به نقل از «ایسنا»

تلویزیون درها را به روی هنرمندان درجه یک باز کند

تاریخ انتشار: ۵ مرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۶۳۶۹۱۲

از نگاه یکی از منتقدان، تلویزیون به نوعی انقلاب فرهنگی در تولیدات خود نیاز دارد و باید فضا را برای ورود و فعالیت هنرمندان درجه یک باز بگذارد و همچنین با توجه به نیاز مخاطب، به تولیدات خوب فرهنگی و هنری اقدام کند.

بیننده تلویزیون به امید و شادی نیاز دارد

جبار آذین ـ منتقد و مدرس سینما و تلویزیون ـ در گفت وگویی با ایسنا مهمترین نکته‌ای که در تولید آثار فرهنگی، سینمایی و تلویزیونی باید مد نظر سازندگان این آثار قرار بگیرد را توجه به نیاز، سلیقه و خواست تماشاگر دانست و عنوان کرد: چنانچه مانند سال‌های اخیر مبنای تولید سریال‌های تلویزیونی، سلیقه مدیران و اسپانسرها باشد، بدیهی است که تولید سریال‌ها با مشکل مواجه می‌شود و مردم چون زندگی خود، مشکلات و مسایل خود را در این نوع آثار نمی‌بینند، با شخصیت‌ها و موضوع‌های سریال‌ها همراه نشده و از آن استقبال نمی‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

او تاکید کرد: لازم است که ملاک اصلی تولید آثار، سلیقه، خواست و نیاز مخاطب باشد. مهمترین نیاز مخاطب در جامعه ما به دلیل انواع مسایل مانند گرانی و کرونا، نیاز مردم به امید و شادی است؛ همین ها باید مورد توجه و عنایت قرار بگیرد. اگر چنین اتفاقی رخ ندهد تولید چنین سریال‌هایی عمدتا باعث لطمه به فرهنگ، فرهنگ سوزی و هدر دادن بودجه بیت‌المال می‌شود.

آذین رعایت نوآوری در گزینش مضامین و همچنین انتخاب موضوع‌های متنوع و استفاده آنها در نگارش فیلم‌نامه‌های حرفه‌ای و ساخت هنرمندانه، در کنار استفاده از هنرمندان درجه یک را از جمله عواملی دانست که می‌تواند باعث ارتقای هنری و محتوایی یک اثر شده و بالعکس نبود این ها می‌تواند دلیلی برای ناموفق بودن یک سریال محسوب شود.

این منتقد تصریح کرد: تلویزیون سال‌هاست که از نظر و نگاه مخاطب فاصله گرفته است و به ندرت شاهد تولید و پخش آثار فاخر و درجه یک به ویژه در حوزه سریال‌ها هستیم. اغلب سریال ها از منظر ساختار هنری متوسط، زیر متوسط و حتی ضعیف هستند؛ از نظر مضمون و قصه هم پیش از آنکه برگرفته از واقعیت‌های جامعه و نیاز مخاطب باشند، کپی برداری از آثار ماهواره‌ای خارجی و سریال‌های ترکیه‌ای و غربی هستند. در کنار این‌ها ضعف مدیریتی و نداشتن نگاه تازه در تولید آثار فرهنگی ـ هنری و سریالی در تلویزیون و نفوذ سرمایه و سیلقه اسپانسرها در چگونگی تولید مجموعه ها و نبود هنرمندان حرفه‌ای و درجه یک در تلویزیون سبب شده که دیگر آثار مناسب و شایسته خانوادگی و اجتماعی و حتی طنز ساخته نشود.

بازار مکاره ای به نام شبکه نمایش خانگی

این روزنامه نگار با اشاره به سپردن مسوولیت نظارت بر سریال های شبکه نمایش خانگی به تلویزیون، بیان کرد: شبکه نمایش خانگی از زیر چهارچوب وزارت ارشاد خارج شده و به زیرمجموعه تلویزیون افزوده شده است؛ اما به جای آنکه مسوولان و مدیران تلویزیون از آن استفاده بهینه کرده و با ایجاد شرایط کار و تولید، به ارائه آثار خوب و مناسب خانوادگی، اجتماعی، فرهنگی و کمدی بپردازند، این فضا تبدیل به نوعی بازار مکاره شده که سودآوری و شهرت طلبی در آن حرف اول را می‌زند؛ به گونه‌ای که اغلب تولیدات شبکه نمایش خانگی به لحاظ موضوع و ساختار هنری در سطح زیرِ متوسط و حتی ضعیف قرار دارند که این امر نشان دهنده بیراه رفتن شبکه خانگی در شرایطی است که می بایست تلویزیون از فرصت آن استفاده مناسب کند.

روزگاری شرایط در تلویزیون مناسب تر بود

به اعتقاد وی، نبود نیروهای متخصص و کارآمد در سیما فیلم و شبکه نمایش خانگی باعث شده که تلویزیون در تولید سریال های خوب و مناسب خانوادگی، اجتماعی و فرهنگی برای جامعه موفق نباشد. آذین اضافه کرد: این معضل نشانگر آن است که تلویزیون به نوعی انقلاب فرهنگی در تولیدات خود نیاز دارد و باید فضا را برای ورود و فعالیت هنرمندان درجه یک باز بگذارد و همچنین با توجه به نیاز مخاطب به تولیدات خوب فرهنگی و هنری اقدام کند.

او یادآور شد: روزگاری شرایط در تلویزیون مناسب تر بود؛ سیما فیلم توسط حرفه‌ای ها اداره می‌شد و هنوز تبدیل به بازار مکاره نشده بود و هنرمندان حرفه‌ای می‌توانستند آثار خوب، با محتوا و هنرمندانه ارائه کنند و طنازی و بازگویی مسایل اجتماعی در آن‌ها حرف نخست را می‌زد؛ اما این موارد سال‌هاست که دیگر در تلویزیون دیده نمی‌شود. این مساله ضرورت تحول در نگاه، عملکرد و برنامه‌های تلویزیون را می‌طلبد.

دودکش ۲

باید منتظر ماند و «دودکش» را تا آخر دید

مدت‌هاست که نام سریالی تلویزیونی آنقدرها به گوش آشنا نیست که اغلب آن را بشناسند و برای تماشای تمامی قسمت هایش برنامه ریزی کنند. در این میان سریال‌هایی که چند سال قبل تر با کیفیتی قابل قبول به پخش می رسیدند هم در ادامه و با ساخت فصل‌های جدید، نسبتا افت کرده و تعدادی از مخاطبانشان را از دست داده‌اند.

جبار آذین در پاسخ به نقدی درباره سریال «دودکش۲» گفت: مجموعه طنز خانوادگی اجتماعی «دودکش۲» در ادامه استقبال و موفقیت از فصل نخست این سریال ساخته شده است. فصل نخست را محمدحسین لطیفی بر اساس فیلم‌نامه‌ای از برزو نیک نژاد ساخته بود؛ فیلم‌نامه این سریال دارای مضمون تازه و ساختار مناسب دراماتیک بود و ساخت از کارگردانی خوبی برخوردار بود. موضوعات متنوع، تکیه کلام‌های شخصیت‌ها، فضای کار و بازی‌های خوب از جمله امتیازهای خوب سریال «دودکش ۱» بود؛ گرچه لطیفی در ادامه «دودکش ۱»، سریال «پادری» را ساخت اما فصل دوم سریال را کارگردان دیگری، برزو نیک نژاد ساخته است.

این منتقد دلیل کسالت آور بودن «دودکش۲» برای مخاطبان را پخش نشدن قسمت‌های پرماجراتر دانست و ابراز امیدواری کرد که در ادامه این مشکل برطرف شود.

آذین در همین زمینه افزود: با آنکه شخصیت‌ها هم با تیپ‌های تغییر یافته در این مجموعه ظاهر شده‌اند اما موضوع‌هایی مانند پیدا شدن نیمه گمشده بهروز شرایطی را فراهم کرده که در دامان داستان اصلی مسایل فرعی جذاب دیگری رقم بخورد؛ باید منتظر ماند و دید در ادامه روند داستان سریال چه وقایعی در پیش هست؛ گرچه باز هم شخصیت‌ها و بازیگران سریال برای مخاطب ملموس هستند و این از امتیازهای این کار محسوب می‌شود اما تماشاگری که فصل نخست را تماشا کرده و توقع و انتظارش بالا رفته طبیعی است که از فصل دوم «دودکش» هم انتظار بیشتری داشته باشد. در هر حال هنوز سریال به پایان نرسیده است، باید منتظر ماند و شاهد هنرنمایی‌های هنرمندان و موضوع‌های گسترده‌ای که در پیش روی این سریال قرار دارد شد.

جبار آذین

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: جبار آذین دودکش 2 سریال دودکش 2 نقد سریال های تلویزیونی هنرمندان درجه یک شبکه نمایش خانگی نیاز مخاطب سریال ها شخصیت ها حرفه ای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۶۳۶۹۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شنیدن ملودی های شریف روی نُت «رعنا»/ موسیقی خوب برای سریال خوب

دریافت 113 MB

خبرگزاری مهر-گروه هنر-علیرضا سعیدی؛ کارکرد تیتراژ چیزی شبیه به جلد کتاب است که طراحش تلاش می‌کند با انتخاب عناصر، فرم‌ها و چینش‌ها با کمک گرافیک و موسیقی مخاطب یک اثر را در جریان موضوع قرار دهد. شرایطی که گاهی بسیار نکته‌سنج، اندیشمندانه و حساب‌شده پیش روی مخاطبان قرار می‌گیرد و گاهی هم به قدری سردستانه و از روی ادای یک تکلیف اجباری ساخته می‌شود که بیننده را از اساس از یک اثر تصویری دور می‌کند.

آنچه بهانه‌ای شد تا بار دیگر رجعتی به کلیدواژه «تیتراژ» داشته باشیم، مروری بر ماندگارترین و خاطره‌سازترین موسیقی‌های مربوط به برخی برنامه‌ها و آثار سینمایی و تلویزیونی است که برای بسیاری از مخاطبان دربرگیرنده خاطرات تلخ و شیرینی است و رجوع دوباره به آن‌ها برای ما در هر شرایطی می‌تواند یک دنیا خاطره به همراه داشته باشد. خاطره‌بازی پس از آغاز و انتشار در نوروز ۱۴۰۰ و استقبال مخاطبان از آن، ما را بر آن داشت در قالب یک خاطره‌بازی هفتگی در روزهای جمعه هر هفته، روح و ذهن‌مان را به آن بسپاریم و از معبر آن به سال‌هایی که حال‌مان بهتر از این روزهای پردردسر بود، برویم.

«خاطره بازی تیتراژهای ماندگار» عنوان سلسله گزارشی آرشیوی با همین رویکرد است که به‌صورت هفتگی می‌توانید در گروه هنر خبرگزاری مهر آن را دنبال کنید.

در صدوپانزدهمین شماره از این روایت رسانه‌ای به سراغ موسیقی متن و تیتراژ سریال ماندگار «رعنا» به کارگردانی داود میرباقری و آهنگسازی شریف لطفی رفتیم که به سال ۱۳۶۹ از شبکه اول سیما در قالب یک سریال هشت قسمتی پیش روی مخاطبان قرار گرفت. مجموعه ای که به نوعی دومین سریال داود میرباقری بعد از سریال «گرگها» در مقام کارگردانی محسوب می شد و نشان داد که این کارگردان با تجربه و مخاطب شناس تلویزیون و سینما از همان ابتدا به موسیقی همواره به عنوان عنصری مهم، موثر و مولف برای جذب مخاطبان و ارایه محتوا نگاه می کند و در این چارچوب تلاش دارد تا از بهترین ها برای ساخت و طراحی موسیقی پروژه های خود استفاده کند.

سریال «رعنا» قصه بخشی از زندگی رعنا، دختر مردی به نام سنایی از صابون‌پزهای قدیمی تهران است. پس از چندی دانایی که دبیر آموزش و پرورش است به خواستگاری رعنا آمده و با وجود مخالفت‌های منصور (برادر رعنا) با او ازدواج می‌کند. اما پس از گذشت مدتی دانایی به دلیل شرکت در فعالیت‌های سیاسی دستگیر و روانه زندان و کشته می‌شود. پس از سال‌ها پسر رعنا که به شدت در حال مبارزه با رژیم پهلوی در سال ۱۳۵۷ است، در یک درگیری خیابانی مفقود می‌شود. رعنا و دخترش به دنبال یافتن او هستند که ماجراهایی از گذشته دوباره زنده می شود.

گلچهره سجادیه در نقش رعنا، بهزاد فراهانی در نقش دایی منصور، سعید نیکپور در نقش جواد دانایی، رویا تیموریان در نقش تهمینه دانایی، رسول نجفیان در نقش پوریا، پرویز پرستویی در نقش رسول نجفی، فاطمه گودرزی در نقش مریم، حسین پناهی، مهری مهرنیا، فرخ لقا هوشمند، اسماعیل شنگله، محمد کاسبی، مهری ودادیان، بهمن زرین پور، علی اوسیوند، عیسی صفایی، عزیزالله هنرآموز و محمدتقی شریفی بازیگریان سریال «رعنا» بودند که بسیاری از آنها تاکنون همچنان در پروژه های داود میرباقری جزو بازیگران اصلی و ثابت محسوب می شوند و در آن دوران توانستند به واسطه حضور در این سریال موقعیت های خوبی را در عرصه تصویر به دست آورند.

جبار آذین منتقد چندی پیش در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، پیرامون این مجموعه گفته بود: «رعنا» تجربه نمایشی جدیدی برای داود میرباقری و تلویزیون بود. این مجموعه برگرفته از فضای اجتماعی و سیاسی آن دوران ساخت شد. رعنا جزو کارهای خوب و پرخاطره تلویزیون از یک کارگردان متبحر در عرصه سینما، تئاتر و تلویزیون سال‌های بعد کشور است. ساختار نمایشی خوب و شخصیت‌ پردازی‌های اصولی، مقبول و دیالوگ‌های خوب از امتیازهای مجموعه «رعنا» بود و میرباقری را در تولید کارهای تلویزیون توانا و خوش فکر نشان داد. این در حالی است که استفاده از بازیگران تئاتری و معرفی یک چهره مستعد که بعدها در سینمای ایران به عنوان بازیگری قدرتمند و محترم شهرت یافت (رویا تیموریان) و بهره‌گیری از دکورهای تلویزیونی حجیم و مناسب، متن خوب و بازی‌های روان از ویژگی‌های «رعنا» محسوب می‌شود. تمام امتیازهای هنری و فنی «رعنا» آن را اثری دیدنی ساخته بود تا مضامین خوب را واگویه کند و از عشق‌ها، رشادت‌ها، مبارزه‌ها، آرمان‌ها، تلخی‌ها و شیرینی‌ها بگوید و چه خوب هم در آن سال‌های کم رونقی تلویزیون اینها گفته شد و همین‌ها «رعنا» را با تجربه اندوزی‌هایش در اذهان به یادگار گذاشت.

اما یکی از ویژگی های مهم و موثر سریال تلویزیونی «رعنا» موسیقی تیتراژ و متن این مجموعه داستانی به آهنگسازی شریف لطفی بود که به دلیل طراحی یک تیتراژ متفاوت که در آن دوران بدعتی جدید به حساب می آمد توانست یکی از مولفه های مهم در ماندگاری آن تا به امروز به حساب آید. آن هنگام که ابتدا تصویر گلچهره سجادیه به عنوان بازیگر اول سریال روی یک تصویرگرافیکی شبیه به الواح تاریخی نمایان می شود و پس از آن عبارت «رعنا» در قالب لوگوتایپی متفاوت به نمایش در می آید. فضایی که موسیقی نقش مکمل را ایفا می کند و چارچوبی را پیش روی مخاطب قرار می دهد که دربرگیرنده حس و حال متفاوتی است.

موسیقی که به واسطه توجه لطفی به عنوان یک آهنگساز مولف و کهنه کار موسیقی کشورمان که سوابق آکادمیک او در عرصه موسیقی معرف تجربه بالای اوست، تلاش کرده تا ضمن توجه به مولفه های موسیقی ایرانی و ارایه درستی از آفرینش و خلاقیت در این نوع موسیقی با به کارگیری روش های نوین برای در خدمت محتوای اثر بودن، موسیقی تیتراژ متفاوت و خلاقانه ای را ارایه دهد. موسیقی که داود میرباقری همواره روی موسیقی به عنوان یکی از نقاط عطف و تاثیرگذار آثارش به آن توجه دارد و می کوشد تا در هر پروژه اش از این مولفه به درست ترین و علمی ترین شکل ممکن استفاده کند. آن چنان که اگر نیم نگاهی به کارنامه فعالیت های او داشته باشیم متوجه چنین رسالتی می شویم که اغلب موسیقی هایش توانسته اند تبدیل به ماندگارترین ها شوند.

طبیعتا در ساخت چنین موسیقی که بتواند دربرگیرنده مولفه های درست و اصولی از موسیقی متن باشد این نوازندگان هستند که بعد از آهنگسازی و ملودی پردازی نقش مهمی را ایفا می کنند. مسیری که به واسطه حضور هنرمندانی چون ابراهیم لطفی نوازنده ویولن، عباس ظهیرالدینی نوازنده ویولنسل، فرشید حفظی فرد نوازنده ابوا، شریف لطفی و حسین میرزایی نوازنده هورن، عبدالنقی افشارنیا نوازنده نی، مهرداد دلنوازی و شهریار فریوسفی نوازندگان تار، فریبا اسدی و محمود علیقلی آواز، محمود منتظم صدیقی نوازنده سازهای ضربی و تعدادی دیگر توانست موسیقی درست و اصولی را به گوش شنیداری مخاطبان ارایه دهد.

گرچه در رسانه ها مصاحبه چندانی از شریف لطفی درباره ساخت موسیقی سریال «رعنا» منتشر نشده است اما این آهنگساز، نوازنده، پداگوژیست موسیقی و رهبر ارکستر که از او به عنوان بنیانگذار دانشکده موسیقی دانشگاه تهران هم یاد می شود، در برخی از گفت‌وگوهای رسانه ای خود درباره نحوه حضورش در آثار سینمایی و تلویزیونی به عنوان آهنگساز گفته بود: هروقت به من از سوی پروژه ای تصویری پیشنهاد آهنگسازی آن ارایه می شود، اول از دست اندرکاران پروژه می خواهم که بخش هایی از تصاویر فیلمبرداری شده خود ر ابه صورت نامنظم در اختیار من قرار دهند که ببینم نتایج محتوایی تصاویر در چه قالبی است و وقتی ببینم نتیجه عمل چیست و هم در کارگردانی و هم در بازیگری همه چیز در جایگاه خوبی قرار دارد کاملا خودم را در اختیار کارگردان می گذارم و هر آنچه را که لازم باشد انجام می دهم.

این آهنگساز که در ساخت آثارش همواره تلاش می کند تا هم نشینی اصولی بین موسیقی ایرانی و موسیقی کلاسیک فراهم سازد، در یکی از گفت‌وگوهای رسانه ای اش توضیح داده بود: بالاترین تکیه گاه موسیقی ایرانی، دستگاه های موسیقی ایرانی برای روش مندی آفرینش در این گونه موسیقایی است که به اعتقاد من باید در کنار توجه به این مولفه ها به مواردی چون منش و خصوصیت انسانی این موسیقی ها توجه کنیم. در این چارچوب من همواره تلاش می کنم تا هیچ وقت وارد مقوله سفارشی کار کردن نشوم چون باید در ابتدای هر کاری خودم آن تفکر موجود در سریال یا فیلم سینمایی را دوست داشته باشم که اگر چنین نباشید هرگز چنین کاری را انجام نمی دهم.

همین نگاه ایده آل شریف لطفی است که همواره او را به عنوان آهنگسازی گزیده کار در سینما و تلویزیون کشورمان معرفی کرده و در مقام یکی از موثرترین و علمی‌ترین آهنگسازان کشورمان معرفی کرده است. مسیری که می توان در آهنگسازی فیلم های «مادیان» به کارگردانی علی ژکان، «سامان» به کارگردانی احمد نیک آذر، «کنار برکه ها» به کارگردانی یدالله نوعنصری، «دخترک کنار مرداب» به کارگردانی علی ژکان، «پرنده آهنین» به کارگردانی علی شاه حاتمی، «مسافران دره انار» به کارگردانی یدالله نوعنصری، «آهوی وحشی» به کارگردانی حمید خیرالدین، «دو همسفر» به کارگردانی اصغر هاشمی، «سکوت کوهستان» به کارگردانی یدالله نوعنصری، «عطر گل یاس» به کارگردانی بهمن زرین پور درک کرد.

چنین ساختاری در آهنگسازی آثار سینمایی و تلویزیونی مدت های زیادی است که در جریان تولیدات سینمایی و تلویزیونی کشورمان به واسطه عقب نشینی آهنگسازان پیشگام موسیقی کمتر دیده شده و فقط عده محدودی از هنرمندان هستند که تلاش می کنند در یک مسیر منطقی منطبق بر آموزه های دانشگاهی و تئوریک حوزه موسیقی به ویژه موسیقی دراماتیک حرکت کنند. فضایی که به نظر می آید می بایست از تجربیات شریف لطفی و هم نسلانش بیشتر از اینها استفاده کرد تا بتوانیم دوباره به دوران باشکوه موسیقی فیلم و تیتراژ دهه ۶۰ با همان امکانات ناچیز و محدود برگردیم.

کد خبر 6094445 علیرضا سعیدی