به نقل از «شبستان»

قلب ملکوتی انسان پایتخت حضور خداست آن را به گناه آلوده نکنید

تاریخ انتشار: ۲۴ فروردین ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۵۷۲۵۴۸

آیت‌الله رشاد گفت:‌ ایمان در آغاز تنها یک نقطه سفید است که در قلب انسان ظاهر می‌شود که به تجلی الهی و مدد فطرت در قلب ایجاد می‌شود.

به گزارش خبرنگار قرآن و معارف خبرگزاری شبستان، آیت‌الله «علی‌اکبر رشاد» در جلسه درس خارج فقه که به صورت مجازی برای طلاب برگزار شد، گفت: ایمان از یک لّموه به معنای نکته یا نقطه شروع می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به هر اندازه ایمان گسترش پیداه کند لّموه هم افزایش پیدا می‌کند.

 

وی افزود: در واقع لّموه به معنای نکته یا نقطه‌ای از سفیدی است، ایمان در آغاز تنها یک نقطه سفید است که در قلب انسان ظاهر می‌شود که به تجلی الهی و مدد فطرت در قلب ایجاد می‌شود.

 

آیت‌الله رشاد با بیان اینکه ایمان می‌تواند به تدریج گسترش یابد و اینگونه نیست که کسی از همان ابتدا با نورانیت ایمان آشنا باشد، عنوان کرد: ایمان در ابتدا یک درخشش کوچکی است که اگر از آن حفاظت و حراست شود رو به افزایش می‌رود تا اینکه به فروغ بزرگی تبدیل می‌شود.

 

رئیس شورای سیاستگذاری حوزه‌های علمیه با بیان اینکه زمانی که نور ایمان شخصی افزایش یابد سایر انسان‌ها هم از آن بهره‌ می‌برند، اظهار کرد: حتی سایر موجودات در هستی هم از نور ایمان مومن حقیقی استفاده می‌کنند. انسان مومن به ستاره‌ای تبدیل می‌شود که دیگران را هدایت می‌کند.

 

تولیت حوزه علمیه امام خمینی(ره) با بیان اینکه انسان مومن برای بشر و همه کائنات رهنمون به سوی مقصد خلقت است، ابراز کرد: اگر انسان ملتزم به ایمان نباشد همان نقطه کوچک از ایمان در قلب از بین می رود.

 

وی ادامه داد: کفر هم همچون یک نقطه تیره در قلب آغاز می‌شود، کفر حقیقت را می‌پوشاند اما ایمان حقایق هستی را آشکار می‌کند. نقطه سیاه کفر می‌تواند با رفتارهای نیک از بین برود اما با رفتارهای بد وسعت و گسترش پیدا می‌کند.

 

آیت‌الله رشاد با بیان اینکه قلب ایمان و کفر قلب ملکوتی و نه قلب مادی است، عنوان کرد: کلام امیرمومنان امام علی(ع) درباره ایمان و کفر به قلب ملکوتی اشاره دارد. اگر وجه ملکوتی انسان ظلمانی شود خطرناک است و منشا بسیاری بلایا و فتنه‌ها و انحرافات خواهد شد.

 

رئیس شورای سیاستگذاری حوزه‌های علمیه خاطرنشان کرد: قلب ملکوتی انسان پایتخت حضور خداست آن را به گناه آلوده نکنید.

 

 

 

 

 

پایان پیام/487

منبع: شبستان

کلیدواژه: ایمان و تقوا ایمان به خدا علم و ایمان آیت الله

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۵۷۲۵۴۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا حضور مجدد انسان در ماه سخت است؟

بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، ماموریت‌های آپولو در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و این اتفاق پیش از پیشرفت فناوری مدرن بود؛ بنابراین، چرا تلاش‌های کنونی فضانوردان، برای ورود مجدد به ماه بسیار کند و پیچیده شده است؟

یک پاسخ ساده واحد برای این سوال وجود ندارد، اما عمده دلایل به هزینه مالی، سیاست و اولویت‌ها ارتباط دارد.

هزینه مالی:

بیایید با پول شروع کنیم. ماموریت‌های آپولو در اوج خود، حدود ۵ درصد از کل بودجه فدرال را مصرف کرد و بیش از نیمی از آن به برنامه آپولو اختصاص یافت.

با حساب تورم، کل برنامه آپولو به دلار امروزی بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت و اگر پروژه جمینی و برنامه رباتیک قمری را که پیش درآمد ضروری آپولو بودند، در نظر بگیرید، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، ناسا امروزه کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف وسیع تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد و در طول دهه گذشته، نزدیک به ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است، البته با هزینه کمتر، فرود بر روی ماه، احتمالاً حتی با پیشرفت‌های تکنولوژیکی، روند آهسته تری خواهد داشت.

سیاست:

واقعیت‌های سیاسی ارتباط نزدیکی با واقعیت‌های مالی دارند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه مسابقه فضایی بود، رقابتی با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به بیشترین تعداد دستاورد‌ها در فضا، به ویژه در زمینه فرود انسان روی ماه.

مردم از این ایده حمایت کردند و مشتاق بودند، مانند قانونگذارانی که بودجه گسترده ناسا را مدیریت می‌کردند، اما این نوع هزینه‌ها تا حد زیادی ناپایدار بود، و زمانی که آمریکا "پیروز شد"، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به زبان ساده اکنون اراده سیاسی یا به طور کلی اراده‌ای برای صرف این مقدار پول برای ورود مجدد به ماه وجود ندارد.

از این رو، ترکیبی از اراده سیاسی کم و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور به اتخاذ برخی تصمیمات حیاتی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ کرد، تصمیماتی که بر روند مأموریت فضانورد آرتمیس تأثیر گذاشته است.

به طور خاص، زمانی که برنامه شاتل فضایی رو به پایان بود، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌ها و مشارکت‌های صنعتی که منجر به ایجاد شاتل شد، چه کنند و تصمیم گرفتند با استفاده مجدد از بسیاری از بخش‌های شاتل، به‌ویژه موتور‌ها و گنجاندن آن ها در طراحی آرتمیس، این زیرساخت را حفظ کنند. 

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که این اقدام فراخوان درستی برای حفظ زیرساخت‌ها و استخدام مهندسان هوافضا بود، زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی بود که ما برای راه اندازی رنسانس اخیر در شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی نیاز داشتیم، اما این بحث جداگانه‌ای است.

اولویت ها:

در نهایت، مفهوم مدرن Artemis دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است، برای مثال، تحمل خطر ما بسیار کمتر از آن در دهه ۱۹۶۰ است.

ماموریت‌های آپولو کاملاً خطرناک بودند، با احتمال زیاد شکست، در واقع، چندین مأموریت با فاجعه مواجه شدند، از جمله: آتش سوزی آپولو ۱ که منجر به کشته شدن سه فضانورد، خرابی موتور در طول پرواز آپولو ۶ و نقص طراحی کشنده که نزدیک بود به مرگ فضانوردان آپولو ۱۳ بیانجامد. بنابراین، قانونگذاران و مردم مایل به پذیرش مجدد چنین سطحی از خطر نیستند.

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را صرف فرستادن فضانوردان به سطح ماه برای چند ده ساعت کردند. آن ها رفتند و نمونه‌هایی را جمع آوری کردند، آزمایش‌های ساده‌ای انجام دادند و سپس برگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس حول یک مجموعه کاملا متفاوت از اهداف طراحی شده اند. در حالی که مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک تفکر ثانوی تلقی می‌کردند و هدف اصلی آن پیشی گرفتن از شوروی بود، تحقیقات علمی در مرکز برنامه آرتمیس به اولویت تبدیل شده است، به این معنی که طراحی ماموریت طولانی‌تر و پیچیده‌تر را ضروری کرده است.

سرانجام، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان به ماه نیست، بلکه شروع ایجاد زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آن جا است و همه چیز از انبار‌های سوخت‌گیری مداری گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر مأموریت قرار می‌گیرد. پروژه Artemis تعاملی‌تر است، زیرا چارچوبی برای تحقق رویا‌ها برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.

منبع: الیوم السابع

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم