«مباهله»؛ تاکیدی بر جایگاه و اهمیت ولایت «امیرالمومنین (ع)»

یک کارشناس علوم قرآنی گفت: اعتقاد راسخ «پیامبراکرم (ص)» نسبت به اجرای حکم خداوند مبنی بر «مباهله» بیانگر و روشن کننده جایگاه «امیرالمومنین (ع)» بوده، لذا در این مسیر بار دیگر به مسلمانان این نکته گوشزد می‌شود که حضرت «علی (ع)» به عنوان رهبر بعد از «پیامبر اکرم (ص)» از سوی پروردگار انتخاب شده‌اند.

رضا احمدی در گفت‌وگو با خبرگزاری میزان پیرامون اهمیت روز «مباهله» گفت: روز «مباهله» از جمله روز‌های ارزنده و قابل توجه در اسلام است زمانی که نجریانیان مسیحی برهان «پیامبر اکرم(ص)» را نپذیرفتند خداوند دستور داد تا جریان «مباهله» از سوی «خاتم النبیین(ص)» بیان شود، اهمیت این ماجرا به حدی بود که چندین پیام از سوی پروردگار برای جامعه اسلام به وضوح مشخص شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

***«مباهله» از نگاه قرآن کریم

وی «مباهله» را از نگاه قرآن کریم مورد بررسی قرار داد و ابراز کرد: در آیه ۶۱ سوره مبارکه «آل عمران» بیان شده است: «فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ، پس هر کس با تو درباره عیسی در مقام مجادله برآید بعد از آنکه به احوال او آگاهی یافتی، بگو: بیایید ما و شما فرزندان و زنان و کسانی را که به منزله خودمان هستند بخوانیم، سپس به «مباهله» برخیزیم در حق یکدیگر نفرین کنیم تا دروغگویان و کافران را به لعن و عذاب خدا گرفتار سازیم.»

بیشتر بخوانید: برای مطالعه مطالب و گفت‌وگوهای مذهبی اینجا کلیک کنید

احمدی در همین راستا ابراز کرد: خداوند متعال در آیه ۶۱ سوره آل عمران تاکید فرمودند: پس هر که با تو، بعد از علم و دانشى که به تو رسیده است، درباره حضرت «عیسى (ع)» به ستیز و محاجّه برخیزد و از قبول حقّ شانه خالى کند بگو: بیائید پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و خودمان را کسى که به منزله خودمان است و خودتان را بخوانیم، سپس به درگاه خدا «مباهله» و زارى کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم تا حقو حقیقت بر همگان واضح شود این امر زمینه را برای مطرح شدن جایگاه «اهل بیت (ع)» به خوبی بیان کرده بود.

***تاکید بر جایگاه «ائمه اطهار(ع)»

وی پیرامون رویداد «مباهله» تصریح کرد: هنگامی که مسیحیان نجران برهان «پیامبر اکرم (ص)» را نپذیرفتند خدای متعال به «خاتم النبیین (ص)» دستور داد تا به «مباهله» بپردازد در «مباهله» دو طرف عزیزیترین افراد خود را وارد میدان می‌کنند و در جریان آن از خدا می‌خواهند هر کسی را حقیقت را بیان کرده سالم بدارد و طرف مقابل را نابود کند در این جریان «پیامبر اکرم (ص)» «امام حسین (ع)» را در آغوش گرفتند، دست «امام حسن (ع)» را گرفته و به همراه حضرت «فاطمه زهرا (س)» و «امیرالمؤمنین (ع)» به سوی نجران حرکت کردند هنگامی که بزرگان نجران و اهل بیت «پیامبر اکرم (ص)» را دیدند در تصمیم خود برای انجام «مباهله» تجدید نظر کردند.

این کارشناس علوم قرآنی همچنین اظهار کردند: نکته مهم و قابل توجه در این است که «پیامبر اکرم (ص)» فرمودند: «نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْنَاءَکُمْ»؛ یعنی «حسن و حسین (ع)» را ما آوردیم و شما هم فرزندانتان را بیاورید، ما دخترانمان شما دخترانتان، ما کسانی هم که به منزله جان ما هستند را می‌آوریم شما هم همچنین؛ این برای آن است که ریشه این خانواده‌ای که داعیه دروغ دارند قطع بشود این آیه به خوبی بر جایگاه حضرت «امیرالمومنین (ع)» به عنوان، ولی بعد از «خاتم النبیین (ص)» تاکید دارد و جایگاه حضرت «فاطمه زهرا (س)» و «حسنین (ع)» را برای جامعه اسلامی نمایان می‌کند اصلی که بعد از رحلت «پیامبر اکرم (ص)» به کلی نادیده گرفته شد و زمینه را برای قدرت گرفتن نا اهلان و دشمنان اسلام ناب محمدی فراهم کرد.

***اعتقاد راسخ «پیامبراکرم (ص)» نسبت به اجرای حکم خداوند 

این کارشناس علوم قرآنی تاکید کرد: اعتقاد راسخ «پیامبراکرم (ص)» نسبت به اجرای حکم خداوند مبنی بر «مباهله» بیانگر و روشن کننده جایگاه «امیرالمومنین (ع)» بوده، لذا در این مسیر بار دیگر به مسلمانان این نکته را گوشزد می‌شود که حضرت «علی (ع)» به عنوان رهبر بعد از «پیامبر اکرم (ص)» از سوی پروردگار انتخاب شده است.

وی به اهمیت «مباهله» اشاره کرد و افزود: در اهمیت ماجرای «مباهله» فضیلت «امیرالمؤمنین (ع)» در قرآن کریم مطرح شده است، در روایات تاریخی بیان شده حضرت «علی بن موسی الرضا (ع)» هنگامی که قصد داشتند جایگاه «امیرالمومینن (ع)» را به مامون یاداوری کنند به واقعه «مباهله» اشاره کردند و تاکید قرآن کریم بر «اهل بیت (ع)» را یادآوری کردند، «مباهله» به خوبی در مورد جایگاه «اهل بیت (ع)» می‌پردازد و نکات ارزنده‌ای را به جامعه بشری مورد تاکید قرار می‌دهد.

***حاتم بخشی حضرت «علی (ع)»

این کارشناس علوم قرآنی تصریح کرد: روز حاتم بخشی حضرت «علی (ع)» نیز بیانگر بعد شخصیتی ایشان است که در آیه سوره مائده، آیه ۵۵ آمده است: «إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُمْ رَاکِعُونَ، ولی شما تنها خدا و پیامبر اوست و کسانی که ایمان آورده‌اند همان کسانی که نماز برپا می‌دارند و زکات می‌دهند در حالی که در رکوع نمازند»، بر آن تاکید شده است.

***اعمال وارد شده در روز «مباهله»

احمدی در خصوص اعمال وارد شده در روز «مباهله» خاطرنشان کرد: از آنجا که نماز و روزه به شکرانه یک رویداد بزرگ و مهم انجام می‌شود لذا در این روز به شکرانه لطف خداوند اعمالی همچون غسل و روزه سفارش شده است، همچنین از «امام صادق (ع)» روایت شده است، نمازی نزدیک به ظهر که در رکعت اول بعد از سوره حمد ۱۰ مرتبه توحید و ۱۰ مرتبه آیت الکرسی و در رکعت دوم نیز به همین منوال برگزار شود و بعد از نماز ۷۰ مرتبه استغفار بگویید بسیار ثواب دارد.

انتهای پیام/

برچسب ها: اخبار مذهبی مباهله

منبع: خبرگزاری میزان

کلیدواژه: اخبار مذهبی مباهله کارشناس علوم قرآنی پیامبر اکرم قرآن کریم اهل بیت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۷۱۷۰۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

خداوند برای انسان‌ها رستگاری می‌خواهد

از سلسله جلسات تدبر در سوره «رعد» که از سوی مدرسه دعا و نظام‌سازی وابسته به مجمع مدارس دانشجویی قرآن و عترت دانشگاه تهران برگزار می‌شود، شب گذشته یکشنبه 16 اردیبهشت در مسجد کوی دانشگاه تهران برگزار شد. طی آن هانی چیت‌چیان با اشاره به آیات 11 تا 15 این سوره مبارکه، دلایلی متقن در باب ولایت الهی و اینکه تنها ولایت خداوند و هر آن کس که ولایت او از جانب خدا تأیید شده است، وسیله‌ای برای رستگاری و کمال انسان است، به میان می‌آورد.

در بخشی از آیه 11 سوره مبارکه «رعد» چنین بیان می‌شود که «... إِنَّ اللَّهَ لَا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّیٰ یُغَیِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ...»(یقیناً خدا سرنوشت هیچ ملتی را به سوی بلا، نکبت، شکست و شقاوت تغییر نمی‌دهد تا آن که آنان آنچه را از صفات خوب و رفتارشایسته و پسندیده در وجودشان قرار دارد به زشتی‌ها و گناه تغییر دهند) از معنای این فراز از آیه مشخص می‌شود که هر جامعه‌ای سهمی از رشد و هدایت دارند و این امر به شکل پیش‌فرض برای آنها تعیین شده است به این معنی که خداوند برای همه انسان‌ها با هر ظرفیت و جایگاهی چیزی غیر از فلاح و رستگاری نمی‌خواهد حال آن که عده‌ای اصرار به آن دارند تا با تغییر سرنوشت خود آن را به سمت زشتی و شقاوت منحرف ساخته و تغییر دهند.

بر این اساس مبنای آفرینش الهی بر پایه هدایت انسان استوار است و اینگونه نیست که خداوند حتی با لحظه‌ای رها کردن انسان، موجبات لغزش و به ورطه ضلالت و گمراهی افتادن او را فراهم سازد؛ به زبانی عامیانه تنظیمات کارخانه‌ای آفرینش انسان بر مدار هدایت و ارزانی ساختن مواهب و نعمات الهی مقرر شده است و البته چه بسا در طول تاریخ بشریت اقوامی بوده و هستند که درصدد برهم زدن و خراب کردن این قانون الهی بوده و سعی در تغییر آن داشته‌اند.

براساس آنچه که قرآن به آن اشاره دارد، چه بسیار اقوامی که سعی در برطرف ساختن زندگی هدایتگر و سعادتمند از خود داشته و راه ضلالت و گمراهی را در پیش کشیدند، همچوم قوم «ثمود»، «اسرائیل» و «لوط» و وقتی صحبت از قوم می‌شود، یعنی تشکلی که بر انجام کاری و فعلی مشترک اجماع دارند. این تعبیر با عبارت امت که هدف و سرانجامی مشترک را برای خود تعیین کرده و به سمت آن پیش می‌روند، متفاوت است.

به بخش دیگری از آیه 11 این سوره توجه کنید: «... وَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِقَوْمٍ سُوءًا فَلَا مَرَدَّ لَهُ ۚ وَمَا لَهُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَالٍ ...»(و هنگامی که خدا نسبت به ملتی آسیب و گزند بخواهد [برای آن آسیب و گزند] هیچ راه بازگشتی نیست؛ زیرا برای آنان جز خدا هیچ یاوری نخواهد بود) با دقت در این فراز، متوجه می‌شویم که حتی اگر قرار باشد بر قومی مورد و پیشامد ناگوار و سوئی وارد شود آن نیز از اراده خداوند ناشی می‌شود. در نتیجه اینگونه نیست که حتی به فرض قومی راه انحراف و نگون‌بختی را برای خود انتخاب کرده باشد، خداوند نیز رأی و نظرش بر این باشد، بلکه ممکن است به آن قوم مهلتی برای جبران اشتباه و خطایش را بدهد. این امر از جمله اوصاف صبور و بخشندگی خداوند است و نکته جالب توجه اینکه علامه طباطبایی در تفسیر المیزان نیز به این امر صحه گذاشته است.

در روایات زیادی از معصوم(ع) این امر نیز مشهود است که خداوند به محض مشاهده ارتکاب بندگان به عمل خیر و صلاح، فوراً به ملائک خود فرمان به ثبت و نگهداری آن را می‌دهد، حال آن که در مورد انجام عمل ناشایست تعللی در ثبت و ضبط اعمال دارد تا فرد یا قوم مرتکب درصدد جبران برآمده یا از کرده خود پشیمان شوند و توبه کنند.

اما سرآخر همه اینها برای اثبات یک مفهوم راستین و حقیقی است و آن اینکه انسان به غیر از خدا ولی و سرپرستی ندارد و سرپرستی اگر به ابنای بشر در طول تاریخ سپرده شده باشد، تنها آن قسم از آن موجه و قابل قبول است که مورد تأیید و تأکید خداوند قرار گرفته باشد. همچنانکه که ما در مقابل ولایت خیر و حق، ولایت کفر و شرک را  نیز داریم و در هر دو جبهه نیز پیروانی وجود دارند، اما تفاوت فاحشی میان آنها قابل مشاهده است.

به آیه 12 سوره «رعد» می‌رسیم که می‌فرماید: «هُوَ الَّذِی یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَ طَمَعًا وَیُنْشِئُ السَّحَابَ الثِّقَالَ» و البته بعد هم متوجه آیه 13 می‌شویم که در آن آمده است: «وَیُسَبِّـحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَالْمَلَائِکَةُ مِنْ خِیفَتِهِ وَیُرْسِلُ الصَّوَاعِقَ فَیُصِیبُ بِهَا مَنْ یَشَاءُ وَهُمْ یُجَادِلُونَ فِی اللَّهِ وَهُوَ شَدِیدُ الْمِحَالِ» در این دو آیه صحبت از رعد و برق است. منظور از برق همان زخمه نوری است که به واسطه برخورد دو ابر باردار، آسمان را روشن می‌کند و منظور از رعد نیز صدای نسبتاً مهیبی است که کمی نگرانی و ترس را نیز به دنبال می‌آورد. اما برای چه این مثال در این بخش از سوره «رعد» آمده است؟

در بخشی از آیه 12 این سوره رعد و برق آسمان مایه ترس و امید ذکر شده است. ترس از این ناحیه که ممکن است خطراتی متوجه انسان یا جنبندگان روی زمین داشته باشد و امید از اینکه به واسطه چنین رویداد طبیعی، شاهد بارش رحمت الهی باشیم که به واسطه آن زمین و هر آنچه در آن است، زنده و بارور می‌شود. چنین حالتی میان خوف و رجاء برای اثبات این نکته است که ولایت الهی بر این اساس مقرر شده است. این می‌تواند امری نسبی باشد به این معنا که پذیرفتن ولایت خدا حتماً با سختی‌ها و مرارت‌هایی همراه است، اما در کنار چنین مفهوم در صورت صبر و مداومت انسان، پذیرش ولایت الله سویه‌هایی به غایت نیک و خوشایند نیز دارد. اتفاقاً براساس آنچه که پیشتر اشاره شد، اراده خدا بر آن است تا انسان‌ها ولو با داشتن لغزش و انحرافاتی به سوی کمال و رستگاری حرکت کنند.

در آیه 13 در کنار صحبت از صدای رعدی که گویی از آن تعبیر همه کائنات به جهت تسبیح خداوند برای ارزانی داشتن همه مواهب و نعمات است، صحبت از صواعق می‌شود، ارتعاشی برق‌آسا که اگر با هر جنبنده‌ای از جمله انسان برخورد کند، کار او را یکسره خواهد کرد. مراد از این تشبیه پذیرش ولایت خدا و غیر خداست که با وجود آنکه به فاصله‌ای بسیار کم از یکدیگر قرار دارند، اما در یکی رحمت و سلامت است و در دیگری فنا و نیستی و در ادامه به این نکته تأکید می‌شود که با وجود چنین مثال بلیغ و روشنی همچنان جمعی از افراد سر جنگ با خدا و نافرمانی از ولایت الله را دارند.

مورد دیگری که پس از پذیرش ولایت خدا مطرح است و آیه 14 این سوره به آن اشاره دارد، بحث دعوت است که می‌فرماید: «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ ۖ وَالَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لَا یَسْتَجِیبُونَ لَهُمْ بِشَیْءٍ إِلَّا کَبَاسِطِ کَفَّیْهِ إِلَی الْمَاءِ لِیَبْلُغَ فَاهُ وَمَا هُوَ بِبَالِغِهِ ۚ وَمَا دُعَاءُ الْکَافِرِینَ إِلَّا فِی ضَلَالٍ» دعوت تنها از جانب خداست و هر آن کس که دعوت خدا را لبیک گوید که در امتداد ولایت الهی است، می‌تواند به فلاح و رستگاری برسد، هر چند که ولایت شیطان و کفر نیز دارای دعوت است و همانطور که به آن اشاره شد، آنها نیز پیروانی دارند، اما نکته جالب توجه اینجاست که ولایت کفر قادر نیست او را به هدفی مشخص و سعادتمند برساند.

وقتی دعوتی صورت می‌گیرد، چه از جانب حق و چه از جانب کفر، دعایی نیز به وجود می‌آید که به نوعی اجابت دعوت است. وقتی بنیان ولایت کفر بنیانی سست و بی‌پایه باشد و دعوت آن نیز با وجود همه زرق و برقش، از وجاهت برخوردار نباشد، لذا دعایی که از سوی پیروانش صورت می‌گیرد، قادر نخواهد بود او را به سرمنزل مقصود و هدف غایی انسانی یعنی کمال و سعادت رهنمون سازد.