سند زدن تاریخ
تاریخ انتشار: ۷ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۴۷۲۶۲۸
حتی وقتی قرار شد یک فیلم‌مستند در چند سینما به‌صورت محدود اکران شود، کلی اعتراض و نقد شکل گرفت که مگر سینما جای مستند است؟و اصلا از همانجا بود که بحث محل ارائه برای مستند بال و پر گرفت.
اما به فاصله چند سال، درک صحیح بعضی مسؤولان از شرایط سینما و همت جماعت جوانان انقلابی و متعهد باعث شد به فاصله چند سال سینمای مستندی که محدود به خواص بود، جای خود را به گونه‌ای از سینما بدهد که اتفاقا می‌توانست مورد توجه عموم مردم باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
و شاید نقطه آغاز این جهش در مستند به چند سال پیش برسد که موج مستندهای ماهواره‌ای به راه افتاد؛ مستندهایی که با هدف بزرگنمایی و مثبت نشان دادن نظام شاهنشاهی ساخته می‌شد.
موجی که دست‌های ما در مقابلش خالی بود و تسلیم بودیم. همان زمان بود که این خلأ خودش را بیش از پیش نشان داد.
همان ایام هم بود که جوان‌ترهای سینما خوانده و اهل هنری که دل در گرو انقلاب داشتند، در مراکز فرهنگی مثل اوج و مرکز مستند حوزه هنری و سفیر و چند جای دیگر گرد هم آمدند تا این خلأ را با برنامه‌ریزی درست پر کنند.
حالا چند سالی از آن روزها گذشته و برنامه‌ریزی‌ها جواب داده‌است. سینمای مستند ما دیگر فقط سینمای خاص نخبه‌گرا و بعضا مقابل مردم نیست.
حالا با استفاده از ظرفیت استان‌ها و بومی‌سازی، سینمای مستند توانسته است خود را در رگ‌های هنر این کشور جاری سازد. سند این ادعا هم فیلم‌های مستندی است که از سیما پخش می‌شود.
بخش‌های مستندی که دیگر فقط زمان پرکن نیستند و اتفاقا توانسته‌اند دل مخاطبان را به دست بیاورند یا شبکه مستند که توانسته خود را میان چند شبکه پرمخاطب بگنجاند یا اصلا سینما حقیقت که چند روز پیش اختتامیه‌اش برگزار شد و از قضا شور و حال غریبی هم میان اهالی رسانه و هم اهالی فیلم به‌وجود آورد.
اتفاقی که تا چند سال قبل هم به‌سختی می‌شد تصورش کرد. تصور اینکه برایت پیام بیاید که مثلا فلان فیلم مستند جشنواره را اگر ندیده‌ای امشب برو از فلان سایت ببین و...
سینمای مستند حالا دیگر هم توانسته‌است مخاطب خاص را درگیر کند و هم مخاطب عام را؛ مخاطب عامی که می‌داند مستند دیگر فقط به معنی راز بقا و دیدن دشت و جنگل نیست.
می‌داند مستند می‌تواند فقط درباره دنیای حیوانات آبزی و پرندگان شاخ آفریقا نباشد. می‌داند مستند ممکن است درباره هر چیزی باشد.
درباره نحوه شهادت شهیدبهشتی ، یک مسابقه فوتبال، یا حتی درباره جنایتکارهایی مثل خفاش شب و بیجه و...، درباره کودتای 53، درباره یکی از شهدای مدافع حرم و درباره هر چیزی که به ذهنمان برسد یا برایمان سوال باشد.
حالا دیگر مقبولیت مستند تا جایی بالا رفته که فیلمسازی مثل مهدویان هم از ساختار مستند برای ساخت یک فیلم داستانی بهره می‌گیرد.
یعنی او مقبولیت مستند را تا اندازه‌ای می‌داند که حاضر است ساختار داستانی را قربانی‌اش کند.
حالا دیگر به نظر می‌رسد عصر درخشان مستند آغاز شده‌است؛ عصر درخشان مستندهایی که نه قرار است دروغ بگویند و پروپاگاندا کنند و نه حقیقت را وارونه جلوه دهند.
مستندهایی که می‌توانند ثبت‌کننده برگ‌هایی از تاریخ سیاسی و فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی کشور باشند. مستندهایی درباره هر آنچه ممکن است پاسخ دادن به آن مهم و جذاب باشد.
کیوان امجدیان - دبیر گروه فرهنگ‌وهنر / روزنامه جام جم
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: سینمای مستند شبکه مستند کیوان امجدیان سینمای مستند چند سال
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۴۷۲۶۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کدام فیلم‌های سینما به جامعه کارگری ادای دین کردند؟
به گزارش گروه فرهنگ و هنر ایسکانیوز، فیلم‌های سینمایی با محوریت کار و کارگر که در طبقه‌بندی ژانر اجتماعی قرار می‌گیرد، همواره با اقبال مخاطب مواجه بوده است، فیلم‌هایی که افزون‌بر تصویر کردن دغدغه و روزگار پر محنت این قشر تلاش‌گر، در دل قاب‌های سخنگوی خود روایتگر آسیب‌های اجتماعی نیز بوده‌اند.
گرچه سینمای کارگری در ایران به‌دنبال سینمای نئورئالیسم ایتالیا پیش از وقوع انقلاب اسلامی کلید خورد، اما دیری نپایید که با گذشت سال‌های نه چندان طولانی از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، سینمای کارگری رنگ بیشتری به خود گرفت؛ سینمایی که گذشته از سهراب شهیدثالث و کامران شیردل تا پیش از نیمه دوم دهه ۵۰، خسرو سینایی، عباس کیارستمی، رخشان بنی‌اعتماد، کیانوش عیاری، ابوالفضل جلیلی، اصغر فرهادی و سعید روستایی را در دایره مهم‌ترین فیلمسازان خود از بعد از وقوع انقلاب می‌بیند.
در کنار فیلم‌هایی چون «نگهبان شب» و «جنگ جهانی سوم» از رضا میرکریمی و هومن سیدی که مهم‌ترین نماینده‌های آثار کارگری اخیر سینمای ایران شمرده می‌شوند، از «به‌آهستگی» مازیار میری، «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» وحید جلیلوند، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «شیفت شب» نیکی کریمی، «پنج ستاره» مهشید افشارزاده و «ساعت ۵ عصر» مهران مدیری می‌توان از دیگر آثار عرصه یادشده یاد کرد.
همچنین مجید مجیدی با «آواز گنجشک‌ها»، علی رفیعی با «آقا یوسف»، بهرام توکلی با «اینجا بدون من»،جمشید محمودی با «چند متر مکعب عشق»، احمدرضا معتمدی به واسطه «آلزایمر» و منوچهر هادی به‌واسطه «کارگر ساده نیازمندیم»، از جمله دیگر کارگردانانی هستند که با ساخت فیلم‌های یادشده در تولید آثار سینمای کارگری دستی بر آتش داشته‌اند.
البته پیداست که در برخی از آن‌ها نظیر «جدایی نادر از سیمین»، نقش کار و کارگر، محوری و موضوع اصلی نیست اما به نوبه خود بر آن بودند تا ادای دینی به این صنف آسیب‌پذیر جامعه داشته باشند.
به هر روی سینمای ایران به واسطه دغدغه و ذوق سینماگرانش همواره بر آن بوده تا در کنار سایر متعلقات آثار اجتماعی، موضوعات کار و کارگری را نیز به کانونی از تصاویر قصه‌گو بدل کند. که در این زمینه گامهای خوبی نیز برداشته است.
انتهای پیام/
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند