مهمانی در خانه فرزندان امام مهربان
تاریخ انتشار: ۲۹ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۱۶۴۴۳۳
از وقتی شنیدند که قرار است میزبان یک مهمان ویژه از بارگاه منور ثامن الحجج(ع) باشند، همه بروبچهها با کمک مربیان خودشان مهیای این روز خاص شدند. اعضای این خانواده پر جمعیت، تا امروز پذیرای خیلیها بودهاند، ولی مهمانی اینبار برایشان فرق دارد؛ چون میخواهند با فرستاده پدر مهربانشان دیدار کنند.
به گزارش قدس آنلاین، کوچکترها مسئول مراسم خوشامدگویی شدند، دخترها یک روز وقت گذاشتند و کیک پختند، چند تا از پسرها هم مسئول فضاآرایی و پذیرایی شدند.بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
مقدمات مهمانی از بستههای پذیرایی تا نمایشگاهی از کاردستیهای بچهها در فضای حیاط مؤسسه چیده شده است. همه اعضای مؤسسه که خودشان آن را «خانه نور» میخوانند، با ورود مهمانشان به استقبال میآیند. چند تا از دخترهای تازه مکلف شده که با همان قدوقامت کوچکشان چادر پوشیدهاند، با همراهی جمع صلوات خاصه حضرت رضا(ع) را با دستانی رو به آسمان نجوا میکنند.
یکی از پسرها برای تبرک مجلس، سوره ضحی را قرائت میکند؛ سورهای که در آیات آن مثل شمار زیادی از آیات قرآن کریم، بندگان را سفارش به توجه به ایتام میکند. بعد از او، نیلوفر از دختران نوجوان خانه نور، دلنوشته زیبای خود را با مهمانان به اشتراک میگذارد.
او، شرح حال خودش را از روزگاری شروع میکند که فهیمد از داشتن نعمتِ بزرگِ والدین محروم است. از سرگشتگی و بیقراری خود و جستجوی خوشبختی گفت. از اینکه چطور با کمک خدا مسیر روشنایی را از میان تاریکیها پیدا کرد. اما امروز که از پس روزهای گمشتگی به پشت سرش نگاه میکند، رد پای دستی را میبیند که از همان ایام طفولیت پشت و پناه او بود. او را به عنوان یکی از فرزندان خود، زیر پروبال پر مهرش گرفت. امام مهربانی که پدر آسمانی اوست.
او از روی باور میگوید: میدانم که پدرم در همه فراز و فرودهای زندگی دستم را رها نخواهد کرد. همه انسانهای خوب اطرافم، به عشق پدرم، و برای خشنودیاش، به ما خوبی میکنند. برای همه آنها آرزوی جزای خیر میکنم. از شما که نماینده پدرم هستید، برای حضورتان تشکر میکنم، امید دارم پدرم امام رضا(ع) از شما راضی باشند.
ماجرای یک خاطره و حرف دل
کنار دستم، از کیمیای ۹ ساله درباره احساس و خاطرهاش از زیارت حرم اما رضا(ع) سوال میکنم. با همراهی دیگر دوستانش به سراغ آخرین روزی میرود که به قول خودشان، هنوز کرونا نیامده بود و در یک حیاط بزرگ همراه مربی علوم دینی خود، نمازی را به جماعت خواندهاند و جالب این بوده که جمعی از زائران هم به این جمع کودکانه اقتدا کرده بودند! بعد هم بین ستونهای صحن حرم مسابقه دو گذاشتهاند و خیلی به آنها خوش گذشته.
باز از او میپرسم، از امام رضا(ع) چه خواسته و آرزویی داری؟ میگوید: «میخواهم به خانهام برگردم.» از یکی دیگر از آنها که میپرسم، کیمیا وسط حرفم میپرد و میگوید: این، آرزوی همه بچههاست...
اما از برقی که در نگاه مربیان بچهها میبینیم، معلوم است که امروز یکی از آن روزهایی است که بالاخره حاصل زحمات چندین سالهشان را در پذیرایی شایسته فرزندانشان دیدند. خود را پدر و مادر معنوی بچههای خانه نور میدانند و هر کاری از دستشان برآید، با عشق و محبت برای تکتک آنها انجام میدهند. این حس خانوادگی را میتوان از ارتباط گرم و نزدیک بینشان به خوبی دریافت کرد.
از برکت خادمان
آقای سعیدی مدیر مؤسسه خیریه نور علی بن موسی الرضا(ع) به نمایندگی از همکارانش، مجموعه را معرفی میکند: این مؤسسه به دست خادمان افتخاری حضرت رضا(ع) در سال ۸۷ راه اندازی شد. مؤسسه در ۳ شعبه، مجموعاً ۴۰ فرزند دختر و پسر را در ردههای سنی مختلف سرپرستی میکند. بهعلاوه، ۱۰ خانواده دیگر را که از نظر مالی کم بضاعت هستند، تحت حمایت داریم. ۲۶ نفر پرسنل اداری و آموزشی نیز با بضاعت محدود مجموعه، ما را در آموزش و پرورش بچهها همراهی میکنند.
او، اعضای خانه نور را یک خانواده پر تعداد میخواند که با وجود همه کمبودها، در کنار هم به خوبی زندگی میکنند. درباره فعالیتهای فرزندان مؤسسه نیز توضیحاتی میدهد: کوچکترها به مدرسه میروند، آقا پسرهای بالای ۱۵ سال ما کمکم با مهارتهای آموخته در مشاغل آرایشگری، صنایع چوب، تأسیسات و... مشغول به کار میشوند و دخترهای گلمان هم آموزش آرایشگری، شیرینی پزی، خیاطی و خانهداری میبینند تا در سن مناسب، آنها را راهی خانه بخت کنیم. بچههای علاقهمند و مستعد را هم تا ورود به دانشگاه حمایت میکنیم. در کنار همه امورات زندگی، از انتقال مفاهیم دینی و اعتقادی فرزندانمان غافل نماندهایم و به آنها بیشتر از دیگر نیازهایشان اهتمام داریم.
سعیدی با افتخار اعلام میکند که در این مدت ۱۳ سال، ۷۰ فرزند مستقل شدهاند و یا با حمایتهای معنوی مؤسسه به دامن خانواده خود بازگشتهاند. به تازگی هم ۳ دختر ما عروس شدهاند و بحمدالله سر خانه و زندگی خود رفتهاند.
وی از حضور تولیت آستان قدس رضوی و دیگر خادمان بارگاه منور حضرت رضا(ع) تشکر و قدردانی میکند و میگوید: من، مربیان و بچهها از دیدار شما در خانه نور خوشحالیم. این روز از عمر ما حساب نمیشود. برای موفقیت ما در این مسیر سخت دعا بفرمایید تا امام رضا(ع) هم از حاصل خدمات ما راضی باشند.
بهترین خدمتها در نزد خدا
همه حرفها که گفته شد، بالاخره میکروفن را برای شنیدن بیانات حجتالاسلام والمسلمین مروی تنظیم میکنند. تولیت آستان قدس رضوی پیش از هر سخنی به ابراز لطف میزبانان پاسخ میدهد و میگوید: این توفیقی برای ما است که امروز در خدمت شما هستیم. ما باید خیلی زودتر از اینها به دیدار شما عزیزان میآمدیم.
وی سپس خطاب به مربیان و خدمه مؤسسه خیریه، خدمت آنها را یکی از بهترین کارهایی دانست که خدا نصیب بندگانش میکند و در ادامه میگوید: شما عزیزان برای این بچهها، پدری و مادری میکنید و چه کاری از این بهتر و با ارزشتر؟ و خطاب به بچهها هم میگوید: خدا به این مربیان و مسئولان منت گذاشته که در خدمت شما باشند، آنها هیچ منتی بر شما ندارند.
خدا از هر کسی به ما نزدیکتر است، نزدیکتر از رگ گردن. پس هیچ وقت به خاطر فقدان پدر و مادر و بستگان احساس تنهایی نکنید. والدین هم روزی از دنیا میروند و خدا تنها پشت و پناه همه ماست. پس با خدایی که خود را رفیق ما خوانده، دوست و نزدیک شوید.
وی اشارهای به فرازهای از حیات پر فراز و نشیب پیامبر اکرم(ص) می کند که در یتیمی به دنیا آمدند و خیلی زود از نعمت مادر محروم شدند و تحت سرپرستی جد خود بزرگ شدند ولی با همه این احوال و سختیها، به درجه انسان کامل رسیدند.
تولیت آستان قدس رضوی با برداشت از این نمونه عینی به بچهها پیشنهاد داد که با سرمشق گرفتن از این الگو، در کار و زندگی به بهترین افراد جامعه تبدیل شوند. چرا که آنها فرزندان اسلام هستند.
شیرینترین قسمت
بخشهای رسمیتر مجلس که میگذرد، تولیت آستان قدس را به چشیدن دستپخته شیرین دخترها دعوت میکنند. در این فرصت، تعدادی از بچهها در فضای صمیمی به وجود آمده، جلوتر میآیند تا خود را معرفی کرده و با حجتالاسلام والمسلمین مروی گپوگفتی داشته باشند. اما شاید شیرینترین بخش مهمانی برای بچهها، گرفتن هدیه از دست فرستاده امام رئوف بود. حاج آقای مروی برای همه بچه ها متناسب با سن و سالشان هدیه هایی زیبا تهیه کرده بود، به یکباره شوروهیجان خاصی همه فضای حیاط را پر میکند و هر کس با گرفتن هدیهاش به سراغ باز کردنش میرود.
از یکی از کوچکترها میپرسم، از هدایا راضی هستی؟، پاسخ میدهد: خیلی. از کیف صورتی و روسری بیشتر خوشم آمد. و از نوجوانی هم میپرسم و او در جواب مثل همسنوسالانش شیرینی این دیدار به کامش نشسته بود و قدردان لحظات زیبا ارتباط بدون واسطه با خادم امام مهربانی ها بود.
بچههای این خانه به تأسی از پدر مهربانشان حضرت رضا(ع)، خیلی زود مهر و محبت را به نوعی جواب میدهند و هر کدام از بچهها، نقاشی خود را که تصویری سبز از امام هشتم و صحنوسرای نورانیشان بود، به تولیت آستان قدس هدیه دادند و ایشان با نوازشی بر سرشان هدایا را قبول کردند. شاید لبخند روی لب مهمان و میزبان، بهترین هدیه این پنجشنبه بهخصوص باشد. انتهای پیام منبع: آستان نیوز
منبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: موسسه خیریه امام رضا ع تولیت آستان قدس رضوی امام رضا ع حضرت رضا ع خانه نور بچه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۱۶۴۴۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ملاصدرا و محبت کردن
خبرگزاری علم و فناوری آنا- آزاده پورحسینی؛ ملاصدرا یک فیلسوف ایرانی و انسان خردمندی بود. او میگفت محبت و مهربانی خیلی مهم است. ملاصدرا معتقد بود مهربانی به معنای رفتار ملایم و توجه به خواست دیگران است. او فکر میکرد که محبت و مهربانی دنیا را جای بهتری میکند. یک نمونه مهربانی این است که وقتی کسی غمگین و ناراحت بود، او را به گرمی در آغوش بگیرید یا بگذارید دوستان تان با اسباب بازیهایتان بازی کنند. مهربانی اصولاً به معنی کمک به دیگران در زمانی است که به آن نیاز دارند. ملاصدرا معتقد بود که حتی کارهای کوچک محبت آمیز میتواند تأثیر زیادی بگذارد. به کار بردن کلماتی مانند «متشکرم» یا «لطفاً» میتواند افراد را خوشحال کند. وقتی کسی مهربان است همه او را دوست دارند، بنابراین از دید بقیه مانند ابرقهرمانی با قلبی مهربان به نظر میرسید.
همه موجودات زنده مخلوق خداوند تبارک و تعالی هستند. بنابراین محبت را نباید تنها نسبت به انسانها داشت. ازاینرو آبیاری گیاهان برای کمک به بزرگ شدن آنها یا غذا دادن به حیوانات نیز محبتآمیز است. به عقیده ملاصدرا وقتی مهربان باشید تمام جهان نیز با شما مهربان خواهند بود. با ابراز محبت به همه (بدون چشمداشت)، تبدیل اخم به لبخند میتوانید گامهای بلندی را به سوی مهربانی بردارید. ملاصدرا معتقد بود که دنیا برای شاد بودن به مهربانی بیشتری از جانب انسانها نیاز دارد. مهربانی حتماً به این معنی نیست که باید کارهای خیلی بزرگ بکنید، گوش دادن به صحبت دوستان تان زمانی که به شخصی نیاز دارند نیز مهربانی به حساب میآید. به عقیده ملاصدرا «مهربان بودن» همیشه کار درستی است. افکار و دیدگاههای ملاصدرا در مورد محبت و مهربانی همچنان بر مردم سراسر جهان تأثیر میگذارد. مهم این است که درسهای ملاصدرا را به خاطر بسپاریم و هر روز تلاش کنیم به انسان بهتری تبدیل شویم.
ایستگاه فکر
آیا مهربانی فقط بین انسانها است؟ یعنی فقط انسانها باید با هم مهربان باشند؟
داستان کوتاه
روزی روزگاری دختر کوچک مهربانی بود به نام لیلی.
لیلی عاشق حیوانات بود و همیشه میان وعدههایش را با گربهها و سگهای ولگرد تقسیم میکرد.
یک روز لیلی یک گنجشگ زخمی را پیدا کرد که در خیابان سرگردان بود، بنابراین او را به خانه برد و از او نگهداری کرد.
گنجشگ رفته رفته حالش بهتر شد. او با خوشحالی پرواز میکرد و روی شانههای لی لی مینشست تا قدردانی خودش را ابراز کند.
لیلی اسم گنجشک را جوجو گذاشت و آنها بهترین دوستان هم شدند و هر روز با هم در پارک بازی میکردند.
یک شب طوفانی، جوجو ناپدید شد و لیلی دلش شکست. او همه جا را گشت و زیر باران شدید نامش را صدا زد.
بالاخره لیلی جوجو را زیر یک درخت در حالی دید که میلرزد. او را در آغوش گرفت و به خانه آورد تا کنار شومینه خشک شود. از آن روز به بعد، لیلی و جوجو جدایی ناپذیر بودند، همیشه مراقب یکدیگر بودند. لی لی گنجشکش را در قفس نمی کرد بلکه با محبت با او برخورد میکرد. دوستی آنها اهمیت محبت و مهربانی را نسبت به همه موجودات زنده به همه افراد محله آموخت. آنها همیشه با خوشی و شادی کنار هم زندگی کردند.
انتهای پیام/