آخرین باری که یکی از دوستانش را به خانه دعوت کرد، شش ماه پیش بود. دیداری در میانه همهگیری کرونا که حالا برای او تبدیل به خاطره‌ای تلخ شده است: «خانه‌ام کوچک است. به‌همین خاطر هر دو پنجره خانه را باز کرده بودم، هر دو ماسک داشتیم و با فاصله هم نشسته بودیم اما پنج دقیقه بعد از ورود دوستم حس کردم تنم گر گرفت و پشتم عرق کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
نمی‌توانستم جلوی حس بدم را بگیرم و نگرانی از چشم‌هایم پیدا بود. دوستم که فهمید حالم خوش نیست زودتر رفت.» میلاد تا دو هفته بعد از این دیدار هرچند ساعت با تب سنج دمای بدنش را کنترل می‌کرد و
اضطراب در خواب هم رهایش نکرد. فاصله
اجتماعی حاصل از همهگیری کرونا چه به روز ما آورده است؟ برای انسان که قرن‌هاست
زندگی گروهی را تجربه کرده جدا شدن از زندگی همیشگی چیزی جز اضطراب و ترس به همراه نداشته است. برای بعضی از افراد اما تنها ماندن در خانه و دوری از اجتماعات باعث مشکلات عدیده و روان شده است. خسارت پنهانی که شاید بعد از تمام شدن همهگیری نمود بیشتری پیدا کند. با چند نفر که تنها زندگی می‌کنند صحبت کردم کسانی که به خاطر سبک زندگی‌شان و دورکاری از خانه عمق تأثیر فاصله‌گذاری در آنها بیش از دیگران پیداست. منصور عاشق رانندگی در اتوبان‌های تهران بخصوص در نیمه‌های شب است. به قول خودش برای او مانند مسکن عمل می‌کرد و باعث می‌شد حس کند هنوز خودش و شهر زنده هستند. اما با شروع محدودیت در ساعت رفت و آمد او فشار بیشتری را تحمل می‌کند: «من پیش از همهگیری کرونا هم آدم درونگرایی بودم و خیلی اهل میهمانی و جمع شلوغ نبودم. همیشه جمع‌های کوچک دوستانه داشتیم به‌همین خاطر آن اوایل فاصله گرفتن از اطرافیان برایم خیلی ناخوشایند نبود اما الان حس می‌کنم دیگر حوصله همان جمع کوچک را هم ندارم و حتی نسبت به صدای آدم‌ها هم حساس و بی‌تحمل شده‌ام. صدای همسایه هم اعصاب مرا بهم می‌ریزد. می‌دانم خیلی خوب نیست اما کاملاً منزوی‌تر شده‌ام و فکر می‌کنم اگر
بیماری تمام شود هم دیگر حوصله رفت و آمد با آدم‌ها را نخواهم داشت.» مجید صفاریان روانشناس اجتماعی معتقد است این تصور که فاصله‌گذاری اجتماعی بعد از تمام شدن همهگیری روی ارتباط اجتماعی تأثیر می‌گذارد، غلط است: «فنوتیپ انسان، زندگی گروهی و جمعی در کنار انسان‌هاست. نبود همین تعامل اجتماعی ست که انسان‌ها را دچار مشکل کرده است.» او با توجه به مشاهدات و مراجعاتی که داشته از بالا رفتن اضطراب و افسردگی در بین مردم می‌گوید. از نظر صفاریان
افرادی که پیش زمینه اختلالات روانشناسی داشته‌اند در همهگیری آسیب‌های بیشتری دیده‌اند. مائده پیش از همهگیری قر‌ص‌های ضد افسردگی مصرف می‌کرد، همه چیز تحت کنترلش بود تا وقتی سروکله ویروس و پیامدهای آن پدیدار شد. او تا پیش از کرونا خیلی علاقه‌ای به گفت‌و‌گو با آدم‌های اطراف و درد دل کردن نداشت: «به نظر این کار هیچ خاصیتی نداشت بجز آه و ناله حوصله سربر برای اطرافیانم اما حالا محتاج گفت‌و‌گو شده‌ام. گاهی دلم می‌خواهد بروم در خیابان و یک نفری را پیدا کنم و با او حرف بزنم. انگار بیشتر از همیشه به حرف زدن احتیاج دارم درحالی که وقتی برای خرید واجب بیرون می‌روم اگر کسی در سوپرمارکت کمی نزدیکم شود دلم می‌خواهد او را هل بدهم یا سرش داد بکشم که نزدیک من نشو.» او نگران آینده است. می‌ترسد از وقتی که همه به زندگی عادی برگردند اما او نتواند از غار تنهایی بیرون بیاید: «دلم برای در آغوش گرفتن پدر و مادرم تنگ شده. می‌ترسم از روزی که خدای ناکرده آنها را از دست بدهم در حالی که نتوانستم آن‌طور که باید کنارشان باشم.» مجید صفاریان از تجربه جوامع مختلف از بیماری‌های همه‌گیر مانند سارس و آنفلوانزای خوکی مثال می‌آورد که باعث مراجعه بیشتر افراد مبتلا بعد از سلامتی به روانشناس شد:« تا شش ماه بعد از ابتلا به کووید مشکلات روانی وجود دارد و تاریخ نشان داده افرادی که به بیماری‌هایی مانند سارس یا آنفلوانزای خوکی مبتلا شده بودند، میزان مراجعه بیشتری به روانشناس‌ها هم داشته‌اند. از طرفی مطالعات نشان داده ریسک ابتلا به بیماری در افراد دارای مشکلات روانشناسی به نسبت جمعیت عادی بیشتر است.» او معتقد است خود استرس ابتلا به بیماری یا فاصله‌گذاری اجتماعی نمی‌تواند باعث بروز بیماری روانی شود: «بیماری‌های روانی یکباره به‌وجود نمی‌آیند اما اضطراب‌ها می‌توانند زمینه‌ساز بروز اختلالات شوند. کسانی که وسواس داشته‌اند بعد از کرونا بیماری آنها تشدید شده یا افرادی که افسردگی داشته‌اند هم همین طور که باید به آنها خدمات مشاوره و روان درمانی و پزشکی ارائه شود.» همانقدر که ما برای زندگی به شجاعت نیاز داریم به ترس هم محتاجیم. ترس از ویروس که باعث زنده ماندن ما خواهد شد؛ ترسی که باعث شده منزوی‌تر از گذشته باشیم و منزوی شدن چیزی نیست که هیچ روانشناسی آن را مضر نداند. هرچند با پیشرفت تکنولوژی، دیگر تنهایی مانند سابق به بی‌خبری منجر نمی‌شود و می‌توان با تماس‌های ویدئویی از حال دوستان و اقوام مطلع شد اما تماس مجازی از نظر منوچهر شکل دیگری است: «تکنولوژی نمی‌تواند حتی ذره‌ای از احساس تنهایی آدم کم کند، نهایتاً می‌شود زمان را بهتر گذراند و کمی بیشتر لبخند زد.» منوچهر که به دلایل شغلی مجبور است در هفته سه بار در محل کار حضور یابد از ترس مبتلا شدن چند ماسک روی هم می‌زند: «آنقدر خودم رعایت می‌کنم و به آخرین توصیه‌ها گوش می‌دهم که تحمل افرادی که مانند خودم نیستند برایم دشوار شده. حتی چند تا از دوستانم را بعد از یک سال ندیده‌ام و از آنها خواسته‌ام تنها از راه ویدئو با هم صحبت کنیم. می‌دانم این‌طور زنده خواهم ماند اما نمی‌دانم چطور از فشاری که بابت ندیدن دوستانم تحمل می‌کنم خلاص شوم.» او که از روزهای اول همهگیری و به‌علت اضطراب زیاد دوز پایینی از قرص آرامبخش را شروع کرده، می‌گوید: «فکر می‌کنم بعد از تمام شدن همهگیری وسط شادی و خوشی هم حالم بد بشود. مطمئنم خیلی‌ها هم این‌طور خواهند شد. ما دیگر آن آدم سابق نخواهیم بود.» آن‌طور که صفاریان رئیس انجمن روانشناسی اجتماعی ایران می‌گوید، در این یک ساله دانشگاه‌ها و مؤسسات مختلف بیش از هزار وبینار با موضوع مشکلات و آسیب‌های کرونا برگزار کرده‌اند که البته آن‌طور که باید مورد استقبال مردم قرار نگرفته اند: «مردم یا مطلع نشدند یا بی‌توجهی کردند درحالی که حضور در همین وبینارها می‌تواند باعث بالا رفتن سواد سلامت در جامعه شود. بسیاری از مراکز در حال تلاش هستند تا آسیب‌ها را کاهش دهند. مشاوران در مراکز بهداشت و سلامت خدمات ارزان قیمتی به مردم ارائه می‌دهند که می‌تواند در کاهش آسیب‌ها به مردم کمک کند.» او به نقش رسانه‌ها در اطلاع‌رسانی اشاره می‌کند و می‌گوید: «باید بعد از تمام شدن همهگیری اقدامات بیشتری در زمینه کاهش اثرات روانی متأثر از قرنطینه و فاصله اجتماعی انجام شود.» زندگی بعد از همهگیری عمیقاً تغییر کرده است؛ این گزاره‌ای است که همه روی آن متفق القول هستند. اینکه قدر زندگی را بیشتر خواهیم دانست و از لحظات عمر بیشتر استفاده خواهیم کرد، طرف مثبت این تغییر خواهد بود اما طرف تاریکی هم وجود دارد بخصوص برای کسانی که این روزها را با غم از دست دادن عزیزان خود سپری می‌کنند یا افرادی که اضطراب بیماری از آنها انسانی جدید ساخته است، افرادی که حالا خو گرفتن به انزوا برایشان آرامش بخش‌تر از شادی حضور در جمع دوستان است.
منبع: ایران آنلاین
کلیدواژه:
داشته اند
آسیب ها
آدم ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا
منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۲۳۳۰۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
استفاده از آسانسور عمر شما را کوتاه می‌کند!
سوار شدن آسانسور برای راحتی فوق‌العاده است، اما یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که هیچ کمکی به طول عمر شما نمی‌کند بلکه در عوض، محققان دریافته‌اند که انتخاب پله‌ها می‌تواند به شما کمک کند تا زندگی طولانی‌تری داشته باشید.
به طور خاص، بالا رفتن از چند پله در روز، خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی و مرگ را کاهش می‌دهد حتی اگر سابقه مشکلات قلبی داشته باشید.
به گزارش ایسنا، دکتر سوفی پادوک(Sophie Paddock)، نویسنده این مطالعه از دانشگاه آنگلیا شرقی و بنیاد بیمارستان دانشگاه نورفولک و نورویچ می‌گوید: اگر هر دو گزینه پله‌ها یا آسانسور را دارید، به سراغ پله‌ها بروید، زیرا این کار به قلب شما کمک می‌کند. حتی فعالیت‌های بدنی کوتاه مدت تأثیرات مفیدی بر سلامتی دارد، و دوره‌های کوتاه بالا رفتن از پله‌ها می‌تواند یک هدف دست یافتنی برای فعالیت‌های روزانه باشد.
به نقل از اس‌اف، اگرچه بیماری‌های قلبی عروقی علت اصلی مرگ و میر در ایالات متحده هستند، اما محققان می‌گویند که ورزش منظم می‌تواند به پیشگیری از آن کمک کند.
متأسفانه، مطالعه جدیدی که در مجله ESC Preventive Cardiology ۲۰۲۴ ارائه شده است، خاطرنشان می‌کند که از هر چهار فرد بزرگسال در سراسر جهان، یک نفر از سطوح توصیه شده فعالیت بدنی برخوردار نیست.
در ایالات متحده بزرگسالان باید هر هفته حدود ۱۵۰ دقیقه ورزش با شدت متوسط داشته باشند. این حدود ۳۰ دقیقه پیاده‌روی سریع در روز برای مدت پنج روز است. همچنین اضافه کردن دو روز فعالیت‌های تقویت عضلانی توصیه می‌شود که در آن همه گروه‌های عضلانی اصلی از جمله پاها، باسن، پشت، شکم، سینه، شانه‌ها و بازوها درگیر شوند.
دکتر پادوک خاطرنشان می‌کند که بالا رفتن از پله‌ها شکلی آسان و قابل دسترس از ورزش است که افراد می‌توانند در هر مکانی انجام دهند از ساختمان آپارتمانی خود گرفته تا پارک‌های شهری. با در نظر گرفتن این موضوع، این مطالعه جدید به بررسی تأثیر بالا رفتن از پله بر طول عمر و سلامت قلب پرداخت.
این گروه ۹ مطالعه قبلی را در مورد بالا رفتن از پله‌ها با بیش از ۴۸۰ هزار شرکت‌کننده جمع‌آوری کردند. این مطالعات مجموعه وسیعی از شرایط را مورد بررسی قرار داد و درمورد تعداد پله‌هایی که شرکت‌کنندگان از آن بالا رفتند یا سرعتی که از آن پله‌ها بالا رفتند، تفاوتی قائل نشد. این ۹ گزارش شامل افراد سالم و همچنین افراد مبتلا به بیماری شریانی محیطی یا سابقه حملات قلبی بود. شرکت کنندگان از ۳۵ تا ۸۴ سال سن داشتند.
به طور کلی، این مطالعه جدید نشان داد که بالا رفتن از پله‌ها با کاهش ۲۴ درصدی خطر مرگ به هر دلیلی ارتباط دارد. شرکت کنندگان همچنین ۳۹ درصد کمتر در معرض خطر مرگ ناشی از بیماری‌های قلبی عروقی قرار گرفتند.
علاوه بر این، بالا رفتن از پله‌ها به این شرکت‌کنندگان کمک کرد تا از برخی از عوارض عمده بیماری‌های قلبی عروقی، از جمله حمله قلبی، نارسایی قلبی و سکته جلوگیری کنند.
بر اساس این نتایج، ما مردم را تشویق می‌کنیم که پله‌نوردی را در زندگی روزمره خود بگنجانند. مطالعه ما نشان داد که هرچه فردی از پله‌ها بیشتر بالا برود، مزایای بیشتری دارد. بنابراین، چه در محل کار، چه در خانه و چه در جای دیگر، از پله‌ها استفاده کنید.
کانال عصر ایران در تلگرام
علت فوت پزشک متخصص در استان فارس در دست بررسی است