به نقل از «ایسکانیوز»

چرا نوشتن با دست بچه ها را باهوش تر می کند?

تاریخ انتشار: ۱۲ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۵۰۷۳۰۷

به گزارش باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)، نتایج حاصل از چندین مطالعه نشان داده است که کودکان و بزرگسالان هنگام نوشتن با دست یادآوری اطلاعات و آموختن بهتری را از خود بروز می دهند. اکنون مطالعه دیگری نیز همین موضوع را تأیید می کند: انتخاب نوشتن به جای استفاده از صفحه کلید، بهترین یادگیری و حافظه را همراه دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

دانشمندان معتقدند که باید اطمینان حاصل شود که کودکان حداقل آموزش در مورد دست خط را می بینند. در سال 2017، محققان فعالیت مغز 20 دانش آموز را بررسی کردند و اکنون همان دانشمندان تحقیقی را منتشر کردند که فعالیت مغز را در دوازده جوان و دوازده کودک بررسی کرده است. هر دو مطالعه با استفاده از EEG برای ردیابی و ثبت فعالیت موج مغزی انجام شده است. شرکت کنندگان به کلاهی با بیش از 250 الکترود متصل شده بودند.

مغز وقتی فعال است تکانه های الکتریکی تولید می کند. حسگرهای موجود در الکترودها بسیار حساس هستند و فعالیت الکتریکی را که در مغز اتفاق می افتد، افزایش می دهند.

دست خط به مغز قلاب های بیشتری می دهد تا بتواند خاطرات را در آن آویزان کند. هر معاینه برای هر نفر 45 دقیقه به طول انجامید و محققان 500 امتیاز داده در ثانیه دریافت کردند. نتایج نشان داد که مغز هم در بزرگسالان جوان و هم در کودکان هنگام نوشتن با دست بسیار فعالتر از تایپ کردن روی صفحه کلید است.

استفاده از قلم و کاغذ قلاب بیشتری به مغز می دهد تا خاطرات شما را آویزان کند. نوشتن با دست فعالیت بیشتری در قسمت های حسی-حرکتی مغز ایجاد می کند. بسیاری از حس ها با فشار دادن قلم بر روی کاغذ، دیدن نامه هایی که می نویسید و صدایی که هنگام نوشتن می شنوید به وجود می آیند. این تجارب حسی باعث ایجاد ارتباط بین قسمت های مختلف مغز می شود و مغز را برای یادگیری باز می کند و بنابراین بهتر یاد می گیریم و بهتر به یاد می آوریم.

بررسی 19 کشور اتحادیه اروپا نشان می دهد که کودکان و نوجوانان نروژی بیشترین وقت را در اینترنت می گذرانند. تلفن هوشمند ، رایانه شخصی و تبلت همراه همیشگی آنها است.

این بررسی نشان می دهد که کودکان نروژی 9 تا 16 ساله هر روز تقریباً چهار ساعت در اینترنت می گذرانند که از سال 2010 دو برابر شدهاست. اکنون اوقات فراغت کودکان در مقابل صفحه نمایش با تاکید بیشتر مدارس بر یادگیری دیجیتال تقویت می شود.

دانشمندان اظهار کردند که اگرچه  یادگیری دیجیتال جنبه های مثبت بسیاری دارد  اما آموزش دست خط نیز مهم است. با توجه به پیشرفت چندین سال اخیر نگرانیم که یک یا چند نسل توانایی نوشتن با دست را از دست بدهند. تحقیقات نشان می دهد که این نتیجه بسیار ناخوشایند افزایش فعالیت دیجیتال است. باید دستورالعمل های ملی تنظیم شود تا کودکان حداقل آموزش دست خط را کسب کنند.

محققان اعلامکردند که برخی از مدارس در نروژ کاملاً دیجیتالی شده اند و به طور کلی از آموزش دست خط صرف نظر می کنند. مدارس فنلاندی حتی از نروژ دیجیتالی تر شده اند. تعداد بسیار کمی از مدارس آموزش دست خط ارائه می دهند.

در بحث درباره دست خط یا استفاده از صفحه کلید در مدرسه، برخی از معلمان بر این باورند که صفحه کلید ناامیدی کمتری برای کودکان ایجاد می کند. آنها خاطرنشان می کنند که کودکان می توانند زودتر متن های طولانی تری بنویسند و انگیزه بیشتری برای نوشتن دارند زیرا تسلط بیشتری با صفحه کلید تجربه می کنند.

یادگیری نوشتن با دست کمی کند است ، اما برای کودکان مهم است که مرحله خسته کننده یادگیری نوشتن با دست را طی کنند. حرکات پیچیده دست و شکل دادن به حروف از چند جهت مفید است. نوشتن با دست به کنترل مهارت های حرکتی نیاز دارد و مهم است که مغز را هرچه بیشتر در حالت یادگیری قرار دهید.

مغز طی هزاران سال تکامل یافته است. برای اینکه مغز به بهترین شکل ممکن رشد کند باید از آن برای بهترین حالت استفاده کنیم که تکامل یافته است.

انتهای پیام/

مژگان الیکایی کد خبر: 1074821 برچسب‌ها نوشتن باهوش دست خط

منبع: ایسکانیوز

کلیدواژه: نوشتن باهوش دست خط نوشتن با دست آموزش دست خط صفحه کلید

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iscanews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسکانیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۵۰۷۳۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

انسان‌ها سوگیری یادگیری ماشینی را بیشتر از سوگیری خود تشخیص می‌دهند

یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که افراد سوگیری تصمیم‌های الگوریتم‌ یادگیری ماشینی را بیشتر از سوگیری تصمیم‌های خودشان تشخیص می‌دهند. شاید بتوان از این ویژگی برای اصلاح سوگیری‌های انسان استفاده کرد.

به گزارش ایسنا، از برنامه‌هایی که تماشا می‌کنیم تا افرادی که استخدام می‌کنیم، الگوریتم‌ها به طور فزاینده‌ای در زندگی روزمره ما ادغام می‌شوند و بی‌سروصدا بر تصمیم‌هایی که می‌گیریم اثر می‌گذارند.

به نقل از ادونسد ساینس نیوز، هسته الگوریتم‌ها، مجموعه‌ای از قوانین یا دستورالعمل‌هاست که برای پردازش اطلاعات و به دست آوردن یک نتیجه خاص طراحی شده‌اند اما از آنجا که الگوریتم‌ها از الگوهای رفتاری انسان یاد می‌گیرند، می‌توانند سوگیری‌هایی را که درون ما وجود دارند، منعکس یا حتی تقویت کنند. با وجود این، یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که این ممکن است زیاد بد نباشد.

«کری موروج»(Carey Morewedge) استاد «دانشگاه بوستون»(Boston University) معتقد است که این بازتاب می‌تواند نقاط کور سوگیری ما را روشن کند و در اصلاح رفتار نقش داشته باشد. الگوریتم‌های یادگیری ماشینی بسیار موفق هستند زیرا می‌توانند بی‌طرفانه الگوها را در مجموعه داده‌ها پیدا کنند اما در عین حال، سوگیری‌های انسانی را نیز در داده‌های آموزشی خود لحاظ کنند.

هنگامی که این سوگیری‌ها در الگوریتم‌ها شناسایی می‌شوند، می‌توانند به آشکارسازی سوگیری‌های بلندمدت در سازمان‌ها کمک کنند. به عنوان مثال، شرکت «آمازون»(Amazon) سوگیری جنسیتی را در شیوه‌های استخدام خود بررسی نکرده بود اما با آزمایش یک الگوریتم که رزومه‌های جدید را براساس شیوه‌های پیشین استخدام شرکت ارزیابی می‌کرد، به این موضوع پی برد.

موروج گفت: الگوریتم‌ها می‌توانند سوگیری‌های انسانی را کدگذاری و تقویت کنند اما سوگیری‌های ساختاری را نیز در جامعه ما نشان می‌دهند.

انسان‌ها سوگیری‌های خود را تشخیص نمی‌دهند

موروج و گروهش در پژوهش خود نشان دادند که افراد معمولا تمایل بیشتری را به تشخیص دادن و تصحیح کردن سوگیری‌های موجود در تصمیم‌گیری الگوریتم در مقایسه با تصمیم‌گیری خودشان دارند. آنها باور دارند که با دانستن این موضوع ممکن است بتوان از الگوریتم‌ها برای رسیدگی به سوگیری‌های موجود در تصمیم‌گیری‌ها استفاده کرد.

انسان‌ها به دلیل پدیده‌ای به نام «نقطه کور سوگیری»، برای دیدن سوگیری خود تلاش زیادی نمی‌کنند و بیشتر متوجه سوگیری افراد دیگر هستند. دلیل این است که ما می‌توانیم در فرآیندهای تصمیم‌گیری خود، سوگیری را توجیه کنیم یا برای آن بهانه بیاوریم. برای ناظری که هیچ اطلاعاتی درباره فرآیند فکری یا چگونگی تصمیم‌گیری ندارد، سوگیری‌ها واضح‌تر و بهانه‌جویی دشوارتر است.

موروج و همکارانش در این پژوهش نشان دادند که حتی وقتی الگوریتم‌ها براساس رفتارهای ما آموزش داده می‌شوند نیز این موضوع صادق است.

تشخیص دادن سوگیری در الگوریتم ساده‌تر است

پژوهشگران در یک مجموعه آزمایش، از شرکت‌کنندگان خواستند تا سرویس «ایربی‌ان‌بی»(AirBnB) و رانندگان «لیفت»(Lyft) را براساس معیارهای تشخیصی مانند تعداد ستاره‌ها، ارزیابی‌ها و مدت زمان حضور داشتن کنار راننده رتبه‌بندی کنند.

پژوهشگران معیارهای غیرتشخیصی مانند تصویر یا نام را که هیچ ارتباطی با کار ندارند، دستکاری کردند. شرکت‌کنندگان دو بار رتبه‌بندی را انجام دادند و سپس، رتبه‌بندی‌های آنها یا رتبه‌بندی الگوریتم آموزش‌داده‌شده نشان داده شد.

گاهی اوقات رتبه‌بندی خود شرکت‌کنندگان به آنها نشان داده می‌شد اما به آنها گفته می‌شد که رتبه‌بندی الگوریتم است. در همه سناریوها، شرکت‌کنندگان در مقایسه با الگوریتم‌ها سوگیری کمتری را در رتبه‌بندی‌های خود مشاهده کردند.

موروج گفت: مردم وقتی معتقدند که رتبه‌بندی‌ها توسط یک الگوریتم انجام شده است، تمایل بیشتری به سوگیری دارند. این در حالی است که ما در واقع الگوریتم را روی داده‌های آنها آموزش می‌دهیم و رتبه‌بندی الگوریتم براساس آن داده‌ها صورت می‌گیرد.

وی افزود: این به این معنا نیست که مردم انواع بیشتری از ویژگی‌ها را در الگوریتم‌ها می‌بینند، بلکه چیزهایی را می‌بینند که برای خودشان تهدیدکننده‌تر است. بیشتر مردم نمی‌خواهند از نژاد در رتبه‌بندی‌های خود استفاده کنند یا می‌خواهند نژاد را در آن رتبه‌بندی نادیده بگیرند. بنابراین، این ایده که نژاد بر آن رتبه‌بندی‌ها تأثیر گذاشته، تهدیدکننده است.

در نتیجه، از آنجا که سوگیری در یک الگوریتم به عنوان تصمیم‌گیری ناقص خود ما تلقی نمی‌شود، دیدن یا اعتراف کردن به وجود آن آسان‌تر است. به گفته موروج، این یافته دو روش را ارائه می‌دهد که الگوریتم‌ها به واسطه آن می‌توانند به انسان در کاهش سوگیری کمک کنند.

وی افزود: یک روش این است که تصمیم‌های خود را جمع‌آوری کنید و الگوها را ببینید که به شما کمک می‌کنند تا سوگیری را تشخیص دهید اما هنوز موانعی بر سر راه توانایی ما برای تشخیص دادن سوگیری‌ها وجود دارد. ما انگیزه‌هایی را برای محافظت از خود داریم.

موروج و گروهش با پیروی از این منطق، آزمایش دیگری را انجام دادند تا ببینند آیا احتمال بیشتری وجود دارد که شرکت‌کنندگان به اصلاح سوگیری در رتبه‌بندی‌های خود یا الگوریتم بپردازند. پس از مشاهده رتبه‌بندی‌ها، به شرکت‌کنندگان فرصت داده شد تا سوگیری را اصلاح کنند و احتمال بیشتری وجود داشت که اصلاحاتی را در رتبه‌بندی الگوریتم انجام دهند. موروج گفت: از آنجا که افراد سوگیری را بیشتر در رتبه‌بندی الگوریتم می‌بینند تا خودشان، احتمال بیشتری وجود دارد که رتبه‌بندی‌های الگوریتم را اصلاح کنند.

موروج اذعان داشت که این پژوهش هنوز در مراحل اولیه است اما او روش ملموسی را می‌بیند که از طریق آن می‌توان یافته‌ها را در آموزش دادن الگوریتم برای جلوگیری از سوگیری در دنیای واقعی ادغام کرد. وی افزود: اولین گام این است که افراد سوگیری‌های خود را بفهمند و آنها را ببینند. من فکر می‌کنم این الگوریتم‌ها، روش سودمندی برای ارائه دادن یک دیدگاه واقعی‌تر به افراد درباره میزان سوگیری آنها هستند.

این پژوهش در مجله «PNAS» به چاپ رسید.

انتهای پیام