به نقل از «مهر»

وقتی «انگ» کرونایی می خوریم/ویروسی که نباید «تابو» شود

تاریخ انتشار: ۲۰ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۶۱۵۷۱۸

به گزارش خبرگزاری مهر، «انگ» باعث می‌شود افراد مبتلا به کرونا، علاوه بر رنج و نگرانی بیماری، از نظر روانی نیز تحت فشار قرار گیرند. بنا بر این، افزایش آگاهی‌های عمومی و اطلاعات علمی و همچنین اصلاح باورهای فرهنگی در رابطه با بیماری کرونا می‌تواند فرصت مغتنمی برای انگ زدایی از این بیماری باشد.

انتخاب کلمات نامناسب در رابطه با ویروس کرونا و مبتلایان، سبب ایجاد احساسات منفی می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

«انگ»، نگرش‌های منفی و رفتارهای تبعیض آمیز و طرد کننده نسبت فرد یا گروهی از افراد با یک ویژگی خاص است و باعث از بین رفت یکپارچگی جامعه و منزوی شدن گروهی از افراد می‌شود.

انگ زدن به مبتلایان به کرونا سبب می‌شود بیماری خود را پنهان کننده دیرتر برای درمان مراجعه کنند و اشتیاق کمتری برای انجام رفتارهای بهداشتی و پیشگیرانه داشته باشند.

توصیه‌های وزارت بهداشت برای انگ زدایی

کرونا را به منطقه خاصی مانند چین یا شهر خاصی در کشور نامگذاری نکنیم.

به افراد مبتلا نگوییم «کرونایی» یا «قربانیان کرونا»، به جای آن بگوییم «افراد مبتلا به کرونا» یا «افرادی که به دلیل کرونا فوت کردند و یا تحت درمان» هستند.

به جای موارد «مشکوک» بگوییم، آنهایی که امکان دارد ویروس کرونا داشته باشند.

به جای عباراتی مانند «پخش کردن ویروس»، «آلوده کردن»، یا «مبتلا کردن دیگران»، که با سرزنش همراه است از جملاتی چون «پخش شدن و انتشار ویروس» استفاده کنیم.

به یاد داشته باشیم افراد سالمند و مبتلایان به بیماری زمینه‌ای در معرض انگ هستند.

مراقب افراد سالمند در خانواده و اجتماع باشیم و از آنها حمایت کنیم.

از جملاتی مانند «خوشبختانه فقط افراد سالمند یا دارای بیماری زمینه‌ای در خطر مرگ هستند»، استفاده نکنیم.

ضمن رعایت توصیه‌های بهداشتی و آموزش روش‌های پیشگیری به اطرافیان، با افراد دارای نشانه‌های بیماری، با خشم و طرد برخورد نکنیم.

مبتلایان به کرونا را به استراحت در منزل و پیگیری درمان تشویق کنیم و حال شأن را از طریق تلفن یا ایمیل بپرسیم.

به افراد بیماری که در خانه مراقبت می‌شوند، یادآوری کنیم جدا بودن فرد از دیگران و مجزا بودن وسایل، به معنی خشم یا طرد نیست، بلکه برای مدت کوتاه و برای مراقبت و پیشگیری است.

به شایعات یا اخبار در مورد ابتلای دوست, آشنا، همسایه و… دامن نزنیم.

در زمان همه گیری بیماری، مراقب یکدیگر باشیم.

افراد مبتلا به ویروس کرونا ممکن است هریک از ما یا عزیزان ما باشند. بنابراین آنها را «دیگرانی» جدا از خود ندانیم.

کد خبر 5117112

منبع: مهر

کلیدواژه: ویروس کرونا آمار کرونا سلامت روان ویروس کرونا آمار کرونا واکسن کرونا آلودگی هوا تغذیه سالم سیما سادات لاری شیوع کرونا کووید 19 دانشگاه علوم پزشکی تهران سازمان غذا و دارو وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی پزشکی از راه دور تغذیه دیابت افراد مبتلا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۶۱۵۷۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

۷ میلیون مبتلا به دیابت در کشور/

به گزارش «تابناک»، دکتر حسام‌الدین علامه در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه زخم‌های مزمن ۳ دسته «عمده» و یک دسته «نادرتر» دارند، اظهار کرد: زخم‌های دیابتی در صدر دسته «عمده» قرار می‌گیرند؛ زخم‌های دیابتی، زخمی است که در صورت کنترل نشدن دیابت در افراد مبتلا به این بیماری در گذر زمان، ابتدا «نوروپاتی» و سپس زخم ایجاد می‌شود. اگر افراد مبتلا به دیابت از پای خود به خوبی مراقبت نکنند، در وهله نخست به «نوروپاتی» یعنی کاهش حس محیطی پا و در وهله دوم به زخم پای دیابتی مبتلا می‌شوند.

وی با بیان اینکه زخم‌های عروقی دومین عامل ابتلا به زخم‌های مزمن هستند، اظهار کرد: زخم‌های عروقی به ۲ دسته «ایسکمیک» (شریانی) و «وریدی» تقسیم می‌شوند. بررسی‌ها بیانگر این است که دیابت یکی از عوامل اصلی ایجادکننده زخم‌های شریانی است. همچنین زخم‌های وریدی به دلایل نارسایی‌های عروق وریدی مانند «واریس» ایجاد می‌شود. چاقی، نارسایی‌های قلبی‌عروقی و برخی از سرطان‌ها که در سیستم «لنف ادم» اختلال ایجاد می‌کنند نیز سبب ابتلا به زخم‌های مزمن وریدی می‌شوند.

علامه با بیان اینکه سومین عاملی که منجر به زخم‌های مزمن می‌شود، زخم‌های «فشاری» یا «بستر» هستند؛ افزود: طبیعی است که تعداد سالمندان یک جامعه با افزایش شاخص امید زندگی زیاد می‌شود. در چنین شرایطی، انتظار داریم بیماری‌هایی که منجر به استراحت مطلق سالمندان می‌شود به ویژه در سالمندانی که سکته کرده‌اند و دارای اختلالات حرکتی هستند و یکجانشین شده‌اند، منجر به زخم بستر یا فشاری شود. همچنین افرادی که دارای معلولیت هستند و به ناچار در یک وضعیت خاص قرار می‌گیرند، اغلب دچار زخم مزمن می‌شوند.

مدیر کلینیک دیابت، زخم و ترمیم بافت سازمان جهاد دانشگاهی علوم‌پزشکی تهران درباره زخم‌های مزمن «نادر» نیز گفت: برخی از سرطان‌ها منجر به زخم‌های مزمن می‌شوند که این زخم‌ها جزو موارد نادر زخم‌های مزمن هستند. همچنین برخی از بیماری‌های صعب‌العلاج می‌توانند زخم مزمن ایجاد کنند. 

وی با بیان اینکه برآوردها بیانگر این است که حدود ۰.۸ تا ۱.۵ درصد از افراد جامعه به زخم‌های مزمن دچار می‌شوند، خاطرنشان کرد: آمار و ارقام حاکی از این است که ۱۵ تا ۳۴ درصد از دیابتی‌ها در مدت‌زمان بیماری، به زخم‌های مزمن دچار می‌شوند. در حال حاضر، ۷ میلیون دیابتی در کشور  زندگی می‌کنند؛ با توجه به جمعیت ۸۵ میلیون نفری کشور و احتمال ابتلای ۱۵ تا ۳۴ درصدی دیابتی‌ها به زخم پای دیابتی باید گفت به شرط در نظر گرفتن دیابت اثبات شده در حداقل ۷ میلیون نفر از جمعیت کشور، آنگاه حدود ۵۰ درصد از این افراد به «نوروپاتی» مبتلا می‌شوند.

مدیر کلینیک دیابت، زخم و ترمیم بافت سازمان جهاد دانشگاهی علوم‌پزشکی تهران ادامه داد: نوروپاتی منجر به بی‌حسی ناحیه پا می‌شود؛ در نتیجه افراد مبتلا به دیابت نه تنها متوجه تروما و آسیب‌های وارده به پا نمی‌شوند، بلکه فرایند درمان بیماری به دلیل مشکلات حسی و خون‌رسانی نامناسب کاهش می‌یابد.

وی درباره قطع عضو زخم پای دیابتی نیز به ایسنا گفت: حدود ۱۵ درصد از افراد دیابتی به زخم پا دچار می‌شوند و ۱۵ درصد از این افراد نیز درجاتی از قطع پا را تجربه می‌کنند. درجات قطع عضو زخم پای دیابتی شامل قطع یک بند انگشت تا قطع کامل پا می‌شود. با توجه به جمعیت افراد دیابتی کشور و آمار و ارقام مربوط به قطع عضو زخم پای دیابتی می‌توان گفت، حدود ۲۰۰۰ نفر در کشور به صورت سالانه درجاتی از قطع عضو پا را تجربه می‌کنند.