در خیابان‌ها در سایه‌ها نیز پنهان می‌شدند و کسانی را که در خیابان قدم می‌زدند به شکل ناگهانی غافلگیر کرده و می‌ترساندند.
کشور ۲۷۰ میلیون نفری اندونزی تاکنون به صورت نسبتاً خفیف با شیوع کرونا درگیر شده اما این نگرانی وجود دارد که این ویروس به سرعت در سراسر این کشور گسترش یابد. آمارهای جدید این کشور نشان می‌دهند که تا روز سه شنبه بالغ بر ۷ هزار و ۱۳۵ تن در این کشور به کرونا مبتلا شده‌اند.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: کروناویروس کرونا در جهان اندونزي قوانین قرنطینه شیوع کرونا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۶۹۳۳۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
معمای کف و سقف مجاز حجاب
پس از پیروزی انقلاب و روی کار آمدن جمهوری اسلامی،سبک زندگی مردم و به ویژه پوشش افراد، چه زن و چه مرد به یک مناقشه پایان ناپذیر بدل شد و این مسئله امر تازه ای نیست که مثلا ربطی به مرگ مهسا امینی و وقایع پس از آن داشته باشد. همه به یاد می آورند سال های اول انقلاب را که بر روی دست جوانان با پیراهن آستین کوتاه رنگ پاشیده می شد و یا حتی پوشیدن لباس های رنگی ممنوع بود. همین چند سال پیش بود که سردار رادان فرمانده نیروی انتظامی، پوشیدن چکمه را مظهر تبرج و آن را غیر قانونی اعلام کرده بود. اما چرا این مناقشه در جامعه ایران قابل حل نیست؟ بسیاری از تحلیلگران سیاسی و اجتماعی دلیل تداوم چالش میان حکومت و مردم بر سر حجاب را عدم پذیرش این قانون از سوی مردم می دانند. اما به نظر می رسد مسئله فراتر از این امر است. در جوامع اقتدارگرا، اغلب قوانینی وضع می شود که مقبول عامه نیست ولی همان قوانین،بی‌کم و کاست با قدرت از سوی حکومت اعمال می شود. در ایران، با استناد به دین مبین اسلام که دین اکثریت قاطع مردم است، قوانین شریعت اجرا می شود. اما افراد برداشت های فردی خود را از برخی امر دینی دارند. از سوی دیگر بخش بزرگی از قوانین شرع، بیشتر امری فردی است که تعهد فرد به خدای او و مجازاتش هم الهی است. بر همین مبنا، افراد، اعمال مجازات از سوی حکومت، برای امری که بین آنها و پروردگارشان است را نمی پذیرند. با این حال مشکل در این هم نیست چرا که آن چیزی که به نام حجاب در ایران مورد مناقشه بین افراد جامعه با حکومت شده، چندان ربطی به پوشش شرعی ندارد. بر اساس شرع اسلام جز وجه و کفین هیچ بخشی، حتی به اندازه یک تار مو از بدن زن، نباید در معرض دید نامحرم باشد. چنین حجابی در ایران در بین اکثریت زنان جامعه رواج ندارد و آن حدی هم که حکومت بدان رضا داده بسیار نازلتر از حد شرعی است. اما همین میزان از حجاب مورد تایید حکومت هم مقبول بخش بزرگی از جامعه نیست و خود نظام سیاسی هم به این واقعیت اگاه است کماینکه وقتی فرمانده نیروی انتظامی دلیل عدم ورود روسای سابق جمهوری، به مسئله برخورد با بی حجابی را، ترس آنها از ریزش آرایشان می داند، یعنی او به زبان دیگر می گوید که کاندیدای ریاست جمهوری که مدافع برخورد با بی حجابان باشد در انتخابات رقابتی رای نمی آورد، چرا که اکثریت مردم موافق برخورد ماموران با بی حجابی نیستند. از سوی دیگر حکومت مایل است که اجبار به حجاب را در محدوده امر دینی نگه دارد تا آن را نه خواست حکومت و امری حکومتی بلکه خواست خدا و دین قلمداد کند و چون این حجاب با حجاب شرعی تفاوت فاحشی دارد، قادر به تعیین حدود و ثغور برای آن نیست و قوانین مربوط به آن هم دقیقا به همین علت از منطق کافی برای اجرا برخوردار نیستند؛ برای مثال همانگونه که در بالاتر هم گفته شد یک روز پوشیدن چکمه جرم بود و امروز نیست یا پوشش مهسا امینی که در آن روز توسط پلیس دستگیر شد امروز دیگر نه تنها جرم نیست که حتی آرزوی حکومت است یا مثلا اگر زنی امروز با پوشیدن کلاه تمام موهای خود را به پوشاند مرتکب جرم شده اما اگر یک شال ده سانتی متری بر سر کند که ده سانت از موهایش از جلو و نیم متر موهایش از عقب پیدا باشد از منظر قانونی ایرادی ندارد. در واقع نظام سیاسی قادر نیست که معیار شفافی را به عنوان پوشش حکومتی مشخص کرده و همان را اعمال کند. در این شرایط نه مردم می دانند تکلیفشان با حکومت چیست نه مامور حکومت می داند که دقیقا از مردم چه می خواهد. در واقع چیزی در میان است که سقف و کف آن نامشخص است. حال چگونه ممکن است قانونی لازم‌الاجرا شود اما حدود آن مشخص نباشد؟ تا کنون تنها ماده قانونی برای حجاب تبصره ماده ۶۳۸ قانون مجازات اسلامی بوده که در آن بر رعایت حجاب شرعی که همان وجه و کفین است تاکید شده و اگر قرار باشد نیروی انتظامی قانون مربوط به حجاب را اجرا کند باید بر همان مبنا، همه زنانی که حتی یک تار مویشان پیداست را دستگیر کنند. در قانون جدید هم که هنوز تصویب نشده بر پوشیدگی همه موی سر بانوان تاکید شده است. یعنی در هر صورت باید حکومت اول مشخص کند چه میزان از برهنگی سر مجاز است. قطعا حکومت نمی تواند شفاف اعلام کند که مثلا بیرون بودن بخشی از موی سر ایراد ندارد چرا که این دیگر حجاب شرعی نیست. در آن صورت باید اعلام کند که این یک پوشش اجباری حکومتی است اما حاکمیت، مایل نیست در مظان چنین اتهامی قرار گیرد و به اقتدارگرایی در حجاب متهم شود ولی تا زمانی که تکلیف حد و مرز تشخیص حجاب از بی‌حجابی روشن نشود، خروجی این قانون ،جز نمایش نزاع مردم و حکومت، چیز درخور دیگری ندارد و این چالش، به دلیل اجرای سلیقه ای از سوی مجریان و مردم اجتناب‌ناپذیر است. 2121 برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1901041
به بهانه تقابل بایرن مونیخ و رئال مادرید؛ گل های کریستیانو رونالدو در آلیانز آرنا / فیلم