به نقل از «خبرگزاری آریا»

ما و بحران جهانی پناهندگی

تاریخ انتشار: ۳۱ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۳۱۱۳۸۵

خبرگزاری آریا -

فاطمه اشرفی
انجمن حمایت از زنان و کودکان پناهنده
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، به مناسبت روز جهانی پناهنده از رهبران جهان خواسته است تا تلاش های خود را برای تقویت صلح، ثبات و همکاری افزایش دهند تا روند چند دهه آوارگی ناشی از خشونت و آزار و اذیت متوقف شود.
بر اساس آخرین گزارش سالانه کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل که در ژنو منتشر شده است (Global Trends Report) ، با وجود همه گیری بیماری کوئید 19، تعداد افرادی که از جنگ، خشونت ، آزار و شکنجه و نقض حقوق بشر در سال 2020 فرار کرده اند ، به بالای82 میلیون نفر رسیده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این عدد ،4 درصد بیشتر از 79.5 میلیون جمعیتی است که در پایان سال 2019 گزارش شده است.
این گزارش نشان می دهد که تا پایان سال 2020 تعداد 20.7 میلیون پناهنده تحت نظارت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد ، 5.7 میلیون پناهنده فلسطینی و 3.9 میلیون نفر ونزوئلایی در خارج از کشور آواره شده اند. 48 میلیون نفر دیگر نیز در کشورهای خود آواره و بی جا شده اند و از این میان 4.1 میلیون نفر دیگر نیز پناهجو بوده اند. این اعداد نشان می دهد که علی رغم همه گیری بیماری کوئید 19 و تلاش های فراوان برای ایجاد آتش بس جهانی ، درگیری ها همچنان مردم را از خانه های خود فراری می دهد.بر این اساس ،طبق اعلام سازمان ملل پیش بینی های بحران غذایی برای سال 2021 به همان اندازه نگران کننده است و کشورهایی مانند سودان جنوبی ، سوریه و جمهوری آفریقای مرکزی با خطر قحطی روبرو هستند.
• طبق گزارش بانک جهانی، تعداد افرادی که به دلیل کویید 19 به فقر شدید کشیده شده اند از 119 میلیون نفر به 124 میلیون در سال 2020 رسیده است و بر اساس این آمار، سازمان ملل پیش بینی می کند که آمار جابه جا شدگی اجباری در سالهای آینده به بالای 100 میلیون نفر برسد.
• بیش از دو سوم کل افرادی که به خارج از کشورهایشان فرار کرده اند فقط از پنج کشور آمده اند: سوریه (6.7 میلیون) ، ونزوئلا (4.0 میلیون) ، افغانستان (2.6 میلیون) ، سودان جنوبی (2.2 میلیون) و میانمار (1.1 میلیون).
• اکثر قریب به اتفاق پناهندگان جهان - تقریباً نه نفر از هر 10 پناهنده (86 درصد) - در کشورهای همسایه با مناطق بحران زده و کشورهای با درآمد کم و متوسط میزبانی می شوند. کشورهای کمتر توسعه یافته 27 درصد از کل پناهندگی را در اختیار داشتند.
همچنین آمار جمعیتی حکایت از آن دارد که دختران و پسران زیر 18 سال 42 درصد کل آوارگان اجباری را تشکیل می دهند. آنها به ویژه در زمانی که بحران ها سالها ادامه می یابد از آسیب پذیری بیشتری برخوردار می شوند . آسیب هایی که می تواند حیات فردی و اجتماعی آنان در زمان حال و آینده را تحت الشعاع خود قرار دهد و البته برای تقریباً یک میلیون کودک پناهنده ای که تنها در سال های 2018 تا 2020 متولد شده اند.
هم زمانی روند بی پایان مهاجرت های اجباری در نتیجه مناقشات مسلحانه ، بحران های سیاسی ، خشونت های اجتماعی ،تغییرات آب و هوایی و بلایای زیست محیطی با همه گیری بیماری کوئید 19 در جهان ، موجب سختی های بیشتری برای پناهجویان شد . در سال 2020 ، بیش از 160 کشور مرزهای خود را بستند و 99 کشور برای ورود و پذیرش پناهندگان استثنائاتی قائل شده اند.در عین حال قرنطینه های بلند مدت و محدودیت های ایجاد شده ، دسترسی پناهجویان به خدمات اولیه را با چالش های جدی روبرو نمود . 
در همین زمان و در شرایطی که مردم بسیاری ناگزیر از فرار از مرزها بودند ، میلیون ها نفر دیگر در کشورهای خود آواره شده اند. بحرانهای اتیوپی، سودان، کشورهای ساحل، موزامبیک ، یمن ، افغانستان و کلمبیا ، تعداد آوارگان داخلی را تنها در سال 2020به بیش از 2.3 میلیون نفر رسانده است.
جمهوری اسلامی ایران یکی از جمله بزرگترین کشورهای پناهنده پذیر در دنیاست که در طول بیش از 4 دهه میزبان میلیونها پناهنده و پناهجو از کشورهای همسایه با اکثریت غالب از افغانستان بوده است . کشوری که در طول سالها و در مسیر بحران های فزاینده امنیتی ، سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی با فراز و نشیب های فراوان از جمله جابجایی های گسترده جمعیتی در داخل و خارج از مرزهایش روبرو بوده و این روند حتی در سالهای پس از استقرار دولت انتخابی از 2002 به این طرف و با وجود سرمایه گذاریهای عظیم مادی و معنوی از سوی کشورهای خارجی ادامه یافته و بعضا افزایش نیز یافته است و همچنان نیز شرایط امنیت نسبی برای ایجاد اعتماد عمومی برای بازگشت پایدار و یا جلوگیری از فرار مردم ایجاد نشده است . نا امیدی هایی که علیرغم آغاز و تداوم مذاکرات منطقه ای و بین المللی صلح با طرف های اصلی ایجاد و تداوم نا امنی ها یعنی گروه طالبان همچنان جمعیت بیشتری را روزانه از افغانستان بیرون می فرستد و پیش بینی می شود در صورت عدم دسترسی به صلح پایدار در افغانستان و یا تسلط کامل یا نسبی طالبان در این کشور، شاهد موج جدیدی از مهاجرت های اجباری به کشورهای همسایه از جمله ایران باشیم.
از سوی دیگر در سطح داخلی بحران های اقتصادی سالهای اخیر و کمبود شدید دسترسی به منابع مناسب بین المللی ، نگرانی های ناشی از شکاف اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی میان جامعه میزبان و مهاجر ، کمبود شدید امکانات زیر ساختی برای پاسخگویی به جمعیت رو به افزایش مهاجرینی که بیش از نیمی از آنان را زنان و کودکان با نیازهای خاص تشکیل می دهند و از همه مهمتر فقدان استراتژی مشخص و پایدار در سطح سیاست گذاری و برنامه ریزیهای کلان برای پاسخگویی مناسب به تمامی ابعاد پدیده مهاجرت و پناهندگی موجب بروز چالش هایی شده است که دغدغه های جدی را در کنار نارضایتی طرفین را به همراه آورده است.
روز جهانی پناهنده ، می تواند برای ما فرصتی باشد برای تامل بیشتر در موضوعی که از چهل و اندی سال تاکنون همواره در برنامه های کوتاه مدت و سیاستگذاریهای موقت جای داشته است بدون اینکه نگاهی به آینده و چشم اندازهای مترتب بر آن هم به دلیل توجه بیشتر به حقوق انسان هایی که در گذر زمان گریزی جز اسکان در سرزمین ما را نداشته اند و هم به دلیل رعایت ابعاد همه جانبه ای که مساله پناهندگان می تواند موثر در منافع و امنیت ملی باشد .

منبع: خبرگزاری آریا

کلیدواژه: میلیون نفر سازمان ملل سال 2020 بحران ها شده اند

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۳۱۱۳۸۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

حسن یزدانی بحران ملی نیست

روزنامه شرق نوشت: حسن یزدانی، قهرمان پرآوازه کشتی ایران، تبدیل به سوژه داغی برای فضای ورزشی این روز‌های ایران شده است. دلیلش بازگشت او به تشک کشتی و ارائه فیلمی چندثانیه‌ای از تمرینش با کشتی‌گیری به مراتب سبک‌وزن‌تر از خودش است. او نشان داده بعد از عمل سنگینی که روی کتفش داشته، برگشته و مهیا است تا در المپیک پاریس به میدان برود.

یزدانی پیش‌ازاین در تلویزیون وعده‌ای با این مضمون داده بود که در پاریس، هم تیلور را می‌برد و هم طلا می‌گیرد. باوجوداین اتفاقاتی رخ داده که شاید با چنین شفافیتی نتوان درباره ادعای حسن یزدانی صحبت کرد. اولین آن‌ها غیبت دیوید تیلور، رقیب همیشگی یزدانی در پاریس است. او در یک شگفتی بزرگ در مسابقات انتخابی تیم ملی آمریکا، مبارزه‌اش را به آرون بروکس ۲۳ ساله باخت و به همین سادگی از تیم ملی بیرون ماند.

داستان اول برای حسن یزدانی شیرین است. تیلور در سال‌های اخیر به‌خوبی نشان داده بود راه بردن یزدانی را فراگرفته و حتی او را در آخرین جدال، ضربه فنی هم کرد. آمار تقابل‌های این دو هم به‌خوبی گواه برتری تیلور در تقابل‌های رودررو است. حالا که جادوگر آمریکایی در پاریس غایب است، این بهترین فرصت برای حسن یزدانی است تا یک مدال دیگر المپیک به ویترین پررنگ و لعابش اضافه کند؛ ولی این‌ها همگی در گرو محقق‌شدن داستان دوم است که تلخ و دارک نشان می‌دهد.

یزدانی کتفش را به تیغ جراحان سپرده و به‌تازگی به تشک برگشته. او آن‌قدر درگیر فیزیوتراپی و آماده‌سازی است که حتی فرصت حضور در اردوی اول تیم ملی را از دست داده است. از آنجا که کمتر از سه ماه به بازی‌های المپیک مانده، این نگرانی وجود دارد که نکند به لحاظ جسمی و ریکاوری، در موعد مقرر آماده نشود و نتواند در المپیک کاری از پیش ببرد؛ به‌ویژه اینکه پیش‌تر علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی هم ابراز نگرانی کرده و از این گفته که در ایران هر کشتی‌گیری که کتفش را عمل کرده، دیگر آن کشتی‌گیر سابق نشده است. پس، اتفاق بدتر برای حسن یزدانی، تصور این سناریو است که او نه‌تن‌ها شانسی برای گرفتن مدال در المپیک نداشته باشد؛ بلکه اصلا نتواند به این بازی‌ها اعزام شود.

در چنین فضایی است که فدراسیون کشتی تصمیم مهمی گرفته و به این نتیجه رسیده که یزدانی را در فاصله ۵۰ روز مانده به بازی‌های المپیک، به رقابت‌های کشتی مجارستان اعزام کند تا میزان آمادگی او و پاسخ‌دهی کتفش به عمل جراحی را بسنجد. تا به اینجا همه چیز منطقی به نظر می‌رسد؛ ولی در یکی، دو روز گذشته، چنین تصمیمی بخشی از جامعه کشتی را آشفته کرده و فریاد وا اسفا سر داده‌اند که حرمت قهرمان حفظ نشده است.

اینجا روایت‌ها کمی متفاوت است؛ مثلا خبرگزاری‌های نزدیک به دولت از این شایعه نوشته‌اند که یزدانی از مسئولان فدراسیون کشتی درخواست کرده بدون حضور در مسابقه‌ای، به پاریس اعزام شود که با پاسخ منفی اهالی فدراسیون مواجه شده است. پاره‌ای دیگر هم از این می‌گویند که رقابت‌های مجارستان برای حسن یزدانی سنگین است و نباید او را به چنین تورنمنتی اعزام کرد؛ به‌ویژه اینکه ممکن است آرون بروکس هم در مجارستان باشد و کار را برای حسن یزدانی سخت کند. چ

نین تحلیل‌هایی باعث دوپاره شدن نظریات علاقه‌مندان به کشتی شده و حالا با حسن یزدانی به گونه‌ای رفتار می‌شود که گویی قرار است تبدیل به یک بحران ملی شود. در اینکه حسن یزدانی پرافتخارترین کشتی‌گیر ایران است، تردیدی وجود ندارد؛ در اینکه شأن او باید حفظ شود، هم شکی وجود ندارد؛ ولی مشخص نیست اعزام او به یک تورنمنت خارجی چطور می‌تواند موارد بالا را نقض کند. چنین تفکراتی اهمیت بازی‌های المپیک و کسب افتخار را قربانی یک اسم می‌کنند؛ البته اسم حسن یزدانی اعتباری برای کشتی ایران است؛ ولی فرض محال، اگر یزدانی با ناآمادگی و بدون محک‌خوردن به المپیک برود و آنجا حتی قبل از رسیدن به فینال با نتیجه‌ای اسف‌بار به کارش در پاریس پایان دهد، آیا حرمتش حفظ شده است؟

ضمن اینکه چنین جریانی باید پاسخ‌گوی این پرسش مهم هم باشند که چرا حسن یزدانی حاضر نشد کتفش را زودتر عمل کند تا به‌موقع برای پاریس مهیا باشد؟ چرا یزدانی اجازه داد شایعاتی که می‌گفتند او برای رسیدن به پاداش بازی‌های آسیایی، جراحی‌اش را به بعد از هانگژو موکول کرد، شکل بگیرد؟ حالا آن‌ها باید پاسخ دهند که اگر المپیک برای یزدانی و اعتبار کشتی ایران اهمیت وافری داشت، چرا او کتف آسیب‌دیده‌اش را زودتر به تیغ جراحان نسپرد؟

این‌ها البته بخشی از این دوپارگی موجود است؛ چراکه باید آن روی سکه؛ یعنی کادر فنی را هم دید. حسن قرار است در فاصله ۵۰ روز مانده به المپیک به مسابقه‌ای خارجی اعزام شود؛ اگر او بدرخشد که حرف و حدیثی نیست و با شایستگی راهی پاریس می‌شود و بسیاری را امیدوار می‌کند که مدال دیگری برای کاروان ایران بگیرد؛ اما اگر حسن ناآماده باشد، آیا ۵۰ روز، زمان کافی برای مهیاکردن یک کشتی‌گیر دیگر برای اعزام به پاریس خواهد بود؟

بدیهی است که این دوگانگی نیاز به ظرافت خاصی دارد که بدون دخیل‌شدن احساسات باید درباره‌اش تصمیم‌گیری شود. حسن هم تا رقابت‌های مجارستان به قدر کافی فرصت دارد تا توان از دست رفته‌اش را بازیابد و خودش را در غیاب گربه‌سیاه آمریکایی‌اش محکی جدی بزند. محکی که سربلند بیرون‌آمدن از آن می‌تواند تکلیفی جدی برایش قلمداد شود. یزدانی حمایت فدراسیون را دارد؛ ولی بعید است این فدراسیون هم حاضر شود چشم‌بسته روی کتف آسیب‌دیده حسن قمار کند.