تعلیف دستی حیات وحش در دو منطقه حفاظت شده استان تهران
تاریخ انتشار: ۱۷ مرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۷۵۸۵۱۱
کاهش بارندگیها طی بهار امسال و به تبع آن کاهش پوشش گیاهی، وضعیت تغذیه حیات وحش را در بسیاری از نقاط کشور همچنین استان تهران با مشکل روبهرو کرده است و رییس اداره نظارت بر امور حیات وحش استان تهران، از علوفهدهی دستی به حیات وحش در دو منطقه حفاظت شده کویر و جاجرود خبر میدهد.
محمد کرمی در گفت و گو با ایسنا ضمن اشاره به حاکمیت خشکسالی در کشور، کاهش بارندگی در فصل بهار، تعلیف دام اهلی و گرمای زودرس در برخی مناطق چهارگانه استان تهران، گفت: امسال پوشش گیاهی در مناطق چهارگانه استان تهران نسبت به سالهای گذشته رشد کمتری داشته از این رو طی دو هفته اخیر در دو منطقه حفاظت شده کویر و جاجرود به اجبار تعلیف دستی انجام شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی با بیان اینکه تعلیف دستی حیات وحش در بسیاری از موارد بهلحاظ کارشناسی توصیه نمیشود چراکه حیات وحش باید بهصورت طبیعی خود را با شرایط سازگار کند، اظهار کرد: با این حال با توجه به تغییراتی که توسط انسان و فعالیتهای انسانی در طبیعت ایجاد شده از تغییرات اقلیمی ناشی از انتشار گازهای گلخانهای گرفته تا تغییر کاربری اراضی و استفاده بیش از حد از منابع آب برای گسترش و افزایش زمینهای کشاورزی و باغات، در برخی موارد مجبور هستیم بهمنظور نجات حیات وحش علفخوار آنها را بهصورت دستی تعلیف کنیم.
رییس اداره نظارت بر امور حیات وحش استان تهران در ادامه گفت: از حدود دو هفته قبل همکاران ما در منطقه حفاظت شده «کویر» در جنوب استان تهران که اقلیمی خشکتر نسبت به سایر مناطق چهارگانه استان تهران دارد، علاوهبر آبرسانی به آبشخورهای حیات وحش، علوفهدهی به حیات وحش علفخوار منطقه را نیز آغاز کردهاند تا حیات وحش از وضعیت تعلیف نامناسب تا آغاز فصل بارندگی جدید و رویش مجدد علوفه در مراتع نجات پیدا کنند.
به گفته کرمی، طی روزهای اخیر علاوه بر منطقه حفاظت شده کویر، در مجموعه حفاظتی جاجرود که شامل منطقه حفاظت شده جاجرود و پارکهای ملی خجیر و سرخهحصار است نیز علوفهدهی دستی در دو تا سه مرحله و بیشتر در منطقه حفاظت شده جاجرود انجام شده است.
رییس اداره نظارت بر امور حیات وحش استان تهران همچنین با اشاره به نزدیکی منطقه حفاظت شده جاجرود و پارکهای ملی خجیر و سرخه حصار به شهر تهران و وجود مناطق مسکونی و روستاهای متعدد در حاشیه آنها گفت: هرچند در مجموعه حفاظتی جاجرود علاوهبر کاهش بارندگیها، وقوع آتشسوزیها نیز باعث فقیرتر شدن هرچه بیشتر مراتع منطقه شده است، حضور مردم و چرای دام اهلی نیز از دیگر عوامل کاهش علوفه و منابع غذایی حیات وحش در این مناطق بهحساب میآیند. با این حال از آنجایی که چرای دام اهلی در پارکهای ملی ممنوع است، این مساله در کاهش منابع غذایی در پارکهای ملی خجیر و سرخه حصار نقشی نداشته و تنها منطقه حفاظت شده جاجرود را تحت تاثیر قرار داده است.
کرمی در پایان با بیان اینکه در سایر مناطق چهارگانه استان تهران نیازی به تعلیف دستی حیات وحش تاکنون دیده نشده است، خاطرنشان کرد: مناطق چهارگانهای که در مناطق شمالی استان تهران قرار دارند از جمله پارک ملی لار و منطقه حفاظت شده ورجین از منابع آب و غذایی بهتری برخوردار هستند، از این رو حیات وحش علفخوار در این مناطق کمتر در معرض کمبود علوفه قرار میگیرند. با این حال برای تمام مناطق چهارگانه استان تهران علوفه خریداری و تامین شده و در انبارهای علوفه موجود در این مناطق نگهداری میشود تا در صورت نیاز چه در فصل زمستان و چه در فصل بهار مورد استفاده برای تغذیه حیات وحش قرار گیرند.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: مناطق چهارگانه خشكسالي اداره کل محیط زیست استان تهران مناطق چهارگانه استان تهران منطقه حفاظت شده جاجرود منطقه حفاظت شده پارک های ملی حیات وحش تعلیف دستی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۷۵۸۵۱۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ردهبندی مناطق حفاظتی محیطزیست
به گزارش گروه پژوهش خبرگزاری علم و فناوری آنا، مسألە حفاظت ازمحیطزیست در ایران مانند آن چه در اندیشە فلسفی سایر نقاط جهان نیز مشابه آن روی داده است، در پارادایم طبیعتگرایی ظهور یافت.
نرگس آذری (دانشجوی دکتری جامعهشناسی سیاسی) در مقالهای با عنوان «در باب ضرورت یک انقلاب شناختی در جامعهشناسی ایرانی» به این موضوع اشاره میکند که اهمیت به محیطزیست به مثابۀ نوعی بینش در مقابل انسانمحوری فزاینده عصر توسعه و مدرنیسم قد علم کرده است و رویکرد طبیعتمحورانهای را شکل داده که در آن محیطزیست نیازمند توجه و مراقبت فوری است.
* محیطزیست و مناطق حفاظت شده
به زعم این پژوهشگر حفاظت از محیطزیست نیازمند تعریف محیطزیست در تقابل با فعالیتهای انسانی دانسته شده است و از همینجا مرزهای محیطزیست در آن چه اکنون به عنوان مناطق چهارگانه حفاظت شده میشناسیم پدید آمد. شکلگیری این مرزها به زمان تصویب قانون شکار به عنوان اولین قانون محیطزیستی کشور و ایجاد مناطق ممنوعه در سال ۱۳۴۲ برمیگردد.
او در ادامه مینویسد در آن زمان با توجه به وسعت کشور و بودجههای محدودی که در اختیار شورای شکار قرار میگرفت، تشخیص داده شد اگر عمده منابع اعتباری به مناطقی تخصیص داده شود که به لحاظ بومشناختی اهمیت ویژهای دارند، موجب موفقیت بیشتر در حفاظت از آن مناطق خواهد شد. بنابراین نواحی حفاظتی که بعداً مناطق حفاظت شده نامیده شد به وجود آمد. در این مناطق شکار ممنوع بود مگر آنکه مجوز لازم از شورای شکار گرفته شود.
* ردهبندی مناطق حفاظتی محیطزیست
آذری مینویسد مراتع و جنگلهای واقع در مناطق حفاظت شده تابع محدودیتهایی بود که از سوی شورای شکار و وزارت کشاورزی و منابع طبیعی اعلام شده بود و با تصویب قانون شکار و صید در سال ۱۳۴۶ و تأسیس سازمان شکاربانی و نظارت بر صید، مفاهیم پارکهای ملی و مناطق حفاظت شده به روشنی تعریف گردید.
آذری در ادامه توضیح میدهد که تا قبل از تأسیس سازمان حفاظت محیطزیست در سال ۱۳۵۰، حدود ۶ پارک ملی و ۳۵ منطقۀ حفاظت شده شکل گرفت. بدین ترتیب حدود هفتاد سال پیش، ترسیم این مرزها با انگیزه ایجاد امکان حفاظت با توجه به محدودیتهای موجود، محیطزیست مورد حمایت و حفاظت را به نام محیطزیست معرفی کرد و چهار طبقە حفاظتی با نامهای پارکهای ملی، پناهگاههای حیاتوحش، مناطق حفاظتشده و آثار طبیعی ملی تعریف و ردهبندی شد.
* جهان مدرن و محیطزیست
این پژوهشگر در ادامه مینویسد در کشور تمام تلاش براین بود که مناطق حفاظت شده با ملاکهای جهانی و حتی نامهای رایج منطبق شود که در ایران آنها با نام مناطق چهارگانۀ محیطزیست شهرت دارند. اما این مرزها هرگز نیازی به انطباق با زیستبوم تاریخی جامعۀ پیرامونی در خود ندیدهاند؛ اگرچه این ظهور صنایع و شهرهای مدرن و نیازهای فزایندهاش بود که محیطزیست را متأثر میساخت.
این نویسنده در جمعبندی این پژوهش به این موضوع اشاره میکند که آنچه در تعیین مناطق چهارگانه، به عنوان تهدید نهایی معرفی و توسط مرزها تهدید شد عمدتاً فعالیتهای جامعۀ روستایی بود. جامعهای که به واسطۀ همین اعلان جنگ، خود را برای گسترش مرزهای جغرافیایی و مرزهای بهرهبرداریاش حریصتر کرد، جدالی که تاکنون برای تعیین حدود مرزها از دوسوی این جبههها ادامه دارد. موقعیتی که در میانه نبرد قانون و منافع نابودی محیطزیست در همە ابعاد و شاخصهایش را هدف گرفته است.
انتهای پیام/