به نقل از «خبرگزاری دانشجو»

انتظار اهالی هپکو از دولت؛ بازار داخلی را در اختیار تولیدکنندگان خارجی قرار ندهید

تاریخ انتشار: ۲۹ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۱۵۸۷۷۹

هپکو به گفته مدیران این شرکت توان تولید بسیاری از ماشین آلات معدنی را دارد؛ اما مافیای واردات تلاش دارد که این شرکت فعالیت خود را در حوزه تولید ماشین آلات راهسازی دنبال کند و به سود کلان خرید و فروش خودرو‌های معدنی کاری نداشته باشد.

گروه استان‌های خبرگزاری دانشجو، اعظم ذوالفقاری منظری؛ * قصه هپکو این روز‌ها وارد فضای پس از اعتراضات کارگری شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

کارگران این شرکت از دغدغه حقوق و بیمه خود عبور کرده اند و اعتراضشان به این است که چرا پس از گذشت یک سال و چند ماه از واگذاری هپکو به تأمین اجتماعی و حل شدن مشکلات مالکیتی این شرکت، هنوز تولید در سالن‌های کارخانه رونق نگرفته است. هپکو برای تولید نیاز به نقدینگی دارد. بدهی‌های این شرکت در یک سال گذشته با بدهی‌های دولت به سازمان تأمین اجتماعی تهاتر شد، اما مساله نقدینگی همچنان باقی ماند.

 

آذر سال گذشته اعلام شد که هپکو برای تولید دامپتراک با یک شرکت اروپایی قرارداد بسته و ابتدا خط تولید این خودروی عظیم الجثه معدنی در هپکو ایجاد می‌شود. بخش‌های اصلی این دامپتراک‌ها در هپکو مونتاژ می‌شد، اما بیشتر قطعات آن تولید خود هپکو بود. براساس آنچه کارگران هپکو می‌گفتند، قرار بود پس از مدتی تولید موتور و بقیه قسمت‌های این دامپتراک‌ها هم به این شرکت سپرده شود تا کل فرایند تولید دامپتراک‌ها برای اولین بار در ایران صورت گیرد. اما راه اندازی این خط تولید اولا نیاز به تهاتر بدهی‌ها داشت، ثانیا باید اعتبار بانکی برای این پروژه‌ها گشوده می‌شد. تهاتر بدهی‌ها انجام شد، اما مساله سرمایه گذاری برای تولید این ماشین‌آلات غول پیکر همچنان یکی از مشکلات اهالی هپکو است.

 

تولید در هپکو به نقدینگی نیاز دارد

هپکو توان تولید ماشین‌آلات معدنی بزرگ را دارد. این موضوع را علیرضا میقانی، قائم مقام مدیرعامل هپکو می‌گوید. اما برای تولید به نقدینگی نیاز دارد. در واقع از یک سو نه نهاد‌های دولتی حمایت صحیحی از هپکو به عمل می‌آورند نه شرکت‌های معدنی حاضرند دست از خرید ماشین‌آلات دست دوم یا نو خارجی بردارند. دولت این شرکت‌ها را مجبور به عقد قرارداد با هپکو نمی‌کند و روند واردات همچنان ادامه دارد.

ویدئو‌های زیر را یکی از پرسنل هپکو در جاده اسکله شهید رجایی بندرعباس گرفته که در آن یک دستگاه دامپتراک نو با برند «کت» وارد کشور شده است. این ویدئو‌ها در ۱۷ و ۲۷ شهریور ضبط شده اند و همه این‌ها نشان می‌دهد که شرکت‌های معدنی با واسطه دلالان یا بدون واسطه و مستقیم به سرعت در حال وارد کردن دامپتراک هستند.

 

میقانی در واکنش به این مساله که معدن داران توقع تولید دامپتراک در بازه زمانی کوتاه دارند، می‌گوید: تأمین قطعات مورد نیاز هپکو حتی زمانی که تحریم نبودیم بین ۸ تا ۹ ماه زمان نیاز داشت. تأمین برخی قطعات گاهی تا ۱۸ ماه هم تولید می‌کشید.

 

او به حل مشکلات بانکی این شرکت اشاره می‌کند و می‌گوید: در یک سال گذشته تلاش‌های زیادی برای حل مشکلات بانکی شرکت صورت گرفت. انتقاد ما بعد از واگذاری‌ها در هپکو این است که برنامه مدیران در تأمین اعتبارات و منابع این شرکت چه بوده؟ برای رفع مشکلات ارزی قرار است چه کار کنند و بانک‌ها چه همکاری با هپکو در این زمینه خواهند داشت؟

 

رفع مشکلات ارزی در بانک‌ها

قائم مقام مدیرعامل هپکو توضیح می‌دهد که رفع مشکلات ارزی و مالی شرکت در بانک‌ها اولویت اصلی برای حل مشکلات شرکت است. ما اگر بخواهیم برای قرارداد‌های اعتبار تأمین کنیم و تضامین این قرارداد‌ها را ارئه دهیم، نیاز به رفع این مشکلات داریم.

 

او به تهیه یک بسته کامل از محصولات مورد نیاز بخش معدن در هپکو اشاره می‌کند و می‌گوید: برای تأمین قطعات این بسته و راه اندازی دوباره خط تولید محصولات آن باید از ما حمایت شود. البته مافیای واردات موافق نیست و کارشکنی‌هایی که در این زمینه رخ داده، بسیار دردآور است.

واردات ماشین‌آلات سنگین معدنی سود بسیار زیادی دارد و همین مساله هم دلیل قانع کننده‌ای برای کارشکنی‌های واردکنندگان در ایجاد خط تولید در هپکو است.

 

بازی مافیای واردات با اشتغال و تولید

میقانی می‌گوید: در این شرایط تلاش ما این است که بتوانیم ماشین مورد نیاز بخش معدن را تهیه و با قیمت و خدمات مناسب در اختیار معدن کاران قرار دهیم. البته مافیای واردات قصد دارد که هپکو را به سمت فعالیت در حوزه راهسازی هدایت کند تا بخش معدن در اختیار خودش باقی بماند.

 

او توضیح می‌دهد: در حوزه راهداری بودجه عمرانی کافی اختصاص نمی‌یابد و به همین دلیل ماشین‌آلات راهسازی زیادی هم وارد نمی‌شود. هپکو توان ساخت ماشین‌آلات راهسازی در سطح بالا قابل رقابت با دنیا را دارد، اما این دلیل نمی‌شود که بخش معدن را رها کنیم.

به گفته قائم مقام مدیرعامل هپکو یک راهکار برای تعامل با شرکت‌های معدنی می‌تواند این باشد که هپکو ماشین‌آلات معدنی را وارد کند و خدمات پس از فروش مناسب را به این شرکت‌ها ارائه دهد. به این صورت می‌توانیم خلأ موجود در نبود ماشین را تا تولید انبوه در هپکو جبران کنیم.

 

او قاطعانه می‌گوید که هپکو توان تولید دامپتراک را دارد. هپکو در سال‌های ۸۲ و ۸۳ هم تولید دامپتراک داشته، اما تولید جدید با گذشته تفاوت‌هایی دارد. بومی سازی دامپتراک‌ها در گذشته به اندازه امروز عمیق نبود. اکنون می‌توانیم حدود ۵۰ درصد این محصول را داخل شرکت تولید کنیم. ثمره این بومی سازی بی شک کاهش قیمت تمام شده و افزایش راندمان تولید و اشتغالزایی خواهد بود.

 

گورستان ماشین‌آلات معدنی در کرمان

به گفته او در کرمان و سیرجان که شرکت‌های معدنی بزرگی در آن‌ها فعالیت می‌کند، گورستانی از ماشین‌آلات معدنی ایجاد شده است. در حالیکه اگر واردات خودرو‌های معدنی در اختیار هپکو، به عنوان یک شرکت متخصص در این زمینه قرار می‌گرفت، اولا اجازه واردات خودرو‌های بی کیفیت و از رده خارج شده داده نمی‌شود و ثانیا هپکو می‌توانست برای تعمیر و تأمین قطعات این دامپتراک‌ها و ماشین‌آلات اقدام کند.

 

میقانی توضیح می‌دهد: تولید و سفارش گذاری قطعات در حوزه دامپتراک ها، تراک ها، بیل‌ها و لودر‌ها صورت گرفته و پول هم برای ارائه محصولات به بخش معدن انتقال یافته است. اولین بیل‌های طراحی شده توسط هپکو هم در حال تحویل به مشتری است و اگر بخش معدن به خصوص معادن بزرگ کشور با ما همکاری کنند، می‌توانیم در هر سطحی تولید را ادامه دهیم.

 

انتظار این روز‌های هپکو از دولت، وام نیست. اگر تولید به سالن‌های هپکو برسد، هم می‌تواند وام‌های گذشته را پرداخت کند و هم اشتغالزایی داشته باشد. اهالی هپکو حالا از دولت انتظار دارند که بازار داخلی را در اختیار تولیدکنندگان خارجی قرار ندهد. واردات هم اگر صورت می‌گیرد، بخشی از محصول نهایی داخل کشور تولید شود.

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: پرونده هپکو تهاتر بدهی هپکو تولید دامپتراک واردات خودروهای معدنی ماشین آلات معدنی تولید دامپتراک شرکت های معدنی مافیای واردات دامپتراک ها برای تولید بخش معدن خط تولید بدهی ها شرکت ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۱۵۸۷۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

آرزو‌های شیرین برای محله‌ای در دروازه تاریخ /دروازه ری در انتظار لباس نو

ری، تهران، ساوه، اصفهان، کاشان؛ از هر سوی که زائران برای تشرف به حرم مطهر بانوی کرامت قصد ورود به شهر قم را داشتند، باید از دروازه‌ای در باروی شهر وارد می‌شدند که به «دروازه ری» معروف بود.

دروازه ری که احتمالاً کهن‌ترین دروازه قم قبل از احداث جاده ناصری از مسیر علی‌آباد به قم و شاهراه ارتباطی شهر با ری و تهران محسوب می‌شده، تا سال ۱۳۲۱ هنوز پابرجا بوده است.

اگر در اسناد تاریخی که جست‌وجو کنید، المان هویتی دروازه ری را خواهید دید. یک بنای ساده و گنبدی که نشان از تاریخ پرفرازونشیب شهر قم دارد و کاروان‌های اهل دانش و زیارت در سفر به قم را به سمت این شهر راهنمایی می‌کرده است.

محله دروازه ری و نوبهار (چاله کاظم) پیش‌ازاین، مزرعه سعدآباد را در خود داشت و مقبره «خواجه اباصلت» از یاران امام رضا (ع) را در خود جای داده بود که هنوز هم وجود دارد.

دروازه‌ای میان بهشت و جهنم

از جمله ازدست‌رفته‌های محله دروازه ری می‌توان به «گذر ری» اشاره کرد که جایش در محله خالی است. این گذر سه یا چهارطاق چشمه‌ای داشته که به میدان کهنه و پامنار متصل می‌شده است. گفته می‌شود گذر حدود ۴۰ سال پیش تخریب شده و موجب شده است شکل و شمایل کنونی این محله چندان تاریخی و هویتی نباشد.

از پیشه‌های قدیم مردم این محل که در گذر هم نشانی داشت، می‌توان به نمک‌کوبی اشاره کرد. اهالی معاصر این محله هرچند آثاری از برج و باروی دروازه ندیده‌اند، اما زیبایی گذر و گاراژی که اتوبوس‌های راه پیموده از دشت مسیله به آن وارد می‌شد را به خاطر می‌آورند.

این محله تا سال‌ها در برزخی از دشت‌های سرسبز و باغات انگور و کوره‌های آجرپزی محلات مجاور قرار داشت، گویی دروازه‌ای میان بهشت و جهنم بود. در بیرون گذر هرچند شهر تا سال‌ها در حال تغییر و گذر از سنت به مدرنیسم بود، اما قطار مدرنیسم دیرتر و ناقص‌تر به دروازه ری رسید و غبار فرسودگی را بر تن این محله برجای گذاشت.

مهم‌ترین مشکل محله ناتمام ماندن خیابان و ترافیک ناشی از آن است که به تعبیر اهالی، محله را شبیه به مناطق جنگ‌زده کرده است. حداقل می‌شد از این بنا‌های تخریب شده به عنوان فضای عمومی استفاده کرد.

احمد اشعری، کارشناس حوزه شهرسازی از جمله کسانی است که روی مشکلات محله دروازه ری کار علمی انجام داده است و آن را از نظر گونه بافت‌شناسی «بافت ناکارآمد میانی» دسته‌بندی می‌کند.

به گفته وی، محله دروازه ری در خط مرزی بافت تاریخی ۳۰۰ هکتاری قم قرار دارد که در گذشته اراضی کشاورزی و کوره‌پز خانه بوده، اما از سال ۱۳۳۵ به تدریج سکونت در آن اتفاق افتاده است.

محله دروازه ری بر اساس سرشماری سال ۹۵ حدود ۱۴ هزار و ۷۰۰ نفر جمعیت دارد و چهار هزار خانواده در آن زندگی می‌کنند. ۲۵ درصد ساکنان محله دروازه ری، از اتباع هستند.

محور این محله در طرح تفصیلی، چهار طبقه دیده شده و قرار است انواع کاربری‌های خدماتی در آن لحاظ شود. این خیابان هم‌اکنون ۶۴ نوع فعالیت اقتصادی و خدماتی را در خود جای داده است و بخشی از این فعالیت‌ها نیز سازگاری مناسبی با محله ندارد.

این کارشناس حوزه شهرسازی معتقد است برای مرهم گذاشتن بر این زخم نیمه‌باز باید پروژه تملک خیابان دروازه ری را تکمیل کرد، اما در عین حال باید تلاش کنیم تا کارکرد محلی و انسجام اجتماعی در این محله حفظ شود.

اشعری با اشاره به وجود فضا‌های بلاتکلیف در محله و در جریان تملک نیمه‌تمام بدنه خیابان، می‌گوید: با هزینه اندک می‌توان این فضا‌های بلاتکلیف را به مکانی برای توقف اهالی تبدیل کرد.

وی با اشاره به وجود بعضی کاربری‌های ناسازگار در این محله عنوان می‌کند: با تملک چند پلاک می‌توان برای اهالی مسکن تولید و الگوی صحیح توسعه محله را تدوین کرد.

بازآفرینی محله دروازه ری پیگیری شده است

از جمله پیشنهاد‌های مشاور برای این محله، تملک آب‌انبار حاج رئیس به‌عنوان یک عنصر هویتیِ واقع در آن و اضافه کردن یک عنصر دروازه‌ای در محل طاق قدیم برای ارتقای هویت محلی بود که با پای‌کار نیامدن اداره کل میراث فرهنگی، معطل مانده است.

این کارشناس شهرسازی معتقد است یک سری از کاربری‌های ناکارآمد همچون مصالح‌فروشی و حمام متروکه در این محله باید برای تأمین خدمات عمومی به کار گرفته شود.

فرایند اجرایی شدن بازآفرینی محله دروازه ری تا امروز بدون تغییر در این تصمیم‌گیری پیگیری شده است، اوایل سال ۱۴۰۲ شهردار قم اعلام کرد که این پروژه در اولویت تملک با همان عرض ۱۸ متر است.

محمدحسین علی‌اکبری، مدیر منطقه یک شهرداری قم، مرداد سال گذشته در توضیح مشکلات و چالش‌های بازگشایی محله دروازه ری به ریزدانگی املاک این محله اشاره کرد که توافق با مالکان را دچار مخاطره می‌کند.

مساحت پایین املاک تجاری و کوچک بودن آنها یکی دیگر از معضلات تملک در این پروژه است، چراکه این املاک وسیله امرارمعاش اهالی است، اما ارقام تملک به نحوی نیست که ملک تجاری دیگری جایگزین آن شود، از طرفی بسیاری از ملک‌ها جنوبی‌ساز یا به صورت مشاع است که فرایند تملک را دچار چالش می‌کند.

از طرفی به گفته این مسئول شهرداری قم، بخشی از این محله در بافت تاریخی قرار دارد و بهسازی آن نیازمند مشارکت سازمان میراث فرهنگی است.

تلاش برای بازگرداندن امید به محله

با این همه تاکنون نزدیک به ۴۰ قطعه در محله دروازه ری تملک و تخریب شده و جدول‌گذاری و ساخت محور نیز در حال انجام است. گام بعدی احداث مرکز فرهنگی و فضای سبز کوچک این محله توسط شهرداری قم است که می‌تواند امید را به رگ‌های محله بازگرداند.

مدیر منطقه یک شهرداری قم در پاسخ به ابهاماتی درباره عرض محور دروازه ری، عرض ۱۸ متری را مصوبه طرح تفصیلی شهر قم می‌داند که با توجه به قرار گرفتن نیمی از محله در محدوده بافت تاریخی، شهرداری بر سر اجرای همین مقدار نیز با سازمان میراث فرهنگی دچار چالش است.

آذرماه سال ۱۴۰۲ بود که دفتر تسهیل‌گری محله دروازه ری تشکیل و در مسجد این محله جلسات با اهالی برگزار شد. مفهوم احداث دفتر تسهیل‌گری این است که بهسازی یک محله را تنها کالبدی نبینیم بلکه باید به مسائل اجتماعی و اقتصادی به‌صورت توأم با موضوعات کالبدی و عمرانی توجه کرد.

در روز‌های اخیر تصاویری در فضای مجازی رد و بدل می‌شود که نشان دهنده ادامه تملک و تخریب بعضی املاک در مسیر خیابان ۱۸ متری این محله است.

نقش ویژه محله دروازه ری در روز‌های دفاع مقدس و تقدیم ۱۲۸ شهید به کشور، حضور مشاهیری همچون امیر موسوی فرمانده ارتش جمهوری اسلامی و وجود جمع بزرگی از ایثارگران انقلاب اسلامی و جنگ از نقاط قوت و سرمایه‌های اجتماعی این محله است که می‌توان با پررنگ کردن این نقش، به بهبود مشارکت اجتماعی برای حل معضلات آن کمک کرد؛ مسجد فعال و اهالی دغدغه‌مند که روز‌های بهتری برای محله‌شان آرزو می‌کنند، از سرمایه‌های ارزشمند این محله است.

یکی دیگر از سرمایه‌ها و دارایی‌های محله، تنوع قومیت‌ها و ملیت‌ها است که می‌تواند فرصت تلقی شود. شبکه خویشاوندی، مهارت‌های فنی، همچنین وجود عناصری همچون آب‌انبار و مسجد از دیگر سرمایه‌های محله است.

پای صحبت قدیمی‌ها که بنشینی، خاطرات جالبی از روزگار گذشته محله دروازه ری دارند. از گاراژی که محل تردد مسافران به قم بود و روستانشینان و عشایر کلکو از دشت مسیله به آن می‌رسیدند. از پرده‌خوانان و پهلوانان که هرازگاهی بساط خود را در میانه محله به پا می‌کردند و بوی نان سنگک تازه و دود کبابی که زیرگذر به مشام می‌رسید.

شاید امروز بخشی از این خاطرات دیگر رنگ‌باخته باشد، اما می‌توان دروازه ری را طوری بازسازی کرد که اصالتش به یادگار بماند و اهالی‌اش همچنان پایبند این محله باشند.

منبع:ایمنا

باشگاه خبرنگاران جوان قم قم