رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی در دیدار با سفیر افغانستان حمله تروریستی به دانشگاهی در این کشور را نشان‌دهندۀ دشمنی تروریست‌ها با علم و فرهنگ و انسانیت دانست و گفت: راه مقابله با تروریست‌ها «ایستادگی در برابر آمریکا» و «تمسک به فرهنگ مشترک اسلامی» است. خبرگزاری میزان - غلامعلی حدادعادل امروز به منظور ابراز همدردی با مردم و دولت افغانستان در سفارت این کشور حضور یافت و با «عبدالغفور لیوال» سفیر جمهوری اسلامی افغانستان در ایران دیدار و گفت‌وگو کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی با اشاره به اینکه «دو ملت ایران و افغانستان کشور‌هایی با یک فرهنگ هستند.» گفت: «ما هیچ دوگانگی از نظر فرهنگی با ملت افغانستان احساس نمی‌کنیم.» وی حادثۀ حمله به
دانشگاه کابل را حادثه‌ای بسیار تلخ توصیف کرد و ادامه داد: «حملۀ تروریست‌ها به دانشگاه و به شهادت رساندن جوانان دانشجو در کلاس درس نشان‌دهندۀ دشمنی تروریست‌های جنایتکار با علم و فرهنگ و انسانیت است؛ زیرا دانشجویان مشغول تحصیل علم بودند و کاری به جایی نداشتند.» رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی خاطرنشان کرد: «طی چند روز گذشته عبارت «جان پدر کجاستی؟» در سراسر ایران بر سر زبان‌ها افتاده و هر کس آن را تکرار می‌کند، در دلش با آن پدر و همۀ پدر و مادر‌های دانشجویان و همه ملت افغانستان همدردی می‌کند.»
حدادعادل با تأکید بر اینکه «اگر عبارت «جان پدر کجاستی؟» به هر زبانی غیر از زبان فارسی بیان می‌شد این تأثیر را نداشت» اظهار داشت: «با نگاه مختصری به فضای مجازی با اطمینان می‌گویم که طی این چند روز شاید صد‌ها شعر توسط شعرای ایران به‌عنوان همدردی با ملت افغانستان سروده شده و ترجیع‌بند همه آنها عبارت «جان پدر کجاستی؟» است.» وی افزود: «اگر کشور درگیر شرایط کرونایی نبود، ملت ایران احساسات خود را بیشتر نشان می‌دادند.» حدادعادل با اشاره به اینکه زبان فارسی میراث مشترک ایران و افغانستان است، یادآور شد: «ما به‌عنوان فرهنگستان زبان و ادب فارسی خدمت شما رسیدیم که خواهش کنیم مراتب تسلیت همه ملت ایران را به ملت و دولت افغانستان و خانواده‌های داغدار و دانشگاه کابل اعلام فرمایید و به آنها اطمینان دهید که در این غم تنها نیستند و ملت مبارز و انقلابی و مقاوم ایران، ان‌شاءالله با مقاومت خود انتقام این خون‌های مظلوم را از جنایتکاران خواهند گرفت.» رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی با اشاره به اینکه «طالبان، داعش و دیگر تروریست‌ها ده‌ها سال است مردم مظلوم افغانستان را از آسایش محروم کرده‌اند و در عراق، لبنان و سوریه و یمن و فلسطین نیز جولان می‌دهند» توضیح داد: «همۀ این گروه‌های تروریستی به اعتراف خود آمریکایی‌ها توسط غرب ساخته‌شده و این‌گونه طراحی کرده‌اند تا مسلمانان توسط مسلمانان کشته شوند.» حدادعادل با تأکید بر اینکه «تروریست‌ها به نام اسلام و دین، وحشی‌گری می‌کنند و چهره این دین رحمانی را خشونت‌آمیز جلوه می‌دهند» خاطرنشان کرد: «چارۀ حل این مشکل ایستادگی در برابر آمریکا و تمسک به فرهنگ مشترک اسلامی است که الحمدالله ملت افغانستان نیز همین عقیده را دارند.» حدادعادل از سفیر افغانستان خواست به مردم و دولت افغانستان اطمینان دهد که ایران همانند چهل‌وچند سال اخیر، افغانستان را تنها نگذاشته و بعد از این هم از نظر سیاسی، اقتصادی، امنیتی و فرهنگی همراه و پشتیبان و مددکار برادران و خواهران افغانستانی خود خواهد بود. رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی در پایان، توفیقات ملت افغانستان را از خداوند خواستار شد و با تأکید بر اینکه «آسایش و پیشرفت افغانستان مایۀ آسایش و پیشرفت ایران نیز هست» ابراز امیدواری کرد روز‌هایی خوش در انتظار مردم افغانستان است. در ادامۀ این دیدار نیز «عبدالغفور لیوال» سفیر جمهوری اسلامی افغانستان از حضور رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی در سفارت افغانستان تشکر کرد و با اشاره به اینکه «عملیات تروریستی دانشگاه کابل حادثه تلخی بود»، اظهار داشت: «همدردی، همدلی مردم و حکومت ایران به‌عنوان یک کشور دوست و همسایه با فرهنگی مشترک، در سطوح مختلف بیشتر از دیگر کشور‌ها بود؛ ان‌شاءالله غم آخر ما و شما باشد.» حدادعادل پس از پایان این دیدار دفتر یادبود شهدای حمله تروریستی دانشگاه کابل را امضا کرده و شهادت دانشجویان را به سفیر، دولت، ملت، استادان و دانشجویان این دانشگاه تسلیت گفت.
بیشتر بخوانید: در دانشگاه کابل چه گذشت؟ روایت استاد و دانشجوی افغانستانی از حمله تروریستی به دانشگاه کابل انتهای پیام/ برچسب ها: غلامعلی حدادعادل افغانستان
منبع: خبرگزاری میزان
کلیدواژه: غلامعلی حدادعادل
غلامعلی حدادعادل
افغانستان
رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی
دولت افغانستان
ملت افغانستان
دانشگاه کابل
تروریست ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا
منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۸۹۰۵۳۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سرگذشت فارسی‌زبانان آسیای میانه /نگاهی به کتاب «تاریخ تاجیکان ورارود»
علی هادیلو؛ اعتماد پژواک جدایی مناطق آسیای میانه و ایران، قصه‌ای پرغصه به وسعت
تاریخ ایران معاصر است؛ اما فارغ از مرثیه‌سرایی بر میراث به یغما رفته، اغلب ایرانیان را وقوف نیست که چه بر سر میراث هزارسالگان در سرزمین‌های جدا افتاده رفت.
کتاب «تاجیکان ورارود؛ از ۱۸۶۰ تا ۱۹۲۴» نخستین روایت علمی دقیق و مدون به سبک تاریخ‌نویسی‌نو و به
زبان فارسی در این زمینه است. این کتاب پرارج گرچه در سال ۱۴۰۰ در ایران منتشر شد، اما به دلیل خاستگاه تاجیکی محقق (نماز حاتم) آنچنانکه باید و شاید در فضای رسانه‌ای ایران ارج نهاده نشد. کتاب تاریخ تاجیکان ورارود، شرح رنجی است که از فرط بی‌صدایی تاکنون شنیده نشده و برای شنیدن آن باید گوش به دیوار ستبر تاریخ خواباند. این درد به تعبیر فروغ فرخ‌زاد، بانوی شعر و ادب ایران زمین، از آن جنس دردهایی است که «انسان را به سکوت وا می‌دارد، از این رو بسیار سنگین‌تر از دردی است که انسان را به فریاد وا می‌دارد.» سرگذشت روزگار زبان فارسی و تاجیکان در این کتاب دست‌کمی از دوران پرآشوب پس از ورود و سیطره مغولان بر ایران نداشت و چه بسا تلخ‌تر از آن عصر بود. قوم مهاجم مغول، به روایت موجز جوینی، «آمدند و کندند و سوختند و کشتند و بردند و رفتند»، اما چند سالی نگذشت که پیش از فروپاشی دولت‌شان، در بستر کارگاه حریر فرهنگ، اندیشه و مدنیت ایرانی سر به راه‌تر شده، زبان فارسی را به عنوان زبان خود برگزیدند و به تدریج به کیش و آیین ایرانی و اسلامی گراییدند و حتی مروج آن شدند، حال آنکه زبان فارسی آسیای میانه در چنگ قوم یأجوج و مأجوج گرفتار شده و به مرور جای خود را به زبان‌های روسی و ازبک داد.
نماز حاتم، نویسنده کتاب، از محققان و استادان برجسته و بنام دانشگاه ملی تاجیکستان است. او استاد گروه تاریخ آکادمی علوم تاجیکستان است که تاکنون ۱۵ کتاب و بیش از ۲۶۰ مقاله به نگارش درآورده است. کتاب‌های تاریخ خلق تاجیک (کتاب درسی برای کلاس نهم) و «سرنگون کردن ترتیبات امیری در بخارا» (کتاب دانشگاهی) از جمله مهمترین آثار این محقق شهیر تاجیکی است. تاریخ تاجیکان ورارود، روایتی خواندنی درباره ماجرای گذر سرسلامت تتمه زبان فارسی و قوم بزرگ تاجیک در منطقه آسیای میانه از دوران پرتلاطم و پرآشوب سیطره روسیه تزاری و شوروی و سلاخی فارسی‌زبانان آسیای مرکزی در میانه سال‌های (۱۸۶۰-۱۹۲۴) است و ماجرای این گذر تاریخی، سیاسی و فرهنگی به مثابه داستان سیمرغ عطار است که تنها معدودی از مسافران با موفقیت در این سفر سیاسی، تاریخی و فرهنگی به مقصد رسیدند. کتاب تاریخ تاجیکان ورارود تاریخ صرف نیست و همچنانکه ویل دورانت تاریخ تمدن را شرح دستاوردهای عظیم انسانی روی سواحل رودخانه خروشان و پرهیاهوی تاریخ می‌دانست، روایتی از شجاعت، قهرمانی و تلاش نفسگیر یکی از کهن‌ترین ملت‌های جهان در حفظ و گسترش زبان فارسی، فرهنگ، سنن اخلاقی، اقتصاد، اندیشه، دانش، کشاورزی، ارتباطات و میراث گرانبهای نیاکانی است. کتاب تاریخ تاجیکان ورارود مرثیه‌سرایی بر میراث به یغما رفته ایرانی نیست؛ بلکه نویسنده (نماز حاتم) کوشش خود را به کار گرفته تا براساس منابع تازه و از نگاهی نو صفحات درخشان تاریخ نیاکان خویش را در مبارزه با مهاجمان روس و پاسداری از میهن خود روایت کند. ملتی که به توصیف این محقق، در برابر دشمن، «نه سپر، بلکه فرهنگ خود را پیش گذاشت، به قوم مهاجم دوستی، همزیستی و همکاری را پیشنهاد کرد، خود که فرهیخته و معارف‌پرور بود، به بیگانگان کوچی، برتری دانش و فرهنگ را اثبات نمود، ایشان را نیز به همین راه هدایت ساخت.» در این کتاب که به کوشش آرش ایرانپور، محقق ایرانی، برگردان و شرح شده، معادل‌های روسی و «کریلی» با وسواسی مثال‌زدنی به معادل‌های فارسی برگردانده شده است. این کتاب را می‌توان نمونه‌ای از شکل‌گیری یک مکتب تاریخ‌نگاری جدید در آسیای میانه نیز قلمداد کرد؛ مکتبی که با وجود تاثیرپذیری از راه و روش تاریخ‌نگاری شوروی -البته وجوه علمی و مثبت آن- از این توانایی نیز برخوردار است در جایی که به بررسی سیاست‌های مقامات شوروی مربوط می‌شود، بدون پرخاش و تندی، جوانبی از آن را مورد نقد و بازنگری قرار دهد. این کتاب همچنین نقبی به فرآیند تدریجی فارسی‌زدایی از آسیای میانه زده و روایتی داستان‌گونه و جانسوز دوران فترت زبان فارسی در این خطه، فراروی ما می‌نهد. از زمان ورود اشغالگران روس به آسیای مرکزی (۱۸۶۰)، شوربختی فارسی‌زبانان و افول تاجیک‌ها آغاز می‌شود و به دلایل متعدد و دسیسه‌های حکمرانان در سیادت روسیه تزاری به ویژه حکومت شوروی به مرور زبان فارسی جایگاه پیشین خود را از دست می‌دهد و حتی کار به تحقیر فارسی زبانان و استحاله قوم تاجیک می رسد. فرآیند فارسی‌زدایی که عملا از دوره حکومت شوروی رنگ و بویی جدید به خود می‌گیرد، با تبر تقسیم (مرزبندی‌های ملی) در ۱۹۲۴ به اوج می‌رسد و میوه‌های خونین آن را می‌توان به ویژه در نسل‌کشی روشنفکران فارسی زبان در دهه ۱۹۳۰ به وضوح مشاهده کرد. به روایت نویسنده در صفحات مطبوعات چه آسیای میانه و چه روسیه درباره تاجیکان و زبان فارسی (که از ۱۹۲۴ نام آن به تاجیکی تغییر کرد) تقریبا چیزی چاپ نمی‌شد. حتی «اگر به ناگه مقاله‌ای هم چاپ می‌شد، بیشتر آنها غرض‌ورزانه بوده، گاه تاجیکان و زبان فارسی تاجیکان را آشکارا تحقیر می‌کردند.» کار بدانجا رسید که بر حذف زبان فارسی و انکار موجودیت این زبان و تاجیکان، رسما پافشاری می‌کردند. گفتنی است کتاب «تاریخ تاجیکان ورارود» از دهه ۱۸۶۰ تا سال ۱۹24 تالیف نماز حاتم، به کوشش آرش ایرانپور از سوی انتشارات شیرازه ما در ۶۲۴ صفحه منتشر شده است. کانال عصر ایران در تلگرام
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان