حکایت بازگشایی نصفه و نیمه تئاتر
تاریخ انتشار: ۱۸ تیر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۴۷۹۳۲۰
حالا دیگر تعطیلی و بازگشایی تئاتر در دوران کرونا به قصهای تکراری تبدیل شده که به سادگی نمیتوان درباره آن قضاوت کرد و این چنین است که به فاصله اندکی بعد از تازهترین تعطیلی تئاتر که از شنبه هفته سپری شده آغاز شده است، سالنهای خصوصی تصمیم گرفتهاند فعالیت خود را از روز یکشنبه ۲۰ تیر ماه از سر بگیرند ولی مجموعههای دولتی تا لحظه انتشار این گزارش، همچنان تعطیل هستند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
به گزارش ایسنا، از ابتدای همهگیری کرونا، سالنهای تئاتر جزو اولین مکانهایی بودند که بر اساس بخشنامه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی خیلی زود تعطیل شدند و در یک سال و نیم گذشته بارها با خبر تعطیلی و بازگشایی تئاتر رو به رو شدهایم.
به تازگی و در شرایطی که سالنهای نمایشی اندک رمقی پیدا کرده بودند و بعضی گروههای تئاتری از استقبال تماشاگران نمایشهایشان دلگرم شده بودند، ورود موج پنجم کرونا و گسترش گونه دلتای آن، برای چندمین بار سالنهای تئاتر را به تعطیلی کشاند.
از روزهای پایانی هفته گذشته با اعلام قرمز شدن وضعیت تهران از نظر شیوع کرونا، سالنهای تئاتر و گروههای نمایشی پیشبینی میکردند که تعطیلی دیگری در راه است زیرا طبق بخشنامهای که پیشتر از سوی ستاد ملی مقابله با کرونا اعلام شده بود، فعالیت مشاغل گروه دو که تئاتر هم از ابتدای سال جاری در آن قرار گرفت، به هنگام وضعیت قرمز به صورت خودکار تعطیل خواهد شد.
بر همین اساس روابط عمومی سالنهای دولتی همچون مجموعه تئاتر شهر و تالار هنر طی اطلاعیهای خبر دادند که اجرای نمایشهایشان تا اطلاع ثانوی تعطیل است. البته در این میان مجید رجبی معمار، مدیرعامل خانه هنرمندان ایران از عملکرد مرکز هنرهای نمایشی در این زمینه انتقاد داشت و گلهمند بود که چرا این تعطیلی به صورت رسمی به مجموعههای نمایشی ابلاغ نشده و فقط به سایتهای فروش بلیت اعلام شده است.
اما در آخرین ساعات روز چهارشنبه ۱۶ تیر ماه بعضی از تماشاخانههای خصوصی در صفحات رسمیشان اعلام کردند که فعالیتهای خود را از روز یکشنبه ۲۰ تیر ماه ادامه خواهند داد و این در حالی است که مجموعههای دولتی همچنان تعطیل هستند.
در وضعیتی که هر روز اخبار گوناگونی درباره افزایش ابتلا به گونه دلتای کرونا میشنویم، طبیعتا نمیتوان به آسانی درباره فعالیت سالنهای تئاتری حکم قطعی داد اما از سوی دیگر در دوران سخت اقتصادی که بسیاری از فعالان تئاتر، امکان اشتغال و کسب درآمد نداشتهاند و کمرشان در زیر فشارهای نفسگیر اقتصادی خم شده، نمیتوان مانع فعالیت آنان شد. به همین دلیل است که مجموعههای خصوصی که بیشتر آنها ساختمانهای استیجاری در اختیار دارند، دیگر توان ادامه تعطیلی را نداشتند و اعلام بازگشایی کردند.
با این حال کدام انسان خردمندی است که در وضعیت دشوار فعلی که هر آن بیم ابتلا به این ویروس نفرتانگیز وجود دارد، حاضر باشد از جان و سلامتی خود بگذرد و خطر کند؟ بارها در گفتگوهای رسمی و غیررسمی شنیدهایم که فعالان تئاتر عنوان کردهاند اگر راه دیگری برای کسب درآمد و البته فرار از بطالت بیکاری داشتند، حاضر نمیشدند این چنین خود را به خطر بیندازند. البته در این بین برخی از آنان هم گلهمند بودند و هستند که وقتی فعالیت دیگر اصناف مانند مراکز خرید، کافهها و رستورانها بلامانع است، چرا همیشه تئاتر، اولین جایی است که باید به تعطیلی تن بدهد. بویژه با در نظر گرفتن این نکته که پروتکلهای بهداشتی در تئاتر بارها بیش از مکانهایی مانند کافه و رستوران رعایت میشود.
نمایش «هار»اگر هزار صغری و کبری دیگر هم بچینیم، درباره تعطیلی یا فعالیت تئاتر نمیتوان به راه حلی قطعی رسید ولی آنچه واضح و مبرهن است، این است که جامعه تئاتری حق دارد بابت بیبرنامگیها دلگیر و گلهمند باشد. یک سال و شش ماه از ورود کرونا میگذرد و با وضعیتی که در زمینه واکسیناسیون داریم، هیچ مشخص نیست این ویروس تا چه زمانی بر زندگی ما سایه بیندازد. بنابراین خیلی طبیعی است که باید برای کسب و کار هنرمندان تئاتر چارهای اندیشیده میشد. چگونه ممکن است کسانی که هیچ منبع درآمد دیگری جز تئاتر ندارند و گناهشان این است که جز کار نمایش، کار دیگری نمیدانند، در وضعیت اقتصادی فعلی که خود مسئولان هم به دشواریِ فزاینده آن معترف هستند، بدون هیچ درآمدی بتوانند زندگی کنند.
قرار نیست عزت انسانی خانواده تئاتر را که افرادی صبور و تلاشگر هستند، با دادن کمکهایی صدقه مانند خدشهدار کنیم (حال بماند که اصولا هیچ نهادی هم پول اضافهای ندارد که در این زمینه دست به جیب شود) اما به عنوان مدیر و مسول و وزیر در برابر اشتغال این خانواده وظایفی داریم.
بر ما ببخشایید که بار دیگر موضوعی تکراری را مطرح میکنیم اما قصه همان قصه فریادی است که هنوز به جایی نرسیده است.
در تمام دوران کرونا که بیشتر جشنوارههای هنری با هر کیفیتی برگزار شدند، هیچ تدبیری اندیشیده نشد تا ایدههایی که جامعه تئاتری در خلال گفتگوهای مطبوعاتی خود درباره ایجاد فضای کار مطرح میکرد، بررسی و اجرایی شود. هرچند عملی کردن برخی از این ایدهها همچون از سر گیری ساخت تله تئاتر به دلیل بروکراسیهای عجیب و غریب تلویزیون، دشوار مینمود ولی فعالان تئاتر در این دوران پیشنهادهای گوناگونی برای تولید تئاتر در فضای مجازی و شبکه نمایش خانگی، اجرای نمایش در فضای باز، آمادهسازی تکگوییهای نمایشی، همکاری با وزارت بهداشت برای تولید نمایشهایی با محتوای آموزشی در زمینه کرونا و ارایه این نمایشها در فضاهایی مانند تلویزیون یا صفحات مجازی و ... مطرح کردند و در این میان راهاندازی سامانهای مانند تلویزیون تئاتر ایران که خود میتوانست امکانی تازه برای اشتغال هنرمندان این رشته باشد، هم آنچنان کُند و مبهم پیش رفت که هیچ امیدی به کمکرسانی آن نیست.
بگذریم، در دورهای که اسباب افسردگی و سرخوردگی از هر جهت مهیاست، بی انگیزه کردن و دلسرد کردن جوانان تئاتری که در این روزهای سخت چراغ صحنه را روش نگه داشتند و قرار است در ترسیم آینده فرهنگی کشورمان، نقش داشته باشند و از سوی دیگر بیاعتنایی به نسل میانه که سرمایههای معنوی کشورمان هستند که سالها برایشان هزینه کردهایم و کمتوجهی به بزرگترهایی که مویشان را در راه اعتلای هنر این سرزمین سپید کردهاند، شایسته مسئولان فرهنگی و هنری کشور ما نیست، کشوری که همچنان در دنیا به فرهنگ و هنرش شناخته میشود.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: تئاتر در دوران کرونا سالن های تئاتر نمایش ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۴۷۹۳۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نگاهی به تئاتر شاماران/ردپای افسانه جاماسب در زندگی سیاه باز
گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا ـ ونوس بهنود: نمایش شاماران به کارگردانی ساسان شکوریان ترکیب هنرمندانهای از هنر پیشینهدار سیاهبازی و افسانهای کهن از داستانهای هزار و یک شب را بازگو میکند.
تماشاخانه سنگلج، یکی از قدیمیترین سالنهای نمایش تهران است که این روزها ضرورت تعمیر، نگهداری و توسعه آن سوژه اخبار شده، این بار نیز با نمایش شاماران، هنرمندان و هنردوستان را میزبانی کرد.
شاه ماران یا شاماران اسطورهای از موجودی نیمهزن و نیمهمار است که در بین مردم کردنشین سمبل برکت، دانش و شفا است. اما چه شد که هنرمندان سرشناس متعددی به دیدن نمایش این داستان اسطورهای نشستند.
میتوان اسرار هویدا کرد و نجات یافت
تئاتر هنر نخبگان است، اما دروازه یادگیری آن برای عموم گشوده است. شاماران در تلفیق زیبایی از سیاهبازی هنر کهن و اصیل ایرانی با افسانهای جامانده از هزارهها به دنبال انتقال همان پیامهایی است که هر روز در زندگی به آن نیازمندیم.
بازی روان بازیگران و تسلط بر نقش، چهرهپردازی متناسب با نقش و همچنین سیالیت زمانی از گذشته به دوره معاصر و برعکس اجرایی روان را در اختیار بیننده قرار میدهد. هر چند کارگردان میتواند کمی از ابهام ماجراها کاسته و کلیدهای بیشتری در اختیار تماشاگر قرار دهد، اما سطح اجرای مقبول غیر قابل انکار است.
سیاهباز در نقش جاماسب ظاهر میشود. جوانی که در افسانهها برای پیدا کردن عسل در غاری حبس میشود و دوستانش تنهایش میگذارند. دراین نمایش گنجی که میتواند زندگی سیاهباز را دگرگون و او را از فقر و فلاکت برهاند جایگزین عسل شده است. سیاهباز در قبرستانها به دنبال گنج است و کیست که نداند بر روی هر گنجی ماری خفته است.
در افسانه جاماسب او به باغ مارها که در کنار شاه مار خود زندگی میکنند میرسد و به شرط آن که جایی ازاین مکان نامی نبرد، زندگی خود را با شاه مار آغاز میکند. شاه مار با چهرهای موحش تنها یک تمنا از او دارد و آن هم وفای به عهد است. اما جاماسب برای نجات خود بارها و بارها عهدشکنی میکند.
آنجا که دروغ است وقاحت موج میزند
شاماران یکی از سمبلهای مورد احترام مناطق کردنشین است که به عنوان نشانه برکت و دانش تصاویر آن در جای جای خانهها کشیده و از تصویر آن مجسمه و گلدوزیهایی در بین لوازم زندگی دیده میشود. آن چهره کریه زنی که نیمی از تنش یک مار است، بر خلاف آدمهای روی زمین به وفاداری و صداقت ارج مینهد.
اما هرجا دروغ باشد، وقاحت موج میزند و سیاهباز به همراه گروهی از بازیگران به مصداق توده مردم با لودگی و مسخرهگی به عهده خود پشت پا میزند.
اما داستان در همین جا خاتمه نیافته است. به جای سکه و زر گنج واقعی همان شاماران است که پادشاه برای بهبود خود از بیماری در به در به دنبال اوست. جادوگری که در بارگاه پادشاه است میگوید برای شفایش باید جغدی که در وجود خود دارد را بیرون بکشد. تمثالی از شومی و کراهت و خباثت.
سیاهباز که اسرار دیدن شاماران را بر ملا کرده توسط وزیر پادشاه اسیر میشود و با کمک او شاماران به نزد پادشاه آورده میشود. سیاهباز میگوید برای معیشت روی خود را سیاه کرده، اما دراین داستان به دلیل خیانت به گنجینه دانش و معرفت، روسیاه است. پرداختن به افسانههای بومی و طرح آموزههای آن، در وضعیتی که به اعتقاد نادر ابراهیمی نویسنده سرشناس، به یک رستاخیز اخلاقی نیازمندیم، همان چشمه آب روانی است که هر انسانی در عطش آن است.
نویسنده و کارگردان در نهایت شاماران را، چون افسانهاش به دست پادشاه میدهد و او تکه تکه میشود. اما پایان خوش آنجاست که به خاطر حماقت و حرص و ولع، هر که بدی کرده به سزای اعمالش میرسد. بر خلاف جاماسب که به دانش دنیا آگاه شده و حکیم بزرگی میشود، سیاهباز در قعر کردههای خود روسیاه باقی میماند. اما همیشه فرصتی برای بازگشت به سوی خیر هست. قلب پرمهر و سلامت سیاهباز به کمکش میآید تا بتواند تیرهروزی و تیرهرویی خود را به کنار بزند.
نمایش سیاهبازی شاماران در بیست و یکمین جشنواره بین الملی نمایشهای آیینی و سنتی ایران شرکت کرده تا آیینهای اصیل ایرانی را باردیگر نقل کند. اثری که هنرمندان و اهالی قلم بسیاری را به تماشای خود مهمان کرد.
این اثر نمایشی تا ۷ اردیبهشت در تماشاخانه سنگلج اجرا خواهد شد.
انتهای پیام/