به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

قابلیت زنده ماندن در ماه، با لباس فضایی XEMU ناسا

تاریخ انتشار: ۲۳ مهر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۳۹۱۰۲۱

به گزارش خبرنگار حوزه دریچه فناوریگروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از انا اصدق العلم، ناسا قصد دارد با کمک لباس فضایی جدید XEMU خود، که مجهز به جدیدترین سیستم‌های پشتیبانی از زندگی است، انسان را بر روی ماه مستقر کند. "این یک گام کوچک برای انسان و یک جهش بزرگ برای بشر است". این جمله‌ای بود که نیل آرمسترانگ هنگام صعود به سطح ماه به عنوان اولین انسان گفت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ به عنوان بخشی از ماموریت آپولو ۱۱ این کار را انجام داد و از آن زمان، ۱۲ نفر روی ماه قدم زده اند.

بیشتر مأموریت‌های قمری بدون هیچ گونه حضور دائمی انسان، مدارگرد‌ها و فرودگران را درگیر کرده است. با این حال، ناسا برنامه بلند پروازانه آرتمیس را برای ایجاد حضور دائمی انسان در ماه برای تحقیقات علمی و همچنین نقطه مأموریت‌های آینده مریخ اعلام کرده است. بودن دائمی بر روی ماه بسیار متفاوت از چند ماه گردش بر روی آن است. مطمئناً به پرتابگر‌های جدید، تجهیزات فضایی جدید و زیرساخت‌های مدولار برای حمایت از حضور انسان در دراز مدت نیاز است.

گرانش ماه حدود ۶ برابر ضعیف‌تر از زمین است و این منجر به نیروی گرانشی کمی می‌شود که مولکول‌ها را در نزدیکی سطح جذب می‌کند و در نتیجه، ماه فاقد اتمسفر قابل مقایسه با زمین است و این منجر به کم شدن فشار جو می‌شود. در خلاء، نقطه جوش مایعات بسیار کاهش می‌یابد، به این معنی که مایعات به طور خودکار گاز ایجاد می‌کنند؛ بنابراین هوا در ریه‌ها و مایعات بدن منبسط می‌شود و آن‌ها را به بافت‌های اندام‌ها و عروق خونی فشار می‌دهد و این باعث ورم می‌شود. در واقع قرار گرفتن طولانی مدت بیش از ۹۰ ثانیه کشنده است، مانند حادثه کاهش فشار در فضاپیمای سایوز ۱۱ در سال ۱۹۷۱. در واقع کمبود فشار جو به معنای کمبود گاز اکسیژن است.

کمبود گاز اکسیژن ممکن است به این معنی باشد که استنشاق اکسیژن بیشتری به ریه‌ها نمی‌رساند و این باعث می‌شود که اندام‌ها خون دریافتی از طریق اکسیژن را متوقف و هوشیاری خود را از دست بدهند و فرد به کما برود و ادامه کمبود اکسیژن باعث مرگ او شود. عدم وجود میدان مغناطیسی قوی و لایه ازن بدین معناست که بدن در معرض تشعشعات یونیزه کننده مضر فضای بیرونی قرار می‌گیرد و این امر ممکن است منجر به بروز مشکلاتی در زمین شود.

وجود دائمی بشر مستلزم مقادیر زیادی خوردن غذا، اکسیژن، آب، قطعات یدکی و سایر اقلام مورد نیاز برای کار و زندگی است تا به طور منظم ماه را رصد. این ناسا را بر آن داشت تا فناوری‌های جدیدی را توسعه دهد که مهمترین آن‌ها عبارتند از: "سیستم حمل و نقل فضایی شامل فضاپیمای Orion، که سیستم پرتاب فضا و سیستم اکتشاف زمین است و یک لباس فضایی xEMU".

بیشتربخوانید

تولید لباس فضایی نازک تر از مو و محکم تر از فولاد با استفاده از نانو مواد عایق

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: لباس فضایی فناوری ناسا لباس فضایی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۳۹۱۰۲۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بادبان خورشیدی ناسا در فضا باز شد

بادبان‌های خورشیدی راهی مرموز و باشکوه برای سفر در وسعت فضا هستند. آنها با شباهت به بادبان کشتی‌ها یکی از کارآمدترین راه‌ها برای فراهم کردن نیروی رانش فضاپیماها در فضا هستند.

به گزارش ایسنا، هفته گذشته بود که موشک الکترون(Electron) متعلق به شرکت راکت‌لب(RocketLab) سامانه بادبان‌ خورشیدی مرکب پیشرفته ناسا را به فضا پرتاب کرد.

«سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته»(ACS3) ناسا یکی از دو محموله‌ای بود که از نیوزیلند به فضا پرتاب شد.

هدف این ماموریت آزمایش استقرار بادبان‌های خورشیدی بزرگ در مدار پایین زمین است و اکنون ناسا تأیید کرده که با موفقیت یک بادبان ۹ متری را در فضا مستقر کرده است.

موتور خودرو در سال ۱۸۸۶ اختراع شد. در سال ۱۹۰۳ انسان‌ها اولین پرواز خود را انجام دادند و ۵۸ سال بعد، انسان اولین سفر خود را با موشک به فضا انجام داد. فنوری موشک در طول این سال‌ها به طور قابل توجهی تغییر کرده است.

می‌توان گفت که توسعه موشک‌ها در واقع از قرن سیزدهم با شلیک تیرهای دارای پیشران توسط چینی‌ها و مغول‌ها به سمت یکدیگر آغاز شد. حالا ما موشک‌های پیشران جامد و مایع، موتورهای یونی و بادبان‌های خورشیدی را داریم.

بادبان‌های خورشیدی از جذابیت خاصی برخوردار هستند، زیرا از نیروی خورشید یا نور ستارگان برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا استفاده می‌کنند. البته این ایده جدید نیست، چرا که یوهانس کپلر(Johannes Kepler) برای اولین بار پیشنهاد کرد که می‌توان از نور خورشید برای هل دادن فضاپیماها در فضا استفاده کرد.

ما باید تا قرن بیستم صبر می‌کردیم تا یک دانشمند روسی به نام کنستانتین تسیولکوفسکی(Konstantin Tsiolkovsky) اصل چگونگی کارکرد بادبان‌های خورشیدی را تعریف کند.

سپس کارل ساگان(Carl Sagan) و سایر اعضای انجمن سیاره‌ای در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی شروع به پیشنهاد مأموریت‌هایی با استفاده از بادبان‌های خورشیدی کردند، اما این امر تا سال ۲۰۱۰ که اولین وسیله نقلیه عملی مجهز به بادبان خورشیدی موسوم به ایکاروس(IKAROS) را دیدیم، محقق نشد.

درک مفهوم بادبان‌های خورشیدی با تکیه بر فشار نور خورشید بسیار ساده است. بادبان‌ها به گونه‌ای زاویه می‌گیرند که فوتون‌ها به بادبان بازتابنده برخورد کند و فوتون‌ها با جهش از آن، فضاپیما را به جلو می‌برند.

البته برای شتاب دادن به فضاپیما با استفاده از نور، فوتون‌های زیادی نیاز است، اما این سیستم پیشران به آرامی و با گذشت زمان، یک سیستم بسیار کارآمد خواهد بود که به موتورهای سنگین یا مخازن سوخت نیاز ندارد. همین کاهش جرم، شتاب بادبان‌های خورشیدی را توسط نور خورشید آسان‌تر می‌کند، اما اندازه بادبان‌ها توسط مواد و ساختارهایی که آنها را پشتیبانی می‌کنند، محدود شده است.

به بیان ساده‌تر، بادبان‌های خورشیدی، فشار ظریف نور خورشید را مهار می‌کنند و آن را برای به حرکت درآوردن کاوشگرها در فضا به کار می‌برند. کار آنها درست مانند عملکرد کشتی‌های دریانوردی در مهار کردن باد روی زمین است. از آنجا که بادبان خورشیدی کارآمد است و نیازی به سوخت ندارد، بسیاری از طرفداران اکتشاف فضایی نسبت به این راهبرد نسبتا جدید بسیار امیدوار هستند.

ناسا روی این مشکل با فناوری بادبان خورشیدی نسل جدید خود کار کرده است. سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته آنها از تاسواره(CubeSat) ساخته شده توسط شرکت نانواویونیکس(NanoAvionics) برای آزمایش ساختار پشتیبانی این کامپوزیت جدید استفاده می‌کند.

این بادبان از مواد پلیمری انعطاف پذیر و فیبر کربن ساخته شده است تا جایگزینی سخت‌تر و در عین حال سبک‌تر برای طرح‌های ساختار پشتیبان موجود ایجاد کند.

اکنون ناسا تایید کرده است که این تاسواره به مدار پایین زمین رسیده و یک بادبان ۹ متری را مستقر کرده است. به گفته ناسا حدود ۲۵ دقیقه طول کشید تا این بادبان که ۸۰ متر مربع وسعت دارد، مستقر شود.

گفتنی است که چند ماموریت بادبان خورشیدی از جمله کاوشگر «ایکاروس»(Ikaros) ژاپن و پروژه «لایت‌سیل ۲»(LightSail 2) متعلق به «انجمن سیاره‌ای آمریکا»(The Planetary Society) پیشتر به فضا پرتاب شده‌اند. هدف از پرتاب سیستم بادبان خورشیدی کامپوزیت پیشرفته ناسا نیز توسعه بیشتر این فناوری است.

ناسا می‌گوید اگر شرایط هوایی مساعد باشد، حتی ممکن است این بادبان خورشیدی از زمین نیز قابل مشاهده باشد.

انتهای پیام