به نقل از «همشهری آنلاین»

ریفلاکس وزیکویورترال چیست؟

تاریخ انتشار: ۳۰ مرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۸۶۹۶۰۸

به طور معمول، ادرار در کلیه ها از طریق حالب ها به مثانه منتقل می شود. در افرادی که ریفلاکس وزیکویورترال داشته باشند، مقداری ادرار از طریق یک یا هر دو حالب به عقب بازمی گردد و ممکن است به کلیه ها برسد.

پزشکان معمولاً ریفلاکس وزیکویورترال را از ۱ تا ۵ درجه بندی می کنند. درجه ۱ خفیف ترین شکل این بیماری و درجه ۵ جدی ترین حالت آن می باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ریفلاکس وزیکویورترال می تواند باعث عفونت های ادراری و شاید آسیب کلیه ها شود. دو نوع ریفلاکس وزیکویورترال وجود دارد: ریفلاکس وزیکویورترال اولیه و ریفلاکس وزیکویورترال ثانویه. بیشتر کودکان به ریفلاکس وزیکویورترال اولیه مبتلا می شوند.

شیوع ریفلاکس وزیکویورترال چه میزان است؟

تقریبا از هر ۳ کودک مبتلا به عفونت دستگاه ادراری با تب، ۱ نفر آن ها دارای ریفلاکس وزیکویورترال می باشد. تعداد کودکان مبتلا به ریفلاکس وزیکویورترال ممکن است بیشتر باشد، زیرا برخی کودکان مبتلا به ریفلاکس وزیکویورترال که علائم یا مشکلی ندارند مورد آزمایش قرار نمی گیرند.

چه افرادی بیشتر دچار ریفلاکس وزیکویورترال می شوند؟

به طور کلی، هرچه سن کودک کمتر باشد، احتمال ابتلای وی به ریفلاکس وزیکویورترال بیشتر است. ریفلاکس وزیکویورترال بیشتر در نوزادان و کودکان زیر ۲ سال دیده می شود، اما در کودکان بزرگتر و حتی بزرگسالان نیز می تواند وجود داشته باشد

احتمال ابتلا به ریفلاکس وزیکویورترال در کودکانی که کلیه یا دستگاه ادراری غیرطبیعی دارند زیاد می باشد. شانس ابتلای دختران به ریفلاکس وزیکویورترال بیشتر از پسران می باشد.

علائم و عوارض ریفلاکس وزیکویورترال چیست؟

گاهی ممکن است کودک مبتلا به ریفلاکس وزیکویورترال هیچ علامتی نداشته باشد. شایع ترین علامت آن عفونت ادراری می باشد. هنگامی که ادرار به عقب جریان می یابد، (همانند ریفلاکس وزیکویورترال) باکتری ها می توانند در دستگاه ادراری کودک به راحتی رشد کنند و باعث عفونت ادراری شوند.

گاهی مشکلات عملکرد مثانه یا روده می تواند با ریفلاکس وزیکویورترال ارتباط داشته باشد. کودک مبتلا به ریفلاکس وزیکویورترال بیشتر احتمال ابتلا به موارد زیر را دارد:

-عفونت ادراری، از جمله عفونت مثانه یا کلیه

-سایر مشکلات مثانه، مانند بی اختیاری ادرار، شب ادراری و احتباس ادراری

-مشکلات روده، مانند یبوست

با این شرایط پس آیا التهاب مثانه خطرناک است؟ اکثر کودکان مبتلا به ریفلاکس وزیکویورترال که دچار عفونت دستگاه ادراری می شوند، بدون ایجاد مشکل دیگری بهبود می یابند. با این حال، در برخی موارد، عفونت ادراری می تواند منجر به زخم کلیه شود که به آن زخم کلیه یا زخم دائمی کلیه نیز گفته می شود.

اگر کودک برای عفونت دستگاه ادراری هرگز تحت درمان قرار نگیرد یا سریع درمان نشود، در صورت تکرر عفونت دستگاه ادراری یا درجه بالای ریفلاکس وزیکویورترال، احتمال زخم کلیه بیشتر می شود.

کودکانی که ریفلاکس وزیکویورترال همراه با علائم مربوط به مثانه یا روده دارند، خطر ابتلا به عفونت ادراری در آن ها بیشتر است. پزشکان برای بررسی مشکلات کلیوی، چندین آزمایش برای کودک درخواست می دهند .

چه عواملی باعث ریفلاکس وزیکویورترال می شوند؟

۱-ریفلاکس وزیکویورترال اولیه

ریفلاکس وزیکویورترال در اکثر کودکان اولیه می باشد و آن ها با حالب غیرطبیعی متولد شده اند. در ریفلاکس وزیکویورترال اولیه، دریچه بین حالب و مثانه به خوبی بسته نمی شود، بنابراین ادرار از حالب به کلیه باز می گردد. اگر فقط یک حالب و یک کلیه تحت تأثیر قرار بگیرند، ریفلاکس یک طرفه وزیکویورترال نامیده می شود.

ریفلاکس وزیکویورترال اولیه با بزرگتر شدن کودک می تواند بهتر شود یا از بین برود. با رشد کودک، ورودی حالب به داخل مثانه بیشتر شده و دریچه عملکرد بهتری پیدا می کند.

۲-ریفلاکس وزیکویورترال ثانویه

کودکان به علل بسیاری از جمله انسداد یا تنگی در گردن مثانه یا مجرای ادراری ممکن است به ریفلاکس وزیکویورترال ثانویه مبتلا گردند. به عنوان مثال، چین خوردگی در بافت ممکن است مجرای ادرار را مسدود کند. انسداد مانع از خروج مقداری ادرار از بدن می شود، بنابراین ادرار در دستگاه ادراری به عقب باز می گردد.

کودک همچنین می تواند ریفلاکس وزیکویورترال ثانویه داشته باشد، زیرا ممکن است اعصاب مثانه به خوبی کار نکند. مشکلات عصبی می تواند از شل شدن و انقباض مثانه برای آزاد شدن ادرار جلوگیری کند.

کودکان مبتلا به ریفلاکس وزیکویورترال ثانویه اغلب ریفلاکس دو طرفه دارند، به این معنی که ریفلاکس وزیکویورترال هر دو حالب و هر دو کلیه را درگیر کرده است. گاهی پزشکان می توانند انسداد ادراری در جنین را در رحم تشخیص دهند.

در این بیماری در اثر برگشت ادرار، عفونت ادراری و باکتری‌ها به کلیه‌ها آسیب می‌رسانند و با تکرار این برگشت،میزان آسیب‌ها افزایش یافته تا حدی که ممکن است کلیه‌ها از کار بیفتند.

پزشکان چگونه ریفلاکس وزیکورترال را تشخیص می دهند؟

برای تشخیص درجه ریفلاکس وزیکویورترال، متخصص ارولوژی از تست های تصویربرداری استفاده می کند. قبل از تصویربرداری از دستگاه ادراری برای تشخیص ریفلاکس وزیکویورترال در کودک، پزشک موارد زیر را بررسی می کند:

- سن

- علائم

- سابقه خانوادگی ریفلاکس وزیکویورترال

- سطح فعالیت جنسی در یک کودک بزرگتر

-سونوگرافی شکم

در سونوگرافی از امواج صوتی برای دیدن داخل بدن استفاده می شود و کودک شما در معرض اشعه ایکس قرار نمی گیرد. سونوگرافی شکم، تصاویری از کل دستگاه ادراری، از جمله کلیه ها و مثانه نشان می دهد. هم چنین سونوگرافی می تواند انقباض یا گشاد شدگی کلیه ها یا حالب کودک را نیز نشان دهد.

در طی این تست بدون درد، کودک شما روی یک میز دراز می کشد. یک تکنسین یک میله به نام مبدل را به آرامی روی شکم و کمر کودک حرکت می دهد. به هیچ گونه بیهوشی یا بی حسی موضعی نیاز نمی باشد. سونوگرافی ممکن است برای بررسی مشکلات کلیوی و مجاری ادراری پس از ابتلا به عفونت ادراری استفاده شود.

-تخلیه سیستوروتروگرام (VCUG)

 این روش از اشعه ایکس برای نمایش مثانه و مجرای ادراری استفاده می کند تا نشان دهد ادرار به سمت عقب، حالب ها، جریان دارد یا خیر. تکنسین با استفاده از یک کاتتر کوچک به مثانه کودک ماده حاجب تزریق می کند. سپس قبل، حین و پس از ادرار وی با اشعه ایکس عکس می گیرد. در این روش فقط از مقدار کمی اشعه استفاده می شود. در این روش نیازی به بیهوشی نیست اما پزشک ممکن است از یک داروی آرام بخش استفاده کند.

-تست های آزمایشگاهی

متخصصان مراقبت های بهداشتی معمولاً نمونه ادرار را از نظر عفونت ادراری بررسی می کنند. وجود گلبول های سفید و باکتری ها در ادرار، می توانند نشانه های عفونت ادراری باشند. برای تایید عفونت ادراری کشت ادرار لازم است.

پزشک ارولوژی چگونه ریفلاکس وزیکورترال را درمان می کند؟

پزشکان ریفلاکس وزیکویورترال را براساس سن کودک، علائم و نوع و درجه ریفلاکس وزیکویورترال درمان می کنند. ریفلاکس وزیکویورترال اولیه اغلب با بزرگ شدن کودک بهتر می شود یا از بین می رود. تا زمانی که ریفلاکس وزیکویورترال خود به خود از بین برود، پزشکان هر نوع عفونت ادراری را با آنتی بیوتیک درمان می کنند.

درمان سریع عفونت ادراری و جلوگیری از ایجاد عفونت ادراری، احتمال عفونت کلیه را در کودک کاهش می دهد.

همچنین پزشک ممکن است استفاده از یک آنتی بیوتیک را طولانی مدت و با دوز کم برای جلوگیری از عفونت ادراری در نظر بگیرد. محققان دریافته اند که استفاده روزانه از آنتی بیوتیک با دوز کم، ممکن است به بسیاری از کودکان مبتلا به ریفلاکس وزیکویورترال کمک کند. با پزشک کودک خود در مورد استفاده از آنتی بیوتیک مشورت کنید. در صورت مصرف طولانی مدت آنتی بیوتیک، مبارزه با باکتری های عامل این عفونت ها دشوارتر می شود.

گاهی پزشکان در کودک مبتلا به ریفلاکس وزیکویورترال با عفونت ادراری عود کننده، گزینه ی جراحی را در نظر می گیرند، به خصوص اگر کودک دارای زخم کلیه یا ریفلاکس شدید باشد که بهبود نیافته است.

پزشکان می توانند با استفاده از جراحی ریفلاکس کودک را اصلاح کرده و از بازگشت مجدد ادرار به کلیه ها جلوگیری کنند. در موارد خاص، درمان ممکن است شامل تزریقات حجیمی باشد. پزشکان کمی مایع ژل مانند را به دیواره مثانه نزدیک دهانه حالب تزریق می کنند.

این ژل در دیواره مثانه برآمدگی ایجاد می کند و در کودکانی که دریچه آن ها عملکرد مناسبی ندارد، مانند یک دریچه به حالب عمل می کند. برای این درمان نیاز به بیهوشی عمومی می باشد و کودک معمولاً می تواند همان روز به خانه برود.

برای مشاوره در زمینه ی بیماری های ارولوژی می توانید با دکتر رضا ولی پور در ارتباط باشید:

https://dr-valipour.com/

کد خبر 621678 برچسب‌ها پزشکی

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: پزشکی عفونت دستگاه ادراری کودک مبتلا عفونت ادراری آنتی بیوتیک باکتری ها زخم کلیه کلیه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۸۶۹۶۰۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ویروس کرونا در بدن این مرد هلندی بیش از ۵۰ بار جهش داشت

مورد تاسف‌بار مرد هلندی که بیش از یک سال‌ونیم به کووید-۱۹ مبتلا بود، در گزارش جدیدی مستند شده است. این مورد با ۶۱۳ روز ابتلا، طولانی‌ترین عفونت کووید است که از آن اطلاع داریم. درواقع این عفونت به‌قدری طولانی بود که ویروس فرصت داشت تا در بدن این مرد به واریانت جدیدی تبدیل شود.

به گزارش خبرآنلاین، مرد ۷۲ ساله‌ی هلندی سابقه‌ی سلامتی پیچیده‌ای داشت. او قبلا برای درمان نوعی سرطان خون، پیوند سلول‌های بنیادی انجام داده بود؛ اما بعد‌ها سرطان دیگری به‌نام لنفوم بزرگ سلول بی منتشر (DLBL) در او تشخیص داده شد. این مرد در نتیجه‌ی دارو‌هایی که برای درمان بیماری خود مصرف می‌کرد به‌شدت دچار نقص سیستم ایمنی شد؛ به این معنی که مورد جدی ابتلا به کووید-۱۹ همیشه برای او به عنوان خطری بالقوه به‌شمار می‌رفت.

مرد هلندی در فوریه‌ی ۲۰۲۲ به کووید مبتلا شد و با ترکیبی از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال و استروئید‌ها تحت درمان قرار گرفت؛ اما متاسفانه دارو‌ها اثر نکردند و عفونت او ماندگار شد. اگرچه این مرد پیش از ابتلا به بیماری چندین دوز واکسن کووید دریافت کرده بود، هیچ شواهدی مبنی‌بر پاسخ آنتی‌بادی در بدن او مشاهده نشد.

بیمار برای بیش‌از ۶۰۰ روز آلوده به ویروس باقی ماند و مجبور شد چندین‌بار در بیمارستان بستری شود؛ اما خیلی زود و تنها ۲۱ روز پس از نخستین درمان، علائم جهش ویروس در او مشاهده شد. در ابتدا تعیین توالی نشان داد که ویروس در بدن مرد جهشی پیدا کرده که با سوتروویماب (یکی از دارو‌هایی که بیمار با آن تحت درمان قرار گرفته بود) مرتبط است.

ویروس در بدن بیمار بیش از ۵۰ بار جهش داشت

تجزیه‌وتحلیل‌های بیشتر ۲۷ سواب بینی جمع‌آوری‌شده بین فوریه‌ی ۲۰۲۲ تا سپتامبر ۲۰۲۳ حکایت از این داشت که ویروس در بدن این مرد بیش از ۵۰ بار جهش داشته است. برخی از این جهش‌ها در پروتئین اسپایک رخ داده بود؛ اتفاقی که نشان می‌دهد ویروس درحال سازگاری برای فرار از سیستم ایمنی بدن انسان است.

مشکلات سلامتی اساسی در مورد مرد هلندی به این معنی بود که سیستم ایمنی بدن او درواقع هرگز فرصتی برای پاکسازی ویروس نداشت. بستری‌شدن طولانی مدت در بیمارستان، همراه با نیاز به انجام اقدامات احتیاطی بیشتر برای جلوگیری از آلوده‌شدن دیگران، کیفیت زندگی مرد را تحت‌تاثیر قرار داده بود. به‌گفته‌ی تیم پزشکی، هیچ مدرکی وجود ندارد که واریانت جهش‌یافته در بدن این مرد، افراد دیگری را در جامعه آلوده کرده باشد.

بیمار در ماه اکتبر ۲۰۲۳ و در نتیجه‌ی عود بیماری زمینه‌ای خود از دنیا رفت. تاکنون هیچ موردی مشاهده نشده که تا این حد طولانی‌مدت دوام آورده باشد و از طرفی عفونت‌های پایدار پدیده‌ی شناخته‌شده‌ای هستند که با ویروس کرونای عامل کووید ۱۹ ارتباط دارند. برخی از تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که از هر ۱۰۰ عفونت، تنها سه مورد ممکن است بیش از یک ماه باقی بماند.

مشکل این است که هرچه ویروس به‌مدت طولانی‌تری در بدن انسان تکثیر شود و تکامل یابد، شانس بیشتری برای ایجاد جهش‌های فرار ایمنی وجود دارد. این یکی از تئوری‌های مطرح‌شده در مورد چگونگی پیدایش اومیکرون است. باید توجه داشت که هر گونه‌ی جهش‌یافته به واریانتی نگران‌کننده تبدیل نمی‌شود؛ اما همچنان مهم است که عفونت‌های مداوم تحت نظر قرار گیرند و بیمارانی که از قبل با سایر مسایل پزشکی درگیر بوده‌اند، بهترین مراقبت‌های ممکن را دریافت کنند.

نویسندگان مقاله در بیانیه‌ای می‌گویند: «مدت زمان عفونت کووید در مورد مرد هلندی بسیار زیاد بود؛ اما عفونت‌های طولانی‌مدت در بیماران دارای نقص ایمنی در مقایسه با عموم افراد جامعه شایع‌تر است. کار بیشتر تیم ما شامل توصیف گروهی از عفونت‌های طولانی‌مدت بین یک ماه تا دوسال در بیماران نقص ایمنی بستری در بیمارستان بود. بااین‌حال به‌طور کلی عفونت‌های طولانی‌مدت اتفاق نادری است؛ چراکه افراد دارای نقص ایمنی تنها درصد بسیار کمی از کل جمعیت را تشکیل می‌دهند.»

مورد مرد هلندی در کنفرانس جهانی ESCMID ارائه خواهد شد.