به نقل از «الف»

نکاتی در مورد راه های مهاجرت به کانادا

تاریخ انتشار: ۱۰ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۵۰۹۸۶۹

برای بسیاری از علاقه مندان به مهاجرت، کانادا یکی از اولین انتخاب هاست. در سال های اخیر مهاجرین زیادی زندگی جدید خود را در کانادا شروع کرده اند. یک پنجم جمعیت حال حاضر کانادا از طریق مهاجرت در این کشور ساکن شده اند و در سال 2020 تا 2023، کانادا پذیرای بیش از یک میلیون مهاجر خواهد بود. راه های زیادی را می توان برای مهاجرت به کانادا معرفی کرد، اما مهم ترین آن ها را می توان در سه دسته مهاجرت از طریق کار، مهاجرت تحصیلی و سرمایه گذاری و کارآفرینی قرار داد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برای مهاجرت به کانادا از طریق کار می توان دو راه اصلی را نام برد. برای کار در این کشور می توانید ابتدا یک پیشنهاد کار بگیرید یا از طریق برنامه اسکیل ورکر اقدام کنید. در روش اول باید کارفرمایی در کشور کانادا به شما پیشنهاد کار یا جاب آفر دهد. سپس می توانید ویزای کار کانادا را دریافت کنید و پس از چند سال کار در این کشور، اقامت دائم بگیرید.

در برنامه اسکیل ورکر کانادا، افراد بر اساس شایستگی هایی که دارند امتیاز می گیرند. مواردی همچون مدرک تحصیلی، سن، مدرک زبان، سابقه کار و … در این برنامه دارای امتیاز است. در مرحله اول برنامه اسکیل ورکر باید از 100 امتیاز موجود، 67 امتیاز کسب شود. افرادی که امتیاز کافی را کسب می کنند وارد مرحله استخر (Pool) می شوند؛ در این مرحله مجددا امتیاز بندی انجام می شود و دولت یا ایالت های مختلف کانادا با توجه به نیازمندی های خود افرادی را که بالاترین امتیاز ها را کسب کرده اند برای زندگی در کانادا، دعوت می کنند. در برنامه اسکیل ورکر از ابتدا به افراد اقامت دائم کانادا اعطا می شود و پس از 3 سال کار و زندگی در این کشور می توان برای دریافت پاسپورت کانادایی اقدام کرد. این روش برای افرادی مناسب است که دارای تحصیلات مناسب هستند و در زمینه تحصیلات خود تخصص و سابقه کار کافی دارند.

برای افرادی که سابقه کار ندارند یا علاقه مند به دریافت مدرک تحصیلی از یکی از دانشگاه های معتبر دنیا هستند، مهاجرت به کانادا از طریق تحصیل می تواند گزینه مناسبی باشد. افراد زیر 18 سال می توانند در مدارس روزانه یا شبانه روزی کانادا تحصیل کنند. بهترین سن برای تحصیل در مدارس این کشور بین 12 تا 18 سال است. زبان تدریس در مدارس کانادایی عموما انگلیسی است، اما زبان دوم یا سومی نیز در این مدارس تدریس می شود. هزینه تحصیل در این مدارس با توجه به امکاناتی که ارائه می دهند، بین 35 تا 50 هزار دلار کانادا است. برای افرادی که قصد گرفتن پذیرش از بهترین دانشگاه های دنیا را دارند، تحصیل در مدارس برتر کانادا راهی برای ورود به این دانشگاه هاست.

در سطح دانشگاه نیز کانادا در دنیا رتبه های برتری کسب کرده است؛ دانشگاه تورنتو و مک گیل از بهترین دانشگاه های این کشور هستند. کانادا یکی از امن ترین کشورها در دنیا برای دانشجویان بین المللی است و با توجه به اقتصاد قوی این کشور، دانشجویان پس از فارغ التحصیلی، شانس بسیار بالایی برای یافتن کار دارند. این کشور یکی از تحصیل کرده ترین جمعیت ها را در دنیا دارد و بیش از نیمی از جمعیت آن دارای مدرک دانشگاهی هستند. برای مهاجرت به کانادا از طریق تحصیل باید مدرک زبان انگلیسی داشته باشید. به مدارک دیگری مانند سوابق تحصیلی، مدارک هویتی، اثبات تمکن مالی و انگیزه نامه نیز نیاز دارید. پس از ارسال مدارک به دانشگاه مورد نظر و دریافت نامه پذیرش، می توان برای اخذ ویزای تحصیلی کانادا اقدام کرد. ویزای تحصیلی تا اتمام دوره تحصیل قابل تمدید است و پس از پایان تحصیل نیز می توان بین 9 ماه تا 3 سال در کانادا اقامت داشت و به جستجوی کار پرداخت. پس از اشتغال در کانادا می توان از طریق برنامه اکسپرس اینتری فرآیند مهاجرت به کانادا را تکمیل نمود و اقامت دائم و تابعیت این کشور را کسب کرد.

برای افرادی که می خواهند، کسب و کار خود را در کانادا داشته باشند و از این طریق به کانادا مهاجرت کنند، روش های سرمایه گذاری و کارآفرینی متنوعی وجود دارد. هر یک از ایالات کانادا با توجه به نیاز های خود، برنامه سرمایه گذاری خاصی دارد. جذب سرمایه گذار و کارآفرین در این ایالات عموما از طریق یک سیستم امتیاز بندی انجام می شود. در این سیستم امتیاز بندی عوامل مختلفی بررسی می شود که از بین آن ها می توان به سابقه کار مدیریتی، میزان سرمایه، سن متقاضی وطرح تجاری ارائه شده اشاره کرد. کمترین سرمایه مورد نیاز برای مهاجرت به کانادا از طریق راه اندازی کسب و کار، 300 هزار دلار کانادا است که در برنامه کارآفرینی استان بریتیش کلمبیا مورد نیاز است. در واقع متقاضیان باید 300 هزار دلار دارایی داشته باشند و از این مبلغ، 100 هزار دلار را در کسب و کاری در کانادا سرمایه گذاری کنند. در این استان متقاضی ابتدا اقامت موقت می گیرد و باید طی 1 تا 3 سال کسب و کار خود را با موفقیت در این کشور اجرا کند تا بتواند اقامت دائم کانادا را کسب نماید. از بین برنامه های مختلف در استان های کانادا، در استان نیوبرانزویک از ابتدا اقامت دائم اعطا می شود.

تحصیل در ایتالیا

دانشگاه های ایتالیا از قدیمی ترین دانشگاه ها در دنیا هستند و بیش از 50 دانشگاه در این کشور دارای رنکینگ جهانی می باشند. تحصیل در ایتالیا برای دانشجویانی که به دنیا تحصیل ارزان اما با کیفیت هستند می تواند یکی از بهترین انتخاب ها باشد. به جرات می توان گفت که دانشگاه های ایتالیا در رشته هایی مانند معماری، موسیقی، مهندسی و فشن انقلاب ایجاد کرده اند. اگر سفری به ایتالیا داشته باشید به سادگی متوجه می شوید که چرا ایتالیا را مهد هنر، معماری و فشن می دانند. میلان یکی از 4 شهر مرکز فشن و مد در دنیا است. قدمت برخی از دانشگاه ها در این کشور به قرن ها پیش باز می گردد. دانشگاه بولونیا حدود هزار سال پیش در ایتالیا تاسیس شد و قدیمی ترین دانشگاه در اروپا است. سیستم آموزشی بولونیا توسط این دانشگاه پایه گذاشته شده است و امروزه در اغلب دانشگاه های اروپایی از این سیستم واحد استفاده می شود.

برای تحصیل در ایتالیا می توان دانشگاه های دولتی یا خصوصی این کشور را انتخاب کرد. شهریه دانشگاه های دولتی بسیار کم است و معمولا از 1,000 دلار شروع می شود. برای تحصیل در دانشگاه های خصوصی ایتالیا باید هزینه بیشتری بپردازید. عموما برای تحصیل در ایتالیا در دانشگاه دولتی باید به زبان ایتالیایی تحصیل کنید. البته برخی دانشگاه ها به زبان انگلیسی نیز تدریس می کنند. یکی از مهم ترین خصوصیات مثبت برای تحصیل در ایتالیا، امکان استفاده از بورسیه های تحصیلی متنوع است. این کشور مجموعه ای از بورسیه های متنوع برای مقاطع تحصیلی لیسانس، فوق لیسانس و دکترا ارائه می دهد. برخی از بورسیه ها برای تحصیل در ایتالیا بر اساس رزومه دانشجویان اعطا می شود و دانشجویان برتر می توانند از آن ها استفاده کنند. بورسیه های تحصیلی در ایتالیا برای کشور های کم بضاعت یا در حال توسعه نیز وجود دارد که شامل دانشجویان ایرانی نیز می شود. برخی از بورسیه ها نیز به دانشجویانی تعلق می گیرد که درآمد خانواده آن ها پایین است. ذکر این نکته مهم است که همه بورسیه های ایتالیا هزینه های تحصیل و زندگی را تماما پوشش نمی دهند. برخی از بورسیه ها ممکن است فقط بخشی یا تمام شهریه را بپردازند و برخی دیگر همه هزینه های دانشجو را تامین کنند.

پس از پایان تحصیل در ایتالیا، در صورتی که بتوانید در این کشور یا سایر کشورهای اروپایی شغلی بیابید می توانید اقامت کاری کسب کنید و روند اخذ اقامت دائم و تابعیت را آغاز نمایید.

ویزای تحصیلی کانادا

همان طور که ذکر شد، یکی از بهترین راه ها برای مهاجرت به کشور کانادا، تحصیل در این کشور است. دانش آموزان و دانشجویان بین المللی می توانند پس از اخذ پذیرش تحصیلی از یکی از موسسات آموزشی در این کشور، ویزای تحصیلی کانادا را دریافت کنند. برای دریافت ویزای تحصیلی کانادا باید مدارک مورد نیاز این ویزا را به دقت آماده کرده و ترجمه کنید. یکی از مدارک مهم برای این ویزا، ارائه نامه تمکن مالی است. برای دریافت ویزای تحصیلی باید نشان دهید که هزینه های تحصیل و زندگی در کانادا را می توانید بپردازید. در واقع مدارکی که برای اثبات تمکن مالی نیاز دارید، رسید پرداخت شهریه دانشگاه برای یک سال و رسید حساب بانکی است که موجودی آن، مبلغ مورد نیاز برای زندگی در کانادا را به مدت یک سال پوشش دهد. هزینه زندگی دانشجویی در کانادا برای یک نفر بین 10 تا 12 هزار دلار کانادا است. برخی از مهم ترین مدارک دیگر برای اخذ ویزای تحصیلی کانادا شامل مدارک زیر می باشد.

نامه تمکن مالی

رسید پرداخت شهریه

نامه پذیرش از دانشگاه یا مدرسه

مدارک بیمه

اثبات دارا بودن محل اسکان در کانادا

مدارک تحصیلی پیشین

مدرک زبان انگلیسی (یا فرانسوی)

مدارک هویتی

انگیزه نامه؛ که هدف شما از تحصیل در کانادا را شرح می دهد.

ویزای تحصیلی کانادا تا اتمام زمان تحصیل قابل تمدید است و پس از پایان تحصیل نیز به دانشجویان اجازه داده می شود که به اندازه مدت زمان تحصیل در این کشور و تا سقف 3 سال، در کانادا بمانند و به جستجوی کار بپردازند.

منبع: الف

کلیدواژه: مهاجرت به کانادا از طریق برای تحصیل در ایتالیا برای مهاجرت به کانادا ویزای تحصیلی کانادا ترین دانشگاه سرمایه گذاری بورسیه ها برای افرادی اقامت دائم دانشگاه ها تمکن مالی مورد نیاز سابقه کار هزار دلار کسب و کار

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۵۰۹۸۶۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

پشیمانم!

مهاجرت‌های ناموفق هنرمندان و سلبریتی‌ها، سابقه‌ای نسبتا طولانی دارد. در اواسط دهه نود، گروهی از هنرمندان درجه دو و سه عرصه بازیگری با هدف رشد حرفه‌ای، به کشورهای دیگر- بالاخص ترکیه - مهاجرت کردند. مهاجرت‌هایی که اغلب با شکست مواجه شد و تقریبا تمامی این افراد یا به کشور بازگشتند و یا پیشه هنری خود را به فراموشی سپردند و به زندگی در قالب یک شهروند عادی خو گرفتند.

به گزارش ایسنا، در پی انتشار مصاحبه یک شبکه فارسی زبان معاند با بازیگر ایرانی مهاجر و ابراز ندامت وی، روزنامه صبح نو در مطلبی درباره این موضوع نوشت: پس از وقایع سال ۱۴۰۱ اما گروه دیگری از هنرمندان، با تصمیماتی شتاب‌زده، مهاجرت را به مثابه یک تصمیم احساسی در دستور کار قرار دادند و اکنون پس از گذشت زمانی کوتاه، اخباری از ندامت در گفتار اغلب ایشان به گوش می‌رسد. اخیرا صحبت‌های اشکان خطیبی درباره مهاجرت، خبرساز شده که به همین بهانه، نگاهی به مسأله مهاجرت هنرمندان ایرانی داریم.

مقوله مهاجرت در ایران به یک بحران عمومی تبدیل شده است و بررسی آن، از دو منظر فردی و اجتماعی گستره وسیعی از نکات عبرت‌آموز را در بر می‌گیرد. از منظر فردی، لزوم پرهیز از نگاه فانتزی به مقوله مهاجرت، بسیار حائز اهمیت است؛ به این معنا که زندگی در خارج از مرزهای ایران، الزاما به معنای رستگاری و جهش طبقاتی نخواهد بود. رواج غرب‌زدگی در ایران، طی سال‌های اخیر به شکل‌گیری یک تصویر رؤیایی از مهاجرت دامن زده است. علاوه بر این، بخش زیادی از تجربه مهاجرت‌کنندگان هم علنی نمی‌شود و به گوش مردم نمی‌رسد. با این همه، مروری بر وضعیت هنرمندان پس از مهاجرت، برخی از زوایای پنهان این موضوع را روشن خواهد کرد.

اساسا هنرمندان، اعضای صنفی هستند که پس از مهاجرت، بیشتر از سایر مشاغل، در معرض اضمحلال قرار می‌گیرند. کار هنرمند خلق اثر هنری است و خلاقیت در بافت جامعه شکل می‌گیرد. هنرمندی که در میانسالی جامعه خود را تغییر می‌دهد، از یک سو ارتباط با فرهنگ عمومی کشور خود را از دست می‌دهد و از سوی دیگر نمی‌تواند به‌عنوان یک هنرمند خلاق در کشور مقصد پذیرفته شود. علاوه بر این، جامعه مخاطبان یک هنرمند نیز پس از مهاجرت بسیار محدودتر می‌شود و از همین رو است که اغلب هنرمندان، مدتی پس از مهاجرت، ابراز تمایل به بازگشت می‌کنند.
مورد اخیر مصاحبه اشکان خطیبی، از مهم‌ترین نمونه‌های فرجام مهاجرت‌های عجولانه هنرمندان است. محتوای این مصاحبه، چیزی شبیه به یک کمدی تلخ است. دو سال قبل، اغتشاشاتی در ایران رخ داد و گروهی از سلبریتی‌ها که فکر می‌کردند گروهی از مردم می‌توانند معادلات سیاسی و اجتماعی را، با توسل به اعمال خشونت‌آمیز، تغییر دهند، خودشان زودتر از همه، تصمیم به ترک کشوری گرفتند که می‌خواستند شرایط آن را برای زندگی بهتر از نظر خودشان فراهم کنند.. اشکان خطیبی هم با این امید که بتواند با خیال راحت و از طریق فعالیت در فضای مجازی، در آتش ناآرامی‌های داخل ایران بدمد، حالا خودش را در بن‌بستی گرفتار می‌بیند که حتی ممکن بوده از کشوری که در آن ساکن است هم دیپورت شود. خطیبی در میانه‌های حرف‌هایش، تلویحا می‌پذیرد که تحت تاثیر جنگ‌های روانی قرار گرفته و شاید بهتر بود برای مهاجرت و حضور در برخی جمع‌های خارج از کشور، قدری بیشتر خویشتنداری می‌کرد. مروری بر صحبت‌های این بازیگر نشان می‌دهد که وی روزگار خوبی را سپری نمی‌کند و این در حالی است که خطیبی در ایران، علاوه بر بازیگری و اجرا، مسئولیت‌های فرهنگی و مدیریتی را هم بر عهده داشت که خودش آن‌ها را، با لحنی حسرت‌بار، مرور می‌کند. 
جمله مهم اشکان خطیبی در این مصاحبه این است: «خودم پشت پا زدم به همه چیز». همین جمله، به وضوح ندامت و پشیمانی را در کلام این بازیگر را هویدا می‌کند.
مهم‌تر از به خطر افتادن موقعیت شغلی و وضعیت اقتصادی هنرمندان پس از مهاجرت، به خطر افتادن سلامت روانی ایشان است. هنرمندی که یک جامعه بزرگ چند ۱۰ میلیونی از مخاطبان و چرخه ارتباطات چند ۱۰ هزار نفری هم‌صنفان خود را با جامعه‌ای بسیار محدود تاخت می‌زند، قبل از هر چیز، درگیر نوعی بحران عدم توجه و به دنبال آن بروز نشانه‌های افسردگی می‌شود؛ چیزی که در لحن اشکان خطیبی هم کاملا هویداست، هرچند که او هنوز هم سعی دارد وضعیت را به شکلی دوپهلو توجیه و خودش را قربانی یک شرایط ناخواسته معرفی کند.
خبرهایی که از وضعیت ارژنگ امیرفضلی، دیگر بازیگر مهاجرت کرده مخابره می‌شود نیز حاکی از چیزی بهتر از این نیست. ریحانه پارسا، حمید فرخ‌نژاد، مزدک میرزایی، مهناز افشار، برزو ارجمند، احسان کرمی و تعداد دیگری از هنرمندان و سلبریتی‌هایی که مهاجرت کرده‌اند هم به هر بهانه‌ای، درباره آنچه با مهاجرتشان از دست داده‌اند، حرف می‌زنند و آرزو می‌کنند که بتوانند به کشور بازگردند. کیست که نداند امثال فرخ‌نژاد و افشار، وقتی که در ایران بودند، تا چه حد می‌توانستند از مواهب توجه عمومی بهره‌مند باشند. حمید فرخ‌نژاد در مصاحبه‌ای به صراحت اعلام کرد که قبل از مهاجرت برنامه کاری‌اش تا یک سال آینده بسته شده بوده؛ اما در این مدتی که از مهاجرتش می‌گذرد، حتی امکان بازی در یک نقش فرعی سینمایی را هم به دست نیاورده است. مهناز افشار نیز که در ایران جز به بازی در نقش اول راضی نمی‌شد، تقریبا بازیگری را به دست فراموشی سپرده است. این وضعیت، حتی شامل حال خوانندگان و هنرمندانی که دهه‌ها از مهاجرتشان می‌گذرد نیز می‌شود. مروری بر واکنش‌های خواننده‌های لس‌آنجلسی، حسرت کار کردن در ایران را بازنمایی می‌کند و تقریبا هیچ‌یک از ایشان، نسبت به بازگشت به کشور، چیزی جز اشتیاق از خود نشان نمی‌دهند. وضعیت پیش آمده برای هنرمندانی که با خراب کردن پل‌های پشت سرشان، مسیر بهشت خیالی غرب را در پیش گرفتند، می‌تواند چراغ راهی برای سایر هنرمندان باشد تا فراموش نکنند که تمام هویت ایشان در گرو توجه جامعه کثیر مخاطبان ایرانی و امکان کار کردن در داخل مرزهای این کشور است.

انتهای پیام