جوان‌گرایی مانچینی جواب داد
تاریخ انتشار: ۱۶ تیر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۴۷۰۹۷۲
به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران دانشجویی(ایسکانیوز)، محسن بخشی؛ برای اینکه تحلیل بهتری درمورد ایتالیا داشته باشیم بهتر از سری به گذشته نزدیک این تیم بزنیم. ایتالیا با ۴ ستاره‌ای که نشان می‌دهد چهار بار قهرمان شده است در بین تیم‌های دنیا هم محبوب است هم صاحب سبک.
بعد از افتضاحی که ونتورا، در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ انجام داد، عملاً ایتالیا را به یک تیم بدون اعتماد به نفس و ترسو تبدیل کرد که در هیچ بازی نمی شد به آن اعتماد کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
سیستم کاتناچو به چه معناست؟
این سیستم به معنی قفل است یعنی وقتی دفاعی روی فوروارد قفل میکند تا ۳ الی ۴ شب آن فوروارد خواب دفاع را می بیند. در عین حال آتنا به معنی زنجیر است و یعنی سیستم دفاعی مثل زنجیر به هم متصل است و نمی‌شود که از هم گسیخته شود.
ونتورا میخواست سیستم ۴۴۲ را به سیستم ۴۲۴ تبدیل کند و به هیچ عنوان موفق نبود و بدی این موضوع این است که پس از آن هیچ مسئولیتی هم قبول نکرد. حتی به یاد دارم زمانی که بوفون میخواست از تیم ملی ایتالیا خداحافظی کند گفت من متاسف هستم نه برای خودم برای کل فوتبال ایتالیا زیرا ما در چیزی شکست خوردیم که برای مردم مان مفهوم خیلی خاصی دارد.
پس از ونتورا، مانچینی هدایت تیم را به دست گرفت و می دانست که نمی تواند در مورد تیم قبلی ریسک کند زیرا آنها هم سنشان بالا رفته بود و هم ترسو شده بودند و تصمیم گرفتیم و جدیدی را درست کنند و برای تشکیل تیم جدید به سه چیزی نیاز داشت. او به تیم قوی خارج زمین یک تیم قوی داخل زمین و زمان نیاز داشت و برای همین با دنیل دی روسی و جان لوکا ویالی تماس گرفت. جانلوکا ویالی بعد از بیماری که داشت تبدیل به سمبل استقامت شده بود و دنیل دی روسی هم که تبدیل به سمبل رومی‌ها شده است.
آنها همکاری را شروع کردند و بازیکنان جوان را زیر نظر گرفتند و حاصل آن تیمی است که الان می‌بینیم. یک عده جوان که با تمام توان خود می دوند و جویای نام هستند علاوه بر این که آمده اند که فوتبال ایتالیا را به تمام دنیا معرفی کنند.
می‌توان گفت که جام ملت‌ها چند چیز به فوتبال ما یاد داد مورد اول جوان‌گرایی بود و جوان ها در این تورنومنت واقعا خود را نشان دادند یعنی تیم‌هایی مثل اکراین، اسپانیا، آلمان، ایتالیا و انگلیس جوانترین تیم ها بودند که سه تیم از این تیم ها به نیمه نهایی صعود کردند و از طرفی تیم‌هایی مثل بلژیک، فرانسه و پرتغال که تیم های مسن‌تری به حساب می‌آیند، هیچ جایی پیدا نکردند. ما باید ببینیم که در جام جهانی چقدر سوپرایز خواهیم داشت.
درس دوم اینکه ما گرفتیم این بود که دروازه‌بان‌ها واقعا نصف تیم هستند و تعیین تکلیف می‌کنند. در بازی بلژیک و پرتغال، پرتغال ۱۷ شوت به دروازه بلژیک شلیک می کند و هر کاری که می خواهد می کند اما این بلژیک بود که برنده از زمین بیرون آمد. چرا؟ چون کورتوا را در دروازه داشتند.
در بازی شب گذشته هم ایتالیا هم این داستان را داشت یعنی اسپانیا با ۹۰۸ پاس، ۷۱ درصد مالکیت، ۱۷ شوت به سمت دروازه و ۸،۹ کرنر بازی را تقدیم ایتالیا کرد و به خانه برگشت و علت آن فقط حضور دوناروما در دروازه بود.
ایتالیا سیستم ۴۴۳ را به خوبی و سادگی بازی میکند و فلسفه تیمی خود را مانچینی دوباره به کاتناتچو برگردانده است کل تیم با هم دفاع می کنند. این هم تیم را قوی می کند و هم مردم ایتالیا را خوشحال میکند.
انتهای پیام/
منبع: ایسکانیوز
کلیدواژه: مانچینی تیم ملی فوتبال ایتالیا یورو۲۰۲۰ تیم ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iscanews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسکانیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۴۷۰۹۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
با خداحافظی باجو، 19 سال است که یکشنبه نداریم!
به گزارش "ورزش سه"، در آخرین یکشنبه ماه آوریل ۲۰۰۴ روبرتو باجو آخرین بازی خود را در بازی میلان-برشا در پایان فصل انجام داد و سلام سن سیرو به او پاها و قلب‌ها را به لرزه درآورد.
سال‌هاست که از سخنان چزاره کرمونینی می‌گذرد و کلمات خوشبخت‌ترین بخش این جهان هستند که این‌چنین به توصیف باجو استخدام شده‌اند: از آنجایی که دیگر یکشنبه‌ها باجو فوتبال بازی نمی‌کند، دیگر یکشنبه نداریم. او مردی است که به عقیده بسیاری بهترین بازیکن ایتالیایی تمام دوران است.
28 آوریل ۲۰۰۴ پایان دورانی برای فوتبال ایتالیا بود. قهرمانی جاودانه که مرد اول رویاهای مردم سرزمین خدایان بود. از شب‌های جادویی ایتالیایی ۹۰ تا صبح تلخ ایالات متحده آمریکا در سال ۹۴، احساساتی که در سر یک ملت نقش بسته بود و همه یک جمله را فریاد می‌زدند، خدایا همه ما را بیامرز به جز یک نفر، باجو!
تمام آرزوهای مردم در یک شب تغییر کرد. سن سیرو به احترام باجو ایستاد. ادای احترام به کسی که در ۴۸۸ بازی، ۲۱۸ گل به ثمر رساند.
در هشتاد و چهارمین دقیقه از بازی بهترین شماره ده تاریخ لاجوردی پوشان، در آغوش مالدینی ایستاد و پائولو نماینده تمام فوتبالدوستان جهان بود.
از ویچنزا تا برشا، فیورنتینا، یوونتوس، میلان، بولونیا و اینتر تمامی تیم‌هایی بودند که باجو پیراهنشان را به تن کرده بود تا یک کشور متحد شود. زیرا این نماینده الهی متعلق به همه کسانی بود که حداقل یکبار برای پیراهن آبی فریاد زده بودند.
باجو پس از پایان بازی گفت: وقتی زمین را ترک کردم، با خودم گفتم، روبرتو تمام شد، اکنون واقعا تمام شده است. چیزی که مرا برای آخرین‌بار شگفت‌زده کرد این بود که آخرین بازی زندگی‌ام مالدینی به سمتم آمد و من را آغوش گرفت. با تماشاگران خداحافظی کردم، تمام سن سیرو ایستاده بود و دیدم همه به مانند من گریه می‌کنند.
پسر طلایی کالچو باید در خانهٔ میلان، همان تیمی که فصل ۹۶ با آن اسکودتو را فتح کرده بود، فوتبال را کنار می‌گذاشت. ستارهٔ برشا در جشن قهرمانی میلان بیگانه و تنها نبود. روبرتو باجو در تمام ورزشگاه‌های کشور ایتالیا دوست داشتنی است. پدیدهٔ دههٔ نود فوتبال ایتالیا پس از پایان بیست سال دوران حرفه‌ایش در سن سیرو گفت: «لحظه‌ای بی‌نظیر و سرشار از احساس بود. از میلانی‌ها به سبب تشویق‌هایشان قدردانی می‌کنم، این آخرین دیدار من بود.»
برشا در این بازی با نتیجهٔ چهار بر دو قربانی جشن قهرمانی میلان شد و باجو در این باره گفت: «می‌دانم کسانی هستند که علاقه‌ای به من ندارند اما عشق این همه هوادار کمک کرد تا با این شرایط کنار بیایم. فکر می‌کنم هیچ راهی بهتر از این برای خداحافظی از جهان فوتبال وجود نداشت. »
در سن ۱۸ سالگی عمل جراحی سختی بر روی پای روبرتو باجو انجام شد. این عمل حرفه ستاره برشا را تحت تاثیر قرار داد اما باجو در برابر این آسیب‌دیدگی هیچوقت به زانو درنیامد و ادامه داد. او در آخرین لحظه خطاب به زانوهایش گفت: من با این زانوها همواره رابطهٔ دوگانه‌ای میان عشق و نفرت داشتم. این پاها لذت فراوانی به من چشاندند، اما با سپری شدن زمان دردهایشان بیشتر شد و شیوهٔ دویدنم را خراب کردند. چند تاسف بزرگ در دوران حرفه‌ای‌ام همیشه آزار دهنده بودند. ضربهٔ پنالتی در دیدار جام جهانی ۱۹۹۴ یکی از آنها است. اما هنگامی که به گذشته بازمی‌گردم می‌بینم که پس از بیست سال، این بازنشستگی را با لذت فراوانی جشن می‌گیرم، این پیروزی بزرگ برای روبرتو باجو است.
توپ طلای ۹۳، گل اول ایتالیا، اسلالوم ایتالیا ۹۰، جادوی آمریکا و اشک‌های پاسادنا، خاطراتی بود که به‌مانند تیزر یک فیلم ایتالیایی در ذهن هواداران مرور می‌شد و باجو آرام آرام به سمت تونل سن سیرو قدم برمی‌داشت.
همه ایستادند تا با صدای بلند، برای آخرین‌بار نام یکی از ده‌های برتر تمام دوران این ورزش را فریاد بزنند. اکنون واقع‌نگر باشید. 19 سال است که دیگر یکشنبه نیست!
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»