عدم شفافیت مسئولین دانشگاه دامغان در اتفاقات ریز و درشت / مطالباتی که روی زمین ماند
تاریخ انتشار: ۱۱ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۴۹۴۱۸۹
دبیر شورای مرکزی جنبش اتحاد دانشجویان دانشگاه دامغان گفت: مسئولین دانشگاه دامغان در هیچ زمینه‌ای باب شفافیت را برای دانشجویان باز نمی‌کنند و حاضر به پاسخ گویی به مطالبات نیستند.
جمشیدیان، دبیر شورای مرکزی جنبش اتحاد دانشجویان دانشگاه دامغان در گفتگو با خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو گفت: در زمانه‌ای که اتفاقات عجیب کم نمی‌افتد، سخن گفتن از یک دانشگاه کوچک در شهری کوچک هر چند باستانی، شاید خیلی نتواند نظر مخاطب را جلب کند.بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
جمشیدیان اضافه کرد: در سایه این میزان بودجه، وقایعی، چون تصادف و مرگ دانشجویان زمین‌شناسی در اردوی علمی درسی و دستور حراست دانشگاه مبنی بر عدم انتشار فایل ویدئویی پاسخ‌های مدیران در جلسه‌ی پرسش و پاسخ، سقوط یکی از دانشجویان در کانال حفر‌شده در مقابل خوابگاه ابوذر و دادگاه یک ساله او با دانشگاه، خودکشی یکی از دانشجویان پسر که دانشگاه مطلع بود کیس مبتلا به خودکشی است و نیازمندی‌های مالی زیادی دارد، کم‌توجهی به آمار افسردگی‌ها و اعتیاد و خشونت و اقدام به خودکشی و اخراجی و مشروطی بین دانشجویان، آزار برخی دختران در مسیر‌های منتهی به خوابگاه دانشگاه، درگیری‌های برگزاری استارتاپ‌ویکند کوک، توقیف کوتاه نشریه‌ی «نیمکت من» (جنبش اتحاد دانشجویان) و درگیری‌ها با کانال تلگرامی «دیوجزوه» به سبب اعتراضات به دانشگاه، شکست طرح کوله‌پشتی (جنبش اتحاد دانشجویان) و ضعف در نظارت بر سلف و پیدا‌شدن دم موش و جوجه‌گنجشک در غذای دانشجویان، راهپیمایی عده‌ای از دانشجویان پس از سانحه سقوط هواپیمای اوکراینی و حمایت مریم رجوی از ایشان، تصمیم به شکایت قضایی از مهدی زنده لی (مسئول بسیج دانشجویی) برای انتقاد به نحوه‌ی صرف بودجه در خرید قلم‌های نوری، نادیده‌گرفتن بخش مهمی از طرح‌ها و پیشنهادات تشکل‌ها و فعالان دانشجویی به مدت دو سال و امثالهم موجبات این را فراهم کردند که جریان مطالبه‌گر بیش از پیش به این بیندیشند که مجموعه مدیریت دانشگاه به خصوص بخش‌های مرتبط با خدمات دانشجویی، چه می‌کنند که این وقایع این چنین رقم می‌خورند. البته روند مطالبه‌گری به تدریج به این سطح رسید که در شبکه‌های مجازی از توئیتر و اینستاگرام و تلگرام، به نقد گستردهای دانشگاه دامغان بپردازند.
این فعال دانشجویی تاکید کرد: مسئله اصلی، مدیریت اقتصادی برای بهبود وضعیت فرهنگی و علمی و... در دانشگاه است که بخش اصلی این امر در اختیار هیأت‌رئیسه و شورای فرهنگی دانشگاه بوده و سپس مجموعه‌های دیگر. پدیده دردناک در این مجموعه، نبود برنامه‌ای قابل ارزیابی است که حتی مدیران و فعالان دانشجویی را دچار سردرگمی شدید کرده است و هر کس به رفتار جزیره‌ای خود روی آورده و دل خوش کرده است. به شکل کاملا مشهودی به اذعان حاضران در جلسه‌ی شورای فرهنگی، اعضای جلسه جدیت و حتی دانش کافی را برای بررسی طرح‌ها و تدوین برنامه‌ای راهبردی و کوتاه‌مدت در خصوص اداره‌ی بودجه و تنظیم فعالیت‌ها ندارند. حتی دانشگاه تا مدت‌ها از انتشار برنامه‌ی راهبردی خود صرف نظر می‌کرد. این شورا اساسا نسبت به اسناد بالادستی کشور، نیازسنجی‌های انجام‌شده در دانشگاه از مرکز مشاوره تا موارد صورت پذیرفته توسط دانشجویان و مراکز کشوری، چون آینده‌بان و ... توجه لازم را ندارد.
وی گفت: فارغ از ضعف در برنامه‌ریزی، برخورد مسئولان با منتقدان جای توجه دارد. ایشان از انتشار اسناد عملکرد خود یا بررسی طرح‌های پیشنهادی دانشجویان و سهیم‌کردن کل دانشجویان در برنامه‌ریزی در بسیاری موارد خودداری و ضعیف عمل می‌کنند؛ چیزی که امروزه حتی در ایران در قالب فراخوان‌های جذب ایده یا چالش صورت می‌پذیرد. علیرغم این که بدنه مدیریت دانشگاه از نخبگان علمی تشکیل شده است، و حتی رئیس دانشگاه، تحصیل کرده دانشگاه سوربن فرانسه است، دانشگاه به شدت از شیوه‌های سنتی در مدیریت متکی است و در استفاده از شیوه‌های نوین جهانی برای به‌کارگیری قدرت ایده و توان دانشجو در زمینه‌های توسعه‌ی اقتصادی و علمی و فرهنگی و... بهره نمی‌برد. چنان که در مراتب پایین دستی اجرایی همچنان در خیلی از امور، بوروکراسی وقت‌گیری برای فعالان دانشجویی ایجاد کرده است؛ مثلا با وجود سامانه‌ی ERP اصرار عجیبی بر ثبت درخواست مکتوب داشتند یا پس از ثبت درخواست باید باز هم تلفنی یا حضوری امور پیگیری شود!
جمشیدیان یادآوری کرد: اهمیت مطالبه‌گری از دانشگاه وقتی جدی می‌شود که دانشگاه دامغان سعی دارد حتی بدون کنکور دانشجو جذب کند در حالی که بدنه مدیریتی از عهده‌ی مدیریت همین عده از دانشجویان و خدمات‌دهی به ایشان برنیامده و این باعث افزایش آمار مبتلایان به آسیب‌های اجتماعی و تشدید هزینه‌های اجتماعی در آینده که منجر به تربیت نسلی ناامید و مأیوس از آینده و تحول، خواهد شد.
دبیر شورای مرکزی جنبش اتحاد دانشجویان دانشگاه دامغان خاطرنشان کرد: اکنون جریان مطالبه‌گر دانشگاه، با تهیه اسنادی، چون «شبکه‌ی مسائل»، «طرح جامع اقدام» و تلاش برای شفافیت اسناد مالی دانشگاه تا حدی که برایش قابل دسترس بوده، و انتشار عمومی آن برای سایر دانشجویان سعی دارد مدیران و بدنه‌ی دانشجویی‌اندک طرفدار ایشان را مجاب کند که یا اشتباه نکنند یا هزینه اشتباهشان را خودشان پرداخت نمایند نه دانشجویانِ تازه وارد و بی‌خبر از تحولات مدیریتی.
وی تصریح کرد: تحرکات دانشجویی جنبش اتحاد دانشجویان و بسیج دانشجویی و دیو انصاف، یک پدیده‌ی عجیب را نمایان ساخته است به خصوص در مواقعی که مواضع مدیران نسبت به تحولات اجتماعی (چون مقابله با استکبار و رفتار‌های اقتصادی داخلی، چون ماجرای دناپلاس و..) بررسی می‌گردد. در جلسه سه شنبه ۸ مهر ۹۹ شفافیت بودجه از سوی اکثریت اعضا رأی نیاورد و حتی از دادن صورت‌جلسه به اعضای دانشجویی خودداری شد. البته ناگفته نماند که جریان انقلابی در حال حاضر پیشگام شفافیت است و این نشان می‌دهد شفافیت و تمکین به آن، امروزه تعیین کننده پیروی از خط امام و رهبری است. برای نمونه اخیرا که مهدی زنده‌دلی پرده از تلاش‌های غیر قانونی برای ارتقاء یکی از اساتید دانشگاه بر می‌دارد، کمتر کسی از او حمایت می‌کند.
جمشیدیان در پایان گفت: امروزه جریان مطالبه‌گر باید توجه کند که تربیت نیروی مطالبه‌گر واقعی و اهل تجربه در دانشگاه باید محقق شود و مطالبه‌گری دانشجویان برای مسائل کشوری نباید مانع مطالبه‌گری در دانشگاه گردد؛ چرا که مدیران آینده کشور ثمره تربیت مدیران فعلی خواهند بود و دلخوش کردن به تحرک عده‌ای از دانشجویان برای تحولات کشوری، نمی‌تواند تضمینی برای بهبود وضعیت در آینده قلمداد شود. ما نیاز به دانشجویانی داریم که علاوه بر داشتن تخصص در رشته‌ی خود، توانمندی حل مسئله و آشنایی با قوانین دانشگاهی و اجتماعی را دارا باشند و منتظر خوش‌آمدگویی‌ها نباشند و خود را از مخاطرات بی‌دلیل و هیجان‌های مبتذل حفظ کنند و قدرت تعریف و دفاع از بایسته‌ها و هضم مفهوم مطالبه و مصلحت بر مبنای اصول فکری روشن و قابل استدلال داشته باشند. دانشگاه دامغان یک نمونه است و اگر این خط سیر گسترش یابد، امیدواریم با نسل بهتری در کنشگری اجتماعی مواجه شویم.
منبع: خبرگزاری دانشجو
کلیدواژه: دانشگاه دامغان شفافیت مالی دانشگاه تشکل های دانشجویی دانشگاه دامغان میلیارد تومان مطالبه گری مطالبه گر ی دانشگاه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۴۹۴۱۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
دموکراسی بدون روتوش/ پلیس آمریکا زیر تیغ عدالت دانشجویی
گروه سیاست خبرگزاری علم و فناوری آنا- کمی کش‌دار است! سکوت معنادار مقامات آمریکایی در برابر مطالبه دانشجویانی که به تداوم جنگ علیه غیرنظامیان غزه اعتراض دارند، کمی کش‌دار است.
اگر هم سکوت نکنند، در پاسخ به این سؤال که «چرا به ایران برچسب سرکوبگری می‌زنید، اما اظهارات «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر اسرائیل مبنی بر لزوم سرکوب دانشجویان آمریکایی را محکوم نمی‌کنید» سفسطه می‌بافند و می‌گویند: این با آن فرق دارد.
با همین استدلال‌های غلط است که از پذیرفتن اتهام «استاندارد دوگانه» هم طفره می‌روند و مثل «آنتونی بلینکن» که سکان دستگاه دیپلماسی ایالات متحده را به دست دارد، پشت پلاکارد «اینجا، آمریکا، مهد دموکراسی قایم می‌شوند» و می‌گویند: «این یکی از ویژگی‌های بارز دموکراسی است که شهروندان می‌توانند دیدگاه‌ها، نگرانی‌ها و خشم خود را در هر زمانی که بخواهند ابراز کنند و به باور من این تجلی قدرت کشور و قدرت دموکراسی آمریکایی است».
ببخشید آقای بلینکن، ما اشتباه برداشت کرده‌ایم یا شما به‌طور ضمنی گفتید که «بازداشت حدود ۵۵۰ دانشجوی آمریکایی عضو جنبش همبستگی با غزه مصداق دموکراسی است»؟
خدا را شکر قصد براندازی و هنجارشکنی هم که نداشته‌اند و در چارچوب «حق آزادی بیان» که برچسب «Made in the US» خورده است، به عملکرد یک عامل خارجیِ تا بن دندان مسلح در برابر مردمی اعتراض می‌کنند که با دست خالی و شکم گرسنه، مرگ را به انتظار نشسته‌اند.
راستی اگر به ادعای خودتان، اعتراض ده‌ها دانشگاه و کالج دانشجویی «تجلی دموکراسی آمریکایی» است، چرا با گارد ویژه به استقبالشان رفته‌اید؟ نکند این تصاویر و فیلم‌هایی که در شبکه‌های اجتماعی وایرال می‌شود و مأموران مجهز به کلاه‌خود، چماق و سپر را نشان می‌دهد که در حال کتک زدن دانشجویان غیرمسلح و بی‌دفاع هستند، متعلق به جایی غیر از آمریکا است؟
شرمنده، لباس مأموران و بافت دانشگاه و دانشجو‌ها اصلاً با حال و هوای خاورمیانه هم‌خوانی ندارد، وگرنه برای اینکه چهره دموکراسی‌تان خدشه‌دار نشود، حتماً گردن می‌گرفتیم یا نه، شما که شوخ‌طبعی آمریکایی دارید، خودتان به ما نسبت می‌دادید و به رسانه‌ها هم می‌سپردید که پیازداغش را زیاد کنند.
می‌دانم یکه خورده‌اید و از جنگ ویتنام به این سو (اصلاح می‌کنم باتلاق جنگ ویتنام) با چنین موج گستردهای از اعتراضات دانشجویی مواجه نبوده‌اید. انگار تاریخ دوباره تکرار شده و باز هم سیاستمداران آمریکایی در سمت اشتباه آن ایستاده‌اند. ۵۰ سال بعدازآن شکست مفتضحانه، تکرار اشتباه مشابه از سوی آنها که خود را کهنه سیاستمدار می‌نامند، مایه شرمندگی کل دستگاه دیپلماسی آمریکا است.
اما بعد از ۳۴ هزار و ۲۰۰ کشته که اغلب آنان را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند، پروپاگاندای رسانه‌ای‌تان بُرد خود را از دست داده و مغلطه «دفاع از خود» جایش را به اتهام «نسل‌کشی» داده است تاجایی که «برنی سندرز» سناتور یهودی‌الاصل آمریکایی می‌گوید: «نتانیاهو نمی‌تواند به بهانه یهودستیزی حواس مردم را از جنگ غیراخلاقی غزه منحرف کند.»
هم‌زمان با کشف گور‌های دسته‌جمعی در بیمارستان‌های غزه و سرریز بوی خون و عفونت از قاب رسانه‌ها، وجدان آدم‌ها هم رفته‌رفته بیدار می‌شود تا آنجا که روز گذشته، «هاله غریط» معاون مرکز رسانه‌ای وزارت خارجه آمریکا در دبی که عنوان رسمی سخنگوی عرب‌زبان وزارت خارجه آمریکا را هم داشت، در اقدامی اعتراضی از مقام خود استعفا داد و در پیامی که در فضای مجازی منتشر کرد، نوشت: «من پس از ۱۸ سال خدمت برجسته در وزارت خارجه، در مخالفت با سیاست غزه ایالات متحده، در آوریل ۲۰۲۴ کناره‌گیری کردم.»
دو روز پیش هم دانشجویان معترض دانشگاه کلمبیا سخنرانی «مایک جانسون» رئیس مجلس نمایندگان آمریکا را مختل کردند.
در آمریکا موسم امتحانات است و جشن‌های فارغ‌التحصیلی در برخی دانشگاه‌ها ازجمله دانشگاه کالیفرنیای جنوبی لغو شده‌اند. اینکه با اتمام امتحانات و آغاز تعطیلات بهاره تا چه حد از شدت اعتراضات دانشجویی کاسته شود، تغییری در این واقعیت نمی‌دهد که با گذشت بیش از ۲۰۰ روز از جنگ غزه، روایت مظلومیت مردم فلسطین از سد سیاستمداران آمریکایی و سانسور رسانه‌های غربی گذشته و کف خیابان‌ها فریاد زده می‌شود.
مطالبات دانشجویان
از اکتبر ۲۰۲۳ که به اسم سرکوب حماس، رژیم صهیونیستی جنگ بی‌امان علیه مردم غزه را آغاز کرد، دانشجویان آمریکایی با برگزاری تجمع، تحصن، اعتصاب غذا و این اواخر برپایی چادر و بست نشستن در پردیس دانشگاه‌ها، اعتراض خود را به سیاست‌های جنگ طلبانه اسرائیل نشان داده‌اند و خواستار آن هستند که دست‌کم نهاد‌های آموزش عالی ایالات متحده حساب خود را از دولتمردان واشینگتن که حامی چشم و گوش بسته تل‌آویو هستند، جدا کنند.
مطالبه اصلی قشر دانشجویی آمریکا این است که مراکز آموزش عالی که بسیاری از آنها به کمک‌های بخش خصوصی وابسته هستند، هرگونه رابطه با حامیان مالی اسرائیلی را قطع کنند.
فعالان دانشجویی می‌گویند شرکت‌هایی که در داخل فلسطین اشغالی فعالیت می‌کنند یا با رژیم صهیونیستی مراوده تجاری دارند، در جنایت علیه مردم غزه همدست هستند و این اتهام علیه دانشگاه‌ها و دانشکده‌هایی که در این شرکت‌ها سرمایه‌گذاری می‌کنند نیز صدق می‌کند.
درآمد حاصل از موقوفات دانشگاه در تأمین مالی همه بخش‌ها از آزمایشگاه‌های تحقیقاتی گرفته تا بورسیه‌های دانشجویی دخیل است. مراکز آموزش عالی اغلب در سهام شرکت‌های بزرگ از آمازون گرفته تا مایکروسافت شریک هستند و به‌نوبه خود، درآمد حاصل از این شراکت را در صندوق‌های مالی خصوصی، صندوق‌های شاخصی بورس و موارد مشابه سرمایه‌گذاری می‌کنند.
سالیان سال است که به‌عنوان راهی برای مقابله با سرکوبگری رژیم صهیونیستی، گروه‌های دانشجویی حامی فلسطین بر بایکوت، رد کمک مالی و همچنین جنبش تحریم محصولات تولیدشده در سرزمین‌های اشغالی تمرکز کرده‌اند. بااین‌حال، تاکنون هیچ دانشگاه آمریکایی به چارچوب تحریم اسرائیل تن نداده است، اگرچه در برخی موارد شاهد کاهش روابط مالی آنها با این رژیم بوده‌ایم.
یکی از مسائل مهم این است که در اغلب موارد، دانشگاه مدیریت دارایی‌های خود را برون‌سپاری می‌کند و این به‌نوبه خود، مانع از علنی شدن موقعیت آنها در بازار سهام و سرمایه می‌شود و برای همین است که شفاف‌سازی درباره این وجوه مالی حتی اگر به‌طور مستقیم در اسرائیل سرمایه‌گذاری نشوند، ازجمله مطالبات دانشجویان است.
به گفته دانشجویان، حتی اگر قطع همکاری دانشگاه‌ها با اسرائیل، تأثیری بر جنگ غزه نداشته باشد، همین‌که دست آنهایی که از این جنگ سود مالی می‌برند، رو می‌شود، بسیار مهم است.
سابقه اعتراض‌های دانشجویی
این نخستین بار نیست که دانشجویان دانشگاه‌های آمریکا در اعتراض به سیاست‌های واشینگتن دست به اعتراض می‌زنند بااین‌حال به گفته ناظران، برخورد پلیس با تجمعات دانشجویان حامی فلسطین در مقایسه با دوره‌های قبل خشن‌تر است.
در تاریخ اعتراضات دانشجویی آمریکا، اولین مورد به سال‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۰ بازمی‌گردد که نتیجه آن لغو قانون جداسازی دانشجویان سیاه‌پوست به هنگام استفاده از تسهیلات دانشگاه نظیر ناهارخوری بود.
مورد بعدی به اعتراضات دانشجویی سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۶۹ بازمی‌گردد که در مخالفت با جنگ ویتنام و از دانشگاه کلمبیا آغاز شد.
درنهایت، دانشجویان معترض، مسئولان دانشگاه کلمبیا را به قطع همکاری با مؤسسه پنتاگون که مشغول انجام تحقیقی درباره جنگ ویتنام بود وادار کردند و تمام دانشجویان بازداشتی نیز مشمول عفو شدند.
در ۴ مه ۱۹۷۰ هم در جریان اعتراض ۳۰۰ تن از دانشجویان دانشگاه ایالتی اوهایو به جنگ ویتنام، گارد ملی ایالت به روی معترضان آتش گشود و ۴ تن از آنها را کشت. این واقعه منجر به بروز اعتراضات در سراسر ایالات متحده شد و ۴ میلیون دانشجو را به صحنه آورد.
مورد سوم به سال ۱۹۸۵ و اعتراض دانشجویان دانشگاه کلمبیا به همکاری این مؤسسه آموزشی با حکومت آپارتاید آفریقای جنوبی بازمی‌گردد که درنهایت سرمایه‌گذاری دانشگاه در پروژه‌های مرتبط با این حکومت لغو شد.
مورد بعدی به سال ۱۹۹۱ و اعتراض دانشجویان دانشگاه میشیگان، کلمبیا و جرج واشینگتن به دخالت نظامی آمریکا در جنگ خلیج‌فارس بازمی‌گردد.
موارد بعدی نیز که به سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۱۸ بازمی‌گردد، به ترتیب در اعتراض به جنگ عراق و در حمایت از جنبش «جان سیاه‌پوستان مهم است» رخ داد.
انتهای پیام/
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد