کشف بقایای دژ نظامی همزمان با امپراطوری مادها در خراسان شمالی
تاریخ انتشار: ۲۵ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۷۰۲۷۰۷
به گزارش گروه فرهنگی ایرنا از روابطعمومی پژوهشگاه میراثفرهنگی و گردشگری، محمدجواد جعفری با اعلام این خبر گفت: نهمین فصل پژوهشهای مشترک ایرانی – آلمانی در محوطه تاریخی ریوی که از ابتدای مهر ماه سال جاری آغاز شده بود با نتایج قابل توجهی به پایان رسید.
سرپرست ایرانی فصل نهم کاوش باستانشناسی مشترک ایرانی- آلمانی محوطه تاریخی ریوی افزود: در روند کاوش سالهای قبل بخشهایی از یک گورستان عصر مفرغ(۳۷۰۰ سال قبل) در بخش شمالی و در سال جاری بقایایی از یک گورستان دیگر از دوران متاخر آهن (۲۶۰۰-۲۹۰۰ سال قبل) در بخش جنوب شرقی محوطه تاریخی ریوی شناسایی شد که مطالعه بقایای انسانی این دو گورستان اهمیت بسیار زیادی در شناخت جوامع استقراری گذشته منطقه دارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
جعفری اظهارکرد: کشف بقایایی از یک دژ نظامی همزمان با شاهنشاهی مادها در بخش جنوبی محوطه تاریخی ریوی نیز نشان از وجود حکومتهای کوچک منطقهای همزمان و یا دست نشانده شاهنشاهی ماد در بخشهای شمال شرقی قلمرو ایشان است.
این باستانشناس با بیان اینکه مرکز شاهنشاهی ماد در حوالی همدان امروزی (هگمتانه) قرار داشته و تا کنون شواهد کمی از گسترش قلمرو این شاهنشاهی تا مناطق خراسان امروزی کشف شده تصریح کرد: سفال نوشته ساسانی نیز در بخشهای شمالی محوطه و در میان ساختمانهای خشتی باقی مانده از این دوران بدست آمد که بیانگر استمرار اهمیت سیاسی و اقتصادی محوطه تاریخی ریوی تا دوران ساسانی بوده است.
به گفته جعفری، این کتیبه حاوی دو کلمه است که بنظر میرسد اشاره به اسمی خاص دارد و ممکن است به اسم شخص و یا مکانی تاریخی در دوره ساسانی اشاره داشته باشد.
وی خاطرنشان کرد: یکی از مهمترین سئوالات علمی در مطالعات باستانشناسی محوطه تاریخی ریوی کشف نام تاریخی این شهر بوده است که اهمیت زیادی در مطالعات تاریخی شمال شرق ایران دارد.
سرپرست پایگاه ملی میراث فرهنگی محوطه تاریخی ریوی افزود: با توجه به یافتهها و مدارک باستانشناسی که طی ۹ سال پژوهشهای باستانشناسی از محوطه تاریخی ریوی بدست آمده میتوان این محوطه را سکونتگاهی مهم دانست که از ۳۷۰۰ سال قبل (اواخر دروان مفرغ) تا ۱۰۰۰ سال قبل (قرون اولیه اسلامی) توالی استقراری داشته است.
جعفری خاطرنشان کرد: بر اساس دیدگاههای مقدماتی علمی، محوطه ریوی را میتوان یک سکونتگاه شهری معرفی کرد که همزمان با امپراتوری مادها شکل گرفته و طی دورانهای هخامنشی، اشکانی و ساسانی نیز همچنان هویت شهری داشته است.
وی گفت: در حدود سالهای ۴۰۰ میلادی که اواسط دوران شاهنشاهی ساسانی است استقرار شهری این محوطه تخریب و یا متروک میشود و یک استقرار کوچک روستایی از اوایل دوران اسلامی در بخش شرقی محوطه شکل می گیرد.
این باستانشناس افزود: ۲۷۰۰سال بقایای استقراری جوامع مختلف، محوطه تاریخی ریوی را هم از لحاظ پژوهشهای نوین باستانشناسی و هم از لحاظ ظرفیتهای گردشگری به یکی از مهمترین آثار تاریخی شمال شرق کشور تبدیل کرده و امید است فصل جدید فعالیتهای علمی و عمرانی در این محوطه در قالب «پایگاه ملی میراث فرهنگی محوطه تاریخی ریوی» بستری مناسب برای شکوفایی ظرفیتهای علمی و گردشگری این اثر تاریخی فراهم کند.
جعفری با بیان اینکه نزدیکی این شهر تاریخی به جاده ارتباطی گرگان - مشهد فرصت مناسبی را برای ایجاد سایت موزه گردشگری و رشد صنعت توریسم منطقه نیز فراهم کرده اظهار کرد: فعالیتهای باستانشناسی محوطه تاریخی ریوی با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی وگردشگری، توسط اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان شمالی و موسسه باستان شناسی آلمان از سال ۱۳۹۱ آغاز شده است.
برچسبها اداره کل میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری خراسان شمالی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری خراسان شمالیمنبع: ایرنا
کلیدواژه: اداره کل میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری خراسان شمالی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری خراسان شمالی اداره کل میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری خراسان شمالی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری خراسان شمالی محوطه تاریخی ریوی خراسان شمالی باستان شناسی میراث فرهنگی سال قبل
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۷۰۲۷۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کشف معماری ۴۵۰۰ ساله در شرق ایران؛ یک خانه و کوچهاش پیدا شد!
تپۀ پیرزال در ۶۰ کیلومتری جنوب زابل در استان سیستان و بلوچستان قرار دارد و در سال ۱۳۸۷ در فهرست آثار ملی ثبت شده است. این تپه در سال ۱۴۰۲ از طرف دانشگاه زابل برای آموزش دروس عملی باستانشناسی به دانشجویان این رشته در دانشکدۀ هنر و معماری، برای فصل دوم کاوش شد که مهمترین یافتههای آن، یک سازه معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) بود، که شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است.
به گزارش ایسنا، حسین سرحدی، عضو هیأت علمی دانشگاه زابل، که سرپرستی دومین فصل کاوش آموزشی دانشگاه زابل در تپۀ پیرزال سیستان را به عهده داشت، گاهنگاری محوطه پیرزال را بر اساس یافتههای سطحی، به دورۀ IV شهر سوخته نسبت داده است، درباره جزئیات کشف بقایای معماری متعلق به دورۀ چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد) توضیح داد: این معماری شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایۀ اول این محوطه است. این خانه متشکل از تعدادی اتاق در حاشیۀ جنوبی یک حیاط مرکزی است.
او اضافه کرد: کاوشهای اخیر بیانگر وجود یک کوچه است که احتمالاً این ساختمان را به ساختمانها یا خانههای دیگر مرتبط میکرده است. بقایای این کوچۀ در ضلع شمالی کارگاه ۳ نشاندهندۀ توسعۀ ساخت و ساز در دورۀ آخر عصر مفرغ سیستان است.
در این فصل، که کارگاه شماره ۳ به ابعاد ۱۰ در ۱۰ متر کاوش شد، سفالهایی متعلق به حدود ۴۳۰۰ سال پیش، اشیاء گلی شامل پیکرکها و اشیاء شمارشی نیز کشف شد.
باستانشناسان همچنین اشیائی را در ارتباط با مدیریت کالا و نظام داد و ستد محلی کشف کردهاند که استقرار در این مکان را با سایر محوطههای اطراف برقرار میکرد. این کالاهای مبادلاتی به گمان باستانشناسان شامل ظروف سنگی، جانورانی همانند گاو، گوسفند و گندم و سایر ملزومات زندگی در آن دوران بوده است. به نظر آنها، مبادلۀ اشیاء سنگی همچون پیکَرَکها و ظروف مرمرین در این تپه از رونق خوبی برخوردار بوده است.
سرحدی درباره اهمیت این تپه باستانی گفت: بنا به یافتههای سطحی، به نظر میرسد «پیرزال» یکی از بزرگترین تپههای متعلق به فاز انتهایی عصر مفرغ سیستان است، که تاریخ و کیفیت آن هنوز از مسائل مورد بحث باستانشناسی جنوب شرق ایران به شمار میرود.