به نقل از «ایسنا»

پورحسین از خادمان بزرگ سینمای خراسان و حافظان هویت شهر بود

تاریخ انتشار: ۲ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۰۵۷۲۴۹

ایسنا/خراسان رضوی رئیس هیات مدیره انجمن توسعه گردشگری چهارباغ خراسان گفت: تالیف کتاب «صد سال سینما در مشهد» بسیاری از سینماهایی که نه تنها به صورت فیزیکی بلکه در ذهن مردم هم در حال نابودی بودند را برای همیشه زنده کرد.

رضا سلیمان‌نوری در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص فعالیت‌های مرحوم حسین پورحسین نویسنده کتاب «صد سال سینما در مشهد» اظهار کرد: مرحوم حسین پورحسین از آن دسته افرادی بود که در چند جایگاه مختلف به فرهنگ و هنر ایران و به معنای عام خراسان و در معنای خاص مشهد کمک کرده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی در دورانی به عنوان مسئول سینمایی، دورانی در نقش بازیگر و دورانی هم به عنوان خبرنگار به فرهنگ و هنر این مرز و بوم کمک کرده است.

وی افزود: پورحسین در سال‌های نخست پس از انقلاب مسئولیت معاونت امور سینمایی بنیاد مستضعفان و جانبازان را بر عهده داشت و در این دوران از نابودی بسیاری از سینماهای کشور جلوگیری کرده است. او در دوره‌ای برای حفظ سینماها تلاش می‌کرد که برخی با وجود سینما در کشور مخالف بوده و حتی به آتش زدن سینماها اقدام می‌کردند؛ ماجرایی که به لحاظ مادی به شدت به خود پورحسین ضربه زد، تا جایی که وی پس از آتش گرفتن سینما فرهنگ ارومیه مجبور شد سینما فرهنگ زابل را که متعلق به خودش بود، بفروشد تا هزینه خسارت مغازه‌های مجاور سینما در ارومیه را پرداخت کند.

رئیس هیئت مدیره انجمن توسعه گردشگری چهارباغ خراسان ادامه داد: شاید به همین دلیل بود که او پس از مدتی فعالیت به عنوان مسئول امور سینمایی بنیاد مستضعفان و جانبازان کشور و سپس سینماداری پا در عرصه بازیگری گذاشت تا شاید بدین گونه به هنر هفتم نیز خدمت کند.

سلیمان‌نوری در خصوص فعالیت‌های سینمایی پورحسین خاطرنشان کرد: از آثاری که این مرحوم در آن‌ها ایفای نقش کرده می‌توان به گردباد ساخته سال ۱۳۶۴ به کارگردانی کامران قدکچیان و نویسندگی  علیرضا داودنژاد، معما ساخته سال ۱۳۶۵ با کارگردانی حسین زندباف و متنی از  ناصر شاملو، دست نوشته‌ها ساخته سال ۱۳۶۵ مهرزاد مینویی با متنی از بهروز افخمی، یاد و دیدار ساخته سال ۱۳۶۶ به کارگردانی و نویسندگی رجب محمدین، مهاجران ساخته سال ۱۳۶۹ به کارگردانی مهدی صباغ‌زاده و نویسندگی اصغر عبداللهی، خانه خلوت ساخته سال ۱۳۷۰ باز هم به کارگردانی  مهدی صباغ‌زاده و با نویسندگی مشترک اصغر عبداللهی و حسن قلی‌زاده اشاره کرد، وی همچنین در این فیلم آخر دستیار تولید و یکی از تهیه کنندگان نیز بود.

وی در خصوص اینکه مرحوم پورحسین چه خدمتی در راستای سینماداری استان انجام داده بود، عنوان کرد: مهم‌ترین اقدام پورحسین در حوزه سینماداری را باید به بهره‌برداری سینما شهر قصه در منطقه گلشهر مشهد در سال ۱۳۷۳ دانست. حرکتی که در آن زمان با استقبال گسترده مردمی روبه‌رو و باعث شد تا تلاش‌های دیگری برای ایجاد سینما در منطقه طلاب مشهد صورت گیرد. 

رئیس هیات مدیره انجمن توسعه گردشگری چهارباغ خراسان اضافه کرد: تلاش‌هایی که نه تنها به سرانجام نرسید بلکه تعطیلی بی‌موقع سینما شهر قصه برای بهسازی باعث شد تا این تلاش‌ها بی‌پاسخ مانده و سینما به طور دائم تعطیل شود. لازم به ذکر است که مرحوم پورحسین تا آخرین روزهای عمر همچنان برای ایجاد مجتمع سینمایی طلاب تلاش کرد اما آرزوی او که ایجاد این مجتمع سینمایی بود، محقق نشده باقی ماند.

سلیمان‌نوری یادآور شد: در کنار این امر نیز نباید از تالیف کتاب وزین «صدسال سینما در مشهد» به سادگی گذشت. این اقدام پورحسین بسیاری از سینماهایی که نه تنها به صورت فیزیکی بلکه در ذهن مردم هم در حال نابودی بود را برای همیشه زنده کرد. اگر نوشتن این کتاب با تمام نقدهایی که بدان هست تنها دستاورد بزرگ زندگی مرحوم پورحسین تلقی شود، می‌توان او را یکی از خادمان بزرگ سینمای خراسان و حافظان هویت شهر در دوران پس از انقلاب لقب داد.

وی در مورد اینکه مرحوم پورحسین در فضای رسانه‌ای استان تا چه اندازه شناخته شده بود، تشریح کرد: وی علاوه بر اینکه سال‌ها در روزنامه قدس فعالیت داشت و از پیشکسوتان این رسانه محسوب می‌شد، در سایر نشریات هم به اقتضای زمان قلم می‌زد. برای مثال اغلب آنچه در کتاب صد سال سینما در مشهد منتشر کرده، پیش از انتشار کتاب در قالب یادداشت‌های «پرسه در ایام، با سینما از گذشته تا امروز» در هفته‌نامه شهرآرا منتشر کرده بود. سبقه فعالیت وی به عنوان یک خبرنگار فرهنگی در حدی بود که در آخرین مراسم روز خبرنگار که سال ۱۳۹۸ برگزار شد به عنوان یکی از سه پیشکسوت برگزیده نشریات استان مورد تقدیر قرار گرفت.

رئیس هیات مدیره انجمن توسعه گردشگری چهارباغ خراسان از مرحوم پورحسین یاد کرده و ادامه داد: درباره خاطره از مرحوم پورحسین باید بگویم که در یکی از برنامه‌های بازدید از دیدنی‌های خیابان ارگ به همراه تعدادی از دوستان میزبان ایشان بودم؛ در این برنامه زمانی که سخن از سینماهای نابود شده می‌شد و یا در مقابل یکی از آن‌ها می‌ایستادیم، ایشان نه تنها با آنچنان حرارتی از گذشته آن سینما سخن می‌گفت که مخاطبان، همه خود را در حال و هوای زمان مورد نظر وی می‌دیدند؛ در برخی موارد از شدت تالم روحی ناشی از بیان دلایل نابودی سینماها به نحوی به گریه می‌افتاد که مخاطبان را نیز به گریه وا می‌داشت.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: سال سینما در مشهد ساخته سال نه تنها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۰۵۷۲۴۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما بدون چهره کارگر ایرانی

این سوال مطرح است چرا از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری به راه انداختند، داستانی ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند و اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روز جهانی کارگر، روز ارزش‌گذاری و احترام به تلاش گروه فعال، زحمتکش و ارجمندی از بدنه اجتماع است که در صف مقدم تلاش برای حفظ استقلال اقتصادی کشور قرار دارند. کارگران، در هر صنف و رشته‌ای چه کارگران صنعتی، چه خدماتی و... تنها برای خود و تأمین معاش‌شان فعالیت نمی‌کنند، بلکه تلاش آنها در نگاهی بزرگ‌تر و کلی‌تر، برای همه جامعه است، آنها هستند که نبض اصلی تولید کشور را در دست دارند و بدون تلاش پیگیر و همواره آنان، نمی‌توان به شعارهایی از جنس جهش تولید دست یافت.

خارج شدن تولید از رکود و ارتقای آن نیازمند اجرایی‌شدن مجموعه‌ای از بایسته‌هاست. بخشی از این بایسته‌ها، البته اقتصادی و مدیریتی است. مسئولان باید برای مهار تورم و افزایش ارزش پول ملی تمهیداتی بیندیشند و در خصوصی‌سازی و واگذاری مراکز اقتصادی و کارخانه‌ها به شکلی عمل کنند که حقوق کارگران، ضایع نشود. با همه اینها، همه چیز اقتصادی نیست. بخش مهمی‌ از این مسأله، فرهنگی هم هست. ممکن است بگویید حقوق عقب افتاده کارگر را چه به فرهنگ؟! مسأله اینجاست که اگر فرهنگ تولید و تولیدگرایی، در سرزمین ما به‌خوبی ریشه کند، تولید و فعالان این بخش ارزش واقعی خود را خواهند یافت و تصویر کلی جامعه به سمتی خواهد رفت که یک تلاشگر در یک کارخانه، یک کارگر دلسوز و حرفه‌ای و یک کارفرمای حق‌گزار را به چشم سربازانی در میدان پیشرفت ملی خواهند دید و این گونه است که دیگر به‌راحتی نمی‌شود حقوق کارگر را به عقب انداخت و حق‌شان را خورد. بخشی از این فرهنگ‌سازی را باید هنرمندان کشور به‌دست بگیرند.
 
احتیاط در گفتن از کارگران
واقعیت این است که ادبیات کارگری در کشور ما دارای پیشینه‌ای قابل بررسی است. آثار نویسندگانی چون احمد محمود، علی‌اشرف درویشیان و محمد‌علی گودینی در این زمینه ارزش‌های ادبی و هنری دارد اما این شاخه از ادبیات داستانی ما خیلی زود زیر سایه ادبیات داستانی زبان‌گرا و نیز داستان‌های آپارتمانی رنگ باخت. از سوی دیگر سینمای ایران از همان نخست، چنان دور از فضای واقعی اجتماع بود که در پیش از انقلاب، کلاه مخملی‌ها در آن، چهره پررنگ بودند و در بعد از انقلاب هم بعد از چندین سال دوباره سینمای ما به گنده لات‌های قمه‌کش رجوع کرده است. در چنین سینمایی همیشه کارگر، نادیده گرفته شده است؛ البته از این مسأله هم نباید گذشت که بخشی از نادیده گرفتن فضاهای کار و کارگری در سینما و ادبیات ایران، کژکارکرد ادبیات مارکسیستی است. ادبیات و هنر چپ که تحت تأثیر ادعاهای مارکسیسم، خود را ناجی کارگران و زمینه‌ساز ظهور انقلاب‌های کارگری محتوم در جهان می‌دانست، تا توانست از نام کارگر استفاده کرد. این‌که کارگران در جوامع کمونیستی همچنان همان موجودات استثمار شده پیشین بودند، بدون این‌که امیدی به آزادی بیان و رفاه اجتماعی داشته باشند. سینماگران و ادیبان ایرانی از بیم این‌که به مارکسیسم متهم شوند، در نزدیک‌شدن به مسأله کارگران با احتیاط بسیار عمل کردند. 
 
کارگر در سینمای ایران، بی‌چهره است
در سینمای بعد از انقلاب، با وجود این‌که کارگران خود از قشرهایی بودند که از نخست، همدل و همپای انقلاب بودند و در دوران سخت مبارزه با پیوستن به اعتصابات سراسری در فلج کردن نظام شاهنشاهی نقشی پیشرو داشتند، این کم‌اعتنایی به کارگران ادامه داشت. شاید با قدرت گرفتن چپ‌های اسلامی‌ در دوره‌هایی از حیات جمهوری اسلامی، انتظار این بود که ادبیات و فرهنگ کارگری جانی بگیرد اما در همین دوره‌ها هم تکنوکرات‌های راستگرا بخش مهمی‌ از قدرت را به‌دست گرفتند و فرهنگ و هنر در دوران استیلای آنان بیشتر به سمت فضایی رفت که آنان به‌دنبال آن بودند، فضایی که در آن تولید و کارگر و چیزهایی از این دست اولویتی نداشتند. نتیجه این غفلت طولانی در پرداختن به کارگران در سینمای ایران، این شده است که در سینمای ایران ما قهرمان یا چهره برجسته‌ای که کارگر باشد، نداریم. کارگران در سینمای ایران نه‌فقط مورد توجه نبوده‌اند، اصولا بی‌چهره‌اند. همین الان اگر بخواهید چهره‌های سینمایی برجسته در حوزه‌های مختلف را در ذهن مجسم کنید، نمونه‌هایی به ذهن‌تان می‌آید. مثلا چند کارمند شاخص، پزشک شاخص، نظامی‌ شاخص و... اما یک شخصیت سینمایی شاخص که کارگر باشد به ذهن نمی‌آید. کارگران در سینما همیشه حاشیه بوده‌اند و به همین دلیل برجسته نشده‌اند و تصویری از آنها در ذهن نمانده است. 
 
کارگری که هست، کارگری که دیده می‌شود
فهرستی از فیلم‌هایی را که شخصیت اصلی آنها کارگر بوده است، مرور کنیم: «جنگ جهانی سوم» هومن سیدی،«روسری آبی»، «زیر پوست شهر» و «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «کارگر ساده نیازمندیم» و «زندگی جای دیگری است» منوچهر‌ هادی، «زندگی ادامه دارد» عباس کیارستمی، «بادکنک سفید» جعفر پناهی، «جمعه» حسن یکتاپناه، «زمانی برای مستی اسب‌ها» بهمن قبادی، «آبادانی‌ها» کیانوش عیاری، «دان» ابوالفضل جلیلی، «آتشکار» و «خواب تلخ» محسن امیریوسفی، «چندکیلو خرما برای مراسم تدفین» سامان سالور، «چند می‌گیری گریه کنی» شاهد احمدلو، «چهارشنبه‌سوری» و«جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی، «باد در علفزار می‌پیچد» خسرو معصومی، «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» بهنام بهزادی، «محیا» اکبر خواجویی، «هیچ»، «استراحت مطلق» و «بیست» رضا کاهانی، «کیفر» حسن فتحی، «دیگری» مهدی رحمانی، «لطفا مزاحم نشوید» محسن عبدالوهاب، «آقا یوسف» علی رفیعی، «آلزایمر» احمدرضا معتمدی، «شیفت شب» و «سوت پایان» نیکی کریمی، «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد»  و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی، «جیب‌بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی، «حوض نقاشی» مازیار میری، «چندمتر مکعب عشق» جمشید محمودی،  «ارسال یک آگهی تسلیت برای روزنامه» ابراهیم ابراهیمیان، «انتهای خیابان هشتم» علیرضا امینی، «پنج‌ستاره» مهشید افشارزاده، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «چهارشنبه 19 اردیبهشت» وحید جلیلوند، «ابد و یک روز» و «برادران لیلا» سعید روستایی، «سینما نیمکت» محمدرضا رحمانیان، «برادرم خسرو» احسان بیگری، «به یک کارگر ساده نیازمندیم» پدرام کرمی‌ و... .

معادل‌سازی کارگر و فقر
در اغلب این فیلم‌ها، کارگران موضوع فیلم شده‌اند تا وضعیت اقتصادی وخیم، شوربختی و بی‌پولی‌شان به‌تصویر درآید. در بیشتر فیلم‌های سینمای ایران، کارگری و فقر معادل هم قرار گرفته‌اند و در نتیجه این فقر است که آنها گاه دست به کارهایی می‌زنند که برای‌شان دردسرساز است. کارگر در بیشتر فیلم‌های ایرانی، به‌خاطر شرافتش در انجام دقیق و درست کارش با وجود کم بودن حقوق و مزایایش تصویر نشده است.  البته که وضعیت اقتصادی بسیاری از کارگران ما قابل قبول نیست اما اگر سینمای ایران چشمش را روی این قشر شریف بهتر می‌گشود، سوژه‌های تازه و جذابی در زندگی همین قشر می‌دید. 

چرا این کارگران را ندیدید؟
این سؤال مطرح است که چرا داستانی از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری را به راه انداختند، ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند اما اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ (نیاز به توضیح نیست که فیلم‌هایی مانند پالایشگاه را دچار ضعف مفرطند، محسوب نکرده‌ایم)، کارگرانی که با هوشمندی و خلاقیت، دستگاه‌های از رده خارج را نوسازی کردند یا با اختراعات و ابتکارات خود، به افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی کشور کمک کردند، ارزش توجه نداشتند؟ سینمای ایران باید این غفلت تاریخی را جبران کند و دوباره در تعریف و توجه خود از جامعه کارگری تجدید‌نظر کند. 

مسیری که برگشت
سینمای انقلاب اسلامی در سال‌های نخست حرکت خود، چشم بینایی درباره قشرهای مختلف اجتماعی داشت و با شکار داستان‌هایی از دل جامعه،سعی می‌کردچتری فراگیربرای همه اقشاراجتماعی داشته باشد.این امر از یک سو به وسعت نگاه و اطلاعات فیلمسازان برمی‌گشت و از دیگر سو به شرایط اجتماعی که درآن سهیم بودن همه اقشار واصناف برای سرپا نگه داشتن کشور در گرماگرم نبردی سخت و جنگی تحمیلی مشخص بود.ساخت فیلم‌هایی همچون «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی و نویسندگی محمد بلیش مازندارانی، محصول سال 1362 با بازی ماندگارزنده یاد داوودرشیدی درباره کارگران شیلات وهمچنین«ترن» به نویسندگی و کارگردانی امیر قویدل محصول سال1366بابازی فرامرز قریبیان وخسرو شکیبایی درباره کارگران خط آهن، نمونه‌هایی از این دست فیلم‌هاست. هردو فیلم که با وجود گذشت چهار دهه از ساخت‌شان هر دو دیدنی و سرپاست، به نقش مستقیم و مهم کارگران در انقلاب توجه دارند، فیلم‌هایی که همچنان هم به لحاظ قصه وکشش داستانی مخاطبان رابه دنبال خود می‌کشانند، هم داستان‌هایی کاملا ایرانی وبومی دارند وهم البته به نقش مهم وسازنده کارگران گمنامی می‌پردازند که درمسیرپیشبرد اهداف انقلاب مؤثر بوده‌اند. این مسیر درسال‌های دهه70، ادامه نیافت وسینمای ایران به مسیری دیگر افتاد وفیلم‌هایی چون ترن و شیلات، فقط در خاطره تصویری مردم ما قرار دارند. 

منبع: جام‌جم آنلاین

انتهای پیام/