آمریکا می‌خواست خروج اشرف غنی را مدیریت کند، نشد!
تاریخ انتشار: ۱۰ مهر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۲۷۰۲۹۰
آفتاب‌‌نیوز :
شبکه خبری سی.بی.اس در گزارشی نوشت: اشرف غنی، رئیس جمهوری پیشین افغانستان در جریان دیدارش با جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا در کاخ سفید و درست هفت هفته مانده به تصرف کابل توسط نیروهای طالبان با ویلیام برنز، مدیر سیا دیدار کرد تا با وی درباره آینده دولتش و کشور افغانستان گفتگو داشته باشد. دو منبع آشنا به دیدار ۲۴ ژوئن تایید کردند که دو طرف در مقر سیا در لانگلی، ویرجینیا دیدار کردند و به بررسی روند قریب‌الوقوع انتقال قدرت در افغانستان پرداختند که باید همزمان با خروج نیروهای آمریکایی از این کشور صورت می‌گرفت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تعداد کمی در اتاق جلسه که می‌بایست نتیجه‌ای در پی می‌داشت، حضور داشتند. دو منبع مطلع درباره این نشست این گفت‌وگو را "بسیار سیاست محور" دانستند چون آمریکا تلاش کرد تا به غنی بیاموزد که چطور گام‌ها و اقداماتی را باید انجام دهد که روند انتقال را به دست بگیرد و مدیریت کند. این نقشی بود که ویلیام برنز در طول چند دهه تجربه دیپلماتیکش به عنوان معاون وزیر امور خارجه و یک سفیر با تجربه به آن دست یافته بود.
اما سیا از اظهارنظر در این باره امتناع کرده است.
برنز قصد داشت در بهار در اولین سفر خود به خارج از آمریکا به عنوان مدیر سیا به افغانستان برود؛ سفری که از سوی این آژانس محرمانه ماند. ملاقات با رئیس جمهور غنی و تیم امنیت ملی او در دستور کار برنز در سفر ماه آوریل بود و همچنین بحث در مورد ماموریت گسترده‌تر خروج افغان‌هایی که در دهه‌های گذشته با این آژانس اطلاعاتی کار کرده بودند، مدنظر قرار داشت. نگرانی‌ها در مورد پیشرفت‌های طالبان در میدان نبرد و توانایی دولت افغانستان در جلوگیری از آنها پس از خروج آمریکا افزایش یافته بود. مدیر آژانس سیا در نامه‌ای به افسران سابق سیا در اوایل اوت به "پیشرفت‌های مشکل‌ساز از سوی طالبان" اشاره کرده و شرح داده بود که قرار دادن اولین سفر خارجی‌اش به افغانستان به منظور نشان دادن دیدگاهش مبنی بر اهمیت این کشور برای ماموریت ضد تروریسم این سازمان بوده است.
غنی و مشاورانش برای چندین ماه نگران بودند. از زمان توافق دوحه بین طالبان و ایالات متحده در سال ۲۰۲۰، روحیه در دولت و ارتش افغانستان رو به وخامت رفته بود. دولت افغانستان در این توافق شرکت نکرد اما این توافق شامل آزادی ۵۰۰۰ زندانی طالبان از بازداشت افغان‌ها و اعلام تمایل آمریکا برای خروج نیروهایش از افغانستان می‌شد. این توافق یک تاثیر تخریبی روحیه در میان نیروهای افغان و بعدا عقب‌نشینی و فرار این نیروها داشت، همانطور که لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا چهارشنبه گذشته درباره آن سخن گفت.
روحیه افغان‌ها یک ضربه دیگر هم خورد و آن وقتی بود که دولت بایدن تنها چند ساعت مانده پیش از اعلام تصمیمش در اواسط آوریل سال جاری میلادی برای خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، تیم غنی را مطلع کرد. این سیاست یک تغییر از رویکرد بایدن است که در زمان کارزار انتخاباتی ۲۰۲۰ مطرح کرده و گفته بود به صورت علنی در حال بررسی حفظ تعدادی از نیروها در افغانستان برای مقابله با تروریسم است. دولت غنی هم دلخوش به ادامه حمایت نظامی آمریکا بود. یکی از منابع مطلع از تفکرات غنی توضیح می‌دهد که رئیس جمهوری پیشین افغانستان احساس می‌کرد که دولت آمریکا او را به طالبان و نیروهای مداخله‌گر پاکستان می‌دهد.
به گفته یکی از مقام‌های ارشد سابق کاخ سفید، به تازگی ژنرال کنت مک‌کنزی ریاست فرماندهی مرکزی آمریکا (سنتکام) شهادت داد که به دونالد ترامپ، رئیس جمهوری سابق و بایدن، رئیس جمهوری کنونی آمریکا پیشنهاد کرده بود که ۲۵۰۰ سرباز را در افغانستان باقی بگذارند تا از فروپاشی و سقوط دولت و ارتش این کشور جلوگیری شود. این آمار حداقل تعداد سربازانی بود که دولت ترامپ برای باقی ماندن آنها در افغانستان به منظور حفاظت از سفارت آمریکا و حضور سیا در کابل با آن موافقت کرده بود.
مارک میلی، رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا نیز که همین اواخر شهادت داد گفته بود که با باقی ماندن برخی از نیروهای آمریکایی در افغانستان موافق است. اما بایدن در مصاحبه اوت خود با شبکه خبری ای.بی.سی نیوز این مساله را رد کرد که ژنرال میلی چنین توصیه‌ای مطرح کرده باشد.
در این میان، ارتش آمریکا از غنی و نقش او در کاهش قدرت و قوای ارتش تعلیم دیده افغان توسط آمریکا شکایت داشت. همانطور که لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا بعدا در شهادتش اعلام کرد، غنی تغییرات دوره‌ای و دائمی را در رهبری نیروهای افغان و در حالی انجام داد که آنها تلاش می‌کردند تا پیشروی‌های طالبان را در صحنه نبرد متوقف کنند. نیروهای طالبان در حالی پیشرفت‌هایی را در صحنه نبرد به دست آوردند که مذاکره‌کنندگانشان در گفتگوهای متوقف شده دوحه و با هدف تشکیل یک دولت جدید که طالبان در آن نقش کلیدی داشته باشد، حضور می‌یافتند.
این پیامی واضح بود که طالبان به هر حال به شکلی بار دیگر در افغانستان به قدرت می‌رسد و برای چندین ماه، دولت بایدن از اینکه دولت اشرف غنی این واقعیت را نپذیرفته بود و نتوانست توافق صلح خود را با طالبان انجام دهد، ناامید شده بود.
در این میان، زلمای خلیلزاد نماینده ویژه ایالات متحده در افغانستان بیشترین تجربه را در زمینه بازیگران سیاسی در افغانستان داشته است. روابط او با غنی مدت‌ها دچار تنش بود و این تنش پس از توافق صلح طالبان با ترامپ بیشتر هم شد. این توافق موجب تا اشرف غنی بدون حمایت مقام‌های آمریکایی معتمد برای هدایت او به سمت هر نوع فرایند دیپلماتیکی باقی بماند، یا اینکه دست‌کم او به کسی اعتماد نداشت.
در آوریل، آنتونی بلینکن وزیر خارجه آمریکا نخستین و آخرین سفرش با کابل را انجام داد. غنی با وی هم روابط نزدیکی نداشت و تلاش قبلی بلینکن برای فشار وارد کردن به سازمان ملل برای کمک به تشکیل دولت جدید افغانستان هم که شامل طالبان شود، اصلا به جایی نرسید. بلینکن در بازدید ژوئن غنی از کاخ سفید شرکت نداشت چون در آن زمان به اروپا رفته بود.
مایکل مورل، معاون سابق سیا گفت: وقتی رئیس جمهوری در آوریل چنین تصمیمی گرفت، زمانی بود که طالبان می‌دانست دارد پیروز می‌شود و در زمانی اتفاق افتاد که دولت افغانستان مطلع بود که می‌بازد. و اگر به آنچه بلافاصله پس از آن اعلام شد نگاه کنید، متوجه می‌شوید طالبان تعداد زیادی از مراکز ولایت‌ها را گرفته بود.
مورل روز پنجشنبه در یک مراسم مجازی در دانشگاه جورج تاون گفت: پس از اعلام این خبر، شمار سربازانی که از نیروی امنیتی افغانستان خارج شدند، به شدت افزایش یافت. آنها یا به خانه رفتند یا به طالبان روی آوردند. برای هیچکسی جای تعجب نبود که رهبران ارشد دولت افغانستان درباره حفظ جان خودشان شروع به فکر کردن، کنند.
مشخص نیست سیا و دولت بایدن چه زمانی از فرار اشرف غنی از کاخ ریاست جمهوری افغانستان وقتی که طالبان به کابل رسید، با خبر شدند. بلینکن بارها در مصاحبه‌هایش گفته بود که او شخصا از این مساله آگاه نبوده و اشرف غنی هم به او وقتی که در ۱۴ اوت با هم صحبت کردند، درباره قصد و نیتش چیزی نگفته بود. این گفتگو درست چند ساعت پیش از تصرف کابل به دست طالبان در ۱۵ اوت صورت گرفت.
غنی و ده‌ها تن از مشاوران و معاون‌هایش نخست به ازبکستان رفته و سپس در امارات ساکن شده‌اند.
یک هفته پس از آنکه برنز بار دیگر به کابل رفت، این بار با ملا برادر، رهبر دوفاکتوی طالبان دیدار کرد تا از او برای خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان زمان بیشتری بگیرد اما این درخواست، رد شد.
منبع: خبرگزاری ایسنامنبع: آفتاب
کلیدواژه: آمریکا اشرف غنی افغانستان نیروهای آمریکایی دولت افغانستان خروج نیروهای رئیس جمهوری اشرف غنی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت aftabnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آفتاب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۲۷۰۲۹۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
طالبان در سیلاب هم آب را به ایران بست | چانه‌زنی بر سر آب به کجا رسید؟
یکی از بزرگترین مشکلات استان سیستان و بلوچستان، خلف وعده مقامات کشور همسایه یعنی افغانستان در رهاسازی حقابه ایران از رودخانه هیرمند است. البته قسمت‌هایی از این استان به‌طور میانگین هر سه سال یکبار بیش از ۳ تا ۵ میلیارد مترمکعب بارش باران را تجربه می‌کند و حتی سیل نیز خسارت‌های قابل توجهی به این نقطه از کشور وارد کرده است.
به گزارش فرهیختگان، اما به دلیل مدیریت نه‌چندان مناسب، این حجم از آب وارد دریا شده و فرصت استفاده از آن از بین می‌رود. همین بارش‌ها در صورت مدیریت صحیح می‌تواند استان را از بحران اولیه آبی نجات دهد، اما ضعیف بودن راهبرد‌های مدیریتی باعث شده تا سیستانی‌ها بهره چندانی از این نزولات آسمانی نداشته باشند.
از سوی دیگر مسائل امنیتی که پس از ناآرامی‌های سال ۱۴۰۱ در سیستان‌وبلوچستان شکل گرفت و حملات تروریستی که در راسک و چابهار صورت گرفت، نگاه توسعه‌ای استان را به امنیتی تغییر داده و اولویت‌ها را جابه‌جا کرده است.
نیم قرن چانه‌زنی بر سر آببه دنبال کشمکش‌های تاریخی بر سر ذخایر آبی در منطقه، معاهده حقابه میان افغانستان و ایران بر سر رود هیرمند که از کوه‌های هندوکش سرچشمه می‌گیرد در اسفندماه سال ۱۳۵۱ به امضای نخست‌وزیران دو کشور رسید و سه ماه بعد در خردادماه ۱۳۵۲ مجالس قانونگذاری دو کشور این معاهده را تصویب کردند. تصویب این معاهده شرایط حقوقی استفاده از هیرمند را برای ایران و افغانستان مشخص کرد. براساس این معاهده، حقابه ایران ۲۶ مترمکعب در ثانیه آن هم در سال‌های معمولی و نرمال آبی است.
این معاهده، سال معمولی و نرمال آبی را نیز تعریف کرده که براساس سنجش مرکز سنجش دهراوود مشخص می‌شود و آن هم طوری است که یک سال نرمال آبی در حوضه آبی هیرمند چیزی حدود شش میلیارد و ۵۰۰ میلیون مترمکعب آب می‌باشد. براساس محاسبه حقابه ایران سالانه به ۸۲۰ میلیون مترمکعب می‌رسد. با این حال از زمان به امضا رسیدن این معاهده تاکنون، دولت افغانستان آنچنان که باید به مفاد آن عمل نکرده است. چنانچه در سال‌های اخیر با وجود دیدار‌ها و گفتگوهای متعدد میان مقامات دو کشور بر سر احقاق حقوق ایران و رهاسازی آب هیرمند به سوی دریاچه هامون، در سال آبی جدید، ۱۱ درصد از حقابه ۸۲۰ میلیون مترمکعبی به سمت ایران روانه شده است.
ماجراجویی اردوغان در چهارراه آسیاکارشناسان معقتدند مساله آب در سیستان به دلیل قرارگیری در شرایط خاص و بحرانی، تبدیل به یک ابزار سیاسی و انتفاعی شده است. چنانچه بسیاری از سد‌هایی که در افغانستان ساخته می‌شود به صورت سفارشی هستند. در این میان، کشور‌هایی مثل هندوستان و ترکیه به دلایل سیاسی، اقتصادی و استراتژیکی در سدسازی‌های افغانستان روی کانال هیرمند و سد‌های دربندی‌خان و هریرود نقش بسزایی دارند.
درواقع افغانستان با این سرمایه‌گذاری‌های خارجی موفق به اجرای برنامه‌های آبی خود شد و ایران یکی از کشور‌هایی است که از این پروژه‌ها متضرر می‌شود. امنیتی‌سازی موضوع آب در کابینه کابل، مردم این کشور را نیز تحت تاثیر قرار داده است. مردم افغانستان و حتی دانشجویان افغانستانی که در خارج از این کشور زندگی می‌کنند نیز نسبت به کوچک‌ترین کنش آبی در منطقه، واکنش نشان می‌دهند. این درحالی است که کشور ما از چنین نیروهای فعالی کم‌نصیب است و متاسفانه نسبت به دغدغه‌ها و طرح‌های همان تعداد محدود هم بی‌توجهی می‌شود. برای درمان مشکل آب، طی دهه‌های اخیر سرمایه‌های زیادی به بهانه اجرای طرح‌های توسعه‌ای روانه جنوب شرق کشور شده، اما این طرح‌های پرهزینه تقریبا هیچ آورده‌ای برای مردم این منطقه نداشته است.
مقامات: امیدواریم ادامه داشته باشددر روز‌های اخیر تصاویر منتشر شده حاکی از رهاسازی آب هیرمند به سمت هامون است. این اتفاق درحالی رخ داده که در سال جاری افغانستان شاهد بارش‌های قابل توجهی بوده و برخی از کارشناسان بر این باورند که این رهاسازی آب تحت اختیار مقامات افغانستان نبوده و به عبارتی آنها چاره‌ای جز روانه کردن آب‌های سرریز شده به سمت ایران نداشته‌اند. با این حال مقامات دو کشور واکنش‌های مثبتی نسبت به این موضوع نشان داده‌اند.
ملا عبدالغنی برادر، معاون اقتصادی نخست‌وزیر طالبان، در دیدار با حسن کاظمی قمی، سفیر ایران در افغانستان اعلام کرد که آب رودخانه هیرمند پس از پایان خشکسالی چندساله، به استان سیستان‌وبلوچستان رسیده است. کاظمی قمی نیز در دیدار با امیرخان متقی، سرپرست وزارت خارجه طالبان ضمن تشکر از تعهد و اقدامات کابل به تامین حقابه ایران، ابراز امیدواری کرده که این روند رهاسازی آب از سد‌ها تداوم داشته باشد و حقابه ایران از رود هیرمند تامین شود.
علی سلاجقه، رئیس سازمان حفاظت از محیط‌زیست هم با ابراز امیدواری از ادامه‌دار بودن روند رهاسازی آب، از رایزنی‌ها و نشست‌های متعدد میان مقامات دو کشور خبرداد و اعلام کرد که مسئولان حاکم بر افغانستان رویکرد مناسبی نسبت به مساله حقابه داشتند.
درویش: طالبان اراده مثبتی نداردمحمد درویش فعال محیط‌زیست با تاکید بر اینکه هیرمند رودخانه‌ای است که آورده‌اش بیش از ۵ میلیارد مترمکعب در سال است، گفت: «حقابه ایران از مجموع آورد سالانه رودخانه هیرمند ۱۴ درصد است؛ بنابراین کشورما از این حقابه ۸۲۰ میلیون مترمکعب سهم دارد. در حال حاضر گفته می‌شود که از ۸۲۰ میلیون متر مکعب ۷ درصد و در خوش‌بینانه‌ترین حالت ۱۱ درصد وارد کشور شده، یعنی چیزی حدود ۸۰ تا ۹۰ میلیون مترمکعب. پس هنوز بخش قابل توجهی از آن حقابه وارد ایران نشده است.
دلیلش هم این است که دولت طالبان به کمک سد «کمال خان» توانسته مسیر رودخانه هیرمند را تغییر دهد و سرریز آبی که از سد «کجکی» و سد کمال خان خارج می‌شود به جای اینکه مسیر طبیعی خود را طی کرده و وارد ایران شود، به سمت تالاب «گود زره» در مرز بین افغانستان و پاکستان می‌رود. گزارش‌هایی که دریافت شده حاکی از آن است که بیش از یک میلیارد مترمکعب آب به سمت گود زره رفته است، یعنی بیش از حقابه ایران که ۸۲۰ میلیون متر مکعب است. متاسفانه ایران هم نتوانسته که حقابه را از طالبان بگیرد و این آبی که اخیرا آمده بیشتر از رودخانه «فراه‌رود» آمده.
فراه‌رود یکی دیگر از رودخانه‌هایی است که از افغانستان جاری می‌شود و به ایران و تالاب «هامون صابوری» که در مرز ایران و افغانستان و یکی از تالاب‌های تشکیل‌دهنده دریاچه هامون است، می‌رسد. بارندگی در آن ناحیه خیلی زیاد بوده و افغانستان هم هنوز آنجا سد ندارد، بنابراین آب از کنترلش خارج شده و وارد ایران شده است. پس هیچ اراده مثبتی در دولت طالبان برای این مقدار آبی که وارد ایران شده نبوده و آنها اگر می‌توانستند این آب را هم نمی‌دادند.
در حال حاضر هم یک پروژه برای ساخت سد روی فراه‌رود دارند و به محض تکمیل شدن ساخت این سد، یک قطره آب هم از افغانستان وارد خاک ایران نخواهد شد. گود زره محصول طبیعی رودخانه هیرمند است. یعنی هیرمند در طول سالیان سال با طی کردن مسیرش وارد هامون می‌شده و سرریز آن به سمت گود زره جریان پیدا می‌کرده. گود زره هم یک تالاب مثل بقیه تالاب‌ها است. وقتی آب داشته باشد، پوشش هم ایجاد می‌کند و پرندگان برمی‌گردند.
اگر گود زره شوره‌زار است، پس هامون هم شوره‌زار حساب می‌شود. بالاخره اگر آب نداشته باشد تبدیل به شوره‌زار می‌شود. اتفاقا دیالوگی که ایران باید با طالبان برقرار کند این است که ما مخالف گود زره نیستیم و می‌خواهیم مسیر طبیعی رودخانه طی شود. یعنی آب وارد هامون شود، در هامون سرریز کند و وارد گود زره شود. اگر آن مسیر طبیعی اتفاق می‌افتاد، هم ایران از آن نفع می‌برد و هم افغانستان. حتی پاکستان هم می‌توانست از آن منتفع شود و کل منطقه سرسبز و خرم می‌شد و چشمه‌های گرد و خاک هم مهار می‌شد.
اما افغان‌ها میانبر زده‌اند و اجازه نمی‌دهند که آب وارد ایران شود و می‌خواهند آن را مستقیم وارد گود زره کنند. این اتفاق می‌تواند در کوتاه‌مدت میزان ورودی آب به گود زره را بهبود ببخشد، اما چشمه بزرگ گرد و خاک در ایران به وجود می‌آید و با توجه به اینکه باد غالب از غرب به شرق است، بخش‌های غربی افغانستان و منطقه هرات متاثر خواهند شد و آنها هم آسیبش را خواهند دید.»
رهاسازی آب به نفع افغانستان استمتاسفانه مذاکره‌کنندگان ایرانی بلد نیستند که یک مذاکره برد-برد با دولت افغانستان و طالبان انجام دهند که ورود آب به ایران درنهایت به نفع هر سه کشور ایران، افغانستان و پاکستان خواهد بود. این اتفاق می‌تواند به شکل گرفتن حسن همجواری بهتر کمک کند. ما باید به سمتی برویم که بتوانیم با یکدیگر وارد تعامل شویم و نیاز‌های خود را به شکلی مطرح کنیم که حل آنها منجر به ضرر برای کشور دیگر نباشد؛ بلکه یک منفعت مشترک ایجاد کند. چنانچه از سمت خراسان جنوبی رودخانه‌هایی هستند که وارد افغانستان می‌شود و ایران هم جلوی آنها را نگرفته.
اما چه دلیلی دارد که افغانستان جلوی این آب‌ها را بگیرد؟ ما باید رفاقت خود را به همدیگر اثبات کنیم و تلاش کنیم که بگوییم هر چقدر حال این کشور‌ها بهتر باشد و وضعیت رفاهی‌شان بهبود پیدا کند، به نفع همدیگر است و می‌توانند به یکدیگر کمک کنند که درنهایت تجارت قوی‌تری شکل بگیرد. افغانستان باید بداند که بزرگترین شریک تجاری آن در منطقه ایران است و بنابراین بهتر است که هوای ایرانی‌ها را داشته باشد تا آنها هم هوای افغانستانی‌ها را داشته باشند. تروریسم در منطقه کنترل شود و امنیت برقرار شود. به این ترتیب یک معامله برد-برد تعریف می‌شود.
می‌توانیم حتی بیشتر حقابه بگیریمدرویش معتقد است که افغانستان به‌شدت به انرژی نیاز دارد. وی در این باره گفت: «در آن منطقه باد‌های ۱۲۰ روزه وجود دارد که الان به باد‌های ۱۶۰ روزه تبدیل شده. خوشبختانه اخیرا چندین توربین بادی در آنجا جانمایی کرده‌اند و ما می‌توانیم از انرژی بادی آنجا برق تولید کنیم و البته باید تعداد این توربین‌ها زیاد شود. سپس برق را به کشورهای همسایه صادر کنیم و در ازای آن حتی حقابه بیشتری از آن ۸۲۰ میلیون مترمکعب بگیریم. افغانستان هم می‌تواند به مردم خودش توضیح دهد که اگر ما داریم به ایرانی‌ها آب می‌دهیم، در عوض از آنها برق می‌گیریم و این یک معادله برد-برد است.
به این ترتیب اگر پوشش طبیعی هامون برگردد و چشمه‌های تولید گرد و خاک مهار شود کیفیت دریافت انرژی هم بهتر می‌شود و حتی می‌توان در آنجا پنل‌های خورشیدی احداث کرد و تولید برق را افزایش داد. مشکل و خطایی که در ایران اتفاق افتاده این است که می‌خواستند از حقابه برای تامین آب نه‌فقط در زابل بلکه در کرمان و زاهدان استفاده کنند و طرف افغانستانی هم متوجه شد که این آب هرگز به گودزره نمی‌رسد و ایرانی‌ها می‌خواهند برای توسعه شهرهای خودشان از آن استفاده کنند؛ بنابراین حقابه‌ای به تالاب بین‌المللی هامون نرسید و چشمه‌های تولید گرد و خاک افزایش یافت.
باید توجه داشته باشیم که بخش قابل توجهی از متخصصان آب افغانستان در دانشگاه‌های ایران و در همین دانشگاه تهران تحصیل کرده‌اند و ما خودمان این فهم بوم‌شناختی را به آنها منتقل کردیم. اگر تا الان هم اجازه دادند آبی وارد ایران شود به دلیل این است که آنها وزارت نیرویی مثل وزارت نیروی ما نداشتند که اگر داشتند ۳۰ سال پیش همان بلایی که ما بر سر زاینده‌رود آوردیم و گاوخونی را از بین بردیم؛ بلایی که با زدن سد‌ها روی «کر» و «سیوند» بر سر «بختگان» آوردیم؛ همان بلایی که با زدن سد روی کرخه و کارون بر سر «هورالعظیم» و «چادگان» آوردیم؛ افغانستانی‌ها همین بلا‌ها را بر سر هیرمند و هریرود می‌آوردند و اجازه نمی‌دادند که یک قطره آب به سمت ایران بیاید. ما متوجه نیستیم که باید یک معامله برد - برد تعریف کنیم تا ضمن احترام به قوانین طبیعت، همگی از آن سود ببریم.»
حداقل آب شرب این استان را تصفیه کنیددرویش با اشاره به اینکه بیش از ۹۵ درصد بارندگی که امسال در استان سیستان‌وبلوچستان اتفاق افتاد، در قسمت بلوچستان بود، گفت: «در این استان شیب زمین به نحوی است که امکانی برای هدایت آب به سمت بالا فراهم نمی‌کند. سیستان منطقه بسیار کم‌بارشی است و میانگین بارندگی‌هایش زیر ۵۰ میلیمتر است و همیشه مدیون ورودی آب هیرمند بوده که از سمت افغانستان و ارتفاعات هندوکش می‌آمده. ما باید سعی کنیم با بجا آوردن حسن‌همجواری کاری کنیم که این حقابه به ایران برسد و در عین حال کار دیگری که باید بکنیم این است که سیستم تصفیه‌خانه فاضلاب را در زابل راه بیندازیم. شما اگر وارد زابل شوید با پدیده عجیبی روبه‌رو می‌شوید و آن بوی تعفنی است که در شهر هست. این به دلیل این است که آب شربی که مردم استفاده می‌کنند تصفیه نمی‌شود و به صورت کنترل نشده در معابر عمومی جاری می‌شود و به این ترتیب بوی بد آن امکان زیست باکیفیت را سلب کرده است. چرا ما آنجا یک تصفیه‌خانه نزنیم و با بازچرخانی این آب ارزشمند، دوباره از آن استفاده نکنیم؟ دست‌کم برای کشاورزی می‌شود از آن استفاده کرد. این کارهای مهمی است که ایرانی‌ها باید در آن منطقه انجام دهند.»
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»