رفتارهای اشتباه والدین و تأثیر آنها در بزرگسالی کودک
تاریخ انتشار: ۲ آبان ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۷۳۱۸۵۸
به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، در هر جامعه سلامت کودکان و نوجوانان و بهداشت روانی آنها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است تا از نظر روانی و جسمی سالم بوده و بتوانند نقش اجتماعی خود را بهتر ایفا کنند. بنابراین توجه به عوامل تأثیرگذار بر این گروه از جامعه که بخش عمده‌ای از جمعیت هر جامعه‌ای را تشکیل می‌دهند، یکی از مباحث توجه‌برانگیز روانشناسان در دهه‌های اخیر است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
فرزندپروری یکی از مهم‌ترین مباحثی است که همه والدین باید اطلاعات و مهارت‌های ورد نیاز در آن را به دست بیاورند. از تشویق کودک برای کار در مدرسه و ورزش گرفته تا مدل‌سازی ارزش‌ها در سنین رشد کودک همه و همه مباحث مربوط به فرزندپروری هستند.
خانواده نقش اساسی در حفظ سلامت روانی کودکان دارد. در جریان رشد طبیعی هر کودک یک رشته تغییرات شناختی، عاطفی و اجتماعی را شاهد هستیم. کودک باید در محیط خانه تا حدی آزادی عمل داشته باشد و اگر کودک مدام توسط والدین محدود شود، در مدرسه اقدام به زورگویی خواهد کرد.
سلامت روانی فرزند به اندازه سلامت جسمی او بسیار مهم است بخصوص وقتی که موضوع رفتار و تحصیلات او به بحث کشیده می‌شود. آمار مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها نشان می‌دهد که یک پنجم کودکان سالانه یک اختلال روانی را تجربه می‌کنند، درحالی که همه مشکلات روانی قابل پیشگیری نیست اما می‌توان با انجام برخی اقدامات، حتی‌الامکان به حفظ سلامت روانی کودکان کمک کرد.
احترام گذاشتن والدین به کودکان، افزایش حس اعتماد به نفس و عزت نفس کودک و پرهیز از نامگذاری‌های خشن و نادرست روی کودک از مهم‌ترین عوامل پیشگیری از زورگویی کودک در مدرسه است.
کودکان و نوجوانان در حال حاضر در معرض رسانه‌های مختلفی مانند اینترنت و رایانه قرار دارند. اگر خانواده‌ها نتوانند به مقدار کافی روی آنها تأثیر بگذارند، کودکان و نوجوانان از اثرات منفی این وسایل جمعی در امان نخواهند بود، بنابراین لازم است خانواده‌ها در تربیت صحیح فرزندان خود بکوشند.
فرزندپروری و ارتباط آن با مشکلات رفتاری کودکان
مهسا محمدرجبی، کارشناس روانشناسی در گفت‌وگو با خبرنگار فارس با بیان اینکه سلامت روان کودکان بُعدی از سلامت آنها محسوب می‌شود که نقش به سزایی در کیفیت زندگی‌شان ایفا می‌کند، اظهار داشت: بر اساس شواهد موجود اختلالات روانپزشکی مانند اضطراب، افسردگی و وسواس می‌تواند کودکان را نیز درگیر کند و عدم تشخیص و درمان به موقع سیر بیماری را مزمن و درمان را بسیار سخت و طولانی می‌کند.
وی با بیان اینکه آگاهی والدین در این زمینه و دریافت کمک‌های تخصصی به موقع ضرورتی غیرقابل انکار است، افزود: نکته بسیار مهم در این حوزه، نقش بسیار پررنگ والدین است، طبق تحقیقات متعدد حاکی از نقش محیط خانواده، تعاملات درون آن، سبک فرزندپروری و الگوهای رفتاری مناسب والدین در سلامت روان کودکان موثر است.
وی بیان کرد: به طور مثال فرزندانی که در خانواده‌های آشفته رشد می‌کنند، اغلب گوشه‌گیری و انزوای اجتماعی، اضطراب، افسردگی، ترس و شکایت‌های جسمی بیشتری را گزارش می‌کنند و بالعکس کودکی که در محیط توأم با آرامش خانواده شامل تعاملات مناسب والدین با یکدیگر و ارتباط مثبت و موثر والدین با خودش است،کودکی خواهد بود با اعتماد به نفس کافی و آرامش را در تک تک لحظات زندگیش تجربه می‌کند.
محمدرجبی با بیان اینکه در زمینه سبک‌های فرزندپروری والدین، تأثیرات آنچنان گسترده و ژرف است که ضرورت دارد هر والدی به نوبه خود آگاهی لازم در این حوزه را کسب کند، عنوان کرد: کودکانی که سبک فرزندپروری والدین‌شان مستبد و یا بالعکس سهل‌گیر است، هر دو دسته سالیان سال آسیب‌های ناشی از عدم آگاهی والدین‌شان در انتخاب رفتارهای صحیح را خواهند خورد.
کودکان از طریق مشاهده الگو می‌گیرند و می‌آموزند
کارشناس روانشناسی ادامه داد: کودکی که سبک فرزندپروری والدینش مقتدر و صمیمی است از کودکی می‌آموزد در کنار دوستی و صمیمیت، قانون، محدودیت و ناکامی نیز جای دارد، این کودک بدون شک در محیط‌های اجتماعی دیگر مانند مدرسه و در سایر تعاملات خودش قوانین را می‌پذیرد در عین حال در کنار آنها احساس امنیت و صمیمیت را نیز تجربه می‌کند.
وی با بیان اینکه الگوهای رفتاری والدین در سلامت روان کودکان نقش پررنگی ایفا می‌کند، گفت: همیشه باید در خاطرمان باشد که کودکان از طریق مشاهده الگو می‌گیرند و می‌آموزند، بنابراین قبل از آنکه بخواهیم آنها را تربیت کنیم لازم است برخی رفتارهای خود را تغییر دهیم و سرمایه‌های روانشناختی با ارزشی را برای آنها پدید آوریم، به طور مثال کودکی که دائما تعاملات والدینش به گفت‌وگوهای پرخاشگرانه ختم می‌شود، چگونه می‌تواند مهارت کنترل خشم را بیاموزد.
محمدرجبی با تأکید بر اینکه برای داشتن فرزندانی سالم، در کنار رفع نیازهای مادی و جسمانی آنها، در نظر گرفتن نیاز به توجه، قدرت، استقلال و تفریح در کودک نیز بسیار مهم است، خاطرنشان کرد: وظیفه والدین است که از طریق صرف وقت با کیفیت و انرژی کافی با کودکان نیاز به توجه آنها را برآورده کنند، با دادن مسؤولیت‌های متناسب با سن به فرزندمان، احساس قدرت را در آنها پدیدار سازیم.
کارشناس روانشناسی با اشاره به وضعیت شیوع کرونا و محدودیت‌های ناشی از آن افزود: در شرایط کنونی که بخش عمده‌ای از تفریحات و سرگرمی کودکان حذف شده است، فرصت‌هایی را برای شاد بودن و لذت بردن‌شان باید فراهم کنیم.
وی تصریح کرد: مقایسه کودکان، طرد کردن آنها، تحقیر و استفاده از تنبیه‌های نادرست، آسیب‌رسان‌های جدی به رابطه والد و کودک است و رابطه آسیب دیده سر منشأ بسیاری از آسیب‌های روانی در کودکان خواهد بود، به امید آنکه بتوانیم با مهیا کردن شرایط مناسب، زمینه را برای رشد سالم فرزندان‌مان فراهم کنیم.
به کودکان بیاموزید که دنیا بزرگ‌تر، از چیزی است که می‌توانند تصور کنند
براساس تحقیقات انجام‌شده توسط روانشناسان، تقریباً تمام کودکان فقط به دنیای کوچکی که شامل خانواده و دوستان‌شان است، علاقه‌مند هستند. اما مهم است که یاد بگیرند به افراد و رویدادهای خارج از این دایره محدود نیز علاقه پیدا کنند. دنیای بزرگ بیرون، ممکن است از نظر شرایط اجتماعی، فرهنگی و جغرافیایی با آنچه می‌شناسند، متفاوت باشد. شما برای کمک به کودکان‌تان می‌توانید به آنها بیاموزید شنونده خوبی باشند، خودشان را جای دیگران بگذارند و با آنها همدلی کنند. می‌توانید این کار را از طریق فیلم‌ها، عکس‌ها یا اخبار انجام بدهید.
خانواده مهم‌ترین عامل سازنده شخصیت کودک است
محمدرضا صدرایی، مشاور کودک با بیان اینکه وقتی کودک در مدرسه درس نمی‌خواند و عقب افتاده تحصیلی است گاهی به خاطر روابط غیرحسنه‌ای بین او و پدر و مادر است، بیان کرد: مهم‌ترین علل عقب‌افتادگی تحصیلی مطابق با نتایج پژوهش‌ها، عدم احساس امنیت عاطفی در خانواده به دلایل محیط ناآرام خانه و اضطراب‌های پنهانی کودک گزارش شده است که ریشه‌یابی و حل این مشکلات با کمک متخصص انجام می‌شود.
وی با تأکید بر اینکه به جرأت می‌توان گفت که خانواده مهم‌ترین عامل سازنده شخصیت کودک است، افزود: کودک سالهای حساس عمر خود را در خانواده سپری می‌کند، هر یک از اعضای خانواده به نحوی بر رفتار و شخصیت و منش کودک تاثیر می‌گذارند.
صدرایی با تأکید بر اینکه شخصیت کودک ابتدا در خانواده شکل می‌گیرد، بیان کرد: نهایت آرزوی والدین این است که محیطی سرشار از آرامش و شادی برای فرزندان خود فراهم کنند، اما در عین حال با وجود این نیت پسندیده، اگر خود والدین در تزلزل روحی و روانی به سر برند، نمی‌توانند کودکانی سالم و قوی تربیت کنند.
مشاور کودک با بیان اینکه والدین باید نه تنها قدم‌های مستحکمی در ایجاد آرامش روحی و روانی خود بردارند، بلکه برای آنکه فرزندی لایق، کارآمد و مفید تحویل اجتماع بدهند، لازم است قبل از هر چیز یاد بگیرند که چگونه او را تربیت کنند، تصریح کرد: پدر و مادر دلسوز باید اطلاعات لازم و ضروری را برای تربیت کودک کسب کنند،آنها باید با مراحل رشد کودک آشنا باشند و از میزان توانایی های او در مقاطع مختلف سنی اطلاع داشته باشند.
فرزندتان را تشویق کنید احساسات خود را ظاهر کند
وی با بیان اینکه والدین باید از توانایی های جسمی، ذهنی، عاطفی کودک و همینطور علایق، نیازها و خواسته های او باخبر باشند، افزود: هر چه اطلاعات پدر و مادر از تغییرات دوران رشد کودک بیشتر باشد، موفقیت آنها در راهنمایی کودک بیشتر خواهد بود.
صدرایی خاطرنشان کرد: این نکته بسیار حائز اهمیت است که فرزندتان را تشویق کنید احساسات خود را ظاهر کند، اجازه دهید بداند که همه افراد، درد، ترس، خشم و اضطراب را تجربه می‌کنند، به او کمک کنید عصبانیت خود را بگونه‌ای مثبت ظاهر کند بدون آنکه متوسل به خشونت شود.
مشاور کودک با بیان اینکه والدین باید احترام و اعتماد متقابل را ایجاد کنند و صدای خود را برای او بلند نکنند، حتی زمانی که با او توافق ندارید، راه‌های ارتباطی را باز نگه دارید، گفت: به حرف‌های فرزندانتان خوب گوش دهید، از کلمات و اصطلاحاتی استفاده کنید که برای او قابل فهم باشد، او را به سؤال کردن ترغیب کنید، کاری کنید با شما راحت باشد و مایه دلگرمی‌اش باشید، تمایل خود را برای صحبت درباره هر موضوعی با او نشان دهید.
به کودک پیش‌دبستانی زمان کافی بدهیم خودش از پس کارهایش بربیاید
وی با بیان اینکه به کودک اجازه تصمیم‌گیری بدهید، اضافه کرد: درست است که فرزندتان کوچک است، اما به او فرصت بدهید که انتخاب کند، از او بپرسید: «دلت می‌خواهد کدام لباس را بپوشی؟»، اگر کودک بتواند این تصمیمات کوچک را بگیرد امور دیگر را بهتر اداره می‌کند.
صدرایی با تأکید بر اینکه کودکان خود را تشویق کنید، بیان کرد: من و شما می‌دانیم اگر همه کارهای کودک را خودمان انجام بدهیم، همه چیز سریع‌تر پیش می‌رود؛ اما مهم این است که به کودک، به ویژه کودک پیش‌دبستانی زمان کافی بدهیم خودش از پس کارهایش بربیاید، بگذارید کودک خودش بند کفش‌هایش را ببندد حتی اگر مجبور باشید کمی بیشتر منتظر بمانید، اجازه بدهید خودش اسباب‌بازی‌هایش را جمع و جور کند یا جوراب‌هایش را درون ماشین لباسشویی بگذارد.
مشاور کودک با بیان اینکه اجازه دهید کودکان انتظار بکشند، افزود: کودک هر چیزی را خواست، بلافاصله به او ندهید، اجازه بدهید فرزندتان احساس ناخوشایند انتظار را تجربه کند؛ چون این یک تغییر بزرگ و مهم است، به فرزندتان کمک کنید که بی‌صبری خودش را مدیریت کند.
انتهای پیام/۶۳۱۰۱/ج۳۰/
منبع: فارس
کلیدواژه: فرزندپروری تربیت کودکان مهارت افزایی کودکان سلامت جسمی کودک اختلالات روانپزشکی شخصیت کودک مشاور کودک سلامت روان مهم ترین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۷۳۱۸۵۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اختلال اوتیسم؛ نشانه‌ها، علل و راه‌های درمان آن
فرارو- بسیاری از ما به‌ویژه والدین با نام عارضه «اوتیسم» آشنا هستند و احتمالا یکی از نگرانی‌های مهم آنها هنگام بچه‌دار شدن همین مسئله است. اختلال اوتیسم که در پسران شیوع بیشتری دارد، بر رشد طبیعی مغز در ارتباط با تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر نامطلوبی می‌گذارد و موجب بروز اختلال جدی در ارتباطات کلامی، غیر کلامی و تعاملات اجتماعی از جمله قرار گرفتن در جمع دوستان، بازی کردن و … در افراد مبتلا به این بیماری می‌شود. نگرانی اصلی درباره این اختلال این است که باوجود پیشرفت‌های علمی هنوز علت اصلی ابتلا به اوتیسم ناشناخته مانده است و محققان تنها فرضیاتی را در ارتباط با علت بروز این اختلال ارائه داده‌اند که تاکنون هم به اثبات نرسیده است. به گزارش فرارو، اختلال اوتیسم چیست و چرا برخی افراد به این اختلال مبتلا می‌شوند؟ اختلال اوتیسم چه انواعی دارد و علائم آن چیست؟ اوتیسم چگونه تشخیص داده می‌شود و برای درمان آن از چه روش‌هایی استفاده می‌شود؟ اگر شما نیز به دنبال پاسخ این سوالات هستید، با ما همراه شوید تا اطلاعات مفیدی درباره اختلال اوتیسم در اختیار شما قرار بدهیم. اختلال اوتیسم چیست؟ اوتیسم یا «درخودماندگی» یک بیماری پیچیده عصبی-رفتاری است که شامل اختلال در تعاملات اجتماعی، رشد کلامی و مهارت‌های ارتباطی همراه با رفتارهای سخت و تکرار شونده است و به دلیل گستردگی علائم به آن «اختلال طیف اوتیسم» (ASD) می‌گویند. اختلال طیف اوتیسم را بیشتر می‌توان یک اختلال نورولوژیکی دانست که به طور معمول در سالهای اولیه رشد فرد مبتلا نمایان می‌شود. این اختلال باعث می‌شود که مغز فرد مبتلا به اوتیسم نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی به‌درستی عمل کند و مانع یادگیری چگونگی ارتباط و تعامل اجتماعی با دیگران می‌شود. درواقع کودکان و بزرگسالان دارای اختلال طیف اوتیسم در زمینه ارتباط کلامی و غیرکلامی، مهارت‌های شناختی معمول، رفتارهای اجتماعی، فعالیت‌های سرگرم کننده و بازی دارای مشکل هستند. اختلال طیف اوتیسم فارغ از نژاد، فرهنگ یا پیشینه اقتصادی در افراد مختلف سراسر جهان یافت می‌شود و طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای آمریکا (CDC) در سال۲۰۱۴ این اختلال پسران را بیشتر از دختران تحت تأثیر قرار می‌دهد.میزان شیوع اختلالات طیف اوتیسم در دو دهه گذشته در سراسر جهان افزایش زیادی داشته است و به طور کلی اعتقاد بر این است که اوتیسم در حال افزایش است. پژوهش‌های ۲۰ سال گذشته تاکنون نشان داده‌اند که شیوع اختلال اوتیسم به دلایل مختلفی در حال افزایش است. در اوایل دهه اخیر برآورد می‌شد که شیوع این اختلال ۱ در ۳۳۵ نفر باشد. این میزان در سالهای اخیر رو به افزایش بوده است، طوری که طبق آخرین پژوهش‌ها این آمار در سال ۲۰۰۹ میلادی ۱ مورد در هر ۹۱ نفر در آمریکا و یک مورد در هر ۶۶ نفر در انگلستان گزارش شده است؛ همچنین در آخرین ویرایش راهنمای آماری و تشخیصی اختلالات روانی آمریکا (۲۰۱۴) شیوع اوتیسم یک به ۵۹ ذکر شده است. مطالعات شیوع‌شناسی در ایران نیز گستره‌هایی از یک به ۱۵۰ بین کودکان را گزارش کرده‌اند.
۱. اختلال درخودماندگی: اختلال درخودماندگی همان چیزی است که با شنیدن کلمه اوتیسم به ذهن خیلی‌ها خطور می‌کند. به اختلال در برقراری ارتباطات، تعاملات اجتماعی و بازی‌های تخیلی در کودکان زیر ٣ سال اختلال درخودماندگی گفته می‌شود.
۲. سندرم اسپرگر (Asperger): کودکان مبتلا به این سندروم مشکل زبانی ندارند و در تست هوش میانگین هوشی بالاتر از متوسط دارند؛ اما مانند کودکان اوتیسمی در برقراری ارتباطات اجتماعی مشکل و محدودیت دارند.
۳. اختلال فراگیر رشد (PDD یا اوتیسم آتیپیک): این اختلال یک دسته عمومی و فراگیر برای کودکانی است که برخی از رفتارهای اوتیسمی را نشان می‌دهند؛ اما در سایر دسته‌ها قرار نمی‌گیرند.
۴. اختلال فروپاشی دوران کودکی: کودکان مبتلا به این اختلال حداقل در دو سال اول زندگی رشد نرمالی دارند و پس از آن بخش بزرگی از مهارت‌های ارتباطی خود را از دست می‌دهند. این اختلال بسیار نادر است و بسیاری از متخصصان بیماریهای ذهنی در مورد اینکه آن را یک بیماری در نظر بگیرند، تردید دارند.
امروز راهنمای آماری و تشخیصی بیماریهای روانی (DSM) که انجمن روانشناسان آمریکایی آن را تهیه و تدوین کرده‌اند، به عنوان مرجعی برای تشخیص بیماریهای روانی مورد تأیید و استناد قرار می‌گیرد. در ویرایش پنجم که جدیدترین ویرایش این راهنماست و در سال ۲۰۱۳ منتشر شد (DSM-5)، اوتیسم به پنج نوع مختلف به شرح زیر دسته‌بندی می‌شود که عبارتند از:
۱. دارای نقص هوشی یا بدون آن
۲. با نقص زبانی یا بدون آن
۳. همراه با بیماریهای ژنتیکی یا پزشکی شناخته شده یا عامل محیطی
۴. همراه با اختلال رفتاری، ذهنی یا رشدی ـ عصبی دیگر
۵. با کاتاتونیا.
البته بعضی از افراد ممکن است یکی یا بیشتر از این مشخصات را داشته باشند.
۲. درک احساسات دیگران: درک احساسات دیگران برای مبتلایان به این اختلال دشوار است. در واقع، توانایی این افراد در همدردی با دیگران نسبت به افراد عادی بسیار ضعیف است. صحبت و معاشرت با افراد مبتلا به اوتیسم تا حدود زیادی شبیه به حرکت در جاده‌ای یک طرفه است، انگار فرد اوتیستیک بدون گوش دادن و توجه به دیگران صحبت می‌کند.
۳. ارتباط جسمی: برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم مانند کودکان عادی تمایل به در آغوش کشیده شدن یا لمس از سوی دیگران ندارند. البته اشتباه است که این ویژگی را به تمام کودکان دچار این اختلال تعمیم بدهیم؛ زیرا در برخی موارد این کودکان هم دوست دارند تا والدین، خواهر و برادر یا مادربزگ و پدربزرگ را در آغوش بگیرند و از این کار لذت زیادی هم می‌برند. با این حال ارتباط جسمی و بازی‌های کودکانه مانند قلقلک دادن ممکن است برای این افراد فاقد هرگونه معنا و مفهومی باشد و به واکنش‌های متفاوتی منجر شود.
۴. صحبت کردن: هرقدر طیف اختلال اوتیسم در فرد شدیدتر باشد، مهارت‌های او در صحبت کردن پایین‌تر خواهد بود. خیلی از افراد اوتیستیک اصلا صحبت نمی‌کنند. این افراد معمولا عبارات و واژه‌هایی را که می‌شنوند، تکرار می‌کنند. به این حالت «اکولالیا» یا «پژواک‌گویی» گفته می‌شود. نوع حرف زدن این افراد هم با دیگران متفاوت است و حالت رسمی و کتابی دارد. نوجوانانی که به سندروم آسپرگر مبتلا هستند، معمولا شبیه اساتید صحبت می‌کنند و جملات‌شان فاقد هرگونه فراز و فرود است.
۵. رفتارهای تکراری: افراد مبتلا به اوتیسم از تکرار و پیش‌بینی لذت می‌برند. تکرار دوست آن‌هاست و تمایل زیادی به تکرار کردن دارند. برای افراد عادی وجود حجم زیادی از حرکات و رفتارهای تکراری خسته‌کننده است؛ اما افراد اوتیستیک از این تکرار راضی هستند و می‌توانند حرکتی مانند لِی‌لِی رفتن در عرض اتاق را برای بار‌ها و بار‌ها تکرار کنند یا مثلا ممکن است یک نقاشی واحد را مدام در دفتر خود و صفحه‌ای بعد از دیگری رسم کنند. گاه ایجاد تغییر ممکن است زندگی یک فرد اوتیستیک را دچار بحران کند؛ چراکه این افراد به‌شدت از تغییر گریزان هستند.
۶. حساسیت به صدا، نور و بو: صدا‌های بلند و ناگهانی برای افراد دچار این اختلال نامطلوب و ناخوشایند است. برخی از بو‌ها و تغییر محسوس نور و دمای فضا هم می‌تواند اثرات نامطلوب مشابهی روی آنها داشته باشد. بسیاری معتقد هستند که ایجاد تغییر در نور، صدا یا بو نیست که موجب آزار کودک می‌شود؛ بلکه بیشتر غافل‌گیری است که او را می‌آزارد. در واقع همان حالتی که از پیش‌بینی نکردن ارتباطات جسمانی به شخص دست می‌دهد، در اینجا هم او را تحت تاثیر قرار خواهد داد. اگر فرد اوتیستیک بداند که چه اتفاقی در جریان است یا ممکن است چه چیزی پیش آید، خیلی راحت‌تر خود را برای آن واقعه آماده می‌کند.
۱. ژنتیک: اوتیسم با سابقه خانوادگی مثبت ارتباط دارد، محققان ترکیب خاصی از ژن‌ها را عامل آن می‌دانند.
۲. سن بالا: عوامل دیگری مانند سن بالای پدر یا مادر شانس ابتلای کودکان به اوتیسم را افزایش می‌دهد.
۳. برخی داروها: استفاده از برخی داروها و مواد شیمیایی در زمان بارداری مانند دارو‌های ضد تشنج، مصرف مشروبات الکلی نیز شانس ابتلای فرزند به اوتیسم را افزایش می‌دهد.
۴. اختلالات متابولیسمی: اختلالات متابولیسمی مانند دیابت یا چاقی مادر حتی باعث افزایش احتمال ابتلای کودک به اوتیسم می‌شود.
۵. نقص آنزیمی: در برخی موارد اوتیسم به دلیل برخی اختلالات مانند فنیل کتونوریای درمان نشده (نقص متابولیکی مادرزادی که به دلیل کمبود آنزیم فنیل الانین هیدروکسیلاز، سطح فنیل الانین در خون افزایش یافته؛ همچنین ادرار و تنفس آنها بوی کپک می‌دهد.) و سرخچه رخ می‌دهد.
الف) روش ABA: بسیاری از روش‌های درمانی کودکان اوتیستیک بر پایه اصول این روش تهیه شده‌اند. در این روش اصل مهم این است که رفتارهایی مورد تشویق قرار بگیرند که احتمال تکرار و افزایش خواهند داشت و رفتارهایی که مورد توجه قرار نگیرند، احتمال حذف شدن آنها وجود دارد. اگر چه اِی بی اِی یک تئوری است؛ ولی بسیاری از مردم از این اصطلاح برای روش‌هایی که با این اصل کار می‌کنند، استفاده می‌کنند.
ب) روش تیچ: این روش اولین روشی بود که در آمریکا برای کودکان اُتیستیک به کار گرفته شد. نام این روش مخفف عبارت «درمان و آموزش کودکان اوتیستیک و ناتوانی‌های ارتباطی مرتبط با این بیماری» است. در این روش اعتقاد بر این است که محیط زندگی کودک باید با او تطبیق داده شود، نه اینکه کودک با محیط تطبیق داده شود. در این روش از تکنیک خاصی استفاده نمی‌شود؛ بلکه برنامه درمانی براساس سطح عملکرد کودک پایه‌ریزی می‌شود. توانائی‌های کودک براساس معیار‌های آموزش‌های روانی بررسی می‌شود و تکنیک‌های درمانی برای بهبود ارتباط، مهارت‌های اجتماعی و انطباقی طراحی می‌شوند. در این روش به جای اینکه به کودک یک مهارت و توانائی خاص آموزش داده شود، سعی بر این است که به کودک مهارت‌هایی آموزش داده شود تا بتواند محیط اطراف خود و رفتارهای اطرافیان خود را بهتر درک کند.
پ) روش ارتباط با تبادل تصویر: این روش، روش مناسبی برای شروع گفتار و برقراری ارتباط در کودکانی است که قادر به صحبت کردن نیستند. در این روش بر پایه اصول اِی بی اِی، به کودک آموزش داده می‌شود که چگونه می‌تواند نیازهای خود را از طریق دادن تصاویر برآورده کند. از امتیازات مهم این روش این است که ارتباط کودک ساده، قابل فهم، با تفکر و عمدی است. با این روش کودک می‌تواند با هر کسی ارتباط برقرار کند و تنها کاری که باید انجام شود، گرفتن و دادن تصاویر است.
ت) روش فلور تایم: این روش بسیار شبیه بازی درمانی است. در این روش سعی بر این است که ارتباط کودک با یک فرد دیگر از طریق برنامه‌های دقیق بازی، بیشتر و مؤثرتر شود. این روش شامل شش مرحله است که کودک در طی مراحل آنها تقلید و چگونه یاد گرفتن را از یک بزرگ‌تر فرا می‌گیرد و به عبارتی کودک باید نرده‌بام شش پله‌ای را طی کند. در این برنامه والدین و درمان‌گران سعی می‌کنند تا پیشرفت کودک را از طریق مسیرهایی که کودک دوست دارد و با جهت دادن به این مسیرها فراهم کنند تا کودک بتواند شش مرحله پیشرفت موجود در این روش درمانی را طی کند. این روش به طور مجزا به کودک در به دست آوردن مهارت‌های گفتاری و بدنی کمک نمی‌کند؛ بلکه از نظر احساسی و روانی به کودک کمک می‌کند تا کودک بتواند درک بیشتری پیدا کند و از طریق آگاهی و تجربه مهارت‌های دیگر را نیز به دست بیاورد.
ج) داستان‌های اجتماعی: این داستان‌ها برای آموزش مهارت‌های اجتماعی به کودکان اوتیستیک آماده شده‌اند. از طریق این داستان‌ها به کودک آموزش داده می‌شود که چگونه احساسات، منظور و برنامه‌های دیگران را درک کنند. در این روش یک داستان براساس یک موقعیّت و شرایط خاص با اطلاعات فراوان تهیه شده است که به کودک کمک می‌کند تا از طریق گوش کردن به آن بفهمد چه جواب یا عکس‌العمل مناسب را باید از خود نشان بدهد.
د) درک مجموعه حواس: کودکان اوتیستیک معمولا از نظر حواس بدن خود دارای مشکلاتی هستند. ممکن است این کودکان دارای آستانه تحریک بالا و یا پائین باشند و یا اینکه مغز آنها قادر نیست از اطلاعات به دست آمده با حواس پنجگانه درک درستی از شرایط موجود به دست بیاورد. در این روش درمانی که می‌تواند با بازی درمان، کار درمان و یا گفتار درمان انجام شود، به کودک کمک می‌شود تا بهتر از اطلاعات حسی بهره ببرد. موسیقی درمانی نیز جزئی از این روش است که با فرکانس‌های متفاوت حساسیّت کودک را در برابر برخی اصوات کم و یا زیاد می‌کند. ۲. درمان غذایی کودکان اوتیستیک به غذا‌های حاوی گلوتن و کازیین پاسخ منفی می‌دهند. این پروتیین‌ها در گندم و لبنیات وجود دارد و باعث افزایش علائم بیماری می‌شوند. رژیم GFCF (رژیم بدون گلوتن و کازیین) می‌تواند در روند درمان کمک کننده باشد. در این رژیم غذایی گندم و محصولات حاصل از آن و لبنیات باید حذف و یا بسیار محدود شوند. بسیاری از والدین گزارش کرده‌اند که مهارت‌های اجتماعی و تکلم در فرزندانشان بر اثر این رژیم افزایش یافته است. مصرف میوه‌جات و سبزیجات تازه، گوشت قرمز و سفید، قرص اُمگا سه، ویتامین ب، ویتامین د، قرص کلسیم و آب زیاد در درمان ناهنجاری‌های اوتیسم بسیار مفید است؛ همچنین شیر شتر به دلیل دارا بودن پروتیین‌های محافظ و آنزیم‌های ضد باکتری تاثیر زیادی در بهبود این اختلال دارد.
۳. درمان دارویی داروها نقش آنچنانی در درمان ندارند؛ بلکه بیشتر برای کنترل ناهنجاری‌های رفتاری تجویز می‌شوند. فقط دو داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان تحریک‌پذیری مرتبط با اوتیسم وجود دارد: «ریسپریدون» و «آریپیپرازول» که هر دو در گروه دارو‌های آنتی سایکوتیک آتیپیک قرار دارند. به هر حال به خاطر داشته باشید که استفاده از هر دارویی برای کودکان اوتیستیک باید حتماً زیر نظر متخصص انجام شود و اثرات آن به‌دقت تحت مورد بررسی قرار بگیرد.
۴. روش‌های درمانی مکمل با وجود اینکه تشخیص زودهنگام و درمان زود هنگام اوتیسم بهترین روش در کمک به این کودکان و درمان آن‌هاست، برخی از والدین و محققین معتقدند که روش‌های درمانی مکمل دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند ارتباط کودک با دنیای اطراف و سایرین را بهبود ببخشند و رفتارهای آنها را بهتر کنند. از انواع این درمان‌ها می‌توان به موسیقی درمانی، هنر و حیوان درمانی اشاره کرد که می‌تواند به صورت فردی با کودک کار شده و یا در مراکز مخصوص به صورت جمعی کار شوند. در تمامی این روش‌ها افزایش قدرت ارتباط، بهبود روابط اجتماعی و افزایش اعتماد به نفس مشترک است؛ همچنین این روش‌ها کمک می‌کنند تا کودک بتواند رابطه بی‌خطر و مفیدی را با درمان‌گر خود و سایرین برقرار کند و با آنها مأنوس شود.
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلاله‌ای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت