وجود دریای زیرسطحی و احتمال حیات در سیاره یخی+عکس
تاریخ انتشار: ۲۵ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۳۳۶۸۰۹
به گزارش جام جم آنلاین به نقل از زومیت، سیاره‌ی کوتوله‌ی یخی سرس که در کمربند سیارک‌ها واقع است، دریایی زیر سطح خود جای داده است و هرکجا که آب باشد، ممکن است حیات نیز باشد. این کشف به زندگی فرازمینی‌ها و حیات فراتر از زمین معنای دوباره‌ای می‌بخشد. فضاپیمای داون در سال ۲۰۱۵ وارد مدار سرس شد و پس از ارسال اطلاعات اولیه در سال ۲۰۱۶، مأموریت دیگری به آن سپرده شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در مقاله‌ی علمی سالانه که در Discover با عنوان New Oceans in the Cosmos منتشر شد، آمده است که سرس، کره‌ی یخی هم‌اندازه‌ی تگزاس، در محدوده‌ی سنگی کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری، راز پنهانی در خود دارد. درواقع، این سیارک دنیای اقیانوس است؛ البته این تنها نکته‌ای نیست که دانشمندان کشف کرده‌اند؛ بلکه آنان می‌گویند پلوتو اقیانوس زیرزمینی فعال است.
جست‌وجوی بیگانگان درواقع به‌معنای جست‌وجوی آب است. نیم قرن پیش بی‌نظیرتر از اقیانوس‌های زمین چیزی نبود؛ اما در دهه‌های اخیر، شواهدی از اقیانوس‌های آبی مایع در انبارها و دریک‌ها در مناطقی مانند اروپا و انسلادوس و قمرهای یخی چرخنده به دور مشتری و زحل پدید آمده است.
ستاره‌شناسان در حال تجزیه‌و‌تحلیل شکل شگفت‌انگیزی از منظومه‌ی شمسی مرطوب با بسیاری از اقامتگاه‌های بالقوه‌ی پنهان برای زندگی هستند. آلن استرن، ستاره‌شناس مؤسسه‌ی تحقیقات Southwest و رئیس مأموریت New Horizons ناسا به پلوتو می‌گوید: «این یافته یکی از کشفیات عمیق علوم سیاره‌ای در عصر فضا است.»
کوتوله‌ی یخی سرس بیش از هر جهانی در منظومه‌ی شمسی غیر از زمین، آب دارد. این یکی از دلایل عمده‌ای بود که باعث شد ناسا کاوشگر Dawn را به سرس بفرستد تا در سال ۲۰۱۵ وارد مدار شود. بااین‌حال، انتظار می‌رفت حتی اگر زمانی اقیانوس وجود داشته باشد، مایع درون پوسته‌ی ضخیم و یخ‌زده‌ی آن منجمد باشد. با نزدیک‌شدن کاوشگر داون، دوربین‌های فضاپیما تعدادی لکه‌ی سفید و عجیب‌و‌غریب را نشان دادند که برجسته‌ترین آن‌ها در داخل دهانه‌ی Occator Crater با ۵۷ مایل (بیش از ۹۱ کیلومتر) عرض بود. این نکته‌ی مهم در نشر تاریخچه‌ی سرس شرح داده شده است.
آگوست گذشته، دانشمندان ناسا مجموعه‌ای هفت‌مقاله‌ای در Nature منتشر کردند. آنان می‌گویند شواهد برجسته‌ای نشان می‌دهد که سنگ فضایی حدود ۲۰ میلیون سال پیش به سطح جهان برخورد کرده و در آنجا چاله‌ای در پوسته‌ی پوشیده از یخ به‌وجود آمده است. این ضربه به مخزن عمیق‌تری از آب شور وارد شده است؛ در‌نتیجه، موادشیمیایی یخی ازطریق چاله‌ی ایجادشده از سطح زیرین اقیانوس فوران کرده و چیزی شبیه به دریاچه‌ی نمک بزرگ یوتا به‌وجود آورده است.
افزون‌براین، تازه‌ترین تجزیه‌و‌تحلیل از داده‌های مأموریت New Horizons ناسا درباره‌ی پلوتو و مدل‌سازی تازه‌ی شکل‌گیری جهان نشان می‌دهد این سیاره‌ی کوتوله در اوایل تاریخ منظومه‌ی شمسی با اقیانوس مایع توسعه یافته است. حال این سؤال مطرح می‌شود: چگونه چنین دنیای کوچکی می‌تواند اقیانوس مایع را از یخ‌زدگی باز دارد؟
پیش‌از‌این، ستاره‌شناسان گمان می‌کردند پلوتو از تکه‌های سرد سنگ و یخ تشکیل شده است که به‌آرامی روی‌هم جمع و گرم می‌شوند؛ تا حدی که آب را ذوب کند که در‌نهایت در طول میلیاردها سال منجمد می‌شود. باوجوداین، مطالعه‌ی جدیدی که ژوئن در Nature Geoscience منتشر شد، روش دیگری را توضیح می‌دهد.
تیم تحقیقاتی اعلام کرد شواهدی از ویژگی‌های فشرده‌سازی روی سطح پلوتو، مانند ترک‌ها پیدا نکردند که نشان‌دهنده‌ی شروع سرد است. درعوض، ویژگی‌های سطح سیاره‌ی کوتوله اگر شکلش گرم و سریع باشد، در کمتر از ۳۰،۰۰۰ سال براثر هجوم تأثیرات شکل بیشتری می‌گیرد. این تأثیرات باعث گرم‌شدن پلوتو می‌شود و امروز اقیانوس مایع هنوز براثر مواد رادیواکتیویته گرم است. تنها پلوتو این‌گونه نیست و چندین سیاره‌ی کوتوله بالقوه‌ی دیگر نیز در منظومه‌ی شمسی وجود دارد که باید به‌همین‌ترتیب شکل گرفته باشند.
فراتر از تغییر فکر ستاره‌شناسان، یافته‌ها می‌تواند برای مأموریت‌های پیگیری در این جهان‌های کوچک انگیزه ایجاد کند که قبلا نادیده گرفته شده‌اند. اشترن و اعضای تیم New Horizons اکنون می‌کوشند با ناسا درباره‌ی مأموریت مدارگرد پلوتو وارد معامله شوند. همان روزی که تیم دوان آخرین نتایجش را ارائه داد، دانشمندان ازطریق بودجه‌ی تأمین‌شده‌ی ناسا تحقیقی درزمینه‌ی امکان ارسال فضاپیمای یک‌میلیارد‌دلاری برای فرود در سرس و جست‌وجوی علائم آب یا حتی حیات ارائه دادند. کارول ریموند، محقق اصلی مأموریت داون ناسا می‌گوید:
سرس بسیار نزدیک‌تر است و دسترسی به آن بسیار آسان‌تر از قمرها در منظومه شمسی است. این هدفی بسیار وسوسه‌انگیز است.
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: سیاره سیارک یخ مریخ اقیانوس ستاره فضاپیما سیاره ی کوتوله منظومه ی شمسی ی مأموریت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۳۳۶۸۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سیاره مشتری به شکل‌گیری قمر زمین کمک کرده است
به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اسپیس، به نظر می‌رسد که رویداد موسوم به بی‌ثباتی بزرگ که هرج و مرج را در بین سیارات ایجاد و غول‌های گازی را در مدار‌هایی که امروز می‌شناسیم مستقر کرد، بین ۶۰ تا ۱۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید رخ داده است.
دانشمندان بر این باورند که سیاراتی نظیر مشتری با بی‌ثبات کردن مدار یک پیش سیاره به شکل گیری قمر زمین منجر شده باشند.
به لطف مطالعات ترکیبات و مکان انواع مختلف سیارک‌ها و دنباله‌دارها، دانشمندان دریافته‌اند که این حادثه در اوایل تاریخ منظومه شمسی رخ داده است. با این حال، هنوز پازل‌هایی درباده اینکه چگونه همه چیز دقیقاً از بین رفته یا شکل گرفته، حل نشده است.
به عنوان مثال، دانشمندان دریافته‌اند که اجرام منظومه شمسی که امروزه می‌بینیم، از جمله زمین، به دور خورشید از قرصی از گاز و غبار تشکیل شده‌اند. با این حال، برخی از آن اجرام، یعنی سیارک‌ها و دنباله‌دارها، به نظر می‌رسد که از موادی تشکیل شده‌اند که در قرص وجود نداشته‌اند. حداقل، این مواد نباید در مکان‌هایی که آن اجرام در حال حاضر در آن قرار دارند، وجود داشته باشد و منطقی‌تر است که این اجرام قبل از پراکنده شدن در نقاط دورتر به خورشید نزدیک‌تر شده باشند.
به عبارت دیگر، همه این بررسی‌ها صورت گرفته تا نشان دهد که مشارکت مشتری در شکل‌گیری قمر زمین اهمیت زیادی داشته است.
یکی از فرضیات این است که در دوران اولیه تشکیل منظومه شمسی، برهم‌کنش‌های گرانشی بین مشتری و سیاره‌های دیگر انجام می‌شد که در نهایت منجر به تشکیل موج‌هایی در ابرمولکول‌های حاوی میلیون‌ها سیاره کوچک شد که به آرامی گرد و خاک بیشتری تشکیل دادند و در نهایت به شکل‌گیری سیاره‌ها و قمرها منجر شد.
در این فرضیه، نقش سیاره مشتری بسیار مهم بوده چراکه با جذب و کشش گرانشی خود، این سیاره بزرگ منجر به کاهش سرعت چرخش ابرمولکول‌های حاوی ذرات کوچک شده و این کاهش سرعت، منجر به اتصال و ادغام این ذرات بزرگ‌تر و تشکیل شهاب‌سنگ‌ها، سیاره‌ها و حتی قمر زمین شده است.
مطالعات همچنین نشان می‌دهد که مشتری در کمک به تشکیل قمر زمین نقش مهمی ایفا کرده است و هرچه فرایند تشکیل ماه پیش می‌رفته، نقش سیاره مشتری افزایش نیز تفزایش یافته است.
انتهای پیام/
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است