فعالیت رسانه‌ای در افغانستان از ساختارهای حمایتی قوی برخوردار است
تاریخ انتشار: ۳۱ مرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۰۴۲۴۳۵
به گزارش حوزه سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، محمدطاهر ظهیر سرپرست وزارت ارتباطات و فرهنگ جمهوری افغانستان عصر جمعه در آیین اختتامیه" وبینار" تقدیر از خانواده خبرنگاران قربانی تروریسم گفت، از وزیران محترم فرهنگ و ارتباطات کشور‌های دوست و برادر و به ویژه برادر عزیز محمدجواد ظریف که میزبانی این کنفرانس و ابتکار راه اندازی این جلسه را داشت، قدردانی می‌کنم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی افزود: منطقه و حوزۀ تمدنی ما نیازمند بازسازی و احیای رابطۀ تاریخی و شکوهمند خود است تا این پیوند افقی و جاویدان بتواند سعادت و نیک بختی را میان ملل منطقه و ملت‌های ساکن در این حوزه به میان آورد.
وی ادامه داد: همگرایی منطقه در بستر فرهنگ و تمدن و مشترکات تاریخی نه تنها عامل فروپاشی تحجر و افراط گرایی در منطقه است، بلکه می‌تواند در تحقق آرمان‌های راهبردی ما را مدد رساند همچنان که من باور دارم که سازه‌های اصلی برای معرفت و اندیشه پروری در جهت نهادینه شدن مردم و شهروندسالاری، فراگیر شدن و نهادینه شدن رسانه‌های دموکراتیک است.
ظهیر گفت: دولت افغانستان به منظور پاسداشت از خِرد نقاد و نهادینه کردن آگآهی و رسیدن به مردم سالاری پایدار و توسعۀ سیاسی، متعهد به آزادی بیان و فراگیر شدن کارکرد سازه‌های رسانه‌ای در کشور است، از این رو بنیاد‌ها و مبنا‌های آزاد و قانونی بی نظیر در منطقه را در امر حمایت و گسترش چشم انداز‌های کار رسانه‌ای، در زمینه‌های گوناگون ایجاد کرده است و در این راستا همچنان متعهد به ادامه و پاسداری از ارزش‌های رسانه‌ای است.
وی افزود: کار رسانه‌ای در افغانستان پیشینۀ ۱۴۰ ساله دارد و اگر به تاریخ رسانه، کارچاپی، جنبش‌های تاریخی مشروطۀ نخست، مشروطۀ دوم و جنبش مشروطۀ سوم و در واپسین رویداد تاریخی به دهۀ دموکراسی افغانستان نگاه کنیم، در می‌یابیم که ما دارای پیشینۀ تاریخی و تعهد پیشین، نسبت به رسانه در منطقه هستیم. شمس النهار و سراج الاخبار از نشریه‌های پیشین کشور ما در صد سال اخر است که حتی در منطقه مخاطب داشت.
او گفت: در دورۀ جدید شاهد رشد چشمگیر رسانه‌های جمعی در کشور هستیم، چنانکه در هیچ دورۀ تاریخی سیر مطبوعات در افغانستان، شاهد چنین تنوع و کثرت انواع و فعالیت آزاد رسانه‌ها در کشور نبوده‌ایم. ویژگی ممتاز این دوره، فعالیت چشمگیر رسانه‌های غیر دولتی است که بیشترین رقم رسانه‌های غیردولتی در مقایسه با کل دوره‌های مطبوعات، در دوره جدید ثبت شده و فعالیت دارد.
سرپرست وزارت ارتباطات و فرهنگ جمهوری افغانستان افزود: هم اکنون ۹۷۲ رسانه صوتی و تصویری در سراسر افغانستان ثبت شده و فعال اند؛ ۱۶۶۹ نشریه و رسانه چاپی در کشور فعال است که شامل روزنامه، هفته نامه، ماهنامه، فصل نامه، جریده و مجله می‌شود، ۱۱۹ آژانس خبری ثبت شده است که روزگاری تنها یک آژانس دولتی یعنی آژانس خبری باختر را داشتیم و همچنین ۹۳۷ نهاد رسانه‌ای در افغانستان ثبت شده است و فعالیت دارد.
وی تاکید کرد: قوانین رسانه‌ای نافذ در افغانستان پایداری و ثبات فعالیت رسانه‌های جمعی در کشور را ضمانت می‌کند. امروز مطبوعات افغانستان بهترین و جامع‌ترین قوانین را حتی در مقایسه با اکثر کشور‌های منطقه و جهان دارد. قوانین رسانه‌ای افغانستان فضایی کاملاً جامع و دموکراتیک جهت ترسیم یک بستر مساعد برای فعالیت درخشان رسانه‌ای را خلق کرده است.
ظهیر افزود: فعالیت رسانه‌ای در افغانستان خوشبختانه ساختارهای حمایتی قوی دارد. وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان خود در راستای تحقق آزادی بیان، اطمینان از گردش آزاد اطلاعات، حمایت از خبرنگاران و تامین ارتباط و هماهنگی مناسب با حوزه رسانه‌ای کشور، تعهد جدی دارند. کمیسیون‌های مختلف و شورا‌ها پایداری و ثبات کار رسانه‌ای را تضمین می‌کنند.
او ادامه داد: در همین حال ساختارهای حمایتی بیرون از وزارت اطلاعات فرهنگ نیز فعال هستند که چند نمونه را می‌توان یاد کرد؛ مدل کمیته مشترک رسانه‌ها و حکومت یکی از مدل‌های بی مانند در سطح جهان است و بستری است که مقامات ارشد حکومت افغانستان با مسوولان ارشد رسانه‌های همگانی و نمایندگان نهاد‌های صنفی به حل قضایای مربوط به حوزه رسانه می‌پردازند و به شکل پیگیر و دقیق به پرونده‌های خشونت، بدرفتاری و قتل خبرنگاران رسیدگی می‌کنندف ضمن رسیدگی به قضایای پیش آمده، این کمیته به شکل فعال در راستای حمایت از آزادی بیان، فعالیت آزاد رسانه‌ها و نیز گردش آزاد اطلاعات ابتکاراتی را روی دست می‌گیرد و به عملی شدن آن می‌پردازد.
ظهیر افزود: کمیسیون دسترسی به اطلاعات تضمین کننده حق دسترسی به اطلاعات است.
او گفت: دولت جمهوری اسلامی افغانستان فعالیت نهاد‌های مستقل صنفی حامی خبرنگاران را می‌ستاید و آن را بازو و همکار جدی خویش می‌پندارد.
سرپرست وزارت ارتباطات و فرهنگ جمهوری افغانستان افزود: به منظور سهولت ورسیدگی به چالش‌ها و نیازمندی‌های حقوقی رسانه ها، شورای عالی رسانه‌ها ایجاد شده است تا در امر رسیدگی به کار رسانه‌ای چتر حمایت و پشتیبانی از رسانه‌ها وجود داشته باشد، همزمانِ مبارزه علیۀ وحشت افکنی، عشق برای آزادی و آزادی بیان به یمن ایستادگی آزادگان این خاک پابرجاست و صلابت همچون کوه‌های هندوکش را داراست. چه شهروند، چه سرباز، چه خبرنگار همه باورمند به آزادی هستند.
ظهیر ادامه داد: در مدت ۱۹ سال دوره پسا طالبانی، رسانه‌های افغانستان ۱۳۰ تن از خبرنگاران شان را از دست داده اند و این شهدای آزادی بیان با خون خود آگاهی و روشنگری را رقم زده اند همچنانکه صد‌ها خبرنگار دیگر زخم برداشته اند.
او گفت: وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان به منظور رسیدن به همگرایی فرهنگی و داشتن روابط نکو و سازنده خواهان ایجاد و عملی شدن چشم انداز‌های معین کاری است، چنانچه ما می‌خواهیم که به زودترین فُرصت با توافق شما اشتراک کنندگان بزرگوار، کنفرانس جهانی زیر عنوان وحشت افکنی و پیامد‌های آن در منطقه را در کابل برگزار کنیم و اگر توافق شد روی عملی شدن و رهیافت‌های اجرایی آن گروه‌های کاری مشترک را خواهیم ساخت.
وی افزود: از نظر ما روابط و همگرایی فرهنگی میان ملل موجود و فرهنگ‌های زیبای منطقه، می‌تواند گنجینه‌های مشترک و ارزشمند را میان مردم سرافراز منطقه همرسانی کند.
او گفت: بنابراین خواهان شکل گیری مولفه‌ها و موارد زیرین هستیم یعنی علاقه‌مند به ایجاد روابط فرهنگی هستیم تا این امر پُلی باشد میان کشور‌های حوزه تمدنی، سازمان آیسیسکو در سال ۲۰۲۴ کابل را پایتخت فرهنگی جهان اسلام اعلام کرده است، همکاری کشور‌های حوزه تمدنی در این راستا برای ما مهم و ارزشمند است که در واقع تقویت روابط فرهنگی پنداشته می‌شود، برگزاری کنفرانس جهانی آسیب شناسی وحشت افکنی در بخش رسانه‌ها و فرهنگ نیز از مواردی است که باید برای تحقق آن به صورت مشارکتی اقدام صورت گیرد و ایجاد تفاهم نامه‌ها و توافق نامه‌های فرهنگی میان کشور‌های عضو در این نشست در راستای رسانه و فعالیت‌های فرهنگی است.
وی تصریح کرد: به منظور وحشت زدایی و رسیدن به همگرایی منطقه‌ای در آن فرهنگ‌ها و ارزش‌های فرهنگی باید اولویت دولت‌ها باشد و نیاز است که برنامه‌های این چنینی ادامه داشته باشد و پیگیرانه برگزار شود.
انتهای ِپیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: وزارت خارجه افغانستان رسانه ای در افغانستان کار رسانه ای رسانه ها ثبت شده او گفت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۰۴۲۴۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
طالبان در سیلاب هم آب را به ایران بست | چانه‌زنی بر سر آب به کجا رسید؟
یکی از بزرگترین مشکلات استان سیستان و بلوچستان، خلف وعده مقامات کشور همسایه یعنی افغانستان در رهاسازی حقابه ایران از رودخانه هیرمند است. البته قسمت‌هایی از این استان به‌طور میانگین هر سه سال یکبار بیش از ۳ تا ۵ میلیارد مترمکعب بارش باران را تجربه می‌کند و حتی سیل نیز خسارت‌های قابل توجهی به این نقطه از کشور وارد کرده است.
به گزارش فرهیختگان، اما به دلیل مدیریت نه‌چندان مناسب، این حجم از آب وارد دریا شده و فرصت استفاده از آن از بین می‌رود. همین بارش‌ها در صورت مدیریت صحیح می‌تواند استان را از بحران اولیه آبی نجات دهد، اما ضعیف بودن راهبرد‌های مدیریتی باعث شده تا سیستانی‌ها بهره چندانی از این نزولات آسمانی نداشته باشند.
از سوی دیگر مسائل امنیتی که پس از ناآرامی‌های سال ۱۴۰۱ در سیستان‌وبلوچستان شکل گرفت و حملات تروریستی که در راسک و چابهار صورت گرفت، نگاه توسعه‌ای استان را به امنیتی تغییر داده و اولویت‌ها را جابه‌جا کرده است.
نیم قرن چانه‌زنی بر سر آببه دنبال کشمکش‌های تاریخی بر سر ذخایر آبی در منطقه، معاهده حقابه میان افغانستان و ایران بر سر رود هیرمند که از کوه‌های هندوکش سرچشمه می‌گیرد در اسفندماه سال ۱۳۵۱ به امضای نخست‌وزیران دو کشور رسید و سه ماه بعد در خردادماه ۱۳۵۲ مجالس قانونگذاری دو کشور این معاهده را تصویب کردند. تصویب این معاهده شرایط حقوقی استفاده از هیرمند را برای ایران و افغانستان مشخص کرد. براساس این معاهده، حقابه ایران ۲۶ مترمکعب در ثانیه آن هم در سال‌های معمولی و نرمال آبی است.
این معاهده، سال معمولی و نرمال آبی را نیز تعریف کرده که براساس سنجش مرکز سنجش دهراوود مشخص می‌شود و آن هم طوری است که یک سال نرمال آبی در حوضه آبی هیرمند چیزی حدود شش میلیارد و ۵۰۰ میلیون مترمکعب آب می‌باشد. براساس محاسبه حقابه ایران سالانه به ۸۲۰ میلیون مترمکعب می‌رسد. با این حال از زمان به امضا رسیدن این معاهده تاکنون، دولت افغانستان آنچنان که باید به مفاد آن عمل نکرده است. چنانچه در سال‌های اخیر با وجود دیدار‌ها و گفتگو‌های متعدد میان مقامات دو کشور بر سر احقاق حقوق ایران و رهاسازی آب هیرمند به سوی دریاچه هامون، در سال آبی جدید، ۱۱ درصد از حقابه ۸۲۰ میلیون مترمکعبی به سمت ایران روانه شده است.
ماجراجویی اردوغان در چهارراه آسیاکارشناسان معقتدند مساله آب در سیستان به دلیل قرارگیری در شرایط خاص و بحرانی، تبدیل به یک ابزار سیاسی و انتفاعی شده است. چنانچه بسیاری از سد‌هایی که در افغانستان ساخته می‌شود به صورت سفارشی هستند. در این میان، کشور‌هایی مثل هندوستان و ترکیه به دلایل سیاسی، اقتصادی و استراتژیکی در سدسازی‌های افغانستان روی کانال هیرمند و سد‌های دربندی‌خان و هریرود نقش بسزایی دارند.
درواقع افغانستان با این سرمایه‌گذاری‌های خارجی موفق به اجرای برنامه‌های آبی خود شد و ایران یکی از کشور‌هایی است که از این پروژه‌ها متضرر می‌شود. امنیتی‌سازی موضوع آب در کابینه کابل، مردم این کشور را نیز تحت تاثیر قرار داده است. مردم افغانستان و حتی دانشجویان افغانستانی که در خارج از این کشور زندگی می‌کنند نیز نسبت به کوچک‌ترین کنش آبی در منطقه، واکنش نشان می‌دهند. این درحالی است که کشور ما از چنین نیرو‌های فعالی کم‌نصیب است و متاسفانه نسبت به دغدغه‌ها و طرح‌های همان تعداد محدود هم بی‌توجهی می‌شود. برای درمان مشکل آب، طی دهه‌های اخیر سرمایه‌های زیادی به بهانه اجرای طرح‌های توسعه‌ای روانه جنوب شرق کشور شده، اما این طرح‌های پرهزینه تقریبا هیچ آورده‌ای برای مردم این منطقه نداشته است.
مقامات: امیدواریم ادامه داشته باشددر روز‌های اخیر تصاویر منتشر شده حاکی از رهاسازی آب هیرمند به سمت هامون است. این اتفاق درحالی رخ داده که در سال جاری افغانستان شاهد بارش‌های قابل توجهی بوده و برخی از کارشناسان بر این باورند که این رهاسازی آب تحت اختیار مقامات افغانستان نبوده و به عبارتی آن‌ها چاره‌ای جز روانه کردن آب‌های سرریز شده به سمت ایران نداشته‌اند. با این حال مقامات دو کشور واکنش‌های مثبتی نسبت به این موضوع نشان داده‌اند.
ملا عبدالغنی برادر، معاون اقتصادی نخست‌وزیر طالبان، در دیدار با حسن کاظمی قمی، سفیر ایران در افغانستان اعلام کرد که آب رودخانه هیرمند پس از پایان خشکسالی چندساله، به استان سیستان‌وبلوچستان رسیده است. کاظمی قمی نیز در دیدار با امیرخان متقی، سرپرست وزارت خارجه طالبان ضمن تشکر از تعهد و اقدامات کابل به تامین حقابه ایران، ابراز امیدواری کرده که این روند رهاسازی آب از سد‌ها تداوم داشته باشد و حقابه ایران از رود هیرمند تامین شود.
علی سلاجقه، رئیس سازمان حفاظت از محیط‌زیست هم با ابراز امیدواری از ادامه‌دار بودن روند رهاسازی آب، از رایزنی‌ها و نشست‌های متعدد میان مقامات دو کشور خبرداد و اعلام کرد که مسئولان حاکم بر افغانستان رویکرد مناسبی نسبت به مساله حقابه داشتند.
درویش: طالبان اراده مثبتی نداردمحمد درویش فعال محیط‌زیست با تاکید بر اینکه هیرمند رودخانه‌ای است که آورده‌اش بیش از ۵ میلیارد مترمکعب در سال است، گفت: «حقابه ایران از مجموع آورد سالانه رودخانه هیرمند ۱۴ درصد است؛ بنابراین کشورما از این حقابه ۸۲۰ میلیون مترمکعب سهم دارد. در حال حاضر گفته می‌شود که از ۸۲۰ میلیون متر مکعب ۷ درصد و در خوش‌بینانه‌ترین حالت ۱۱ درصد وارد کشور شده، یعنی چیزی حدود ۸۰ تا ۹۰ میلیون مترمکعب. پس هنوز بخش قابل توجهی از آن حقابه وارد ایران نشده است.
دلیلش هم این است که دولت طالبان به کمک سد «کمال خان» توانسته مسیر رودخانه هیرمند را تغییر دهد و سرریز آبی که از سد «کجکی» و سد کمال خان خارج می‌شود به جای اینکه مسیر طبیعی خود را طی کرده و وارد ایران شود، به سمت تالاب «گود زره» در مرز بین افغانستان و پاکستان می‌رود. گزارش‌هایی که دریافت شده حاکی از آن است که بیش از یک میلیارد مترمکعب آب به سمت گود زره رفته است، یعنی بیش از حقابه ایران که ۸۲۰ میلیون متر مکعب است. متاسفانه ایران هم نتوانسته که حقابه را از طالبان بگیرد و این آبی که اخیرا آمده بیشتر از رودخانه «فراه‌رود» آمده.
فراه‌رود یکی دیگر از رودخانه‌هایی است که از افغانستان جاری می‌شود و به ایران و تالاب «هامون صابوری» که در مرز ایران و افغانستان و یکی از تالاب‌های تشکیل‌دهنده دریاچه هامون است، می‌رسد. بارندگی در آن ناحیه خیلی زیاد بوده و افغانستان هم هنوز آنجا سد ندارد، بنابراین آب از کنترلش خارج شده و وارد ایران شده است. پس هیچ اراده مثبتی در دولت طالبان برای این مقدار آبی که وارد ایران شده نبوده و آن‌ها اگر می‌توانستند این آب را هم نمی‌دادند.
در حال حاضر هم یک پروژه برای ساخت سد روی فراه‌رود دارند و به محض تکمیل شدن ساخت این سد، یک قطره آب هم از افغانستان وارد خاک ایران نخواهد شد. گود زره محصول طبیعی رودخانه هیرمند است. یعنی هیرمند در طول سالیان سال با طی کردن مسیرش وارد هامون می‌شده و سرریز آن به سمت گود زره جریان پیدا می‌کرده. گود زره هم یک تالاب مثل بقیه تالاب‌ها است. وقتی آب داشته باشد، پوشش هم ایجاد می‌کند و پرندگان برمی‌گردند.
اگر گود زره شوره‌زار است، پس هامون هم شوره‌زار حساب می‌شود. بالاخره اگر آب نداشته باشد تبدیل به شوره‌زار می‌شود. اتفاقا دیالوگی که ایران باید با طالبان برقرار کند این است که ما مخالف گود زره نیستیم و می‌خواهیم مسیر طبیعی رودخانه طی شود. یعنی آب وارد هامون شود، در هامون سرریز کند و وارد گود زره شود. اگر آن مسیر طبیعی اتفاق می‌افتاد، هم ایران از آن نفع می‌برد و هم افغانستان. حتی پاکستان هم می‌توانست از آن منتفع شود و کل منطقه سرسبز و خرم می‌شد و چشمه‌های گرد و خاک هم مهار می‌شد.
اما افغان‌ها میانبر زده‌اند و اجازه نمی‌دهند که آب وارد ایران شود و می‌خواهند آن را مستقیم وارد گود زره کنند. این اتفاق می‌تواند در کوتاه‌مدت میزان ورودی آب به گود زره را بهبود ببخشد، اما چشمه بزرگ گرد و خاک در ایران به وجود می‌آید و با توجه به اینکه باد غالب از غرب به شرق است، بخش‌های غربی افغانستان و منطقه هرات متاثر خواهند شد و آن‌ها هم آسیبش را خواهند دید.»
رهاسازی آب به نفع افغانستان استمتاسفانه مذاکره‌کنندگان ایرانی بلد نیستند که یک مذاکره برد-برد با دولت افغانستان و طالبان انجام دهند که ورود آب به ایران درنهایت به نفع هر سه کشور ایران، افغانستان و پاکستان خواهد بود. این اتفاق می‌تواند به شکل گرفتن حسن همجواری بهتر کمک کند. ما باید به سمتی برویم که بتوانیم با یکدیگر وارد تعامل شویم و نیاز‌های خود را به شکلی مطرح کنیم که حل آن‌ها منجر به ضرر برای کشور دیگر نباشد؛ بلکه یک منفعت مشترک ایجاد کند. چنانچه از سمت خراسان جنوبی رودخانه‌هایی هستند که وارد افغانستان می‌شود و ایران هم جلوی آن‌ها را نگرفته.
اما چه دلیلی دارد که افغانستان جلوی این آب‌ها را بگیرد؟ ما باید رفاقت خود را به همدیگر اثبات کنیم و تلاش کنیم که بگوییم هر چقدر حال این کشور‌ها بهتر باشد و وضعیت رفاهی‌شان بهبود پیدا کند، به نفع همدیگر است و می‌توانند به یکدیگر کمک کنند که درنهایت تجارت قوی‌تری شکل بگیرد. افغانستان باید بداند که بزرگترین شریک تجاری آن در منطقه ایران است و بنابراین بهتر است که هوای ایرانی‌ها را داشته باشد تا آن‌ها هم هوای افغانستانی‌ها را داشته باشند. تروریسم در منطقه کنترل شود و امنیت برقرار شود. به این ترتیب یک معامله برد-برد تعریف می‌شود.
می‌توانیم حتی بیشتر حقابه بگیریمدرویش معتقد است که افغانستان به‌شدت به انرژی نیاز دارد. وی در این باره گفت: «در آن منطقه باد‌های ۱۲۰ روزه وجود دارد که الان به باد‌های ۱۶۰ روزه تبدیل شده. خوشبختانه اخیرا چندین توربین بادی در آنجا جانمایی کرده‌اند و ما می‌توانیم از انرژی بادی آنجا برق تولید کنیم و البته باید تعداد این توربین‌ها زیاد شود. سپس برق را به کشور‌های همسایه صادر کنیم و در ازای آن حتی حقابه بیشتری از آن ۸۲۰ میلیون مترمکعب بگیریم. افغانستان هم می‌تواند به مردم خودش توضیح دهد که اگر ما داریم به ایرانی‌ها آب می‌دهیم، در عوض از آن‌ها برق می‌گیریم و این یک معادله برد-برد است.
به این ترتیب اگر پوشش طبیعی هامون برگردد و چشمه‌های تولید گرد و خاک مهار شود کیفیت دریافت انرژی هم بهتر می‌شود و حتی می‌توان در آنجا پنل‌های خورشیدی احداث کرد و تولید برق را افزایش داد. مشکل و خطایی که در ایران اتفاق افتاده این است که می‌خواستند از حقابه برای تامین آب نه‌فقط در زابل بلکه در کرمان و زاهدان استفاده کنند و طرف افغانستانی هم متوجه شد که این آب هرگز به گودزره نمی‌رسد و ایرانی‌ها می‌خواهند برای توسعه شهرهای خودشان از آن استفاده کنند؛ بنابراین حقابه‌ای به تالاب بین‌المللی هامون نرسید و چشمه‌های تولید گرد و خاک افزایش یافت.
باید توجه داشته باشیم که بخش قابل توجهی از متخصصان آب افغانستان در دانشگاه‌های ایران و در همین دانشگاه تهران تحصیل کرده‌اند و ما خودمان این فهم بوم‌شناختی را به آن‌ها منتقل کردیم. اگر تا الان هم اجازه دادند آبی وارد ایران شود به دلیل این است که آن‌ها وزارت نیرویی مثل وزارت نیروی ما نداشتند که اگر داشتند ۳۰ سال پیش همان بلایی که ما بر سر زاینده‌رود آوردیم و گاوخونی را از بین بردیم؛ بلایی که با زدن سد‌ها روی «کر» و «سیوند» بر سر «بختگان» آوردیم؛ همان بلایی که با زدن سد روی کرخه و کارون بر سر «هورالعظیم» و «چادگان» آوردیم؛ افغانستانی‌ها همین بلا‌ها را بر سر هیرمند و هریرود می‌آوردند و اجازه نمی‌دادند که یک قطره آب به سمت ایران بیاید. ما متوجه نیستیم که باید یک معامله برد - برد تعریف کنیم تا ضمن احترام به قوانین طبیعت، همگی از آن سود ببریم.»
حداقل آب شرب این استان را تصفیه کنیددرویش با اشاره به اینکه بیش از ۹۵ درصد بارندگی که امسال در استان سیستان‌وبلوچستان اتفاق افتاد، در قسمت بلوچستان بود، گفت: «در این استان شیب زمین به نحوی است که امکانی برای هدایت آب به سمت بالا فراهم نمی‌کند. سیستان منطقه بسیار کم‌بارشی است و میانگین بارندگی‌هایش زیر ۵۰ میلیمتر است و همیشه مدیون ورودی آب هیرمند بوده که از سمت افغانستان و ارتفاعات هندوکش می‌آمده. ما باید سعی کنیم با بجا آوردن حسن‌همجواری کاری کنیم که این حقابه به ایران برسد و در عین حال کار دیگری که باید بکنیم این است که سیستم تصفیه‌خانه فاضلاب را در زابل راه بیندازیم. شما اگر وارد زابل شوید با پدیده عجیبی روبه‌رو می‌شوید و آن بوی تعفنی است که در شهر هست. این به دلیل این است که آب شربی که مردم استفاده می‌کنند تصفیه نمی‌شود و به صورت کنترل نشده در معابر عمومی جاری می‌شود و به این ترتیب بوی بد آن امکان زیست باکیفیت را سلب کرده است. چرا ما آنجا یک تصفیه‌خانه نزنیم و با بازچرخانی این آب ارزشمند، دوباره از آن استفاده نکنیم؟ دست‌کم برای کشاورزی می‌شود از آن استفاده کرد. این کار‌های مهمی است که ایرانی‌ها باید در آن منطقه انجام دهند.»
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند