آغاز تماس های علنی لندن با طالبان
تاریخ انتشار: ۱۵ مهر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۳۱۵۹۶۳
سفر اخیر نمایندگان دولت لندن به کابل و ملاقات با مقامات ارشد گروه طالبان اگرچه از پیش اعلام نشده و غافلگیر کننده بود اما با رویکرد یک ماه گذشته دولت این کشور پس از خروج نیروهای ناتو از افغانستان، مبنی بر پذیرش واقعیت جدید و حرکت رو به جلو در ارتباط با افغانستان همسو است.
به گزارش برنا، «سایمون گس» نماینده ویژه نخست‌وزیر انگلیس در امور افغانستان و «مارتین لانگدن» کاردار سفارت انگلیس در افغانستان که موقتا به دوحه منتقل شده است روز سه‌شنبه در سفری از پیش اعلام نشده راهی کابل شده و در آنجا با عبدالغنی برادر و عبدالسلام حنفی، معاونان نخست وزیر و امیر خان متقی، وزیر امور خارجه دولت موقت گروه طالبان دیدار کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
طبق بیانیه وزارت امور خارجه انگلیس، آن‌ها درباره نحوه کمک به افغانستان در خصوص بحران انسانی، اهمیت جلوگیری از تبدیل شدن این کشور به محل پرورش تروریسم و ضرورت ادامه خروج امن آن‌هایی که مایل به ترک این کشور هستند بحث و تبادل نظر کردند. گس و لانگدن همچنین درباره برخورد طالبان با اقلیت‌ها و حقوق زنان و دختران گفت وگو کردند.
در جریان این سفر یک سرباز پیشین انگلیس هم که ماه گذشته توسط طالبان دستگیر شده بود با هواپیمای حامل هیات انگلیسی از کابل خارج شد. رسانه‌های این کشور ادعا کردند که «بن سلتر» ماه گذشته در جریان کمک به عملیات خروج ۴۰۰ کارمند سازمان‌های مردم‌نهاد از افغانستان دستگیر شد.
دیلی تلگراف گزارش داد که طالبان در ملاقات با نمایندگان انگلیس خواستار برقراری رابطه رسمی دیپلماتیک و آزاد سازی میلیاردها دلار از اموال بلوکه شده افغانستان در خارج از این کشور شده‌اند. «عبدالقهار بلخی» سخنگوی وزارت امور خارجه دولت موقت گروه طالبان گفت که امیر خان متقی از طرف انگلیسی خواسته تا فصل جدیدی از روابط سازنده با افغانستان را آغاز کند. عبدالغنی برادر معاون دولت موقت طالبان هم طبق بیانیه این گروه، به سایمون گس گفته است: ما خواستار روابط دوستانه با جامعه جهانی و عودت اموال افغانستان هستیم. چراکه این حق ملت افغانستان است.
مارتین لانگدن کاردار سفارت انگلیس مذاکرات با گروه طالبان را جدی و قابل‌توجه ارزیابی کرد و اظهار داشت که دو طرف بر سر برخی مسائل اختلاف نظر دارند. او در توئیترش نوشت که این مساله جای تعجب ندارد و مذاکرات دو طرف هنوز در ابتدای راه است.
وی با این حال عنوان کرد که تعامل عمل گرایانه و یافتن فصل مشترک در روابط دو طرف ، مقوله‌ای است که باید در راستای منافع مردم انگلیس و افغانستان مورد بررسی و راستی آزمایی قرار گیرد.
آمریکا ۹.۵ میلیارد دلار از اموال دولت افغانستان در خارج از کشور را پس از سقوط کابل به دست طالبان مسدود کرده است. اما به نظر می‌رسد که غرب می‌خواهد از آزادسازی این مبلغ و وعده کمک های بشردوستانه به عنوان اهرم فشار علیه طالبان برای خروج امن افراد جامانده در افغانستان استفاده کند.
نخست وزیر انگلیس پیشتر گفته بود: اگر رژیم جدید کابل می‌خواهد به میلیاردها دلار اموالی که بلوکه شده دسترسی داشته باشد، ما و دوستانمان از آن ها بابت تعهداتشان در خصوص جلوگیری از تبدیل دوباره افغانستان به پایگاهی برای تروریسم حساب می‌کشیم.
بوریس جانسون با ایراد سخنانی در پارلمان این کشور بر لزوم احترام گروه طالبان به حقوق بشر بویژه زنان و خروج امن افرادی که مایه به ترک افغانستان هستند تاکید کرد و گفت: هدف ما این است که یک اجماع بین المللی تشکیل و بصورت یکصدا با طالبان تعامل کنیم.
به این ترتیب می‌توان نتیجه گرفت که انگلیس بیشتر از آنکه تمایل به شناسایی طالبان داشته باشد، به دنبال تعامل عمل‌گرایانه و حفظ سطحی از ارتباط با این گروه از کانال کشورهای منطقه، مانند قطر است.
«پیتر فورد» سفیر اسبق انگلیس در سوریه در این رابطه به خبرنگار ایرنا گفت که سفر هیات انگلیسی به افغانستان نمی‌تواند بدون چراغ سبز واشنگتن بوده باشد. «دولت جو بایدن مصمم است که نشان دهد خروج این کشور از افغانستان فاجعه‌بار نبود و برای این منظور متوجه شده که بحران انسانی در این کشور به سود واشنگتن نیست.»
انگلیس به تعبیر فورد ملعبه دست واشنگتن شد تا از ایجاد یک رابطه کاسب‌کارانه به‌عنوان اهرم فشار علیه گروه طالبان استفاده کند. این دیپلمات اسبق انگلیس بستن سفارت این کشور در افغانستان را اقدامی احمقانه خواند و گفت؛ دولت لندن درحالی امید دارد که طالبان هزینه از سرگیری روابط دو طرف را بپردازد که آن‌ها چنین کاری نخواهند کرد.
اما «استفن بل» تحلیل گر مسائل سیاسی در انگلیس معتقد است که ۲۰ سال پس از جنگ ناموفقی که در افغانستان به راه افتاد، اکنون زمان آن رسیده که دولت انگلیس به دیپلماسی با افغانستان روی خوش نشان دهد.
وی در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا در لندن بیان داشت: برای جلسه نخست به نظر می‌رسد که گفت‌وگوها آغاز شده، اما دولت انگلیس باید به شکستی که در افغانستان به ارث گذاشت توجه و از هرگونه تلاش برای ادامه سیاست‌های خشونت‌بار اجتناب کند.
عضو ارشد پویش توقف جنگ، بیان داشت: دولت انگلیس باید اطمینان حاصل کند که اموال و دارایی‌های متعلق به مردم افغانستان، به دولت جدید در کابل عودت می‌شود. به ویژه ۹.۵ میلیارد دلار امانت این کشور فورا به بانک مرکز افغانستان حواله شود. وی در همین پیوند توصیه کرد که دولت انگلیس شرکای اروپایی و آمریکایی خود را به همکاری در این زمینه تشویق کند.
بل همچنین با اشاره به نقش انگلیس در ایجاد بحران انسانی در افغانستان هشدار داد که دولت نباید از این مساله به عنوان اهرم فشار علیه دولت کابل استفاده کند. وی بر همین اساس خواستار ارائه فوری کمک‌های بشر دوستانه به افغانستان و رایزنی با مقامات طالبان درباره نحوه کمک به بازسازی و توسعه این کشور شد.
به گفته این تحلیل‌گر مسائل سیاسی، نشست اخیر مقامات انگلیس با نمایندگان طلبان می‌تواند شروع جدیدی در روابط میان مردم دو کشور باشد. وی تصریح کرد که دولت لندن باید صلح، توسعه و آبادانی را جایگزین سیاست جنگ و تحریم کند.
منبع: خبرگزاری برنا
کلیدواژه: انگلیس افغانستان وزیر امور خارجه طالبان وزارت امور خارجه تروریسم زنان دلار سخنگوی وزارت امور خارجه معاون جامعه دولت حقوق بشر قطر سوریه واشنگتن لندن جنگ طالبان لندن دولت انگلیس گروه طالبان دو طرف
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۳۱۵۹۶۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
طالبان در سیلاب هم آب را به ایران بست | چانه‌زنی بر سر آب به کجا رسید؟
یکی از بزرگترین مشکلات استان سیستان و بلوچستان، خلف وعده مقامات کشور همسایه یعنی افغانستان در رهاسازی حقابه ایران از رودخانه هیرمند است. البته قسمت‌هایی از این استان به‌طور میانگین هر سه سال یکبار بیش از ۳ تا ۵ میلیارد مترمکعب بارش باران را تجربه می‌کند و حتی سیل نیز خسارت‌های قابل توجهی به این نقطه از کشور وارد کرده است.
به گزارش فرهیختگان، اما به دلیل مدیریت نه‌چندان مناسب، این حجم از آب وارد دریا شده و فرصت استفاده از آن از بین می‌رود. همین بارش‌ها در صورت مدیریت صحیح می‌تواند استان را از بحران اولیه آبی نجات دهد، اما ضعیف بودن راهبردهای مدیریتی باعث شده تا سیستانی‌ها بهره چندانی از این نزولات آسمانی نداشته باشند.
از سوی دیگر مسائل امنیتی که پس از ناآرامی‌های سال ۱۴۰۱ در سیستان‌وبلوچستان شکل گرفت و حملات تروریستی که در راسک و چابهار صورت گرفت، نگاه توسعه‌ای استان را به امنیتی تغییر داده و اولویت‌ها را جابه‌جا کرده است.
نیم قرن چانه‌زنی بر سر آببه دنبال کشمکش‌های تاریخی بر سر ذخایر آبی در منطقه، معاهده حقابه میان افغانستان و ایران بر سر رود هیرمند که از کوه‌های هندوکش سرچشمه می‌گیرد در اسفندماه سال ۱۳۵۱ به امضای نخست‌وزیران دو کشور رسید و سه ماه بعد در خردادماه ۱۳۵۲ مجالس قانونگذاری دو کشور این معاهده را تصویب کردند. تصویب این معاهده شرایط حقوقی استفاده از هیرمند را برای ایران و افغانستان مشخص کرد. براساس این معاهده، حقابه ایران ۲۶ مترمکعب در ثانیه آن هم در سال‌های معمولی و نرمال آبی است.
این معاهده، سال معمولی و نرمال آبی را نیز تعریف کرده که براساس سنجش مرکز سنجش دهراوود مشخص می‌شود و آن هم طوری است که یک سال نرمال آبی در حوضه آبی هیرمند چیزی حدود شش میلیارد و ۵۰۰ میلیون مترمکعب آب می‌باشد. براساس محاسبه حقابه ایران سالانه به ۸۲۰ میلیون مترمکعب می‌رسد. با این حال از زمان به امضا رسیدن این معاهده تاکنون، دولت افغانستان آنچنان که باید به مفاد آن عمل نکرده است. چنانچه در سال‌های اخیر با وجود دیدار‌ها و گفتگو‌های متعدد میان مقامات دو کشور بر سر احقاق حقوق ایران و رهاسازی آب هیرمند به سوی دریاچه هامون، در سال آبی جدید، ۱۱ درصد از حقابه ۸۲۰ میلیون مترمکعبی به سمت ایران روانه شده است.
ماجراجویی اردوغان در چهارراه آسیاکارشناسان معقتدند مساله آب در سیستان به دلیل قرارگیری در شرایط خاص و بحرانی، تبدیل به یک ابزار سیاسی و انتفاعی شده است. چنانچه بسیاری از سد‌هایی که در افغانستان ساخته می‌شود به صورت سفارشی هستند. در این میان، کشور‌هایی مثل هندوستان و ترکیه به دلایل سیاسی، اقتصادی و استراتژیکی در سدسازی‌های افغانستان روی کانال هیرمند و سد‌های دربندی‌خان و هریرود نقش بسزایی دارند.
درواقع افغانستان با این سرمایه‌گذاری‌های خارجی موفق به اجرای برنامه‌های آبی خود شد و ایران یکی از کشور‌هایی است که از این پروژه‌ها متضرر می‌شود. امنیتی‌سازی موضوع آب در کابینه کابل، مردم این کشور را نیز تحت تاثیر قرار داده است. مردم افغانستان و حتی دانشجویان افغانستانی که در خارج از این کشور زندگی می‌کنند نیز نسبت به کوچک‌ترین کنش آبی در منطقه، واکنش نشان می‌دهند. این درحالی است که کشور ما از چنین نیروهای فعالی کم‌نصیب است و متاسفانه نسبت به دغدغه‌ها و طرح‌های همان تعداد محدود هم بی‌توجهی می‌شود. برای درمان مشکل آب، طی دهه‌های اخیر سرمایه‌های زیادی به بهانه اجرای طرح‌های توسعه‌ای روانه جنوب شرق کشور شده، اما این طرح‌های پرهزینه تقریبا هیچ آورده‌ای برای مردم این منطقه نداشته است.
مقامات: امیدواریم ادامه داشته باشددر روز‌های اخیر تصاویر منتشر شده حاکی از رهاسازی آب هیرمند به سمت هامون است. این اتفاق درحالی رخ داده که در سال جاری افغانستان شاهد بارش‌های قابل توجهی بوده و برخی از کارشناسان بر این باورند که این رهاسازی آب تحت اختیار مقامات افغانستان نبوده و به عبارتی آن‌ها چاره‌ای جز روانه کردن آب‌های سرریز شده به سمت ایران نداشته‌اند. با این حال مقامات دو کشور واکنش‌های مثبتی نسبت به این موضوع نشان داده‌اند.
ملا عبدالغنی برادر، معاون اقتصادی نخست‌وزیر طالبان، در دیدار با حسن کاظمی قمی، سفیر ایران در افغانستان اعلام کرد که آب رودخانه هیرمند پس از پایان خشکسالی چندساله، به استان سیستان‌وبلوچستان رسیده است. کاظمی قمی نیز در دیدار با امیرخان متقی، سرپرست وزارت خارجه طالبان ضمن تشکر از تعهد و اقدامات کابل به تامین حقابه ایران، ابراز امیدواری کرده که این روند رهاسازی آب از سد‌ها تداوم داشته باشد و حقابه ایران از رود هیرمند تامین شود.
علی سلاجقه، رئیس سازمان حفاظت از محیط‌زیست هم با ابراز امیدواری از ادامه‌دار بودن روند رهاسازی آب، از رایزنی‌ها و نشست‌های متعدد میان مقامات دو کشور خبرداد و اعلام کرد که مسئولان حاکم بر افغانستان رویکرد مناسبی نسبت به مساله حقابه داشتند.
درویش: طالبان اراده مثبتی نداردمحمد درویش فعال محیط‌زیست با تاکید بر اینکه هیرمند رودخانه‌ای است که آورده‌اش بیش از ۵ میلیارد مترمکعب در سال است، گفت: «حقابه ایران از مجموع آورد سالانه رودخانه هیرمند ۱۴ درصد است؛ بنابراین کشورما از این حقابه ۸۲۰ میلیون مترمکعب سهم دارد. در حال حاضر گفته می‌شود که از ۸۲۰ میلیون متر مکعب ۷ درصد و در خوش‌بینانه‌ترین حالت ۱۱ درصد وارد کشور شده، یعنی چیزی حدود ۸۰ تا ۹۰ میلیون مترمکعب. پس هنوز بخش قابل توجهی از آن حقابه وارد ایران نشده است.
دلیلش هم این است که دولت طالبان به کمک سد «کمال خان» توانسته مسیر رودخانه هیرمند را تغییر دهد و سرریز آبی که از سد «کجکی» و سد کمال خان خارج می‌شود به جای اینکه مسیر طبیعی خود را طی کرده و وارد ایران شود، به سمت تالاب «گود زره» در مرز بین افغانستان و پاکستان می‌رود. گزارش‌هایی که دریافت شده حاکی از آن است که بیش از یک میلیارد مترمکعب آب به سمت گود زره رفته است، یعنی بیش از حقابه ایران که ۸۲۰ میلیون متر مکعب است. متاسفانه ایران هم نتوانسته که حقابه را از طالبان بگیرد و این آبی که اخیرا آمده بیشتر از رودخانه «فراه‌رود» آمده.
فراه‌رود یکی دیگر از رودخانه‌هایی است که از افغانستان جاری می‌شود و به ایران و تالاب «هامون صابوری» که در مرز ایران و افغانستان و یکی از تالاب‌های تشکیل‌دهنده دریاچه هامون است، می‌رسد. بارندگی در آن ناحیه خیلی زیاد بوده و افغانستان هم هنوز آنجا سد ندارد، بنابراین آب از کنترلش خارج شده و وارد ایران شده است. پس هیچ اراده مثبتی در دولت طالبان برای این مقدار آبی که وارد ایران شده نبوده و آن‌ها اگر می‌توانستند این آب را هم نمی‌دادند.
در حال حاضر هم یک پروژه برای ساخت سد روی فراه‌رود دارند و به محض تکمیل شدن ساخت این سد، یک قطره آب هم از افغانستان وارد خاک ایران نخواهد شد. گود زره محصول طبیعی رودخانه هیرمند است. یعنی هیرمند در طول سالیان سال با طی کردن مسیرش وارد هامون می‌شده و سرریز آن به سمت گود زره جریان پیدا می‌کرده. گود زره هم یک تالاب مثل بقیه تالاب‌ها است. وقتی آب داشته باشد، پوشش هم ایجاد می‌کند و پرندگان برمی‌گردند.
اگر گود زره شوره‌زار است، پس هامون هم شوره‌زار حساب می‌شود. بالاخره اگر آب نداشته باشد تبدیل به شوره‌زار می‌شود. اتفاقا دیالوگی که ایران باید با طالبان برقرار کند این است که ما مخالف گود زره نیستیم و می‌خواهیم مسیر طبیعی رودخانه طی شود. یعنی آب وارد هامون شود، در هامون سرریز کند و وارد گود زره شود. اگر آن مسیر طبیعی اتفاق می‌افتاد، هم ایران از آن نفع می‌برد و هم افغانستان. حتی پاکستان هم می‌توانست از آن منتفع شود و کل منطقه سرسبز و خرم می‌شد و چشمه‌های گرد و خاک هم مهار می‌شد.
اما افغان‌ها میانبر زده‌اند و اجازه نمی‌دهند که آب وارد ایران شود و می‌خواهند آن را مستقیم وارد گود زره کنند. این اتفاق می‌تواند در کوتاه‌مدت میزان ورودی آب به گود زره را بهبود ببخشد، اما چشمه بزرگ گرد و خاک در ایران به وجود می‌آید و با توجه به اینکه باد غالب از غرب به شرق است، بخش‌های غربی افغانستان و منطقه هرات متاثر خواهند شد و آن‌ها هم آسیبش را خواهند دید.»
رهاسازی آب به نفع افغانستان استمتاسفانه مذاکره‌کنندگان ایرانی بلد نیستند که یک مذاکره برد-برد با دولت افغانستان و طالبان انجام دهند که ورود آب به ایران درنهایت به نفع هر سه کشور ایران، افغانستان و پاکستان خواهد بود. این اتفاق می‌تواند به شکل گرفتن حسن همجواری بهتر کمک کند. ما باید به سمتی برویم که بتوانیم با یکدیگر وارد تعامل شویم و نیاز‌های خود را به شکلی مطرح کنیم که حل آن‌ها منجر به ضرر برای کشور دیگر نباشد؛ بلکه یک منفعت مشترک ایجاد کند. چنانچه از سمت خراسان جنوبی رودخانه‌هایی هستند که وارد افغانستان می‌شود و ایران هم جلوی آن‌ها را نگرفته.
اما چه دلیلی دارد که افغانستان جلوی این آب‌ها را بگیرد؟ ما باید رفاقت خود را به همدیگر اثبات کنیم و تلاش کنیم که بگوییم هر چقدر حال این کشور‌ها بهتر باشد و وضعیت رفاهی‌شان بهبود پیدا کند، به نفع همدیگر است و می‌توانند به یکدیگر کمک کنند که درنهایت تجارت قوی‌تری شکل بگیرد. افغانستان باید بداند که بزرگترین شریک تجاری آن در منطقه ایران است و بنابراین بهتر است که هوای ایرانی‌ها را داشته باشد تا آن‌ها هم هوای افغانستانی‌ها را داشته باشند. تروریسم در منطقه کنترل شود و امنیت برقرار شود. به این ترتیب یک معامله برد-برد تعریف می‌شود.
می‌توانیم حتی بیشتر حقابه بگیریمدرویش معتقد است که افغانستان به‌شدت به انرژی نیاز دارد. وی در این باره گفت: «در آن منطقه باد‌های ۱۲۰ روزه وجود دارد که الان به باد‌های ۱۶۰ روزه تبدیل شده. خوشبختانه اخیرا چندین توربین بادی در آنجا جانمایی کرده‌اند و ما می‌توانیم از انرژی بادی آنجا برق تولید کنیم و البته باید تعداد این توربین‌ها زیاد شود. سپس برق را به کشورهای همسایه صادر کنیم و در ازای آن حتی حقابه بیشتری از آن ۸۲۰ میلیون مترمکعب بگیریم. افغانستان هم می‌تواند به مردم خودش توضیح دهد که اگر ما داریم به ایرانی‌ها آب می‌دهیم، در عوض از آن‌ها برق می‌گیریم و این یک معادله برد-برد است.
به این ترتیب اگر پوشش طبیعی هامون برگردد و چشمه‌های تولید گرد و خاک مهار شود کیفیت دریافت انرژی هم بهتر می‌شود و حتی می‌توان در آنجا پنل‌های خورشیدی احداث کرد و تولید برق را افزایش داد. مشکل و خطایی که در ایران اتفاق افتاده این است که می‌خواستند از حقابه برای تامین آب نه‌فقط در زابل بلکه در کرمان و زاهدان استفاده کنند و طرف افغانستانی هم متوجه شد که این آب هرگز به گودزره نمی‌رسد و ایرانی‌ها می‌خواهند برای توسعه شهرهای خودشان از آن استفاده کنند؛ بنابراین حقابه‌ای به تالاب بین‌المللی هامون نرسید و چشمه‌های تولید گرد و خاک افزایش یافت.
باید توجه داشته باشیم که بخش قابل توجهی از متخصصان آب افغانستان در دانشگاه‌های ایران و در همین دانشگاه تهران تحصیل کرده‌اند و ما خودمان این فهم بوم‌شناختی را به آن‌ها منتقل کردیم. اگر تا الان هم اجازه دادند آبی وارد ایران شود به دلیل این است که آن‌ها وزارت نیرویی مثل وزارت نیروی ما نداشتند که اگر داشتند ۳۰ سال پیش همان بلایی که ما بر سر زاینده‌رود آوردیم و گاوخونی را از بین بردیم؛ بلایی که با زدن سد‌ها روی «کر» و «سیوند» بر سر «بختگان» آوردیم؛ همان بلایی که با زدن سد روی کرخه و کارون بر سر «هورالعظیم» و «چادگان» آوردیم؛ افغانستانی‌ها همین بلا‌ها را بر سر هیرمند و هریرود می‌آوردند و اجازه نمی‌دادند که یک قطره آب به سمت ایران بیاید. ما متوجه نیستیم که باید یک معامله برد - برد تعریف کنیم تا ضمن احترام به قوانین طبیعت، همگی از آن سود ببریم.»
حداقل آب شرب این استان را تصفیه کنیددرویش با اشاره به اینکه بیش از ۹۵ درصد بارندگی که امسال در استان سیستان‌وبلوچستان اتفاق افتاد، در قسمت بلوچستان بود، گفت: «در این استان شیب زمین به نحوی است که امکانی برای هدایت آب به سمت بالا فراهم نمی‌کند. سیستان منطقه بسیار کم‌بارشی است و میانگین بارندگی‌هایش زیر ۵۰ میلیمتر است و همیشه مدیون ورودی آب هیرمند بوده که از سمت افغانستان و ارتفاعات هندوکش می‌آمده. ما باید سعی کنیم با بجا آوردن حسن‌همجواری کاری کنیم که این حقابه به ایران برسد و در عین حال کار دیگری که باید بکنیم این است که سیستم تصفیه‌خانه فاضلاب را در زابل راه بیندازیم. شما اگر وارد زابل شوید با پدیده عجیبی روبه‌رو می‌شوید و آن بوی تعفنی است که در شهر هست. این به دلیل این است که آب شربی که مردم استفاده می‌کنند تصفیه نمی‌شود و به صورت کنترل نشده در معابر عمومی جاری می‌شود و به این ترتیب بوی بد آن امکان زیست باکیفیت را سلب کرده است. چرا ما آنجا یک تصفیه‌خانه نزنیم و با بازچرخانی این آب ارزشمند، دوباره از آن استفاده نکنیم؟ دست‌کم برای کشاورزی می‌شود از آن استفاده کرد. این کار‌های مهمی است که ایرانی‌ها باید در آن منطقه انجام دهند.»
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند