به نقل از «خبرگزاری میزان»

چگونه هزاران کودک بومی در کانادا ناپدید شدند؟

تاریخ انتشار: ۲۰ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۱۸۰۶۲۳

پرونده مدارس شبانه روزی کودکان بومی در کانادا با کشف گور دسته جمعی در محوطه یکی از این مدارس وارد مرحله جدیدی شد. خبرگزاری میزان – کشف بقایای اجساد ۲۱۵ کودک بومی در محل مدرسه شبانه روزی تعطیل شده بومیان در «بریتیش کلمبیا» کانادا، بحث در مورد دوره‌ای شوم در تاریخ کانادا را دوباره زنده کرد.   به گزارش «نیویورک تایمز»، خبر کشف بقایای اجساد ۲۱۵ کودک بومی در محوطه مدرسه شبانه روزی «کملوپس» در کانادا شوکی بزرگ به این کشور وارد کرد؛ پرچم‌ها در سراسر کانادا به حالت نیمه برافراشته درآمدند، یادبود‌هایی با قرار دادن ۲۱۵ کفش کودکانه در مقابل ساختمان پارلمان کانادا برپا شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

  بزرگترین سازمان بومیان کانادا با اشاره به کودکان بومی که به اجبار از خانواده هایشان جدا شده، می‎گوید «سال‌ها در مورد تعداد زیاد مرگ این کودکان صحبت می‌شد، اما هیچکس بازماندگان را باور نکرد؛ اکنون با کشف گور دسته جمعی در کملوپس این واقعیت وحشتناک، غم انگیز و دردناک باور شد.»     حدود ۱۵۰ هزار کودک بومی کانادا از زمان راه اندازی مدارس شبانه روزی در این کشور در سال ۱۸۸۳ تا زمان تعطیلی آن‌ها در سال ۱۹۹۶ در این مدارس تحصیل کردند.   کشف گور دسته جمعی در «کملوپس»، به بومیان کانادایی انگیزه جدیدی در مورد چگونگی جبران تاریخ استثمار بومیان را داده است. چه چیزی کشف شده است؟ از حدود ۲۰ سال پیش، تلاش برای یافتن بقایای اجساد موجود در مدرسه «کملوپس» که از سال ۱۸۹۰ تا اواخر ۱۹۷۰، بزرگترین مدرسه شبانه روزی کانادا بود و زمانی تا ۵۰۰ دانش آموز را در خود جای داده بود، آغاز شد اما کشف وحشتناک ماه گذشته و یافتن بقایای اجسادی که در میان آن‌ها کودکان سه ساله نیز وجود دارند، واقعیت در این باره را روشن کرد.   در حال حاضر، علاوه بر سازمان بومیان کانادا، پلیس سواره سلطنتی کانادا و پزشکی قانونی بریتیش کلمبیا نیز در مورد این پرونده فعالیت می‌کنند. سیستم مدارس شبانه روزی چگونه بود؟ در اواخر قرن نوزدهم، کانادا با معاهدات غالبا مشکوک، زمینی را برای زندگی مردم بومی در نظر گرفت؛ این در حالی بود که در بعضی از مناطق به ویژه در بریتیش کلمبیا، به طور کامل زمین بومیان را تصرف کرد.   در حدود سال ۱۸۸۳ دولت کانادا بعد جدیدی از بهره برداری از مردم بومی را آشکار کرد؛ کودکان بومی در بسیاری از مناطق کانادا مجبور شدند که در مدارس شبانه روزی، اغلب دور از جوامع خود، تحصیل کنند.   بیشتر این مدارس توسط کلیسا‌ها اداره می‌شدند و در همه آن‌ها استفاده از شیوه‌های فرهنگی بومی اغلب از طریق خشونت ممنوع بود؛ بیماری و همچنین سوءاستفاده جنسی، جسمی و عاطفی در این مدارس موج می‌زد.   مدرسه «کملوپس» تا سال ۱۹۶۹ که دولت فدرال سیستم مدارس را در دست گرفت، توسط کلیسای کاتولیک روم اداره می‌شد.   گزارش‌های یک بازرس و یک پزشک نشان می‌داد که دانش آموزان در «کملوپس» غالبا دچار سوءتغذیه شدید بودند.       کمیسیون ملی آشتی و حقیقت که توسط دولت کانادا تشکیل شد، شش سال را صرف جمع آوری اظهارات ۶ هزار و ۷۵۰ نفر از شاهدان کرده و در گزارش سال ۲۰۱۵ اعلام کرد این سیستم نوعی «نسل کشی فرهنگی» است.   این کمیسیون همچنین خواستار عذرخواهی پاپ در خصوص نقش کلیسای کاتولیک روم شد. روز یکشنبه، پاپ «فرانسیس» بدون اعلام عذرخواهی رسمی گفت که این کشف غم انگیز، آگاهی از درد و رنج‌های گذشته را بیشتر می‌کند.   برخی از دانش آموزان پیشین در کمیسیون ملی آشتی و حقیقت شهادت دادند که کشیشان در مدارس بچه‌هایی از طریق ازدواج با دانش آموزان بومی به دنیا آورده و نوزادان را از مادران جوان خود گرفته و کشته اند و در برخی موارد اجساد آن‌ها را در کوره انداخته اند.   طبق گزارش این کمیسیون مذکور، بسیاری از دانش آموزان این مدارس بر اثر بیماری، حوادث، آتش سوزی و در هنگام تلاش برای فرار جان خود را از دست دادند.   بر اساس گزارشی که امسال توسط استاد انسان شناسی دانشگاه «لیکهد» انتاریو انجام شد، گور‌های دسته جمعی نتیجه مرگ دسته جمعی بوده اند. بیشتر بخوانید: ورود سازمان ملل به موضوع کشف گور دسته جمعی در کانادا نادانسته‌هایی درباره گور‌های دسته جمعی در مدارس کانادا چند کودک در مدارس شبانه روزی فوت کردند؟ کمیسیون ملی آشتی و حقیقت دریافت که وقتی کودکان در مدارس شبانه روزی می‌مردند، غالباً به خانواده‌های آن‌ها توضیحات مبهمی داده می‌شد یا به آن‌ها گفته می‌شد که کودکان از مدارس فرار کرده و ناپدید شده اند. حتی زمانی که مدارس به مرگ کودکان اعتراف کردند، معمولاً تا دهه ۱۹۶۰ از تحویل اجساد به خانواده‌های آنان امتناع می‌کردند. دلیل تحویل برخی از اجساد نیز رهایی از هزینه خاکسپاری بود.     کمیسیون مذکور تخمین می‌زند دستکم ۴ هزار و ۱۰۰ دانش آموز در مدارس شبانه روزی جان خود را از دست داده یا مفقود شده اند و خواستار اقدام دولت برای محاسبه دقیق است.   رییس سابق این کمیسیون هفته گذشته اعلام کرد که «بر این باورم که شمار کودکانی که در این مدارس مرده‎اند، بیش از ۱۰ هزار نفر است.»   تاکنون بقایای اجساد شمار زیادی از کودکان در نتیجه رویداد‌های طبیعی یا ساخت و ساز‌ها در مکان استقرار مدارس شبانه روزی پیدا شده اند، اما هیچیک در مقیاس کشف هولناک مدرسه کملوپس نبوده‎اند. چه اتفاقی می‌افتد؟ دولت کانادا پس از دهه‌ها انتقاد به عملکردش در مورد رسیدگی به این موضوع، در نهایت با درخواست سران بومی با تخصیص بودجه و کمک‌های دیگر جهت استفاده از رادار و فن آوری‌های مختلف برای جست و جوی بقایای دانش آموزان در مدارس شبانه روزی موافقت کرد.   در سال ۲۰۱۹، دولت کانادا ۲۷ میلیون دلار بودجه به این امر اختصاص داده بود که هرگز تحویل داده نشد.   انتهای پیام/ برچسب ها: کانادا جاستین ترودو حقوق بشر

منبع: خبرگزاری میزان

کلیدواژه: کانادا کانادا جاستین ترودو حقوق بشر کشف گور دسته جمعی مدارس شبانه روزی بقایای اجساد دولت کانادا دانش آموزان کودک بومی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۱۸۰۶۲۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

علت پرحرفی کودکان؛ چطور رفتار کنیم؟

کودکان با صحبت‌کردن بی‌وقفه میزان صبر و مقاومت والدین را می‌آزمایند. هر مرحله از رشد کودک چالش‌های خاص خودش را دارد. در مرحله‌ای که کودک یاد می‌گیرد با کلمات مختلف جملات معنادار بسازد، کم‌کم مقدار صحبت‌کردن او بیشتر می‌شود. صحبت‌کردن و سؤال پرسیدن روش‌هایی‌اند که کودک برای آشنایی بیشتر با محیط استفاده می‌کند و دنیای اطرافش را بیشتر می‌شناسد.

به گزارش چطور، گرچه گاهی این صحبت‌کردن بی‌وقفه کودک بسیار آزاردهنده است و ممکن است بخواهید با جست‌وجوی راه‌های ساکت‌کردن کودک با عنوان «چکار کنیم بچه کمتر حرف بزنه؟» به‌دنبال یافتن راه‌حل باشید، لازم است بدانید که این اوضاع موقتی است. با بزرگ‌ترشدن کودک و افزایش درکش از محیط کم‌کم صحبت‌کردن او کمتر خواهد شد. صبور باشید و بدون عصبانیت کودکتان را با دنیای اطرافش آشنا کنید.

علت پرحرفی کودکان چیست؟ ۱. اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD)

گاهی علت روانشناسی پرحرفی کودک ابتلا به برخی اختلالات رفتاری است. معمولا کودکانی که دچار اضطراب، اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی و سایر اختلالات رفتاری هستند، تمایل بیشتری به صحبت‌کردن دارند. در صورتی پرحرفی کودکان نشانه تکانشگری و ابتلا به اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی است که کودک صرف‌نظر از محیط و اطرافیان، بی‌وقفه حرف بزند و مدام صحبت دیگران را قطع کند.

۲. اضطراب

اگر کودک حین صحبت‌کردن بی‌وقفه استرس دارد، علت پرحرفی اضطراب درونی اوست. گرچه اضطراب کودک معمولا با رفتارهایی مانند خجالت‌کشیدن یا گوشه‌گیری همراه است، گاهی کودکان خردسال اضطرابشان را با پرحرفی نشان می‌دهند.

۳. هوش زیاد

صحبت‌کردن بیش از حد کودک همیشه حاکی از ابتلا به اختلالات رفتاری مختلف نیست و گاهی ممکن است نشانه‌ای از توانایی کلامی فوق‌العاده او باشد که در کودکان تیزهوش رایج است. یافتن راه‌های دیگری برای ابراز وجود کودک و ارتباط با دیگران ممکن است وابستگی کودک به صحبت‌کردن با شما را تا حد زیادی کاهش دهد.

۴. اوتیسم

اگر صحبت‌کردن بی‌وقفه کودک با سایر مشکلات اجتماعی مانند ارتباط چشمی ضعیف، پافشاری زیاد روی یک موضوع یا مشکل در برقراری ارتباط متقابل همراه است، ممکن است نشانه‌ای از طیف اوتیسم باشد. اگر نگران صحبت‌کردن بیش از حد کودکتان هستید، بهتر است در این باره با متخصص کودکان مشورت کنید.

راهکارهای مقابله با پرحرفی کودکان

علت پرحرفی کودکان هرچه باشد، گاهی والدین واقعا از این‌همه سؤال و جواب خسته می‌شوند. اگر اکنون در این وضعیت هستید و هرلحظه وسوسه می‌شوید که به کودک بگویید «ساکت باش دیگه»، باید بدانید که این راهکار مؤثری نیست؛ ممکن است در لحظه کودک ساکت شود، اما تأثیر مثبت و ماندگاری روی او ندارد.

۱. تعیین کنید چه صحبت‌هایی نیاز به پاسخ دارند

همه حرف‌های کودک خطاب به شما نیستند و گاهی در حال بازی‌کردن با خودش حرف می‌زند و واقعا نیازی به پاسخی از جانب والدین ندارد. به حرف‌هایی که کودک خطاب به شما می‌گوید و سؤالاتی که می‌پرسد، با مهربانی جواب بدهید ولی وارد حریم صحبت‌کردن او با خودش یا اسباب‌بازی‌هایش نشوید و اجازه بدهید تنها بازی‌کردن را یاد بگیرد.

مثلا اگر می‌گوید «من می‌خوام با رنگ‌های آبی و قرمز و بنفش نقاشی بکشم» این جمله نیازی به پاسخ یا واکنشی از سمت شما ندارد. اما اگر می‌گوید «مامان، به این نقاشی نگاه کن، خوب کشیده‌ام؟»، یعنی باید به تصویری که خلق کرده است توجه کنید و مهربانانه نظر بدهید.

۲. حدومرز تعیین کنید

به زبانی ساده و قابل‌فهم به کودک توضیح دهید که کارهای دیگری هم دارید که باید در طول روز انجام بدهید و بازی با او را هم در فهرست کارهایتان بگنجانید. زمانی از روز را به نشستن کنار فرزندتان و بازی‌کردن و صحبت‌کردن با او اختصاص دهید. در این زمان هیچ کار متفرقه دیگری انجام ندهید و تمام توجهتان را معطوف بازی‌کردن با او کنید.

با این کار نیاز کودک به بودن در کنار شما رفع می‌شود و وقتی مشغول کارهای دیگر شوید، مدام دنبالتان نخواهد بود. وقتی زمان مشخصی از روز را به وقت‌گذراندن با کودک اختصاص می‌دهید، کم‌کم می‌فهمد چه زمانی وقت بازی‌کردن و صحبت‌کردن با شماست.

۳. مراقب لحنتان باشید

هرگز حرف‌هایتان را با لحن تند یا جملات منفی به کودک نگویید. شنیدن جملاتی مانند «تو هیچ‌وقت دست از حرف‌زدن برنمی‌داری!» باعث می‌شود در ذهن کودک تصوری منفی از خودش شکل بگیرد و خجالت‌زده شود.

به‌جای صحبت‌کردن با لحن تند، به کودک بگویید «من عاشق شنیدن حرف‌های تو هستم، اما کارهای دیگری هم دارم که باید انجام بدم. هروقت کارهام تموم شد، با هم صحبت می‌کنیم. باشه عزیزم؟» این لحن صحبت‌کردن باعث می‌شود کودک بفهمد شما همیشه دوستش دارید و فقط وظایف دیگری هم دارید که نمی‌توانید تمام‌وقت کنارش باشید.

چطور خودتنظیمی و کنترل تکانه را به کودک بیاموزیم؟

هیچ کودکی مجهز به مهارت‌های مختلف به دنیا نمی‌آید؛ ما والدین مهارت‌های مختلف را به آنها می‌آموزیم. همه کودکان برای تقویت مهارت‌های خودتنظیمی و کنترل تکانه نیاز به الگو و انجام تمرینات مکرر دارند. علت پرحرفی کودکان هرچه باشد، شما باید به شیوه‌ای سرگرم‌کننده خودتنظیمی را به کودک خود بیاموزید.

۱. زمانی از روز را به تمرین سکوت اختصاص دهید

به‌تدریج باید تحمل ساکت‌ماندن فرزندتان را افزایش دهید. به کودک بگویید «بیا چند دقیقه هیچی نگیم و یک کار سرگرم‌کننده انجام بدیم، مثلا نقاشی بکشیم یا با لگوها بازی کنیم». از زمان‌های کوتاه شروع کنید و به‌تدریج این زمان را افزایش دهید.

در ابتدا همراهی‌اش کنید و به‌مرور اجازه دهید به‌تنهایی مشغول بازی‌کردن شود. اسباب‌بازی‌های متنوع در اختیارش بگذارید تا انگیزه‌اش برای بازی‌کردن افزایش و برای صحبت‌کردن بیش از حد کاهش یابد.

۲. خودکنترلی را با کودک تمرین کنید

با تمرین و بازی به کودک یاد بدهید که همیشه باید با دقت به حرف‌های شما گوش کند. کتاب‌های مرتبط با این موضوع برایش بخوانید و اهمیت گوش‌دادن هنگام حرف‌زدن دیگران را از زبان شخصیت‌های قصه روایت کنید. حتی می‌توانید خودتان قصه‌ای جذاب بسازید و با نهی‌کردن پرحرفی شخصیت‌های قصه، غیرمستقیم به کودک یاد بدهید که بیش از حد صحبت‌کردن کار خوشایندی نیست.

کانال عصر ایران در تلگرام