به نقل از «تسنیم»

یادداشت| آیا هرکسی آلودگی تولید می‌کند، باید هزینه‌اش را بپردازد؟

تاریخ انتشار: ۳ بهمن ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۷۶۱۸۹۹

"باید سهم تولیدکننده نهایی از هزینه‌های انتشار آلودگی را مشخص کرد و صرفِ تولیدکننده بودن آلودگی دلیل نمی‌شود که هزینه آلودگی را نیز باید بپردازد." - اخبار سیاسی -

گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم- محمدصادق تراب‌زاده پژوهشگر مرکز رشد دانشگاه امام صادق(ع): حوزه سلامت، یکی از عرصه‌های مهم عدالت اجتماعی است که تغییرات آن خصوصا در عرصه معیشت مردم و توسعه کشور به وضوح دیده می‌شود؛ به طور مثال هزینه سالانه سلامت در ایران حدود 30 میلیارد دلار برآورد شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

مرگ و میر ناشی از آلودگی هوا در تهران در سال نیز حدود 3هزار نفر است و سالانه در ایران بر بیش از 33 هزار مرگ، موثر است. به استناد گزارش کیفیت هوا و صدای تهران در سال 1398 (خرداد1399)، شهر تهران طی سال 1398، دارای 29 روز هوای پاک (8درصد)، 250 روز هوای قابل قبول (68درصد) بود و در سال 1399، تاکنون 15 روز هوای پاک و 183 روز هوای قابل قبول را شاهد بوده است.

جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)

این گزاره‌ها، مخاطب را در 29دی (روز ملی هوای پاک) بر آن می‌دارد که سریعا نسبت به کاهش و کنترل تولید آلاینده‌ها اصرار ورزد. در این میان، مهم‌ترین اصول کنترل آلایندگی هوا به ذهن خواهند رسید: «کنترل آلودگی از مبدا و منبع انتشار» و «آنکه آلودگی تولید می‌کند، هزینه‌اش را باید بپردازد».

انواع منابع تولید آلایندگی را می‌توان در دو دسته جای داد: ساکن و ثابت (بخش تبدیل انرژی، صنایع آلاینده، بخش خانگی و تجاری و اداری و عمومی، پایانه‌ها، جایگاه‌های توزیع سوخت بنزین) و متحرک مثل موتورسیکلت و خودرو. پس باید مجموعه تدابیر کنترل آلودگی را متناسب هر محور دنبال کرد.

اما برای تحلیل درست مسئله آلودگی، علاوه بر تفکیک انواع ذرات آلاینده برای کنترل منبع انتشار آن‌ها، باید از حیث عدالت اجتماعی به دو بعد دیگر نیز توجه کرد:

1. آلودگی، ماهیتی جغرافیایی دارد. تولید آلاینده‌ها در مناطق مختلف، متفاوت است. پس منابع نیز متفاوت شده و جامعه هدف و نوع هزینه‌ها نیز متفاوت خواهد شد. به طور مثال،  سهم 85 درصدی انتشار گازهای آلاینده و سهم 70 درصدی انتشار ذرات معلق در تهران به منابع متحرک تعلق دارد. لذا عمده توجه سیاستگذار باید به سمت کنترل آلودگی از خودروها باشد تا اینکه به منابعی مثل نیروگاه‌های تولید برق و بخش خانگی و اداری مرتبط باشد.

در عین حال نوع آلودگی شهرهای اراک، اصفهان و... می‌تواند متفاوت باشد و به تبع، سیاست‌های متفاوتی باید اتخاذ شود. این تفکیک جغرافیایی، اصناف مختلف مردم درگیر را از هم متمایز می‌سازد. گاهی توجه به صنایع است و طبقه کارگران مورد توجه قرار می‌گیرند و گاهی توجه به خودروهاست و اصناف مرتبط با حمل و نقل، مورد توجه خواهند بود.

2. آلودگی، ماهیتی طبقاتی دارد. به جهت اینکه منابع منتشرکننده آلودگی، فناوری‌محور هستند و تامین فناوری بهتر و کمتر آلاینده، وابسته به طبقه اقتصادی جامعه هدف است، لذا سیاست‌های کنترل آلودگی، فشارهای مختلفی به طبقات مختلف اقتصادی-معیشتی خواهند آورد. از سویی نیز طبقات تولیدکننده و مصرف‌کننده خدماتی که منجر به آلودگی می‌شوند، متحمل فشارهای مختلف هزینه‌ای از عوارض انتشار آلودگی خواهند شد.

به طور مثال، وقتی بدانیم که تهران عمدتا از ناحیه احتراق خودرو و موتورسیکلت رنج می‌برد، سریعا به محدودسازی آن‌ها می‌پردازیم و می‌خواهیم هزینه را به تولیدکننده آلودگی بار کنیم. اگر هزینه را به مصرف‌کننده، بار کنیم، معمولا خودروهای ارزان‌تر را طبقات ضعیف‌تر استفاده می‌کنند و اگر هزینه را به تولیدکننده خودرو بار کنیم، با افزایش قیمت خودرو، هزینه به دوش طبقات ضعیف‌تر سُر می‌خورد. در هر دو صورت، با سیاست‌های قیمتی، هرکه پولدارتر است، هزینه کمتری برای تولید آلودگی می‌پردازد و ضمنا خود را مجاز می‌شمارد که بابت پول، آلودگی بیشتری تولید کند و جان مردم را به خطر اندازد و پولش را بدهد. حتی تنفس این آلودگی‌ها نیز می‌تواند طبقاتی باشد. در نهایت نیز اگر جیب مردم به خودرو نرسد، معاش خود را با موتورسیکلتی پیش می‌برند که آلودگی بیشتری تولید می‌کند؛ به نحوی که در سال 98، شاهد رشد حدود 35 درصدی پلاک‌گذاری موتورسیکلت بودیم.

حال، سوال این است که چگونه می‌‌توان آلودگی را کنترل کرد اما بار آن را عمدتا به طبقات ضعیف، تحمیل نکرد؟! باید سهم تولیدکننده نهایی از هزینه‌های انتشار آلودگی را مشخص کرد. صرفِ تولیدکننده بودن آلودگی دلیل نمی‌شود که هزینه آلودگی را نیز باید بپردازد.

انتهای پیام/

منبع: تسنیم

کلیدواژه: آلودگی هوا آلودگی هوا کنترل آلودگی روز هوای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۷۶۱۸۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نخستین کارخانه تولید سیمان کربن صفر ساخته شد

 به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اینترستینگ اینجینیرینگ، ابتکارشرکت آلمانی «فناوری‌های کربن زدایی تایسنکراپ» «Thyssenkrupp Decarbon Technologies» می‌تواند نزدیک به صد درصد از انتشار دی اکسید کربن تولید شده در طول تولید کلینکر سیمان را جذب کند.

سالانه تولید سیمان و بتن، ۹ درصد از کل انتشار CO۲ انسانی در سراسر جهان را تشکیل می‌دهد. به این ترتیب، این فناوری که نیاز به جایگزینی پایدارتر را مورد توجه قرار می‌دهد، با یک روش جدید همراه شده است: از اکسیژن خالص در فرآیند احتراق استفاده می‌کند و جایگزین هوای محیط می‌شود.

جذب ۱۰۰ درصد انتشار CO۲

بر اساس اعلام این شرکت، این فناوری جذب تقریبا صد درصدی انتشار کربن حاصل از تولید کلینکر سیمان را تسهیل می‌کند.

تایسنکراپدیروز (۲۳ آوریل ۲۰۲۴)، ساخت «اولین کارخانه سیمان بدون کربن در جهان» را به عنوان بخشی از پروژه فانوس دریایی خود، رسما آغاز کرد.

این فناوری که امکان جذب و استفاده مجدد از انتشار CO۲ را فراهم و راه را برای تولید سیمانعاری از کربن هموار می‌کند، گامی رو به جلو در مبارزه با تغییراتاقلیم است.

«رابرت هابک» «Robert Habeck» معاون صدراعظم آلمان و وزیر فدرال در امور اقتصادی، گفت: صنعت سیمان در مورد کربن زدایی با چالش بزرگی مواجه است.

ساخت این کارخانه در شهر لگردورف در آلمان نشان می‌دهد چگونه می‌توان تولید را کربن‌زدایی و به‌طور جسورانه‌ای سیمان و بتن را بدون آسیب دیدگی اقلیم عرضه کرد.

هابک تاکید کرد: این واقعیت که دی اکسید کربن نه تنها می‌تواند جذب شود، بلکه می‌توان از آن به عنوان ماده خام مجدد استفاده کرد، نمونه بارز تحول سبز است.

تایسنکراپ در بیانیه‌ای خاطرنشان کرد، هر تن سیمان معمولا حدود ۸۳۰ کیلوگرم CO۲ تولید می‌کند. در واقع، در سال ۲۰۱۹، ۱۷ درصد از انتشارات صنعتی در آلمان فقط ناشی از تولید سیمان بوده که ۲۰ میلیون تن CO۲ به هوا آزاد کرده است. به نظر می‌رسد تولید کلینکر سیمان اصلی‌ترین انتشار دهنده CO۲ باشد.

سیمانیک مصالح ساختمانی ضروری است. با این حال، تولید آن عامل حدود هفت درصد از انتشار کربن در جهان است. بنابراین، تغییر به سوی فرآیندهایدوستدار اقلیم بسیار حیاتی است.

مجریان این کارخانه می‌گویند با غنی‌سازی دی‌اکسید کربن با استفاده از فناوری «سوخت اکسیژن خالص» به مشتریان خود کمک می‌کنیم تقریباهمه CO۲ حاصل از فرآیند تولید را جذب کنند و بنابراین از آن به شیوه‌ای پایدار استفاده مجدد کنند.

از آنجایی که تولید جهانی سیمان سالانه بیش از چهار میلیارد تن است، این شرکت به پتانسیل رشد فناوری جدید اکسیژن خالص خوشبین است.

اکنون، این شرکت تجهیزات و خدمات خود را به حدود یک سوم کارخانه‌های سیمان در سراسر جهان عرضه می‌کند.

مفهوم اساسی پشت «سوخت اکسیژن خالص» شامل حذف CO۲ از گاز‌های خروجی از کارخانه‌های سیمان در یک سیستم کوره است. این امر از انتشار CO۲ به اتمسفر جلوگیری می‌کند، زیرا هوای محیط با اکسیژن خالص در فرآیند احتراق جایگزین می‌شود.

‌سپس گاز حاوی CO۲ به شکلی با خلوص بالا تصفیه‌شده که آن را برای کاربرد‌های مختلف از جمله صنایع شیمیایی مناسب می‌کند.

پیش‌بینی می‌شود اجرای این فرآیند در این کارخانه آلمانی، انتشار CO۲ را تا حدود ۱.۲ میلیون تن در سال کاهش دهد. قرار است این کارخانه در سال ۲۰۲۸ راه اندازی شود.

انتهای پیام/