نشانه‌هایی که مشخص می‌کند وقت تغییر شغلتان فرا رسیده است
تاریخ انتشار: ۲۳ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۶۸۵۴۷۳
به گزارش جام جم آنلاین، وقتی عصر روز تعطیل‌تان فرا می‌رسد، چه احساسی نسبت به روز بعد دارید؟ آیا بی تفاوت هستید یا فکر سپری کردن زمان در دفتر کارتان شما را با احساس استرس یا وحشت همراه می‌کند؟ آخرین باری که احساس کردید کاری که انجام داده اید ارزشمند است کی بود؟ آیا خود را مرتباً از فرسودگی شغلی با همکاران یا دوستان‌تان صحبت می‌کنید؟
هرچند حتما می‌دانید که برخی از هفته‌های کاری راحت‌تر از هفته‌های دیگر است، اما ممکن است با خودتان فکر کنید که زمان یافتن شغل دیگری فرا رسیده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در ادامه به ۱۱ نشانه‌ی آشکار که نشان می‌دهد که حرفه افراد، عامل نارضایتی آنها می‌شود و زمان تغییر شغلشان فرا رسیده است می‌پردازیم.
۱- اصلا برای این کار ساخته نشده‌اید
در صورتی که از شما خواسته شده وظایفی را بپذیرید که چندان با استعداد‌ها و مهارت‌هایتان سازگار نیست، احتمالا شغلی دارید که هرگز از همان اول برایتان مناسب نبوده است.
دقیقا به همین دلیل است که کارفرمایان به دنبال یک فرد مناسب هستند. آنها متقاضیانی را می‌خواهند که برای نقش‌ها و وظایف یک شغل مناسب باشند. اگر احساس می‌کنید در تیم اشتباهی هستید، احتمالا در طرف اشتباه زمین بازی نیز هستید.
۲. مدام بی‌حوصله هستید
بر اثر شغل نه چندان جذابتان، دیگر ذره‌ای شکیبایی ندارید. خودتان را در حالی می‌یابید که با هرکس سر راه‌تان قرار می‌گیرد یا شما را از کوره به در می‌برد سر و کله می‌زنید و مجادله می‌کنید.
اصلا تحمل آن را ندارید که به خاطر شغلتان موارد جدیدی را به فهرست بلندبالای کارهایتان اضافه کنید. شما یک انسان تندخو پشت یک میز هستید که شغلی افتضاح دارید و اصلا تحمل مهملات را ندارید.
۳. همیشه خسته و بی انرژی هستید
افراد همیشه خسته به نظر می‌رسند. شغلشان مانند یک اهریمن روحشان را می‌مکد، و رمقی برایشان باقی نمی‌گذارد. این افراد بیشتر وقت و روزشان به کار کردن سپری می‌شود، و در زمان فراغت از کار سعی می‌کنند استرس و خستگی آن را جبران کنند، ولی به‌نظر می‌رسد این زمان هیچ وقت کافی نیست. حتی بدنشان هم از شغلتان متنفر است و انگار نمی‌خواهد خودش را با برنامه‌ی آن تطبیق بدهد.
۴. خودتان هم می‌دانید استعدادهایتان در زمینه‌ی دیگری است
در صورتی که ۱۰۰ درصد مطمئن هستید کارتان چیزی نیست که می‌توانید در آن بهترین باشید، وقت آن رسیده‌است خیال‌بافی را درمورد آن حرفه‌ی رویایی رها کنید و حرکت به سوی تغییر را آغاز کنید.
به‌نظر می‌رسد وقت و مهارت‌هایتان در شغل فعلیتان به هدر می‌رود. حرفه‌تان برای شما هیچ هدف یا معنایی ندارد.
۵. هیچ رشد و پیشرفتی ندارید
سال‌هاست که به دنبال ترفیع یا حتی تغییر در حقوق و دستمزدتان بوده‌اید، اما همیشه چیزی مانع از آن شده‌است. شاید این مانع رییس‌تان، یا سیاست شرکتی یا سیاست‌های تنبیهی باشد.
موضوع هرچه که باشد، به نظر می‌رسد علی‌رغم تلاش بسیار زیاد در حرفه‌تان حرکتی رو به جلو ندارید، این یک نشانه‌ی قطعی دیگر است که باید آن شغل را رها کنید.
۶. مدام احساس یکنواختی می‌کنید
افراد به حدی احساس یکنواختی می‌کنند که حتی به محیط اطرافشان بی‌توجه هستند. به‌نظر می‌رسد همه‌ی خوبی‌های زندگیشان را نادیده می‌گیرند، چون مانند یک روبات عمل می‌کنند.
این گونه افراد نه تنها هر صبح که بیدار می‌شوند کاملا بی‌اشتیاق هستند، بلکه هیچ اثری از انرژی و هیجانی که در آغاز داشتند را دیگر ندارند. هر شب هنگام رفتن به بستر هم همین احساس را دارند.
حرفه و علایقتان در دو سوی مخالف یک محور هستند. حتی تردید دارید امکان‌پذیر باشد شغلتان را دوست داشته‌باشید.
۷. دستمزدتان به هیچ وجه کافی نیست
دستمزد فعلیتان نارضایتی را از شغلتان جبران نمی‌کند. احساس می‌کنید کمتر از آن‌چه کار می‌کنید به شما پرداخت می‌کنند. به نظر می‌رسد شغلتان از هیچ لحاظ، چه مالی چه غیر مالی، سزاوارتان نیست، شاید علت آن نارضایتی از شغلتان باشد یا این واقعیت که حقوق‌تان پایین است.
۸. جمعه شب‌ها بدترین شب‌ها برای شما هستند
از صبح شنبه و تجربه‌ای که خیلی‌ها آن را مرثیه صبح شنبه می‌نامند ترس ندارید، بلکه از آن متنفر هستید. به علاوه، جمعه شب احساس ناراحتی و اضطراب زیاد دارید.
۹. رفتارتان به طور کلی منفی است
تازگی‌ها آدمی منفی‌گرا بوده‌اید، و احساس می‌کنید علت آن شغلتان است. پی می‌برید اکثرا این حالت روحی را هنگام کار از خودتان نشان می‌دهید.
حرفی که از لب‌هایتان خارج می‌شود نامهربان، خشن، و سنگ‌دلانه است. شاید همکاران و مراجعانتان با بی‌تفاوتی از کنارتان بگذرند و شما را به حال خودتان بگذارند. اما طرز برخوردتان صحیح نیست و از این موضوع آگاه هستید. هنگام کار به شدت احساس ناامیدی دارید.
۱۰. سلامتیتان تحت تاثیر قرار گرفته است
اگر شما با یک مشکل بهداشتی سر و کار دارید و به وضوح به دلیل استرس کاری نیست، که مشکلی وجود ندارد. اما موارد زیادی رخ داده‌است که بسیاری از کارمندان پس از انتقال به یک فرصت بهتر و متفاوت، بهبود سلامت جسمی و روحی را تجربه کرده‌اند؛ بنابراین علائم را به دقت تحت نظر داشته باشید و اگر ارتباطی بین شغل و سلامتیتان یافتید، بدانید که زمان تغییر شغل فرا رسیده است قبل از این که اوضاع بدتر شود.
۱۱. رئیس یا محیط سمی دارید
رئیس بد یا محیط سمی نشانه واضحی برای ایجاد تغییر است. به خودتان یک چارچوب زمانی بدهید تا اوضاع بهتر شود و بعد خود را برای خروج آماده کنید. در چنین شرایطی، هیچ مشکلی در تغییر شغل وجود ندارد.
در اخر اگر همه یا بیشتر این احساسات برای شما و اوضاع کاریتان آشنا هستند، باید آن را کنترل کنید. راه‌های مختلف را امتحان کنید تا معنی و هدف بیشتری به کارتان بدهید، حتی اگر شده از رییس‌تان بخواهید وظایف‌تان را تغییر دهد یا وظایف بیشتری به شما محول کند.
اگر این راهکار و راهکار‌های دیگر را امتحان کرده‌اید و هنوز اوضاع طاقت‌فرسایی را تجربه می‌کنید، زمان یک تغییر مهم فرارسیده است و آن هم تغییر شغل است. منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: کار شغل زندگی فرا رسیده نظر می رسد تغییر شغل بیش تر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۶۸۵۴۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مداخله به‌هنگام، راه کنترل نشانه‌های اوتیسم
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقص‌هایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبت‌های اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته می‌شود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر می‌گذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز می‌شود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت.
برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخله‌های آموزشی و رفتاری طولانی مدت می‌توان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز می‌شود که اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، به نظر می‌رسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روش‌های درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.
امیر سالار شریفی، روان‌شناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار می‌کند: اولین افرادی که می‌توانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانواده‌ها هستند.
وی با بیان اینکه خانواده‌ها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، می‌افزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانه‌هایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.
این آهنگ‌ساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه می‌دهد: به‌طور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا می‌کنند و فقدان انجام فعالیت‌های معمول می‌تواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمی‌گوید، می‌تواند نشانه‌ای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.
شریفی عنوان می‌کند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیری‌های حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بی‌تابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازی‌هایی که اقتضای سن فرزندان است، می‌تواند از دیگر نشانه‌های اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.
وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیف‌های گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانه‌های این اختلال را دارا باشد، اضافه می‌کند: هرچه بروز و ظهور نشانه‌ها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیف‌تری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبه‌رو خواهیم بود.
این روان‌شناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانواده‌ها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان می‌کند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، می‌توانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمی‌گیرد و این زمان طلایی از دست می‌رود.
شریفی می‌افزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورون‌های کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباط‌گیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطاف‌پذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق می‌افتد که سبب بهبود عملکرد آنها می‌شود، نیاز است با مداخله‌های زودهنگام و اقدامات برنامه‌ریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.
وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان می‌کند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمان‌های خصوصی آزمون‌هایی مجازی را در صفحه موتورهای جست‌وجوگر ایجاد کرده‌اند که خانواده‌ها می‌توانند با شرکت در این آزمون‌ها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانه‌های اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.
دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمون‌های مجازی اکتفا کرد، می‌گوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگی‌ها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیق‌تر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.
شریفی در خصوص هزینه‌های غربالگری عنوان می‌کند: استفاده از آزمون‌های مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینه‌ای برای خانواده‌ها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانواده‌ها باید هزینه‌ای را پرداخت کنند.
معصومه یزدانی‌پور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمی‌تواند به صورت اختیاری علائم و نشانه‌های اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار می‌کند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانه‌ها مربوط به مسئله‌های عصب شناختی است که باعث می‌شود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.
وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمی‌تواند سبب کنترل نشانه‌های اوتیسم در افراد شود، می‌افزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریعتر وارد فرایند درمان می‌شود و مراحل آن را طی می‌کند.
این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد به‌ویژه کودکان وجود دارد، ادامه می‌دهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوت‌های رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، می‌تواند نشانه‌هایی از اختلال اوتیسم باشد.
یزدانی‌پور عنوان می‌کند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله به‌هنگام از دست می‌رود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت می‌گیرد.
وی اضافه می‌کند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد هم‌سن و برقراری ارتباط با آنها در قالب کلاس‌های آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر هم‌سن‌وسالان می‌شود، اما به‌طور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست داده‌ایم و باید در صورت تشخیص، مداخله به‌هنگام صورت گیرد.
پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان می‌کند: منظور از مداخله به‌هنگام، برگزاری دوره‌های درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطاف‌پذیری بیشتری دارد و با انجام تمرین‌های درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار می‌شود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.
یزدانی‌پور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار می‌شود، صورت می‌گیرد، می‌افزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک می‌شوند و با ارجاع دادن او به متخصص روان‌شناس و روان‌پزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام می‌گیرد.
وی با بیان اینکه مهم‌ترین ابزار روان‌شناس‌ها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح می‌کند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا می‌توانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندی‌های فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمون‌های دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیص‌های بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت می‌کنیم، منظور مداخله‌های به‌هنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانه‌های این اختلال می‌شود، برای مثال با مداخله زودهنگام می‌توان بیش‌تحریکی و کم‌تحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمی‌توان به صورت کامل شدت نشانه‌های فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.
تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانه‌های این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.
کد خبر 747069
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟