به نقل از «جام جم آنلاین»

بررسی بمب افکن استراتژیک XB-70 والکیری+عکس

تاریخ انتشار: ۲۳ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۳۱۲۸۲۸

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از گانز مانیتور، اخیرا موزه ملی نیروی هوایی آمریکا آخرین بمب افکن استراتژیک XB-70 والکیری را از آشیانه خود بیرون کشیده است. وضعیت این پرنده نظامی به اندازه ای خوب است که گویی تا همین چندی پیش در آسمان مشغول پرواز بوده است. نورث امریکن XB-70 والکیری یک بمب افکن استراتژیک 6 موتوره محسوب می شود که اواخر دهه 50 میلادی به منظور پاسخ گویی به نیازهای نیروی هوایی آمریکا توسط شرکت آمریکایی نورث امریکن اوییشن طراحی و ساخته شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پروژه این محصول که یکی از جاه طلب ترین سیستم های تسلیحاتی جنگ سرد به شمار می رفت، در نهایت به دلیل مشکلات متعدد در مرحله توسعه و همچنین هزینه فراوان متوقف شد.  
آخرین بمب افکن XB-70 والکیری
XB-70 والکیری پروتوتایپی جدید از نسخه برنامه ریزی شده B-70 بود که در واقع یک بمب افکن استراتژیک هسته ای با قابلیت نفود بالا محسوب می شد. این پرنده با تجهیز به 6 موتور قدرتمند می توانست هزاران مایل را در ارتفاع 21 هزار متری پرواز کند. با حرکت در سرعت های بالا، انتظار می رفت که این هواپیما در برابر پرنده های رهگیر مصونیت قابل ملاحظه ای داشته باشد. این موضوع همچنین باعث می شد که مشاهده XB-70 والکیری توسط نمایشگرهای راداری تبدیل به روندی دشوار شود.  
در ادامه با معرفی نخستین سری از موشک های سطح به هوای اتحاد جماهیر شوروی در اواخر دهه 1950، آسیب ناپذیری B-70 زیر سوال رفت. در پاسخ به این تکنولوژی جدید نیروی هوایی آمریکا با هدف محدود سازی خط دید رادار به وسیله زمین، پروازهای خود را در ارتفاعات پایین تری به انجام می رساند. از این رو؛ B-70 برتری واضحی در مقایسه با B-52 که قرار بود جایگزین آن شود در اختیار نداشت و در عین حال با برد کمتر هزینه تولید و نگه داری بسیار بیشتری داشت.
سرانجام نیروی هوایی آمریکا از تلاش برای تولید دست کشید و پروژه B-70 در سال 1961 به طور کلی لغو شد. پس از آن روند توسعه به یک برنامه تحقیقاتی برای بررسی اثرات پرواز طولانی مدت با سرعت بالا تغییر یافت. بدین ترتیب دو پروتوتایپ تحت عناوین XB-70A ساخته شدند و طی سال های 1964 تا 1969 در تست های پرواز فراصوت مورد استفاده قرار گرفتند.
یکی از این پروتوتایپ ها در سال 1966 به دنبال برخورد با هواپیمایی کوچکتر حین پرواز، دچار آسیب جدی شد. بمب افکن والکیری باقی مانده نیز در موزه ملی نیروی هوایی آمریکا در نزدیکی ایالت اوهایو نگه داری می شود.
در ماه اکتبر موزه ملی نیروی هوایی نیازمند اعمال تغییرات روی یکی از آشیانه های ذخیره سازی خود بود. به همین دلیل انتقال تنها بمب افکن XB-70 والکیری جهان از خانه دائمی خود قطعی شد. خصوصیات ظاهری این پرنده در بهترین حالت ممکن قرار دارند و به هیچ عنوان نمی توان تصور کرد که با هواپیمای لغو شده پنتاگون برای بیش از 50 سال پیش رو به رو هستیم.  
بر اساس گزارشات به دست آمده و به منظور تسهیل شرایط فضای داخلی برای فعالیت کارگران، بمب افکن والکیری به محیط بیرونی موزه جا به جا شده است. لازم به ذکر است که هواپیمای مذکور در تمام طول مدت اقامت خود در موزه ملی نیروی هوایی تبدیل به امضای خاص این مجموعه و در واقع نماد منحصر به فرد آن شده است.
از جمله مهم ترین ویژگی های این بمب افکن تک و تنها می توان به استفاده گسترده از فولاد ضد زنگ و همینطور تیتانیم در ساخت آن اشاره کرد. از نقطه نظر موتور، XB-70 مجهز به 6 موتور توربوجت جنرال الکتریک YJ93-GE-3 بود و می توانست با حداکثر سرعت 3310 کیلومتر بر ساعت در آسمان به پرواز درآید.  
انواع بمب افکن های والکیری
XB-70A: این نمونه خود پروتوتایپی از B-70 به شمار می رود و مجموعا 2 فروند از آن ساخته شد
XB-70B: پروتوتایپ دیگری از نسخه مادر که نمونه ای پیشرفته محسوب می شد و در همان اولین مراحل تولید متوقف شد
YB-70: نسخه برنامه ریزی شده برای مرحله پیش تولید که شامل اصلاحات متعددی بود
B-70A: نسخه بمب افکن برنامه ریزی شده از سری پرنده های والکیری که قرار بود ناوگانی متشکل از 65 بمب افکن شکل گیرد
RS-70: نمونه مخصوص شناسایی با 4 نفر خدمه و قابلیت سوخت گیری هوایی  
مشخصات بمب افکن XB-70 والکیری
– نقش: بمب افکن استراتژیک
– محل تولید: آمریکا
– سازنده: کمپانی نورث امریکن اوییشن
– نخستین پرواز: 21 سپتامبر سال 1964
– بازنشسته شده به سال: 4 فوریه سال 1969
– وضعیت: توقف فعالیت
– اپراتور اصلی: نیروی هوایی آمریکا و ناسا
– تعداد ساخته شده: 2 فروند
– هزینه برنامه: 1.5 میلیارد دلار معادل 10.5 میلیارد دلار کنونی
– هزینه هر واحد: 750 میلیون دلار معادل 5.2 میلیارد دلار کنونی  
خصوصیات عمومی و عملکردی XB-70A
– خدمه: 2 نفر
– طول: 56.39 متر
– عرض بال: 32 متر
– ارتفاع: 9.14 متر
– مساحت سطح بال: 585 متر مربع
– وزن خالی: 115031 کیلوگرم
– بیشینه وزن برخاست: 245847 کیلوگرم
– ظرفیت سوخت: 140 هزار کیلوگرم
– موتور هواگرد: 6 موتور جنرال الکتریک YJ93-GE-3
– حداکثر سرعت: 3310 کیلومتر بر ساعت
– برد عملیاتی: 6899 کیلومتر
– سقف پرواز: 23580 متر

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: هواپیما بمب افکن پرنده رادار موشک موتور بمب افکن استراتژیک نیروی هوایی آمریکا ساخته شد

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۳۱۲۸۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سوخت گیری در آسمان چگونه و چقدر طول می‌کشد؟

نقش سوخت گیری هوایی را نمی‌توان در مدیریت عملیات‌های مدرن در میدان نبرد نادیده گرفت. توانایی سوخت رسان‌های هوایی در گسترش چشمگیر برد جت‌های جنگی، بمب افکن‌ها و هواپیما‌های راهبردی باعث می‌شود که نیروی هوایی به میزان قابل توجهی برای مدت زمانی طولانی‌تر در آسمان باقی بماند.

به گزارش روزیاتو، سوخت‌گیری هوایی شامل یک هواپیما، معمولاً یک جت جنگنده، بمب‌افکن یا هواپیمای ترابری است، که سرعت خود را با عامل سوخت رسان یکسان کرده و در ادامه مستقیمأ در پشت و زیر یک سوخت رسان هوایی حرکت می‌کند، در ادامه معمولاً این سوخت رسان یک شلنگ یا خط سوخت‌گیری در ارتفاع بالا را برای انتقال سوخت جت به هواپیمای ثانویه آزاد می‌کند. برای مثال، نیروی هوایی ایالات متحده، ده‌ها سوخت رسان یا تانکر هوایی را در اختیار دارد که از عملیات‌های جنگی در سراسر جهان پشتیبانی می‌کنند.

با گذشت زمان، نخبه‌ترین نیرو‌های جنگی جهان سوخت‌گیری هوایی را به یک هنر پیشرفته تبدیل کرده‌اند. بسته به نوع هواپیما، می‌توان این کار را در چند دقیقه انجام داد. در این مقاله به بررسی دقیق‌تر سوخت گیری هوایی می‌پردازیم و دقیقا بررسی خواهیم کرد که سوخت گیری هواپیما در آسمان در شرایط مختلف چقدر طول می‌کشد.

یک مرور کلی

قبل از بررسی فرآیند دقیق سوخت‌گیری هوا به هوا، مهم است که جزئیاتی در مورد خود سوخت رسان‌هایی هوایی بدانید. در حالی که بسیاری از نیرو‌های هوایی از پلتفرم‌های سوخت گیری هوا به هوا استفاده می‌کنند، نیروی هوایی ایالات متحده بدون شک گسترده‌ترین ناوگان سوخت رسانی هوایی را در اختیار دارد.

به طور سنتی، یک تانکر هوایی متشکل از هواپیمایی است که معمولاً از یک هواپیمای غیرنظامی مشتق شده است، هواپیمای که به شدت اصلاح شده تا امکان حمل و نقل مقادیر زیادی سوخت جت را فراهم کند. نیروی هوایی ایالات متحده تمام تانکر‌های هوایی زیر را در اختیار دارد:

این هواپیما‌ها همگی یک هدف منحصر به فرد داشته و برای سوخت گیری انواع مختلف هواپیما بهینه سازی شده اند. برای مثال، MC-۱۳۰J Commando II، عمدتاً با انجام سوخت‌گیری هوا به هوا برای هلیکوپتر‌ها و سایر روتور‌ها از نیرو‌های عملیات ویژه پشتیبانی می‌کند. تانکر‌های هوایی بزرگتر مانند KC-۱۳۵ Stratotanker در درجه اول برای سوخت گیری جنگنده‌های سنگین بهینه سازی شده اند.

فرآیند سوخت گیری هوایی

سوخت‌گیری هوایی فرآیند جدیدی برای نیروی هوایی ایالات متحده نیست، زیرا بیش از ۱۰۰ سال است که وجود دارد. اولین تلاش موفقیت آمیز برای سوخت گیری هواپیما در هوا در ۲۷ ژوئن ۱۹۲۳، درست دو دهه پس از اختراع پرواز سنگین‌تر از هوا توسط برادران رایت انجام شد. بر اساس ادعای وزارت دفاع ایالات متحده، دو ستوان یکم سرویس هوایی ارتش، ویرجیل هاین و فرانک دبلیو سیفرت، با منتقل کردن بنزین از طریق شیلنگ گرانش به هواپیمای دیگری که توسط کاپیتان لاول اچ. اسمیت هدایت می‌شد، یک هواپیمای دوباله ملخ دار را سوخت گیری کردند. این اتفاق بلافاصله چشمان نیروی هوایی را به پتانسیل سوخت گیری هوا به هوا باز کرد.

با این حال، این فرآیند به شدت شبیه سوخت‌گیری هوا به هوا نیست که در اوایل دهه ۱۹۲۰ انجام شد و امروزه شامل سیستم‌های بسیار پیچیده‌تری می‌شود. علاوه بر این، سطح دقت مورد نیاز برای خلبانان برای اجرای موفقیت آمیز مانور سوخت گیری هوایی، جای کمی برای خطا باقی می‌گذارد. توالی پیچیده‌ای که برای سوخت‌گیری لازم است، با قرارگیری دقیق هر دو هواپیما در مجاورت یکدیگر آغاز می‌شود، و اغلب جت‌ها فقط ده متر یا کمی بیشتر از هم فاصله خواهند داشت.

این کار تقریباً همیشه در فضای محدود هوایی انجام می‌شود تا از دخالت هر هواپیمایی در فرآیند سوخت گیری جلوگیری شود. دو نوع سیستم مختلف برای سوخت گیری هوایی وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. سیستم boom یا بازوی متحرک اولین سیستم است و شامل یک هواپیمای گیرنده است که به یک بوم دراز شده در پشت یک هواپیمای سوخت رسان متصل می‌شود، که اجازه می‌دهد تا یک خط بین دو هواپیما ایجاد شود. هنگامی که اتصال ایمن به دست آمد، سوخت تحت فشار از تانکر هوایی به جت دریافت کننده پمپاژ می‌شود.

سیستم دوم، سیستم کاوند و قیف است که در آن هواپیمای دریافت کننده یک کاوند را به داخل یک قیف که از نفتکش دراز شده است، هدایت می‌کند. این روش همچنین می‌تواند یک اتصال ایمن برای انتقال سوخت ایجاد کند. یک فرد متخصص به نام افسر سوخت‌رسانی هوایی (ARO)، تمام عوامل مربوط به انتقال سوخت را نظارت و کنترل می‌کند و حجم و سرعت سوخت را طبق نیاز هواپیما تنظیم می‌کند. یک سیستم دوربین پیشرفته راهنمایی‌های بیشتری را در شرایط دید کمتر فراهم می‌کند و هواپیما مدت کوتاهی پس از سوخت گیری هوایی، برای از سرگیری ماموریتی که قبلا انجام می‌داد ارتباط خود را با سوخت رسان قطع می‌کند. در نتیجه، جای تعجب نیست که ایر فورس تایمز در تحلیل سوخت‌گیری هوا به هوا در سال ۲۰۱۶، این فرآیند را «آشوب سازمان‌یافته» نامید.

برای هواپیما‌های بزرگتر، کل فرآیند معمولاً حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد که برای بمب افکن‌های بین قاره‌ای مانند B-۵۲ Stratofortress استاندارد است. با این حال، برای جنگنده‌های کوچک‌تر، احتمالاً فقط نیمی از این زمان طول می‌کشد.

آینده سوخت گیری هوایی

آینده سوخت‌گیری هوا به هوا بدون شک مستلزم زمان سوخت‌گیری سریع‌تر و سریع‌تر خواهد بود، چیزی که مزیت قابل توجهی را در طول عملیات‌های جنگی ایجاد می‌کند. افزایش اتوماسیون این فرآیند به هدف بسیاری از نیرو‌های هوایی تبدیل شده است و ایرباس A۳۳۰ MRTT اولین هواپیمای سوخت رسانی است که سوخت‌گیری خودکار هوایی را معرفی کرد. این سیستم خودکار فرآیند سوخت گیری هوایی را با کاهش قابل توجه تعداد وظایف مدیریت شده توسط افسر سوخت‌رسانی هوایی ساده‌تر می‌کند. این سیستم یک فرآیند تشخیص تصویر پیشرفته‌ای را انجام می‌دهد تا موقعیت‌های فضایی هر دو هواپیما را به سرعت پردازش کرده و امکان تراز کردن سریع و دقیق یک خط سوخت گیری را فراهم کند.

بر اساس گزارش ها، این سیستم هنوز برای استفاده در طول روز تایید شده است که نشان از کارآیی فوق العاده اش دارد. اما نیاز به تحقیقات و تست‌های بیشتری وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که توانمندی سوخت گیری اتوماتیک را می‌تواند برای شرایط آب و هوایی و دید نامناسب به کار گرفت.