آیا کودک من بیش فعال است؟

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از گروه رسانه‌های دیگر خبرگزاری آنا از ایرنا ، امروزه شیطنت کلمه نا آشنایی برای پدران و مادران شهر زده محسوب می شود و آنان با مشاهده اندک شیطنتی بارها تصمیم می گیرند تا کودک خود را تحت نظر روانپزشک آرام کنند. اما دریغ که دلبندشان از لحاظ جسمی و روانی سالم است و تنها با شیطنت کردن روند طبیعی رشد خود را سپری می کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

متاسفانه اطلاق کلمه «بیش فعال» به کودکان، سبب شده است تا شطینت طبیعی کودکان با مرض بیش فعالی اشتباه گرفته شود.
مادران دنیای مدرنیته امروزی، خسته از تحمل شیطنت های کودکانه با بی رحمی تمام، برچسب بیش فعالی را بر پیشانی دلبندان خود بزنند و تلاش کنند تا با راهکاری آسان؛ آبی برآتش بریزند و شیطنت های فرزند خود را سرکوب کنند و از او موجودی آرام و بی صدا بسازند.
در گذشته؛ کودک شیطان را «بچه تخس» می نامیدند و با لذت بردن از شیطنتش، او را باهوش و باذکاوت تلقی می کردند و اما امروزه، شیطنت نوعی اختلال رفتاری و بیش فعال در کودک تلقی می شود که طبق نظر اکید والدین باید تحت مداوا قرار گیرد.
به کودک امروز گفته می شود که نباید شیطنت کند، بدود، بالا و پایین بپرد، در کوچه و محله دوستیابی کند و یا با فوتبال بازی کردن در کوچه و محله وقت گذرانی کند.
او باید فقط و فقط درخانه آرام و بی صدا جلوی چشمان والدین باشد و تنها اجازه دارد به تلویزیون و بازی های رایانه ای اش دلخوش باشد.
بازی کردن او فقط به پایان هفته و تعطیلات و گردش بیرون از خانه منتهی می شود.
کودک بخت برگشته شیطان امروز، مجبور است بجای پرسه زدن در محیط اطراف خود و کشف دنیای پیرامونی، دوران شیرین کودکی اش را با پزشک مشاور و داروهای شیمیایی بیجا بگذراند.

اختلال بیش فعالی چیست ؟

اختلال بیش‌فعالی یک اختلال رفتاری رشدی در کودکان است.براساس آمارهای موجود؛ این بیماری در پسرها شایع‌تر است. این علایم در برخی کودکان بیشتر و در برخی کمتر است.
کودکان بیش فعال اغلب توانایی دقّت و تمرکز بر روی یک موضوع را ندارند، قدرت یادگیری در آنها کند است و کودک از فعالیت بدنی غیرمعمول و بسیار بالایی برخوردار هستند.
برخی روانشناشان براین باروند که اختلال کمبود توجه (بیش فعالی) از زمان رشد طبیعی نوپاها قابل تشخیص نیست و علائم آن از ۷ سالگی شروع می‌شود.
آنان می گویند:‌بیش فعالی در دوران مدرسه مشکلات جدی ایجاد می‌کند و باید حتما مورد توجه قرار گیرد.
به گفته پزشکان، علت بیش فعالی کودکان بیشتر به نقص در تکامل سیستم اعصاب مربوط می شود. یعنی گفته می شود که کودکان مبتلا احتمالاً در قسمت‌هایی از مغز که مسئول توجه، تمرکز و تنظیم فعالیت‌های حرکتی است دچار نقایص جزئی هستند.

بچه سالم چه بچه ای است؟

روانشناسان کودک می گویند: بچه سالم بچه ای است که متناسب با سن خود حرف می‌زند و از لحاظ شاخص‌های تکاملی مشکلی ندارد. در هر سنی خود را به اندازه خود مطرح می‌کند. انتظار توجه از دیگران را دارد اما توقع ندارد همه فقط به او نگاه کنند.
از تمرکز و دقت متناسب با سن خود برخوردار است و غالبا با بچه ای همسن خود بازی و مدارا می کند.

کارشناسان معتقدند شیطنت کودکان با مرض بیش فعالی نباید اشتباه گرفته شود و کودکان باید در شرایط مناسب امکان تخلیه هیجانات خود را در خانه و یا بیرون از خانه داشته باشند.
اینان براین باورند که هر گونه اقدام غیر کارشناسی و نادرست در کنترل شیطنت کودکان می تواند آسیب های جدی را به روح و روان و جسم کودکان وارد آورد.
دراینباره با کارشناسان و روانشناسان به گفت و گو نشستیم و آنان چنین نظر دادند:
افشین طباطبایی پژوهشگر اجتماعی در این درباره می گوید: با تغییر شکل زندگی از گذشته تاکنون و مدرنیته شدن شکل زندگی ها؛ کودک امروز از فضای کمتری نسبت به گذشته برای تخلیه انرژی اش برخوردارهستند وهرحرکتی از سوی آنان برای کشف دنیای پیرامونی اشان این طور تلقی می شود که آنها مرض بیش فعال دارند.
این جامعه شناس می افزاید: کودکان باید ازفضای مناسب برای بازی و تفریح برخودار باشند و بتوانند متناسب با سن خود شیطنت کنند و به رشد برسند.
وی خاطرنشان می کند:‌ در گذشته، امکانات اجتماعی برای بازی و فعالیت بچه ها بیشتر فراهم بود و بچه ها درشهرها اغلب در فضاهای باز، خانه های بزرگ در کوچه ها، محله ها، همسایه ها و یا در روستاها دردشت و دمن با طبیعت سروکار داشتند و تجربیات اجتماعی می آموختند و کنجکاوی کودکانه اشان را ارضا می کردند.
وی ادامه می دهد:‌ اکنون با مدرنیته شدن جامعه طی ۴۰- سال اخیر و شلوغ شدن شهرها، کوچک شدن خانه ها و ممنوعیت بازی کودکان در کوچه و محله ها، این امکان برای کودکان محدود شده است واین امر سبب شده تا انرژی کودکان در ارتباط برقرار کردن با دنیای بیرونی همچون بمبی فوران کند.
طباطبایی می گوید:‌ پدر و مادر امروز که در محیط بیرون خانه در شرایط آرام و بی صدا وقت می گذراند تصور می کند باید از تحرک بچه درخانه بکاهد و شرایط خانه نیزهمچون محل کار بی صدا و آرام باشد و باید از تحرک بچه کم کنند.
طباطبایی تصریح می کند:در میان گذاشتن رفتارهای شیطنت آمیزکودکان با پزشکان مشاور سبب می شود تا پزشک برای آرام نگه داشتن کودکان و کم کردن تحرک آنان به عنوان کودکان بیش فعال، دارو تجویز کند.این داروها کودک را نیمه خواب و خمار می کند و با ذات انسانی بچه جور نیست.
این پژوهشگر اجتماعی پیشنهاد می کند بجای دارو درمانی کودک، والدین اقدام به وقت گذرانی برای او بکنند و انرژی او را سرکوب نکنند، باید انرژی کودکان بطور طبیعی تخلیه شود.
وی راهکار بیدار نگه داشتن کودک را تا نیمه شب، برای تخلیه انرژی او؛ کار درستی ندانسته و می گوید: انرژی کودک باید در شرایط مناسب تخلیه جسمی شود.
طباطبایی همچنین به مادران توصیه می کند که با مشاهده علائم بیش فعالی در کودکان خود، از نظرات متخصصین روانشناسی کودک بهره مند شوند تا کودکان روند طبیعی رشد خود را طی کنند.
وی همچنین مطالعه در شبکه های اجتماعی معتبر و بی توجهی به حرف های اطرافیان را از دیگر راهکارهای رویارویی با کودکان شیطان عنوان می کند.
«بهمن بهمنی» دکترای مشاوره هم می گوید: هر بچه شیطانی را نمی توان بیش فعال قلمداد کرد چرا که همه بچه ها متناسب با سنشان ممکن است فعالیت های رفتاری دور از انتظار داشته باشند که فقط نشات گرفته از شیطنتشان باشد و باید در این حرکات دقت لازم را بخرج داد .
این روانشناس می افزاید: بیش فعالی درکودکان باید درست تشخیص داده شود چرا که گاهی با علائم مشابه اختلال رفتاری در کودک و یا جلب توجه اشتباه گرفته می شود.
بهمنی خاطرنشان می کند: متاسفانه در زمان حاضر خیلی از مادران، معلمان و حتی برخی همکاران حوزه سلامت، ناآگاهانه برای بچه های بازیگوشی که بیش از حد انتظار فعالیت می کنند احتمال اختلال بیش فعالی می دهند و مشکلاتی را برای بچه درست می کنند.
وی تاکید می کند: ‌اگر مرض بیش فعالی در کودکان درست تشخیص داده نشود و با اختلالات دیگر اشتباه گرفته شود در روند درمان دارویی؛ بچه دچار مشکلاتی خواهد شد و به او آسیب روانی از قبیل عدم اعتماد به نفس،‌ عزت نفس پایین وارد می آید و خود پنداریش را از دست می دهد.
بهمنی با بیان اینکه مرض بیش فعالی در کودک؛ معیارها و علایم مشخص دارد از مادران خواست تا بی جهت هر شیطنت کودکانه ای را بیش فعالی تلقی نکنند و بچه را بصورت اجبار تحت درمان دارویی قرار ندهند.
این دکتر مشاور می گوید: بچه بیش فعال دارای مجموعه علائمی است که از دیگر بچه ها و یا بچه هایی که دارای اختلالات رفتاری است قابل تشخیص است.
وی می افزاید:‌ بچه بیش فعال نمی تواند متناسب با سنتش روی موضوعی تمرکز کند و کاری را انجام دهد، نسبت به سنش در مقایسه با دیگر همسالان خود از تمرکز پایینی نسبت به موضوعات دنیای پیرامونش برخوردار است، بدنش بی قرار است و نمی تواند راحت جایی بنشیند، ملاحظه گری در کارهایشان پایین است و به خود و محیط شان آسیب وارد می کنند و نیز خوابشان نسبت به بچه های هم سنشان کمتر است.
بهمنی می گوید: اگر علائم و حرکات بیش فعالی در کودک در شرایط امن خانه و محیط مناسب زندگی اش بروز کند؛ می توانیم بگوییم او بیش فعال است در غیر این صورت ممکن است بچه تحت تاثیر مشکلات محل زندگی خود این حرکات را از خود نشان دهد که در آن صورت اختلال بیش فعالی بشمار نمی آید.
وی ادامه می دهد: یعنی ممکن است بچه ای تحت تاثیر محیط ترساننده خانه، ‌آزار والدین و یا ناامنی و نیاز به توجه شیطنت کند و یا حرکات غیرارادی را از خود نشان دهد که در آن صورت تشخیص بیش فعالی داده نمی شود چرا که مشکل چیز دیگری است که باید کودک تحت مداوا قرار گیرد.
وی تاکید می کند: در اغلب موارد اختلال بیش فعالی در کودکان زمینه ژنتیک و محیطی دارد.

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: بیش فعال رفتار فرزند خانواده بیش فعالی در کودک اختلال بیش فعالی کودکان بیش بی صدا بچه ها بچه ای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۵۰۳۸۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مداخله به‌هنگام، راه کنترل نشانه‌های اوتیسم

در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.

به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقص‌هایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبت‌های اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته می‌شود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر می‌گذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز می‌شود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت‌.

برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخله‌های آموزشی و رفتاری طولانی مدت می‌توان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز می‌شود که اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.

در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، به نظر می‌رسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روش‌های درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.

نقش و تأثیر خانواده‌ها در تشخیص اختلال اوتیسم فرزندان

امیر سالار شریفی، روان‌شناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روان‌شناسی کودکان استثنایی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار می‌کند: اولین افرادی که می‌توانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانواده‌ها هستند.

وی با بیان اینکه خانواده‌ها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، می‌افزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانه‌هایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.

این آهنگ‌ساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه می‌دهد: به‌طور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا می‌کنند و فقدان انجام فعالیت‌های معمول می‌تواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمی‌گوید، می‌تواند نشانه‌ای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.

شریفی عنوان می‌کند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیری‌های حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بی‌تابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازی‌هایی که اقتضای سن فرزندان است، می‌تواند از دیگر نشانه‌های اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.

وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیف‌های گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانه‌های این اختلال را دارا باشد، اضافه می‌کند: هرچه بروز و ظهور نشانه‌ها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیف‌تری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبه‌رو خواهیم بود.

این روان‌شناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانواده‌ها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان می‌کند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، می‌توانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمی‌گیرد و این زمان طلایی از دست می‌رود.

شریفی می‌افزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورون‌های کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباط‌گیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطاف‌پذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق می‌افتد که سبب بهبود عملکرد آن‌ها می‌شود، نیاز است با مداخله‌های زودهنگام و اقدامات برنامه‌ریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.

وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان می‌کند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمان‌های خصوصی آزمون‌هایی مجازی را در صفحه موتورهای جست‌وجوگر ایجاد کرده‌اند که خانواده‌ها می‌توانند با شرکت در این آزمون‌ها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانه‌های اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.

دانشجو دکتری روان‌شناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمون‌های مجازی اکتفا کرد، می‌گوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگی‌ها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیق‌تر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.

شریفی در خصوص هزینه‌های غربالگری عنوان می‌کند: استفاده از آزمون‌های مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینه‌ای برای خانواده‌ها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانواده‌ها باید هزینه‌ای را پرداخت کنند.

تشخیص اولیه اختلال اوتیسم با انجام غربالگری / ‏زمان‬ طلایی تشخیص اوتیسم را از دست ندهید

معصومه یزدانی‌پور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمی‌تواند به صورت اختیاری علائم و نشانه‌های اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار می‌کند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانه‌ها مربوط به مسئله‌های عصب شناختی است که باعث می‌شود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.

وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمی‌تواند سبب کنترل نشانه‌های اوتیسم در افراد شود، می‌افزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریع‌تر وارد فرایند درمان می‌شود و مراحل آن را طی می‌کند.

این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد به‌ویژه کودکان وجود دارد، ادامه می‌دهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوت‌های رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، می‌تواند نشانه‌هایی از اختلال اوتیسم باشد.

یزدانی‌پور عنوان می‌کند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله به‌هنگام از دست می‌رود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت می‌گیرد.

وی اضافه می‌کند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد هم‌سن و برقراری ارتباط با آن‌ها در قالب کلاس‌های آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر هم‌سن‌وسالان می‌شود، اما به‌طور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست داده‌ایم و باید در صورت تشخیص، مداخله به‌هنگام صورت گیرد.

پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان می‌کند: منظور از مداخله به‌هنگام، برگزاری دوره‌های درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطاف‌پذیری بیشتری دارد و با انجام تمرین‌های درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار می‌شود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.

یزدانی‌پور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار می‌شود، صورت می‌گیرد، می‌افزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک می‌شوند و با ارجاع دادن او به متخصص روان‌شناس و روان‌پزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام می‌گیرد.

وی با بیان اینکه مهم‌ترین ابزار روان‌شناس‌ها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح می‌کند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا می‌توانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندی‌های فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمون‌های دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیص‌های بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت می‌کنیم، منظور مداخله‌های به‌هنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانه‌های این اختلال می‌شود، برای مثال با مداخله زودهنگام می‌توان بیش‌تحریکی و کم‌تحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمی‌توان به صورت کامل شدت نشانه‌های فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.

تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانه‌های این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.

کد خبر 747069