به نقل از «همشهری آنلاین»

۳ استان پیشتاز در اهدای پلاسمای بهبودیافتگان کرونا | سهم اندک زنان ایرانی در اهدای خون

تاریخ انتشار: ۲۸ تیر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۶۶۴۵۶۴

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از مهر، بشیر حاجی‌بیگی گفت: در قالب طرح ملی جمع‌آوری پلاسمای بهبودیافتگان کووید۱۹، تا هفته گذشته ۳ هزار و ۴۶۳ نفر برای اهدای پلاسمای کووید۱۹ مراجعه کردند که از این تعداد ۲ هزار و ۷۱۴ نفر موفق به اهدای پلاسما شدند.

وی با بیان این که استان تهران با ۵۵۷ مراجعه و ۴۰۵ واحد اهدای پلاسمای کرونا رتبه اول را در دریافت پلاسما دارد، افزود: پس از تهران، استان خوزستان با ۲۸۳ واحد دریافت پلاسمای کووید۱۹ از ۳۶۶ مراجعه‌کننده دومین و استان اصفهان با ۲۵۰ مراجعه و ۲۰۳ اهدای پلاسما سومین رتبه را به خود اختصاص داده‌اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

درخواست برای پلاسمای بهبودیافتگان کرونا در کدام استان‌ها بیشتر است؟ | نیاز به همه گروه‌های خونی در کشور

حاجی‌بیگی تاکید کرد: کارآزمایی های بالینی نشان می‌دهد پلاسمای کووید۱۹ در بهبود بیماران مبتلا تأثیر مثبتی دارد و سازمان انتقال خون در مراکز دریافت پلاسمای کووید۱۹ با حفظ اصول ایمنی و بهداشت و استانداردهای لازم، شرایط مناسبی برای اهداکنندگان فراهم کرده است که بدون نگرانی برای اهدای پلاسمای خود به روش فرزیس و کمک به نجات بیماران مبتلا به کوید۱۹ مراجعه کنند.

سهم اندک زنان ایرانی از اهدای خون

مدیرعامل سازمان انتقال خون ایران نیز در گفتگویی با مهر، از سهم اندک زنان کشور در اهدای خون خبر داد و گفت: حدود ۲۰ میلیون نفر از زنان کشور می‌توانند خون اهدا کنند اما تنها حدود ۴ درصد از اهداکنندگان خون در کشور را زنان تشکیل می‌دهند.

پیمان عشقی با بیان این مطلب که آمارها حاکی از تمایل کم خانم‌ها برای اهدای خون است، اظهار کرد: در بسیاری از کشورهای پیشرفته جهان در حوزه طب انتقال خون نگاه ویژه ای به اهدای خون بانوان وجود دارد. به عنوان مثال در فرانسه آمار اهدای خون بانوان مانند اهدای خون آقایان ۵۰ درصد است. حتی در کشورهای منطقه مانند عمان نیز شاخص اهدای خون بانوان حدود ۱۴ درصد است اما در کشور ما فقط ۳ استان مرکزی، ایلام و لرستان از نظر اهدای خون بانوان وضعیت بهتری در مقایسه با سایر استان ها دارند که سهم این استان‌ها هم در اهدای خون زنان کمتر از ۱۰ درصد است.

عشقی، مهم‌ترین دلایل تمایل نداشتن بانوان به اهدای خون را ترس از کم‌خونی، ترس از سوزن اهدای خون، ترس از ابتلا به بیماری‌های عفونی و ضعف قوای جسمانی عنوان کرد و گفت: در برخی از موارد هم به دلیل بی‌اطلاعی و ضعف فرهنگی، خانواده و همسر زن مانع از مشارکت آنها در امر اهدای خون می شوند.

مدیر عامل سازمان انتقال خون ایران تاکید کرد: به تمام داوطلبان اهدای خون اعلام می کنم با خیال آسوده برای اهدای خون حاضر شوند. زیرا برای تمام اهداکنندگان چه خانم و چه آقا، پیش از اهدا علاوه بر معاینات بالینی توسط پزشک، با هدف حفظ سلامت اهدا کننده و گیرنده، تست هموگلوبین انجام می شود تا میزان کم خونی و غلظت خون پیش از اهدا مشخص شود. در صورتی که فرد دچار آنمی و یا هر مشکل جسمانی دیگری باشد، از اهدای خون توسط وی ممانعت به عمل می آید.

عشقی افزود: هر واحد خون اهدایی حدود ۴۵۰ میلی لیتر بوده و معادل تنها ۱۰ درصد از حجم کل خون بدن است، پلاسما، گلبول های سفید و پلاکت ها در طی چند روز به طور طبیعی جایگزین می شوند. همچنین پس از اهدای خون جذب آهن نیز به صورت واکنش خودکار در بدن، افزایش یافته و به مرور طی حدود یک ماه گلبول های قرمز نیز بازسازی و جایگزین می شوند.

او عنوان کرد: با این وجود بانوانی که نگران کمبود خون هستند می توانند به اهدای پلاکت به روش آفرزیس اقدام کنند که نقش بسیار مهمی در کمک به بیماران نیازمند از جمله بیماران سرطانی و تحت شیمی درمانی دارد. این اقدام ۲ بار در هفته و حداکثر ۲۴ بار در سال مقدور است و تأثیری بر ایجاد کم خونی ندارد.

عشقی گفت: همان طور که نیمی از جمعیت مصرف‌کنندگان خون زنان هستند، باید سهمی هم در اهدا داشته باشند. ضمن اینکه مطالعات گسترده در ایران و سایر کشورهای جهان نشان می دهد به دلیل گرایش کمتر بانوان به رفتارهای پرخطر و توجه بیشتر به داشتن زندگی سالم، خون اهدایی بانوان از سالم‌ترین منابع خونی است.

کد خبر 531804 برچسب‌ها اهدای خون سازمان انتقال خون ایران

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: اهدای خون سازمان انتقال خون ایران سازمان انتقال خون اهدای خون بانوان اهدای پلاسمای اهدای پلاسما برای اهدای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۶۶۴۵۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دیر پدری و دیر مادری؛ خطر گسست نسلی!

بارداری زنان هر قدر در سنین بالاتری اتفاق بیفتد ریسک بروز اختلالات ژنتیکی را در فرزندان بالاتر می‌برد و مادران باردار بالای ۳۵ سال نیازمند مراقبت‌های ویژه‌تری هستند.

به گزارش ایسنا؛ آرمان امروز گزارش داد، کاهش آمار ازدواج در ایران، نشان از یک آسیب چند بُعدی دارد و می توان بالا رفتن سن فرزندآوری در میان زنان و مردان را یک تهدید برای آینده ایران تلقی کرد. زمانی این موضوع تایید می شود که براساس آمارها و طبق اعلام ایرانا، میانگین سن پدر و مادر در اولین فرزندآوری در سال ۱۴۰۲، برابر ۳۲.۱ سال برای پدران و ۲۷.۳ سال برای مادران بوده است. البته این نوک کوه یخ و آمار رسمی است در شرایطی که آمارهای غیر رسمی و آنچه که در جامعه شهری از جمله تهران شاهد آن هستیم و در میان اطرافیان هم دیده می شود، بسیاری از زنان در سن ۳۰ سالگی و مردان در سن به طور میانگین ۳۷ تا حدود ۴۰ سالگی هم تمایلی به فرزندآوری ندارند. همان طور که در این آمار هم آمده است در این خصوص مقدار شاخص در نقاط شهری ۲۸.۱ سال و در نقاط روستایی ۲۴.۴ سال است. بیشترین میانگین سنی مادران در اولین فرزندآوری، در بین استان‌ها مربوط به استان تهران با ۳۰.۸ سال و کمترین آن مربوط به استان سیستان و بلوچستان با ۲۲.۷ سال است.

بارداری زنان هر قدر در سنین بالاتری اتفاق بیفتد ریسک بروز اختلالات ژنتیکی را در فرزندان بالاتر می‌برد و مادران باردار بالای ۳۵ سال نیازمند مراقبت‌های ویژه‌تری هستند. این، اما تنها یک روی سکه تأخیر در ازدواج و باروری است و از دست دادن امکان داشتن فرزندان بیشتر با افزایش سن نخستین بارداری زنان بعد از ازدواج موضوع دیگری است که در نهایت روی رشد جمعیت کشور تأثیری منفی بر جای خواهد گذاشت و موجب افزایش خانواده‌های تک فرزند می‌شود.

چندی پیش  در گزارشی آمد: «اصولا هر مرد ایرانی در زندگی دوست دارد پدری را تجربه کند. البته این برای هر فرهنگ، اقلیم و نظام سیاسی که مرد در آن رشد پیدا کرده است، صادق است. مثلا در آمریکا حدود ۸۷درصد از مردان آمریکایی علاقه‌مند هستند، پدری را تجربه کنند. در کشورهای اروپایی مثل آلمان حدود ۷۵درصد، در بلژیک حدود ۸۴درصد در سوئد حدود ۷۲درصد از مردان تمایل به فررزندآوری دارند. مردهای ایرانی بسیار فرزندخواه هستند و بسیار دوست دارند که پدر شدن را تجربه کنند. میزان فرزندخواهی مردان ایرانی از بسیاری از کشورها بیشتر است. درباره تعداد فرزندان نیز مردان ایرانی تمایل دارند که بیش از سه فرزند داشته باشند. این آمار بی‌نظیر است. یعنی از هر ۱۰مرد ایرانی شش مرد علاقه‌مند است که بیش از سه فرزند داشته باشند.»

گسست نسلی، مهمترین پیامد افزایش سن فرزندآوری

اما در ادامه به سراغ رسول قبادی؛ جمعیت‌شناس و جامعه شناس رفتیم. وی در این رابطه می گوید: «بس بودن فرزندان»، «نداشتن درآمد کافی»، «نبود مسکن مناسب» و «نگرانی از تأمین آینده فرزندان» چهار دلیل برجسته برای گرایش نداشتن به فرزندآوری است؛ این نتایج همسو با نتایج پیمایش کشوری زندگی خانوادگی در ایران است که بر پایه آن «نگرانی از آینده فرزندان»، «سخت بودن تربیت فرزندان» و «ناتوانی از تأمین هزینه‌های فرزندآوری» برجسته‌ترین عوامل ذکرشده به‌عنوان محدودیت‌ها و بازدارنده‌های فرزنددار شدن هستند.

وی در ادامه به عامل غیرمستقیمی در افزایش سن مادری که تأثیر چشم‌گیر داشته است، اشاره می گوید و می افزاید: افزایش سن مادری پیامدهای اجتماعی و فرهنگی نیز در پی دارد؛ به این معنا که با افزایش فاصله میان پدر و مادر و فرزند، پیوند میان‌نسلی میان آن‌ها به‌درستی برقرار نمی‌شود؛ این موضوع علاوه بر دشوار کردن مسیر تربیت، زمینه‌ساز پدیدار شدن ناسازگاری میان فرزندان و پدر و مادر می‌شود!. زمانی سخت‌تر می‌شود که بدانیم در دو دهه گذشته میانگین زمان گفتگو میان اعضای خانواده از ۲ ساعت به ۲۰ دقیقه کاهش پیدا کرده است(!) به این معنا که ظرفیت تبدیل اختلافات خانوادگی با برخورد مناسب به عامل رشد افراد خانواده، دچار سستی شده است.

وی در پایان می افزاید: دو گونه راه‌حل را در این زمینه پیشنهاد کرد؛ گونه نخست راه‌کارها بر پایه‌ از میان بردن موانع و کاهش فاصله نسلی میان پدرومادر و فرزندان است؛ در سوی دیگر و بر پایه گونه دوم، راه‌کارها باید در راستای تقویت آموزش زوجین و توانمندسازی آن‌ها در فرزندآوری و تقویت گفتگو میان اعضای خانواده باشند.

انتهای پیام