ریسک پذیری برنامه سازی در جولان کرونا

در سالی که گذشت و به واسطه شیوع کووید ۱۹ زندگی فردی و جمعی آدم‌ها متاثر از کش و قوس های گوناگونی گردید. مردم ناچار به قرنطینه، خانه نشینی، کاهش و توقف مراودات اجتماعی و رعایت موازین گفته شده، شدند.

به رغم توقف و تعطیلی برخی از مشاغل، برخی دیگر از مشاغل به صورتی بی وقفه به کار خود ادامه دادند و سختی‌های کار را در دورانی که هرروز از خانه بیرون آمدن مساوی با به جان خریدن ریسک یک بیماری مرگبار بود به جان خریدند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برنامه سازان تلویزیونی یکی از همین رده های شغلی بودند که به رغم چالشهایی که بیماری کرونا در محیط شغلی و حرفه ای ایشان ایجاد کرده بود ناچار بودند که به تولید و ساخت برنامه بپردازند و حتی به دلیل ترغیب نهادهای مسئول به خانه ماندن مردم در ایام کرونا، این وظیفه دوچندان و مضاعف هم گردیده بود.

البته که همسانی دیدگاه‌ها در این زمینه وجود نداشت و همچنان که برخی اعتقاد داشتند که لزوم حضور کمتر در شرایط اجتماعی از الزامات این دوران است اما عده ای دیگر معتقد بودند که رسالت رسانه در چنین شرایطی برجسته می گردد و وظیفه آنان حضور در دوران کرونا و برنامه سازی در این ایام است.

حتماً باید در ایام کرونا برنامه ساخته می‌شد

مسعود روشن‌پژوه مجری، تهیه‌کننده و کارگردان تلویزیون که در ایام کرونا به تولید برنامه برای تلویزیون مشغول بود، در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا بیان کرد: برنامه‌سازی امروز باید بیش از قبل رخ بدهد؛ زیرا در این روزها مردم بیش از گذشته در خانه هستند و این خانه‌نشینی باید به نحوی مدیریت شود؛ یعنی مسئولان باید برای این ایام خانه‌نشینی مردم برنامه داشته باشند و به نوعی این جریان را هدایت کنند تا مردم احساس کنند زمانی که در منزل هستند هم از جهت بیماری و درگیر شدن با آن می‌توانند درامان باشند و هم این‌که به لحاظ روانی مورد توجه هستند.

دستور به خانه نشستن مردم به‌تنهایی یک امر است اما همراهی با زندگی مردم یکی از نشانه‌های موفقیت اداره‌کنندگان جامعه است. خانواده‌ها در شرایط امروز باید از جهات مختلفی حمایت شوند؛ مثلاً وقتی که مجبورند در خانه باشند و نمی‌توانند کار بکنند از بعد اقتصادی حمایت شوند؛ از جهت دیگر باید شرایط روانی و روحی آنان در نظر گرفته شود.

وی ادامه داد: یکی از مؤلفه‌های در نظر گرفتن روحیات مردم تولید برنامه‌های سرگرم‌کننده تلویزیون است؛ هم چنان‌که در گذشته سریال‌هایی ساخته می‌شد که مردم را برای تماشا و نشستن پای برنامه‌های تلویزیونی از فضای بیرون به خانه می‌کشید؛ امروز هم باید به چنین دورانی برگشت.

مردم باید برنامه خوب ببینند و ما باید در هر قالبی که می‌شود برنامه خوب تولید کنیم؛ در چنین شرایط و اوضاعی که مردم ناچار به خانه‌نشینی هستند نباید صرفاً مخاطب برنامه‌های دم‌دستی و تکراری باشند چراکه این مردم را از تلویزیون زده می‌کند.

این تهیه کننده تلویزیونی در مورد ضرورت برنامه سازی در ایام کرونا تصریح کرد: حتماً باید در این شرایط برنامه ساخته شود؛ قطعاً که تولید برنامه در چنین شرایطی خطرناک است و برای برنامه‌سازان مشکلات متعددی را ایجاد می‌کند. اما مردم فارغ از هزار و یک مشکل و درگیری که در شرایط حاضر در آن به سر می‌برند، شرایطی که خانواده‌ها را آزار می‌دهد باید اندکی فراغت خیال پیدا کنند.

کسانی که قرار است سر کار بیایند باید بدانند این شرایط مستلزم ریسک است؛ همچنان که وقتی من امروز عوامل را بر سر صحنه می‌برم اگر هرکدام از این افراد درگیر مشکل و بیماری شوند، شرایط بغرنجی ایجاد خواهد شد؛ در نتیجه شرایط مالی برنامه‌سازان باید در این شرایط خاص در نظر گرفته شود چون در صورت ابتلا و بیماری مبلغ زیادی برای مداوا و معالجه باید پرداخت شود.

روشن پژوه در توضیح اینکه انگیزه وی برای اصرار بر کار در ایام کرونا بحث معیشت نیست، گفت: اصلاً در کار ما مسئله معیشت با این مدل از برنامه‌سازی موضوعیت ندارد و به شخصه روی برنامه‌سازی تلویزیون و این نوع از برنامه‌سازی برای معیشت حساب نمی‌کنیم زیرا ما برنامه‌سازان از تلویزیون دقیقه‌ای پول می‌گیریم و از این پول چیزی نمی‌ماند که بخواهیم برای آن از خانه بیرون بیاییم و ریسک خطر را به جان بپذیریم همچنانکه اگر امروز برای من مشکلی پیش بیاید، کنترل کردن و درمان آن دشوار است.

وی افزود: رسالتی به عهده من است و با خودم می‌گویم اگر از بین مثلاً تعداد زیادی که بیننده برنامه من هستند؛ صرفاً ۲۰ نفر حالشان بهتر شود، شاید این برای من باقیات و صالحات باشد و بتواند کار من را در زندگی راه بیندازد.

درنتیجه اگر تغییری صورت نگیرد خانواده‌ها پای تلویزیون نمی‌نشینند و بیرون می‌روند؛ موضوعی که امروز در جامعه شاهد آن هستیم. همچنان که ما مستندهای متعددی را ساخته‌ایم که تصویر کرونا را نشان می‌دهد؛ این‌که در هر ۳ دقیقه ۱ نفر فوت می‌کند اما خروجی آن بی‌توجهی مردم است و شاید این‌ها بیشتر اعصاب مردم را تحریک می‌کنند تا اینکه بر شیوه زندگی آنان اثر مثبتی بگذارند و رفتار آن‌ها را تغییر دهند.

کارکردن در روزهای سخت وظیفه هنرمندان است

سیروس میمنت بازیگری که در روزهای کرونایی سال ۹۹ مشغول بازی در سریال نون خ ۳ بود هم یکی دیگر از کسانی بود که عقیده داشت که کارکردن در روزهای سختی چون کرونا وظیفه هنرمندان است.

بازیگر فیلم‌های سینمایی معجزه خنده و فوتبالی‌ها در پاسخ به این پرسش که آیا کار کردن در ایام کرونا را همانند مخالفان خطرناک یا مانند موافقان ضروری می‌داند، تصریح کرد: البته در مورد این موضوع عقیده‌ها مختلف است؛ اما به شخصه عقیده دارم که در هر برهه زمانی وظیفه بخشی از مردم و افراد، بیشتر برجسته است؛ و این روزها وظیفه ما هنرمندان است که در این شرایطی که مردم خانه‌نشین شده‌اند و در قرنطینه قرار دارند بیشتر فعالیت کنیم و دل مردم را شاد کنیم و ایشان را سرگرم سازیم.

ممکن است که کار کردن در این روزها خطر داشته باشد و بله خطر دارد اما مگر سربازی که به جبهه رفته و می‌جنگد درگیر خطر نیست؟ کار کردن در این شرایط خطر دارد اما امروز وظیفه ما این است و باید به هر شکلی که شده این کار را انجام دهیم.

وی تاکید کرد: باید آگاه‌سازی و فرهنگ‌سازی در این زمینه صورت گیرد و مردم بدانند که باید چطور رفتار کنند اما جلوگیری از حضور مردم در مکان‌هایی مانند مترو، اتوبوس و مکان‌های عمومی خارج از دست هنرمندان است و مگر هنرمند چگونه می‌تواند به مردم بگوید که برای معاششان تلاش نکنند و به شهرداری و دولت بگوید که این فضای تنگ و نفس کشیدن در آن آلودگی و بیماری را تشدید می‌کند و نیاز دارد که فکری برای آن اندیشیده شود.

میمنت در تاکید بر نقش تولید برنامه در روزهای کرونا گفت: صددرصد موافق برنامه‌سازی در این دوران هستم و فکر می‌کنم وظیفه ما در چنین شرایطی است که برجسته می‌شود.

ضمن این‌که سفارشی را هم به همکاران عزیزم دارم؛ وقتی صبح تا شب در رادیو و تلویزیون در تاکسی و در سراسر شهر آمار مرگ‌ومیر و بیماری و نشان دادن بیمارستان و قبرستان وجود دارد، می‌شود فضای کار را متفاوت کرد؛ بدین مفهوم که وقتی فرد خسته از کار روزانه به خانه می‌آید و می‌خواهد تا برای دقایقی استراحت کند و لازم است که از این فضا بیرون بیاید ما با سریال یا خبر یا برنامه‌های ترکیبی و گزارش‌ها این نکات منفی را نشان ندهیم؛ حداقل می‌توانیم دیگر در سریال‌های موضوع را به تصویر نکشیم.

وی ادامه داد: این‌که در تولیدات تلویزیونی تمام صحنه‌ها بیمارستان و گورستان باشد مردم را بیش از پیش دل‌زده می‌کند و اگر قرار است ما این‌گونه کار کنیم کار نکردن ما بهتر است.

در چنین ایامی تولید برنامه‌سازی نباید محدود و یا لغو شود

سیاوش ابراهیم‌زاده کارگردان، تهیه کننده و مدیرتولید سینما و تلویزیون هم در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا توضیح داد: یکی دیگر از موارد قابل ذکر در مشکلات برنامه‌سازی ایام کرونا بحث قرنطینه و تعطیلات است؛ وقتی شهر تعطیل است بحث رفت‌وآمد به یکی از موضوعات مناقشه‌برانگیز تبدیل می‌شود. همچنان که پذیرایی و حمل‌ونقل برای برنامه‌سازی ایجاد مشکل می‌کند و بر این اساس هرچقدر هم که شیوه‌نامه‌های بهداشتی رعایت شود عوامل برنامه در معرض خطر هستند.

کارگردان برنامه کارستان و تهیه کننده برنامه تهران‌گرد در مورد مشکلات ایام کرونا گفت: ما امروز با دو مشکل اساسی درگیر هستیم که یکی بحث کرونا و دیگری مباحث اقتصادی و گرانی همه اقلام مورد نیاز برای کار تولیدی و برنامه‌سازی است.

وی افزود: آن قدر که مشکلات اقتصادی درحال حاضر ما را در برنامه‌سازی دچار بحران ساخته، کرونا مؤثر نبوده است؛ تولید یک برنامه مستلزم مجموعه‌ای از هزینه‌هاست که عبارت‌اند از: پذیرایی، حمل‌ونقل، اسکان، دستمزد، عوامل، تجهیزات و لوکیشن. شاید در برنامه‌سازی‌های گزارشی لوکیشن خیلی مورد توجه نباشد (البته آن هم بحث دکور و فضا را دارد) اما این مورد موضوعی است که به‌شدت بر روند برنامه‌سازی‌های دارای لوکیشن اثر می‌گذارد.

هزینه‌های ما امروز (حداقل) ۵ برابر شده‌اند درصورتی‌که برآوردهای برنامه سازی شاید ۱۰ درصد افزایش یافته باشد. این موضوعی است که برای ما برنامه‌سازان مشکلاتی جدی را ایجاد کرده است؛ بر این اساس نمی‌شود پاسخ‌گوی هزینه‌ها بود و این مسئله باعث می‌شود که از کیفیت تولید یک برنامه به شدت کاسته شود.

ابراهیم زاده تصریح کرد: این مشکل جدی است که وجود دارد و کرونا این مشکل را مضاعف کرده است چراکه در این بحث‌های گرانی‌ها بحث رعایت پروتکل‌ها هم وجود دارد که آن‌ها هم هزینه‌بر هستند و نوعی از وسواس را در بحث پذیرایی و حمل‌ونقل و… ایجاد می‌کند. بر این اساس برنامه‌ها ساخته می‌شوند و برنامه‌ای متوقف یا لغو نمی‌شود اما به دلایلی که برشمردم کیفیت برنامه‌ها به‌شدت افت می‌کند و این موضوع اجتناب‌ناپذیر است.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا بهتر نیست از تولید برخی برنامه‌ها چشم‌پوشی کرده و کیفیت باقی مانده برنامه‌ها را بالا ببریم گفت: به هرحال ظرفیتی وجود دارد که قابل چشم‌پوشی نیست؛ هر روز به شبکه‌های تلویزیونی مان اضافه می‌کنیم و شبکه‌های اینترنتی افزایش می‌یابند و همه این‌ها خوراک لازم دارند؛ ضمن این‌که در ایامی که مردم در خانه‌ها هستند و فرصت دیدن برنامه‌ها را دارند باید برنامه تولید شود.

اینکه از برنامه‌ها بزنیم و تولید نکنیم پاک کردن صورت مساله است چراکه هر زمان که مشکل اقتصادی پیش می‌آید کسانی که در حوزه فرهنگ کار می‌کنند با مشکل جدی مواجه می‌شوند به این علت که از اولویت خارج هستند. درصورتی که اولویت می‌تواند همین مسائل باشد و به این وجه فرهنگی قضیه توجه شود.

ابراهیم زاده تاکید کرد: اتفاقاً در چنین ایامی تولید برنامه‌سازی نباید محدود و یا لغو شود بلکه باید کیفیت آن بالاتر رود و بودجه بیشتری برای آن در نظر گرفته شود.

برچسب‌ها کرونا صدا و سیما ویروس کرونا تلویزیون تهیه کننده معاونت سیمای صداوسیمای جمهوری اسلامی

منبع: ایرنا

کلیدواژه: کرونا صدا و سیما ویروس کرونا کرونا صدا و سیما ویروس کرونا تلویزیون تهیه کننده اخبار کنکور برنامه سازی ایام کرونا چنین شرایط تولید برنامه برنامه سازان تهیه کننده خانه نشینی برنامه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۷۲۹۱۸۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شارژ رفاه با دورکاری؛ کرونا با زندگی ما چه کرد؟!

شوک کرونا باعث گسترش دورکاری در اکثر کشور‌ها شد. حال پس از گذر از این همه‌گیری، اندکی از حجم دورکاری‌ها کم شده است؛ اما مزیت‌های آن باعث شده است که تعادل جدیدی میان کار و زندگی ایجاد شود. مطالعات جدید نیز نشان می‌دهد، می‌توان تعطیلات یا دورکاری نیروی کار را به نحوی تنظیم کرد که نه تنها اثر منفی در عملکرد اقتصادی نداشته باشد، بلکه باعث بهبود رفاه خانوار‌ها شود.

به گزارش دنیای اقتصاد؛ یک مطالعه جدید از صندوق بین‌المللی پول، اثرات کاهش زمان رفت و آمد بر افزایش رفاه را تایید کرده است. همچنین یک گزارش در اکونومیست نیز شکل جدید دورکاری در اقتصاد آمریکا را مورد بررسی قرار داده که باعث بهبود وضعیت زندگی افراد شده است.

در هفته‌های اخیر، بحث تعطیلات دو روزه در ایران مطرح شده است که بسیاری از کارشناسان بر مزایای اجرایی شدن آن تاکید می‌کنند؛ بنابراین می‌توان همسو با عصر جدید پساکرونا، در اقتصاد ایران نیز تعادل جدیدی میان کار و زندگی تعریف کرد.

یک پژوهش انجام‌شده توسط صندوق بین‌المللی پول نشان داده است که کاهش ساعات رفت‌وآمد برای کار یکی از والدین می‌تواند اثری مثبت معادل ۱.۵ تا ۴.۵ درصد میزان مصارف خانوار برای آن خانواده داشته باشد. این پژوهش در زمانی که مباحثه در رابطه با ویکند دو روزه در کشور بالا گرفته است، می‌تواند دلالت‌های مثبتی را در حمایت از این طرح داشته باشد. پژوهش صندوق بین‌المللی پول اثر مثبت رفاهی انواع دورکاری را که می‌تواند رفت‌وآمد افراد را کاهش دهد، ارزیابی کرده است.

اثر کرونا بر کاهش زمان رفت‌وآمد‌ها

همه‌گیری کووید-۱۹ به روش‌های بی‌سابقه‌ای دنیای کار را تغییر داده است؛ به‌طوری که کار از راه دور یا دورکاری به‌عنوان یک نوع مهم کار در بازار‌های کاری دنیا مورد توجه قرار گرفته است. با گسترش دورکاری، شیوه کار، مکان انجام کار و ساختار آن تغییر داده شده و هنجار‌های سنتی در مورد زمان کار، رفت‌وآمد و تعادل بین کار و زندگی به چالش کشیده شده است.

توانایی دورکاری به‌طور قابل توجهی زمان رفت‌وآمد را کاهش می‌دهد یا حتی به‌طور کامل آن را حذف می‌کند، یک جزء تقریبا بزرگ از روز کاری که می‌تواند به فعالیت‌های دیگر اختصاص یابد. این تغییر در الگو‌های کار و رفت‌وآمد به تنهایی بر کارگران تاثیر نمی‌گذارد؛ اما می‌تواند تصمیمات کل خانواده را تغییر دهد.

دورکاری یکی از والدین می‌تواند به‌طور قابل توجهی بر تخصیص زمان دیگری تاثیر بگذارد؛ میزان اثرگذاری این زمان ذخیره‌شده بستگی به این دارد که زمان پس‌انداز شده، چگونه صرف می‌شود. با وجود مطالعات بسیاری که در مورد تغییرات در الگو‌های کاری و تخصیص زمان به دلیل همه‌گیری انجام شده است، پویایی‌های مرتبط بین همسران و پیامد‌های رفاهی گسترده‌تر این پویایی‌ها نسبتا ناشناخته باقی مانده است.

هدف پژوهش انجام‌شده توسط صندوق بین‌المللی پول این بوده است که با تحلیل چگونگی تغییر تخصیص زمان در دوران پس از همه‌گیری، با در نظر گرفتن تغییرات بر اساس جنسیت و شغل افراد، به این حوزه مطالعاتی توسعه‌نیافته کمک کند.

در این پژوهش از داده‌های نظرسنجی استفاده از زمان آمریکا (ATUS) استفاده شده است، یک نظرسنجی جامع که توسط اداره آمار کار ایالات‌متحده انجام شده است و نحوه تخصیص زمان افراد در ایالات‌متحده را در فعالیت‌های مختلف ارزیابی می‌کند. داده‌های ATUS نشان می‌دهد قبل از همه‌گیری تفاوت‌های قابل‌توجهی در تخصیص زمان بین مردان و زنان وجود دارد.

به‌طور کلی مردان ساعت‌های بیشتری کار می‌کنند و بیشتر از زنان در رفت‌وآمد هستند. پس از همه‌گیری، کاهش قابل توجهی در زمان رفت‌وآمد کارگران در مشاغل دورکار شناسایی شده است که به ۱.۷ ساعت در هفته برای مردان و ۱.۲ ساعت در هفته برای زنان می‌رسد. علاوه بر این، بررسی‌های این پژوهش حاکی از کاهش بیش از یک‌ساعت در هفته در ساعات کاری مردان است، با این حال تغییر قابل توجهی در ساعات کاری زنان مشاهده نمی‌شود.

نتایج پژوهش چه می‌گوید؟

بررسی‌ها نشان می‌دهد دستاورد‌های رفاهی قابل توجهی با کاهش زمان رفت‌وآمد به‌دست می‌آید و این دستاورد‌ها برای خانواده‌هایی که کاهش بیشتری را تجربه می‌کنند، بیشتر است. هنگامی که حداقل یکی از همسران در یک شغل از راه دور کار می‌کند، سود کل رفاه از ۱.۵ تا ۴.۵ درصد در معادل مصرف متغیر است.

این سود مخصوصا برای زوج‌هایی که هر دو طرف در مشاغل دورکار، کار می‌کنند مشهود است؛ زیرا زن و شوهر هر دو از این تغییر سود می‌برند. دومین سود بزرگ را زوج‌هایی در یافت می‌کنند که شوهر در شغلی از راه دور کار می‌کند و کمترین سود زمانی مشاهده می‌شود که زن در یک شغل دورکار مشغول شده است.

دلالت‌های این پژوهش برای ایران چه می‌تواند باشد؟

دورکاری به‌عنوان یک گزینه کاری در بسیاری از محیط‌های کاری ایران نیز در دوران همه‌گیری به‌صورت گسترده اجرایی شد. کسب‌وکار‌های فراوانی به صورت دورکار به پیشبرد اهداف خود پرداختند؛ با این حال، با پایان همه‌گیری و بازگشایی پس از آن، اغلب کسب‌وکار‌ها به شیوه حضوری کار کردن بازگشتند.

بررسی‌های این پژوهش نشان می‌دهد دورکاری در بسیاری از کسب‌و‌کار‌ها می‌تواند مازاد رفاهی را برای کارکنان شرکت‌ها ایجاد کند که بدون هزینه مشخص مالی برای کارفرماست. البته این مساله در این پژوهش مورد بررسی قرار نگرفته که دورکاری چه اثری بر بهره‌وری کسب‌وکار‌ها می‌گذارد، با این حال اثر رفاهی این شیوه کار و جذابیت آن برای نیروی کار اثبات شده است.

به‌خصوص در شرایطی که رفت‌وآمد در شهر‌های بزرگ هزینه‌های زیادی را چه به لحاظ زمانی و چه به لحاظ مالی بر افراد تحمیل می‌کند.

دلالت مهم دیگر این پژوهش را می‌توان اهمیت کاهش رفت‌وآمد‌ها و فراغت کارکنان از کار، با کاهش ساعت کاری دانست. مدت‌هاست در کشور ما، صحبت‌ها در رابطه با ویکند یا آخر هفته دوروزه بالا گرفته است. به نظر می‌رسد دو روزه شدن تعطیلات آخر هفته، حتی اگر منجر به کاهش ساعات کاری نیروی کار نیز شود، اثر رفاهی مثبتی را برای جامعه خواهد داشت.

پژوهش‌هایی که در رابطه با اثر ویکند دوروزه بر میزان بهره‌وری کسب‌وکار‌ها انجام شده است، تاکید دارند که این شیوه از توزیع روز‌های تعطیل اثر منفی بر بهره‌وری کسب‌وکار‌ها ندارد و چه بسا با تقویت وضعیت روحی نیروی کار، منجر به رشد بهره‌وری کسب‌وکار‌ها نیز بشود.