پشت پرده فرار ۶ امریکایی در بحران تسخیر سفارتخانه این کشور در تهران
تاریخ انتشار: ۴ اسفند ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۱۰۹۶۳۵۲
کتاب «مامور ما در تهران» جدیدترین اثر انتشارات امیرکبیر راهی بازار شد.
به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از روابط عمومی موسسه انتشارات امیرکبیر، «مامور ما در تهران» به قلم رابرت رایت و ترجمه محمد مظفرپور به تشریح نقش سفارت کانادا در تهران و عملکرد سفیر وقت این کشور برای فراری دادن شش امریکایی می‌پردازد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سفارت کانادا برخلاف سفارتخانه‌های امریکا، انگلیس و اسرائیل کمتر مورد سوءظن مردم انقلابی بود. کن دی تیلور که ابتدای پاییز 1357 به عنوان سفیر کانادا وارد تهران شده و اولین تجربه سفیری خود را تجربه می‌کرد موفق شد بعد از چند ماه این 6 امریکایی را با گذرنامه‌های کانادایی از فرودگاه مهرآباد فراری دهد. داستان جذابی که فیلم سینمایی «آرگو» با اقتباس از آن ساخته شد و جایزه بهترین فیلم اسکار 2012 را هم از آن خود کرد.
به جز فراری دادن شش تبعه امریکا، تیلور و سفارت متبوع وی نقش مهمی در جمع‌آوری اطلاعات و ارسال آن به سازمان جاسوسی ایالات متحده(سیا) داشتند به طوری که تیلور به مهم‌ترین سرپل اطلاعاتی امریکایی‌ها در ایران تبدیل شده و پس از ورود مامور سیا به ایران هم به او متصل و به مهم‌ترین مامور امریکایی‌ها در ایران تبدیل شد.
کن دی تیلور سفیر وقت کانادا پس از 30 سال، سکوت خود را شکست و در برابر رابرت رایت نشست تا نقش محوری خود و سفارت کانادا را در آن بحران تشریح کند. نسخه انگلیسی کتاب در سال 2010 در کانادا و امریکای شمالی منتشر شد.
تیلور در زمستان 1358 در حالی که بحران گروگانگیری به چهارمین ماه خود وارد شده بود ایران را ترک کرد. به محض خروج او از تهران و افشای نقشش در فراری دادن 6 تبعه امریکایی به قهرمانی در امریکا تبدیل شد. سنای ایالات متحده در مصوبه‌ای مدال افتخاری به تیلور اعطا کرد و او به نماد دوستی کانادا و امریکا تبدیل شد.
«مامور ما در تهران» به جز روایت دقیق تسخیر سفارت امریکا در تهران، عملیات پنجه عقاب(صحرای طبس) و اجرای عملیات فرار شش امریکایی از ایران، حاوی اطلاعات ارزشمندی درباره رابطه تاریخی ایران و امریکا، خریدهای تسلیحاتی شاه، پایگاه‌های شنود سیا در مرز ا یران و شوروی، روابط سیا و موساد با ساواک و شبکه جاسوسی سیا در تهران است.
«مامور ما در تهران» اثر رابرت رایت و ترجمه محمد مظفرپور در 520 صفحه، قطع رقعی و قیمت 80 هزار تومان توسط موسسه انتشارات امیرکبیر راهی بازار نشر شده است.
پایان پیام/31منبع: شبستان
کلیدواژه: انتشارات امیرکبیر تبدیل شد
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۰۹۶۳۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
پشت پرده فعال‌شدن دیپلماسی آفریقاییِ ایران چیست؟
فرارو- جمعه گذشته تهران میزبان دومین "اجلاس بین المللی ایران و آفریقا" بود. نشستی که با حضور مقام‌های ارشد بیش از ۳۰ کشور آفریقایی به ویژه وزرای اقتصاد برگزار شد. بسیاری از تحلیلگران معتقدند که این قبیل نشست‌ها می‌توانند مقدمه‌ای برای وقوع تغییرات مثبت در روابط خارجی و به طور خاص دیپلماسی اقتصادی باشند.
به گزارش فرارو؛ در این راستا، یکی از نکاتی که چندین سال است از سوی کارشناسان مسائل راهبردی و تحلیلگران به عنوان نقدی به سیاست خارجی ایران مطرح شده، غافل شدن از برخی حوزه‌های جغرافیایی در عرصه سیاست خارجی و صرفا تمرکز بر برخی مناطق و کشور‌های خاص است. موضوعی که در برخی موارد در بزنگاه‌های تاریخی موجب وارد آمدن آسیب‌ها و خساراتی شده است.
با این همه، دولت سیزهم از زمان آغاز به کار خود در سال ۱۴۰۰، تمرکز ویژه‌ای بر توسعه روابط با مناطق مغفول در حوزه سیاست خارجی ایران معطوف کرده است. ابراهیم رئیسی در دو نوبت در قالب تور‌هایی به کشور‌های آفریقایی سفر انجام داده و توسعه روابط با آفریقایی‌ها را یکی از محور‌های اصلی سیاست خارجی دولت سیزدهم توصیف کرده است.
معادله‌ای که در قالب نشست بین المللی اخیر ایران و آفریقا نیز نمود‌های عینی‌تری گرفته است. با این همه، واقعیت این است که اقبال به توسعه روابط با کشور‌های آفریقایی در شرایط حاضر، به طور خاص تحت تاثیر ۳ مولفه مهم و محوری است.
۱. بازارِ رو به رشد کشور‌های آفریقاییقاره آفریقا جمعیتی بیش از یک میلیارد نفر را در خود جای داده و بسیاری از تحلیلگران اقتصادی بر این باورند که شاخص‌های اقتصادی در شمار قابل ملاحظه‌ای از کشور‌های افریقایی رو به رشد بوده و پالس هاس مثبتی را در مورد آینده این دسته از کشور‌ها به ویژه در حوزه اقتصادی مخابره می‌کنند.
در حقیقت، هم جمعیت این قاره چشمگیر است و هم درآمد خانوار‌ها در آن رو به بهبود است. این دو مولفه در نوع خود کشور‌های آفریقایی را به یک بازارِ هدف بسیار مناسب برای بسیاری از کشور‌های جهان تبدیل می‌کنند. ایران نیز با توجه به ظرفیت‌های صنعتی و تولیدی خود از این قاعده مستثنی نیست. می‌تواند کالا‌های ساخت خود را که از کیفیت بین المللی برخوردارند و البته کشور‌های آفریقایی می‌توانند آن‌ها را در مقایسه با نمونه‌ای مشابه خارجی، با قیمت کمتری تهیه کنند، به آفریقا صادر کند.
موضوعی که هم برای ایران و هم ملل آفریقایی حامل نفع و سود است.
۲. کسب حمایت موثر سیاسی در عرصه بین المللیبلوک کشور‌های آفریقایی از وزن قابل توجهی در نهاد‌ها و سازمان‌های بین المللی برخوردارند. آفریقا چیزی در حدود ۵۴ کشور را در خود جای داده که آن‌ها در جنبش عدم تعهد، گروه ۷۷، مجمع عمومی سازمان ملل متحد، و دیگر نهاد‌های بین المللی، بازیگران مهم و تاثیرگذاری هستند.
در این چهارچوب، ایران به واسطه توسعه پیوند‌های سیاسی و اقتصادی خود با بلوک کشور‌های آفریقایی می‌تواند روی کارتِ رای‌دهی آن‌ها در نهاد‌های بین المللی حساب ویژه‌ای باز کند. موضوعی که یک برگ برنده موثر به حساب می‌آید. این مساله به ویژه در بحبوحه تشدید تنش‌ها و رقابت‌های ژئوپلیتیک و ایدئولوژیک بین المللی، از ابعاد جدی تری نیز برخوردار می‌شود.
۳. توسعه نفوذ بین‌المللی ایران در قالب یک قدرت منطقهایدر نهایت باید به این مساله نیز اشاره کرد که ایران در منطقه غرب آسیا یک قدرت قابل توجهِ منطقه‌ای است. این کشور به عنوان یک قدرت منطقه‌ای، طرح و برنامه‌هایی برای توسعه نفوذ خود دارد. مساله‌ای که در عرصه روابط بین الملل برای هر بازیگر دیگری غیر از ایران نیز امری طبیعی محسوب می‌شود.
حال در این میان، اشتراکات تاریخی و فرهنگی ایران و برخی ملل آفریقایی و در عین حال وجود ظرفیت‌های نرم فرهنگی نظیر حضور شیعیان در برخی کشور‌های آفریقایی و یا مهاجرت تاریخی برخی اقوام ایرانی به کشور‌های آفریقایی، بستر‌های مناسبی را نیز برای توسعه نفوذ ایران در میان کشور‌های آفریقایی ایجاد کرده اند.
بستر‌ها و ظرفیت‌هایی که تاکنون مورد بی توجهی بوده اند و حال توجه به آن ها، یکی از الزاماتی است که با توجه به افزایش وزن و قدرت منطقه‌ای و بین المللی ایران، از اهمیت بسیار زیادی برخودار می‌شوند. معادله‌ای که موجب شده تا بار دیگر قاره آفریقا مورد توجه تصمیم سازان حوزه سیاست خارجی ایران قرار گیرد.
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»