به نقل از «ایرنا»

آیا میان ترامپ و بایدن فرقی است؟

تاریخ انتشار: ۳ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۰۷۳۸۲۷

روزنامه آرمان سوم آذر یادداشتی به قلم مرتضی محمودی تحلیلگر و کارشناس روابط بین‌الملل منتشر کرد و نوشت: پیروزی جو بایدن در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا این موضوع را در کشور مطرح ساخته که فضای تنش و منازعه میان ایران و آمریکا که در دوران چهارساله سیاست‌ورزی ترامپ به منتهی‌الیه خود رسیده بود؛ به سمت تنش‌زدایی حرکت خواهد کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

حامیان این دیدگاه بر این باورند که بایدن به‌عنوان معاون باراک اوباما که توافق بین‌المللی برجام حاصل آن دوران است؛ نگاهش به موضوعات بین‌المللی و ایران فراتر از تحریم و تهدید صرف است یعنی دنبال این نیست که اهدافش را انحصارا با ابزار تحریم پیش ببرد.

حال نکته اینجاست که این رویه رفتاری بایدن چه میزان می‌تواند تضمین‌کننده منافع کشورمان باشد. در این خصوص ذکر نکاتی ضروری است. اول اینکه تحریم‌ها در دایره اختیارات ریاست‌جمهوری آمریکاست و اساسا موضوعی ریشه‌ای و پایه‌ای در سیاست خارجی آمریکاست. بسیاری از تحریم‌ها مصوبه کنگره آمریکاست و در دایره اختیارات کاخ سفید نیست. از سوی دیگر تحریم‌های اعمال‌شده از سوی آمریکا علیه ایران محدود به حوزه تحریم‌های برجامی است. تحریم‌های آمریکا شمول گسترده‌تری از موضوع فروش نفت و اینها را دربرمی‌گیرد. یکی از همین تحریم‌ها باعث شده که صنعت نفت و گاز کشورمان محروم از سرمایه‌گذاری‌های بین‌المللی شود، قانون موسوم به داماتو است. جالب اینجاست که این تحریم در زمان دموکرات‌ها و دوره ریاست‌جمهوری بیل کلینتون تصویب شد.

طبق این تحریم دو کشور ایران و لیبی تحریم شده و شرکت‌های بین‌المللی حق سرمایه‌گذاری بیش از ۴۰میلیون دلار را در این سه کشور ندارند. البته لیبی در سال ۲۰۰۶ از موضوع تحریم‌های این قانون خارج شد و برای همین داماتو به قانون تحریم ایران تغییر شکل و محتوا یافت. به موجب قانون تحریم ایران هرگونه سرمایه‌گذاری بیش از ۴۰میلیون دلار در سال برای توسعه بخش نفت وگاز در ایران توسط هر شرکتی در دنیا ممنوع است طبیعی است که صنعت بزرگ نفت و گاز ایران نیاز به حجم سرمایه‌گذاری وسیع‌تری دارد که همین قانون تحریم ایران مانع از حضور شرکت‌های بین‌المللی با سرمایه‌گذاری بالا در مهم‌ترین بخش صنعتی ایران می‌شود... د.

نگرانی دیگری که اتفاقا امروز وجود دارد مساله چندجانبه‌گرایی بایدن است که برخلاف ترامپ که یکجانبه‌گرایی را در روابط بین‌الملل در پیش گرفته بود؛ بایدن به عنوان شخصیت حقوقی دنبال تحقق سیاست‌های آمریکا با استفاده از مکانیسم چندجانبه‌گرایی است. برای همین این احتمال اکنون مطرح است که بایدن بار دیگر بتواند نظر کشورهای اروپایی و حتی چین و روسیه را به سمت سیاست موضوع ایران جلب کند. در واقع همان اتفاقی که در دور دوم اوباما نسبت به ایران اتفاق افتاد، بیم آن می‌رود که این رویه بار دیگر با حضور بایدن دموکرات اعمال شود.

لازم می‌دانم این موضوع را مطرح کنم که در کشور باید بیش از هر دوره تاریخی دیگر به وحدت و همدلی برای عبور از طیفی از چالش‌ها نیاز داریم. افتراق و جدایی در شرایط کنونی مساوی با از دست رفتن منابع کشور و هدررفت انرژی‌هاست. اتفاقا با اجماع و هم‌افزایی ظرفیت‌ها بهتر می‌توانیم از دنیای بیرون امتیاز بگیریم و برای همین ضروری است با ترسیم استراتژی درست و هدفمند بر پایه مردم و منافع کشور، اهداف بین‌المللی را پیگیری کنیم.

منبع: روزنامه آرمان امروز برچسب‌ها برجام تحریم نفتی جو بایدن لیبی ترامپ

منبع: ایرنا

کلیدواژه: برجام تحریم نفتی جو بایدن لیبی ترامپ برجام تحریم نفتی جو بایدن لیبی ترامپ اخبار کنکور سرمایه گذاری بین المللی تحریم ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۰۷۳۸۲۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دویچه‌وله: تحریم‌ها ناکارآمد است اما غرب ناچار است تحریم کند!

شبکه رسانه‌ای دولت آلمان می‌گوید: تحریم‌ها علیه ایران و روسیه کارآمد نیستند اما غرب مجبور است تحریم کند.

به گزارش مشرق، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: دویچه‌وله در تحلیلی که به ارزیابی تحریم‌های غرب اختصاص داشت، نوشت: ایران ۴۰ سال است که با تحریم‌های غرب زندگی می‌کند اما هرگز سرعت تحریم‌ شدنش به اندازه روسیه نبوده است. ایران می‌داند، چین می‌داند و ظاهراً دولت آمریکا هم می‌داند مبنی بر اینکه با وجود تحریم‌های موجود علیه صنعت نفت جمهوری اسلامی، نفت ایران با حجم بی‌سابقه به چین ارسال می‌شود. خاویر بلاس، ستون‌نویسی که مباحث مرتبط با انرژی و کالاها را برای بلومبرگ پوشش می‌دهد، اخیراً توضیح داد که چگونه نفت ایران به چین می‌رسد. اگر دولت چین را باور دارید، این کشور هیچ نفتی از ایران وارد نمی‌کند؛ صفر. حتی یک بشکه. در عوض، مقدار زیادی نفت خام از مالزی وارد می‌کند. به حدی که طبق داده‌های رسمی گمرک چین، این کشور به نوعی بیش از دو برابر بیشتر از تولید واقعی مالزی از آن کشور نفت می‌خرد. با تغییر نام نفت ایران، مالزی در سال گذشته پس از عربستان، روسیه و عراق به چهارمین تامین‌کننده بزرگ نفت خارجی چین تبدیل شد. سال‌هاست که ایران از امارات به عنوان مرکز دور زدن تحریم‌ها استفاده کرده است. دبی، یکی از هفت امارت امارات، دروازه ورود کالاهای ممنوعه غیر از نفت به ایران است. تهران مدت‌هاست که زنجیره‌های تامین خود را تغییر داده تا تقریبا همه چیزهایی که توسط آمریکا یا اتحادیه اروپا تحریم شده، به دست آید.

پس از تحریم‌های غرب، روسیه مجبور شد مسیرهای تجاری مشابهی ایجاد کند تا از تامین پایدار کالاهای حیاتی برای اقتصاد خود اطمینان حاصل کند. جمهوری‌های شوروی سابق در آسیای مرکزی برای دور زدن تحریم‌ها ایده‌آل بوده‌اند، زیرا کشورهایی مانند قزاقستان یا قرقیزستان بخشی از اتحادیه گمرکی با مسکو هستند. علاوه‌بر این، فواصل بسیار زیاد، کنترل تحریم‌ها را عملاً غیرممکن می‌کند؛ قزاقستان به تنهائی بیش از ۷۵۰۰ کیلومتر با روسیه مرز مشترک دارد.

به‌عنوان مثال، به‌دلیل استراتژی تحریم‌های روسیه، ارمنستان شاهد افزایش تقریباً ۱۰۰۰درصدی واردات خودروها و قطعات آلمانی در سال گذشته بود. بر اساس آخرین داده‌های ارائه‌شده توسط پایگاه داده جهانی ردیابی تحریم‌ها، روسیه تحریم‌شده‌ترین کشور جهان است. با این حال، اقتصاد روسیه سال گذشته رشد قابل‌توجهی معادل ۳.۶‌درصد را تجربه کرد و به گفته‌ وزیر دارایی، کرملین انتظار دارد که نرخ رشد در سال ۲۰۲۴ «در همان سطح» باقی بماند. صندوق بین‌المللی پول پیش‌بینی‌های رشد روس‌ها را تایید می‌کند و نرخ رشد تولید ناخالص‌ داخلی را ۳.۲درصد تعیین می‌کند.

تحریم‌های مالی، دسترسی بانک‌های روسیه به بازارهای مالی بین‌المللی را محدود و آنها را از سیستم بانکی مهم و حیاتیِ سوئیفت (SWIFT) که عامل انجام اکثر نقل‌وانتقالات بین‌المللی پول و اوراق بهادار است، خارج کرده‌اند. علاوه‌بر این، بانک مرکزی روسیه از دسترسی به ذخایر هنگفت خود که در کشورهای G۷ قرار دارد، محروم شده است. نکته قابل‌توجه این است که تنها تحریم‌هایی که توسط شورای امنیت سازمان اعمال می‌شوند از نظر قانونی برای همه کشورهای جهان الزام‌آور هستند. در واقع چند کشور مانند هند، برزیل و چین وجود دارند که به این تحریم‌ها پایبند نبوده‌اند.

با وجود عدم‌قابلیت اجرای کامل تحریم‌ها توسط غرب، چرا این کشورها همچنان به اعمال آنها ادامه می‌دهند؟ به گفته کریستین فون سوست، کارشناس تحریم‌ها در مؤسسه آلمان برای مطالعات جهانی و منطقه‌ای، «اگر هیچ تحریمی اعمال نمی‌شد، تقریباً مانند حمایت ضمنی ‌بود، یا انگار کسی به حمله روسیه پاسخ نمی‌دهد.»

واشنگتن قصد دارد چند بانک چینی را هدف قرار دهد تا از اعمال تحریم‌های غرب اطمینان حاصل کند. دولت جو بایدن، می‌خواهد پکن را از سیستم مالی جهانی کنار بگذارد تا جریان تامین مالی ماشین‌آلات جنگی روسیه را متوقف کند.

در اتحادیه اروپا، ژانویه سال گذشته فردی به نام دیوید اوسالیوان، فرستاده ویژه تحریم‌ها از ایرلند، برای مشارکت در تلاش‌های دیپلماتیک به منظور اجرای رژیم تحریم‌های این اتحادیه، منصوب شد. وظیفه او همچنین این است که برای مثال به کشورهای همسایه روسیه سفر کند و دولت‌های آنجا را متقاعد کند که تحریم‌ها را با جدیت بیشتری اجرا کنند. مشکل کلی این است که هم روسیه و هم ایران، راه‌هایی برای دور زدن تحریم‌ها دارند.