زباله‌ها دور ریختنی نیستند
تاریخ انتشار: ۲ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۳۷۳۵۳۳
(Zero-Waste) یا همان "پسماند صفر" معرف یک سبک زندگی پایدار است که علاقه‌مندان به آن تلاش می‌کنند تا حدممکن از تولید زباله و وارد کردن پسماندبه طبیعت خودداری کنند در واقع هدف از این سبک زندگی بی‌زباله، به صفر رساندن میزان موادی است که روزانه به عنوان زباله جمع‌آوری می‌شوند.
اگرچه برای عموم مردم زندگی بدون تولید زباله در ذهن تداعی کننده مبحث بازیافت زباله است اما طرفداران این سبک معتقدند که بازیافت آخرین راهکار است و در گام قبل باید میزان زباله تاحد قابل توجهی کاهش یابد و بازیافت آخرین حلقه از زنجیره سبک زندگی بدون زباله است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در نگاه نخست سبک زندگی بدون زباله همراه با پیچیدگی‌هایی است که در تضاد با زندگی پرشتاب و مصرف‌گرای امروز بنظر می‌رسد، با این وجود در سال‌های اخیر اندک طرفداران آن تلاش کرده‌اند تا با آموزش و فرهنگ‌سازی زوایای پنهان این نوع زندگی را برای مردم روشن سازند و آنها را با خود همراه کنند.
لیدا یزدان‌پناه یکی از بانوان خوزستانی فعال در حوزه محیط زیست است که از حدود ۱۲ سال پیش دغدغه مسائل زیست محیطی را داشته و در یکسال گذشته با تمرکز بر سبک زندگی بدون زباله تلاش کرده تا میزان زباله منزل خود را تاحدود زیادی کاهش دهد و حالا با استفاده از شبکه‌های اجتماعی در تلاش است تا خانواده‌های خوزستانی را با آموزش و فرهنگ‌سازی باخود همراه کند.
وی صحبت‌های خود را با دغدغه‌اش نسبت به محیط زیست آغاز کرد و گفت: همیشه تلاش کرده‌ام تا نه تنها از رها کردن زباله در طبیعت خودداری کنم بلکه محیط اطراف خود تا فاصله یکصد کیلومتری را نیز از زباله‌ها پاکسازی کنم. از حدود سه سال پیش نیز با مبحث تفکیک زباله آشنا شدم.
یزدان‌پناه افزود: در آن زمان به دلیل آنکه مکانی برای تحویل زباله‌های تفکیک شده نبود آنها را به همان صورت درب منزل می‌گذاشتم تا ماموران شهرداری جمع‌آوری کنند اما به مروز زمان با کمک شبکه‌های اجتماعی اطلاعات خود را در این حوزه افزایش دادم.
وی که کار خشک کردن زباله‌ها برای شروع سبک زندگی "بدون زباله" را از پاییز سال گذشته آغاز کرده است توضیح داد: فرآیند خشک کردن زباله‌ها اگرچه یک تصویر مشمئزکننده را به ذهن متبادر می‌کند اما کاری لذت‌بخش است برخلاف تصور عموم مردم و برعکس زباله‌های تر رهاشده در سطل زباله که با تولید شیرآبه ضمن آلودگی محیط زیست باعث انتشار بوی بد هم می‌شوند، زباله‌های درحال خشک شدن بوی بدی ندارند.
یزدان‌پناه گفت: با ورود به فصل تابستان از چند جهت ضرورت خشک کردن زباله‌ها بیشتر نمایان می‌شود، در این فصل بیشتر میوه‌ها مانند خربزه، هندوانه، طالبی و حتی میوه‌های به اصطلاح سردرختی آب زیادی درون خود دارند که رها کردن پوست و اضافه‌های این میوه‌ها در سطل‌های زباله منجر به تولید بیشتر شیرآبه و در نهایت آلودگی محیط زیست می شود.
وی ادامه داد: از سویی دیگر گرمای تابستان این فرصت را به ما می دهد تا خیلی سریعتر زباله‌ها را خشک کنیم. گام نخست در این فرآیند مرحله رطوبت‌گیری است با این کار حدود ۴۰ الی ۵۰ درصد وزن زباله‌های تر مانند پوست سبزیجات و میوه‌ها گرفته می شود.
این بانوی محیط زیستی بیان کرد: این مرحله از کار بسیار مهم است و حتی اگر افراد فرصت کافی برای گذراندن تمام مراحل خشک کردن زباله را هم نداشته باشند باز هم نقش مهمی در کاهش زباله‌های خانگی ایفا کرده‌اند. طرفداران سبک زندگی بدون زباله در این مرحله تمام زباله‌های تر خود شامل پوست هندوانه، سیب‌زمینی و گوجه‌فرنگی را در سبدی در محیط آشپزخانه قرار می‌دهند با این کار رطوبت زباله‌ها تا حد زیادی گرفته می شود.
وی ادامه داد: در پایان روز زباله‌ها را به سبد دیگری در محیطی مانند حیاط و تراس منازل منتقل می‌کنیم تا در آنجا با کمک نور خورشید خشک شوند. در این مدت روزانه یکبار زباله‌ها را زیر و رو می‌کنیم تاهوا در تمام سطح آن جریان داشته باشد. تمام این مراحل شاید در روز تنها ۱۵ دقیقه از وقت افراد را بگیرد اما تاثیرات بسیارخوبی در حفظ محیط زیست دارد.
به گفته یزدان‌پناه با این اقدامات نه تنها زباله‌های تر، کپک نمی زنند، هیچ بوی بدی هم ندارند و حتی به دلیل انجام مرحله رطوبت‌گیری، حشرات نیز به سمت آنها جذب نمی شوند. البته انجام دقیق این مراحل نیازمند تجربه است و ممکن است مانند من در تجربیات نخست دچار مشکلاتی مانند کپک زدگی زباله‌ها شوند اما با تمرین این مشکل برطرف می شود.
کاهش تولید زباله از هرشب به ۲۱ روز یکبار
وی با اشاره به تجربه خود از تبدیل زباله‌تر به زباله خشک توضیح داد: اردیبهشت ماه امسال با بهره‌گیری از گرما در اهواز موفق به خشک کردن زباله‌های خود شدیم در این مدت تمام زباله‌های تر را به همین روش خشک کردیم در نهایت به دنبال راهی بودم تا همین زباله‌های خشک شده نیز به چرخه بازگردانیم.
یزدان‌پناه با اشاره به اینکه میزان تولید زباله خانگی وی از هرشب به ۲۱ روز یکبار کاهش یافته‌است گفت: در نهایت یک دامداری در حاشیه شهر اهواز یافتیم که از تحویل این زباله‌های خشک شده برای خوراک دام استقبال کرد. دامدارها از این زباله‌های کاملا خشک شده که فاقد هرگونه آلودگی و کپک هستند می‌توانند برای خوراک دام‌هایی مانند گاو استفاده کنند درحال حاضر نیز شرکت‌های تولید آبمیوه باقی‌مانده پوست مرکبات و سبزیجات را تا کیلویی ۱۵هزار ریال به دامداری‌ها عرضه می‌کنند. همین الگو در ابعاد کوچکتر می‌تواند باعث تبادل میان دامداران و خانواده‌های طرفدار سبک زندگی بدون زباله باشد.
وی اهمیت تفکیک زباله در اهواز را به دلیل نبود سایت تولید کمپوست صنعتی دوچندان دانست و ادامه داد: در اهواز به دلیل نبود سایت تولید کمپوست صنعتی زباله‌ها دفن و یا رها می‌شوند که شیرآبه تولید شده از این زباله‌ها در نهایت منجر به آلودگی آبهای زیرزمینی خواهد شد ضمن آنکه گرمای هشت ماه در سال اهواز فرصت خوبی برای تجربه این سبک از زندگی و خشک کردن زباله‌های تر را به ما می دهد.
این فعال محیط زیست با انتقاد از عدم تفکیک زباله در اهواز بیان کرد: پس از مدت‌ها یک نرم افزار تحویل زباله‌های تفکیک شده به نام "زیست دوست" در اهواز ساخته شده اما هنوز به مرحله اجرا نرسیده‌است، شهرداری باید زباله‌های تفکیک شده شهروندان را تحویل بگیرد.
کم‌شدن وزن زباله‌ها تا ۹۰ درصد
وی دیگر مزایای روش خشک کردن زباله‌ها را کاهش حجم آنها تا ۹۰درصد دانست و اضافه کرد: البته کم شدن وزن زباله‌ها بستگی به میزان آب موجود در آنها دارد در میوههایی مانند هندوانه تا ۹۰درصد شاهد کاهش حجم هستیم به طور نمونه یکبار پوست هندوانه ۶۹۶گرمی را با فرآیند خشک کردن زباله‌ها به ۴۶ گرم رساندیم.
یزدان‌پناه انتخاب این سبک را باعث کندتر شدن ریتم زندگی انسان‌ها خواند و گفت: زندگی انسان‌ها در حال حاضر بسیار پرشتاب شده‌است اما سبک زندگی پایدار با رویکرد زندگی بدون زباله سبب می‌شود تا افراد کمی به گذشته بازگردند و زندگی آرامتری را تجربه کنند ضمن آنکه در این سبک از زندگی افراد در هنگام خرید با تفکر بیشتر نسبت به تهیه اقلام مورد نیاز اقدام می کنند.
وی در ادامه بیان کرد: در کنار زباله‌های تر، باید به تفکیک زباله‌های خشک نیز توجه کنیم البته برخی اقلام مانند بطری‌های شیشه به راحتی بازیافت نمی‌شوند به همین دلیل بهترین راهکار برای تفکیک آنها استفاده مجدد از بطری‌های شیشه‌ای در منازل به عنوان گلدان، ظروف نگهداری موادغذایی و مواد فریزری است.
اصل نخست؛ کاهش تولید زباله و بعد تفکیک
وی مهمترین اصل در سبک زندگی پایدار را کاهش تولید زباله و سپس تفکیک دانست و توضیح داد: درحال حاضر شاهد نوعی افسارگسیختگی در تولید زباله هستیم که این سبک توسط شبکه‌های مختلف اجتماعی نیز تبلیغ می شود. این نوع سبک از زندگی به تولید بیشتر زباله منجر شده‌است.
یزدان‌پناه گفت: اقدامات ساده‌ای مانند همراه داشتن یک بطری آب بجای خرید روزانه بطری‌های آب‌معدنی، تهیه یک لیوان کوچک، استفاده از دستمال‌های قابل شست‌وشو بجای دستمال کاغذی و استفاده از کیسه‌های پارچه‌ای بجای کیسه‌های پلاستیکی و حتی استفاده چند باره از کیسه‌های پلاستیکی موجود در منازل، تهیه لیست خرید از قبل و به همراه داشتن ظروف مناسب برای خرید ازجمله اقدامات کوچکی هستند که نتیجه بزرگی همچون حفظ محیط زیست را به دنبال دارند.
وی درحال حاضر میزان عمل به سبک زندگی بدون زباله خود را بین۶۰ تا ۷۰ درصد عنوان کرد و توضیح داد: درحال حاضر میزان عمل به این سبک در بین تمام فعالان جهان حدود ۹۰درصد است، همینکه افراد تصمیم به کاهش تولید زباله بگیرند یعنی گام نخست را برداشته‌اند.
یزدان‌پناه با اشاره به حمایت‌های همسرش در پیاده‌سازی این سبک از زندگی گفت: اجرای سبک زندگی بدون زباله در یک خانواده نیازمند همکاری تمام اعضای خانواده استف باید تلاش کنیم تا با آگاه‌سازی دیگران مانع از تولید بی حساب زباله شویم. یک راهکار استفاده از فرصت شبکه‌های مجازی برای آموزش علاقه‌مندان است همانطور که خودم از طریق فضای مجازی با آیه حمداوی بانوی بدون زباله در کشور آشنا شده‌ام تلاش می کنم تا در گروه‌های مجازی به خانواده‌های خوزستانی برای اشاعه این سبک از زندگی آموزش دهم.
او معتقد است درحال حاضر تعداد طرفداران سبک زندگی بدون زباله در کشور کم است اما آنها مانند حلقه‌های یک زنجیر هستند که در نهایت به یکدیگر متصل می شوند و زنجیره‌ای برای حمایت از محیط زیست خواهند ساخت.
به گفته مدیرعامل سازمان مدیریت پسماند شهرداری اهواز روزانه ۷۰۰ تن زباله و ۵۰ تن شیرابه در شهر اهواز تولید می شود که با احتساب شهرهای اقماری در حدود ۹۵۰ تن زباله به محل دفن منتقل شده که تنها یک درصد از آن بازیافت می شود.
مصاحبه: ندا رضاپور
منبع: ایرنا
کلیدواژه: مدیریت پسماند دفع زباله اهواز مدیریت پسماند دفع زباله اهواز کاهش تولید زباله سبک از زندگی بدون زباله زباله های تر تفکیک زباله زباله ها درحال حاضر یزدان پناه محیط زیست میوه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۳۷۳۵۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نگاهی به بی‌بدن|متهمان ردیف اول قتل که قاتل نیستند!
فیلم سینمایی "بی‌بدن" دنبال زدن تلنگری به خانواده‌هاست و قصد دارد در بستر یک داستان جنایی، گسست‌های والدین و فرزندان و روابط بعضاً ناقص آنها را به رخ بکشد. - اخبار فرهنگی -
خبرگزاری تسنیم- گروه فرهنگی
فیلم «بی‌بدن» ساخته مرتضی علیزادهِ فیلم اولی با نویسندگی کاظم دانشی، خیلی زود پس از رونمایی از جشنواره فیلم فجر به پرده سینما رسید و با فروش بیش از 32 میلیارد تومانی تا به امروز، اقبال نسبتا خوبی را به عنوان فیلمی در ژانر درام جنایی به خود دید.
دانشی که پیش از این با ساخت «علفزار» تجربه خوبی از بازخوانی پرونده‌های جنایی کسب کرده بود، این بار در مقام نویسنده، سراغ داستانی نزدیک به واقعیت رفت و با برداشتی آزاد از پرونده «غزاله و آرمان» که مربوط به سال‌های 1392 تا 1400 است، فیلمی در ژانر درام جنایی را به سینماها آورد تا روایتگر یکی از هولناک‌ترین قتل‌های چند سال اخیر و در عین حال جنجالی‌ترین پرونده قضایی باشد.
حواشی روز پنجم فیلم فجر|رقابت سنگین «بی بدن» و «بهشت تبهکاران» بر سیمرغ حاشیه/ 14 کیلو کم کن تا «مجنون» شوی!مروری بر زیرمتن‌های نهفته در این اثر، یک پیام روشن و جدی را برای مخاطبانش دارد و آنهم تلاش کارگردان و نویسنده برای ایجاد یک پل ارتباطی بین این پرونده قتل با عقبه روابط عاطفی در هر 2 خانواده قاتل و مقتول است. موضوعی که در شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌گویی بازیگران و نوع بازی آنها نهفته شده و شاید مخاطب را پس از تماشای فیلم به این فکر فرو ببرد که آیا می‌شد قتلی اتفاق نیفتد؟ به جز فرد قاتل، آیا افراد دیگری هم در شکل‌گیری این جنایت هولناک سهم داشتند؟ به نظر می‌رسد که پاسخ به هر دو سوال «مثبت» است؛ اما چرا؟
جست‌وجو در شخصیت‌پردازی بازیگران فیلم، ابعاد دیگری از قتل دختر جوان (ارغوان) را به نمایش می‌گذارد؛ سروش صحت در نقش پدر «ارغوان»، کاملا منفعل و سرد است، از مهمترین اتفاقات رخ داده در بطن خانواده‌اش بی‌خبر است، تلاشی برای ارتباط پدرانه با دخترش برای فهم نیازهای او در دوران حساس جوانی و نوجوانی نمی‌کند و حتی پس از مرگ او با حالتی سردرگم و بی‌اراده، تنها شنونده دیالوگ‌های طرفین است. رفتار منفعلانه او در اکثر سکانس‌های فیلم، مخاطب را آزار می‌دهد که چرا این مرد، حتی یک برخورد سخت و خشن با قاتل دخترش ندارد؟ که البته به نظر می‌رسد این شخصیت‌پردازی و بازیگردانی به عمد توسط کارگردان طراحی شده است.
در نگاه اول، شاید به نظر برسد که انتخاب چنین نقشی برای سروش صحت با توجه به عقبه بازیگری او، اشتباه بوده اما نباید فراموش کنیم که کارگردان بی بدن به دنبال نمایش «پدر بی‌مسئولیت» است. پدری که حتی حساسیت لازم برای امور روزانه دخترش را ندارد و سردرگم در زندگی روزمره تا جایی پیش می‌رود که با خبر قتل دخترش مواجه می‌شود.
البته اینکه سروش صحت در ایفای چنین نقشی موفق عمل کرده یا خیر، موضوع دیگری است. صحت را بیشتر با ایفای نقش در بازی‌های انرژیک می‌شناسیم و بازی در نقش پدر ارغوان تجربه جدیدی برای اوست. برای یادآوری هنرمندی سروش صحت در بی‌بدن فارغ از نقدی که به بازی کم عمق او وارد است، کافی است بازی احساسی او در جایی که از عروسی دخترش یاد می‌کند را دوباره مرور کنیم تا بازی هنرمندانه او در آنجا تبدیل به یکی از ماندگارترین سکانس‌های بی‌بدن شود.
در نقطه مقابل، الناز شاکردوست ایفاگر نقش مادر «ارغوان» است که هدایت پرونده را به دست گرفته و برخلاف پدر، با کنگشری‌اش، قاتل را تا چوبه دار بدرقه می‌کند؛ در ظاهرِ ماجرا، با مادری دلسوز طرفیم، اما در تعدادی از سکانس‌های فیلم پنهانکاری او تو ذوق می‌زند و در نهایت زنجیره‌ای از اتفاقات که ارغوان را به آن سرنوشت شوم دچار می‌کند. شاکردوست نمادی از مادر مهربان اما «پنهانکار» است. پنهانکاری او در بخش‌های مختلفی از فیلم دیده می‌شود. از پنهانکاری او در ماجرای کویر رفتن ارغوان با دوستانش و اتفاقات تلخ بعدش تا ارتباط پنهانی سروش و ارغوان.
خانواده‌ای را تصور کنید که مادرش پنهانکار است و مهمترین رخدادهای فرزندش را با همسر خود در میان نمی‌گذارد، پدر هم تلاش چندانی برای ارتباط گرفتن با دختر و کنترل رفت و آمدهای او ندارد؛ خروجی این همه بی‌مسئولیتی والدین چه می‌تواند باشد؟
سری به خانواده قاتل بزنیم؛ پژمان جمشیدی در نقش پدر سروش، رقم زننده یک شکست عاطفی برای پسرش است؛ او به راحتی همسر اول خود را ترک کرده و بدون توجه به آینده‌ای که انتظار پسرش را در سنین حساس نوجوانی می‌کشد، تصمیم به ازدواج مجدد می‌گیرد. لجبازی‌های مکرر او و هدایت سروش در مسیر اشتباه هم مزید بر علت می‌شود که سرنوشت سروش بی‌شباهت با ارغوان نباشد. به نظر می‌رسد در اینجا هم با جنس دیگری از «پدر بی‌مسئولیت» مواجهیم؛ پدری که غرورش از فرزندش مهم‌تر است و بهای این غرور، خون پسرش است.
ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شود؛ سوی دیگری از پرونده قتل ارغوان، یک دختر جوان که مالامال از حسادت است، نشسته؛ در ظاهر دوست است، در واقعیت دشمن؛ در ظاهر، عملی که مرتکب می‌شود، ساده است اما اثر وضعی کار او به قدری عمیق است که آتش یک خشم مردانه را شعله‌ور می‌کند و در نهایت به جنایتی هولناک ختم می‌شود. «دوست حسود» گاهی از دشمن هم خطرناک‌تر است.
بی‌بدن ضد قصاص است؟
یکی از سوالاتی که پس از اکران این فیلم مطرح شد، همین موضوع بود؛ آیا بی‌بدن از قصاص طرفداری می‌کند یا علیه آن است؟ تجربه تماشای فیلم‌هایی که برچسب «ضد قصاص» را یدک می‌کشند، نشان می‌دهد که مخاطب وقتی صندلی سینما را ترک می‌کند، برای فرد اعدام شده دلسوزی می‌کند؛ آیا این اتفاق در بی‌بدن برای سروش تکرار می‌شود؟
تصاویر دوربین‌های مدار بسته که در بخشی از فیلم پخش می‌شود، بخش مهمی از حقیقت پرونده و مرتکبین جرم را فاش می‌کند؛ از سویی دیگر، تمام اتفاقات برای اینکه قاتل بخشیده شود، به خوبی کنار هم چیده شده اما پدر سروش همه راه‌ها را برای بخشش می‌بندد. موضع بی بدن نسبت به قصاص متفاوت است؛ روی انجام قصاص پافشاری نمی‌کند و بارها اعلام می‌کند که راه بخشش باز است و از سویی دیگر، موضع آوانگارد نیز نسبت به این مسئله نمی‌گیرد. به نظر می‌رسد که کارگردان و نویسنده هوشمندانه از کنار این مسئله عبور کردند تا سراغ مسئله‌ای مهم‌تر بروند و آنهم «گسست‌های درون یک خانواده» است.
چرا پیگیری مورد «بی بدن» مهم است/ نباید زیر بار حق کشی رفت
یک بازیِ درخشان، یک بازیِ درخشان‌تر
اگر الناز شاکردوست را کنار بگذاریم، دو بازی درخشان در بی‌بدن توجهات را به خود جلب کرد؛ نوید پورفرج و گلاره عباسی.
پورفرج که با بازی در فیلم‌های سینمایی «مغزهای کوچک زنگ زده» و «مغز استخوان» توانایی هنری‌اش را به رخ کشید، در بی‌بدن هم به عنوان بازپرس ایفای نقش کرد و درخشان بود. او هم کنش قهرمانی داشت، هم در جایی پایش لغزید و به ضدقهرمان تبدیل شد و به خوبی از پس هر دو نقش برآمد. تلاش او برای بخشش قاتلینی که در پرونده‌هایش با آنها سروکار دارد، برای مخاطب قابل باور است.
در نقطه مقابل، گلاره عباسی را در نقش مادر سروش می‌بینیم که علیرغم بازی کوتاهش اما بسیار اثرگذار است و نقش مادر شکست خورده را به خوبی بازی می‌کند.
بی‌بدن شباهت‌های زیادی به «علفزار»، فیلم قبلی کاظم دانشی دارد، اگرچه شاید به اندازه آن جسور نباشد و خیلی سراغ خط قرمزها نرود اما به هر حال امضای دانشی پای آن است. اوست که داستان را از لابه‌لای پرونده‌های قضایی که عمدتا دسترسی به آنها ساده نیست، بیرون می‌کشد و خط سیر یک درام جنایی را کنار قرار می‌دهد. تنها ابهام این است که چرا خود او در نقش کارگردان حاضر نشد؟
به نظر می‌رسد که بی‌بدن دنبال زدن تلنگری به خانواده‌هاست و قصد دارد در بستر یک داستان جنایی، گسست‌های والدین و فرزندان و روابط بعضاً ناقص آنها را به رخ بکشد. «پدر بی‌مسئولیت»، «مادر پنهانکار» و «دوست حسود» اگرچه قاتل نیستند، اما در وقوع این جنایت بی‌گناه هم نیستند.
انتهای پیام/
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان