به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی رسانه ملی، جمعی از شاعران جوان و پیشکسوت و استادان زبان و ادب پارسی، امروز دوشنبه ۲۶ مهرماه با رئیس رسانه ملی دیدار کردند.
پیمان جبلی، رئیس رسانه ملی در این دیدار با قدردانی از حضور این جمع فرهنگی در سازمان صداوسیما گفت: این دومین دیدار بنده با استادان زبان و ادب پارسی و شاعرانی است که سهم مهمی در پاسداشت شعر فارسی دارند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
جبلی با اشاره به دو سرفصل مهمی‌که برای رسانه ملی حائز اهمیت است، عنوان کرد: برنامه‌های ما بر دو عنوان هویت و عدالت استوار است؛ هویتی که از آن غافل شده‌ایم و عدالتی که مهم‌ترین سرفصل گام دوم انقلاب اسلامی است و باید در رسانه ملی به آن توجه شود.
وی تصریح کرد: رسانه ملی در مسیری گام برخواهد داشت که به تقویت هویت و تحقق عدالت منجر خواهد شد.
رئیس رسانه ملی با بیان اینکه مهم‌ترین عنصر هویت بخش در تاریخ و تمدن ایران زبان و ادبیات فارسی است، گفت: هویت ما به زبان و شعر فارسی گره خورده است و این دو از هم قابل انفکاک نیست.
جبلی با تأکید بر نفوذ زبان و ادبیات فارسی در فراسوی مرزهای کشورمان بیان کرد: در شهر هرات کتابی به دستم رسید که صد شاعر فارسی زبان معاصر از ۱۸ تا ۹۸ سال را با انضمام اشعارشان معرفی کرده بود. محتوای این اثر به قدری جذاب بود که برای من که شاعر نبودم هم قابلیت تولید رسانه‌ای داشت و با به تصویر درآوردن و معرفی این شعرا می‌شد مستندی در خور توجه تولید کرد.
وی ادامه داد: این آثار ثروت و نماد اقتدار ما در تمدن ایران هستند که مورد بی‌مهری قرار گرفته‌اند و تلاش همه دستگاه‌های فرهنگی خصوصاً صداوسیما را برای ثبت و معرفی می‌طلبند.
رئیس رسانه ملی برپایی این نشست را نشان ارادت و اهمیت رسانه ملی به ادبیات فارسی دانست و گفت: شعر می‌تواند بخش مهمی از مفاهیم جامعه را به مخاطب نشان دهد و بازتاب مهمی از رویدادهای جامعه باشد.
جبلی در پایان با قدردانی از محمد توکلی، شاعر جوانی که شعری در وصف فداکاری شهید نوجوان علی لندی سروده بود، اظهار کرد: این شعر به زیبایی فداکاری و رشادت نوجوان ایذه‌ای را وصف کرد و امیدوارم این شعر مطلعی برای تولید یک اثر رادیویی و تلویزیونی باشد.
این نشست صمیمی‌با حضور شاعران جوان و پیشکسوتی چون سعید بیابانکی، ناصر فیض، علیرضا قزوه، مرتضی امیری اسفندقه، افشین علاء، مصطفی محدثی خراسانی، هادی سعیدی کیاسری، علی محمد مؤدب، افسانه غیاثوند، فریبا یوسفی، مریم زندی، عباس باقری، محسن کاویانی، محمد توکلی، سجاد سامانی، محمد حسن جمشیدی، محمد مهدی عبداللهی، سید عبدالله حسینی و احمد بابایی برگزار شد و رئیس رسانه ملی شنونده دیدگاه‌ها و پیشنهادهای آنها برای ارتقای کیفی برنامه‌های رادیو و تلویزیون بود.
کد خبر 5330884
عطیه موذن
منبع: مهر
کلیدواژه: پیمان جبلی
سازمان صداوسیما
صدا و سیما
نقاشی
جشنواره فیلم کوتاه تهران
برنامه تلویزیونی
تئاتر ایران
سینمای مستند
موسیقی ایرانی
خانه موسیقی
فیلم سینمایی
شبکه مستند سیما
فیلم مستند
سریال ایرانی
شبکه سه سیما
محمد خزاعی
گروه هنر و تجربه
رئیس رسانه ملی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا
منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۴۲۷۵۸۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سرگذشت فارسی‌زبانان آسیای میانه /نگاهی به کتاب «تاریخ تاجیکان ورارود»
علی هادیلو؛ اعتماد پژواک جدایی مناطق آسیای میانه و ایران، قصه‌ای پرغصه به وسعت
تاریخ ایران معاصر است؛ اما فارغ از مرثیه‌سرایی بر میراث به یغما رفته، اغلب ایرانیان را وقوف نیست که چه بر سر میراث هزارسالگان در سرزمین‌های جدا افتاده رفت.
کتاب «تاجیکان ورارود؛ از ۱۸۶۰ تا ۱۹۲۴» نخستین روایت علمی دقیق و مدون به سبک تاریخ‌نویسی‌نو و به
زبان فارسی در این زمینه است. این کتاب پرارج گرچه در سال ۱۴۰۰ در ایران منتشر شد، اما به دلیل خاستگاه تاجیکی محقق (نماز حاتم) آنچنانکه باید و شاید در فضای رسانه‌ای ایران ارج نهاده نشد. کتاب تاریخ تاجیکان ورارود، شرح رنجی است که از فرط بی‌صدایی تاکنون شنیده نشده و برای شنیدن آن باید گوش به دیوار ستبر تاریخ خواباند. این درد به تعبیر فروغ فرخ‌زاد، بانوی شعر و ادب ایران زمین، از آن جنس دردهایی است که «انسان را به سکوت وا می‌دارد، از این رو بسیار سنگین‌تر از دردی است که انسان را به فریاد وا می‌دارد.» سرگذشت روزگار زبان فارسی و تاجیکان در این کتاب دست‌کمی از دوران پرآشوب پس از ورود و سیطره مغولان بر ایران نداشت و چه بسا تلخ‌تر از آن عصر بود. قوم مهاجم مغول، به روایت موجز جوینی، «آمدند و کندند و سوختند و کشتند و بردند و رفتند»، اما چند سالی نگذشت که پیش از فروپاشی دولت‌شان، در بستر کارگاه حریر فرهنگ، اندیشه و مدنیت ایرانی سر به راه‌تر شده، زبان فارسی را به عنوان زبان خود برگزیدند و به تدریج به کیش و آیین ایرانی و اسلامی گراییدند و حتی مروج آن شدند، حال آنکه زبان فارسی آسیای میانه در چنگ قوم یأجوج و مأجوج گرفتار شده و به مرور جای خود را به زبان‌های روسی و ازبک داد.
نماز حاتم، نویسنده کتاب، از محققان و استادان برجسته و بنام دانشگاه ملی تاجیکستان است. او استاد گروه تاریخ آکادمی علوم تاجیکستان است که تاکنون ۱۵ کتاب و بیش از ۲۶۰ مقاله به نگارش درآورده است. کتاب‌های تاریخ خلق تاجیک (کتاب درسی برای کلاس نهم) و «سرنگون کردن ترتیبات امیری در بخارا» (کتاب دانشگاهی) از جمله مهم‌ترین آثار این محقق شهیر تاجیکی است. تاریخ تاجیکان ورارود، روایتی خواندنی درباره ماجرای گذر سرسلامت تتمه زبان فارسی و قوم بزرگ تاجیک در منطقه آسیای میانه از دوران پرتلاطم و پرآشوب سیطره روسیه تزاری و شوروی و سلاخی فارسی‌زبانان آسیای مرکزی در میانه سال‌های (۱۸۶۰-۱۹۲۴) است و ماجرای این گذر تاریخی، سیاسی و فرهنگی به مثابه داستان سیمرغ عطار است که تنها معدودی از مسافران با موفقیت در این سفر سیاسی، تاریخی و فرهنگی به مقصد رسیدند. کتاب تاریخ تاجیکان ورارود تاریخ صرف نیست و همچنانکه ویل دورانت تاریخ تمدن را شرح دستاوردهای عظیم انسانی روی سواحل رودخانه خروشان و پرهیاهوی تاریخ می‌دانست، روایتی از شجاعت، قهرمانی و تلاش نفسگیر یکی از کهن‌ترین ملت‌های جهان در حفظ و گسترش زبان فارسی، فرهنگ، سنن اخلاقی، اقتصاد، اندیشه، دانش، کشاورزی، ارتباطات و میراث گرانبهای نیاکانی است. کتاب تاریخ تاجیکان ورارود مرثیه‌سرایی بر میراث به یغما رفته ایرانی نیست؛ بلکه نویسنده (نماز حاتم) کوشش خود را به کار گرفته تا براساس منابع تازه و از نگاهی نو صفحات درخشان تاریخ نیاکان خویش را در مبارزه با مهاجمان روس و پاسداری از میهن خود روایت کند. ملتی که به توصیف این محقق، در برابر دشمن، «نه سپر، بلکه فرهنگ خود را پیش گذاشت، به قوم مهاجم دوستی، همزیستی و همکاری را پیشنهاد کرد، خود که فرهیخته و معارف‌پرور بود، به بیگانگان کوچی، برتری دانش و فرهنگ را اثبات نمود، ایشان را نیز به همین راه هدایت ساخت.» در این کتاب که به کوشش آرش ایرانپور، محقق ایرانی، برگردان و شرح شده، معادل‌های روسی و «کریلی» با وسواسی مثال‌زدنی به معادل‌های فارسی برگردانده شده است. این کتاب را می‌توان نمونه‌ای از شکل‌گیری یک مکتب تاریخ‌نگاری جدید در آسیای میانه نیز قلمداد کرد؛ مکتبی که با وجود تاثیرپذیری از راه و روش تاریخ‌نگاری شوروی -البته وجوه علمی و مثبت آن- از این توانایی نیز برخوردار است در جایی که به بررسی سیاست‌های مقامات شوروی مربوط می‌شود، بدون پرخاش و تندی، جوانبی از آن را مورد نقد و بازنگری قرار دهد. این کتاب همچنین نقبی به فرآیند تدریجی فارسی‌زدایی از آسیای میانه زده و روایتی داستان‌گونه و جانسوز دوران فترت زبان فارسی در این خطه، فراروی ما می‌نهد. از زمان ورود اشغالگران روس به آسیای مرکزی (۱۸۶۰)، شوربختی فارسی‌زبانان و افول تاجیک‌ها آغاز می‌شود و به دلایل متعدد و دسیسه‌های حکمرانان در سیادت روسیه تزاری به ویژه حکومت شوروی به مرور زبان فارسی جایگاه پیشین خود را از دست می‌دهد و حتی کار به تحقیر فارسی زبانان و استحاله قوم تاجیک می رسد. فرآیند فارسی‌زدایی که عملا از دوره حکومت شوروی رنگ و بویی جدید به خود می‌گیرد، با تبر تقسیم (مرزبندی‌های ملی) در ۱۹۲۴ به اوج می‌رسد و میوه‌های خونین آن را می‌توان به ویژه در نسل‌کشی روشنفکران فارسی زبان در دهه ۱۹۳۰ به وضوح مشاهده کرد. به روایت نویسنده در صفحات مطبوعات چه آسیای میانه و چه روسیه درباره تاجیکان و زبان فارسی (که از ۱۹۲۴ نام آن به تاجیکی تغییر کرد) تقریبا چیزی چاپ نمی‌شد. حتی «اگر به ناگه مقاله‌ای هم چاپ می‌شد، بیشتر آنها غرض‌ورزانه بوده، گاه تاجیکان و زبان فارسی تاجیکان را آشکارا تحقیر می‌کردند.» کار بدانجا رسید که بر حذف زبان فارسی و انکار موجودیت این زبان و تاجیکان، رسما پافشاری می‌کردند. گفتنی است کتاب «تاریخ تاجیکان ورارود» از دهه ۱۸۶۰ تا سال ۱۹24 تالیف نماز حاتم، به کوشش آرش ایرانپور از سوی انتشارات شیرازه ما در ۶۲۴ صفحه منتشر شده است. کانال عصر ایران در تلگرام
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود