رابطه مجلس یازدهم با دولت سیزدهم را چگونه می توان تحلیل کرد؟ مجلس یازدهم نه مجلس هفتم است نه دهم
تاریخ انتشار: ۲۹ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۷۳۲۴۳۶
سعید آجورلو/
مجلس دهم و یازدهم از جهت همسویی با دولت دارای شباهت هایی هستند. گرچه مجلس دهم، فرزند دولت اول حسن روحانی بود و دولت سیزدهم برآمده از مجلس یازدهم اما همسویی سیاسی کار را برای تحلیل آسان تر می کند. در واقع بزرگ ترین دغدغه مجلس یازدهم تبدیل نشدن به مجلس دهم است.
تصور شکاف میان مجلس و دولت به اندازه تصور یکدستی این دو قوه غیرواقعی است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
گرچه این تصور مسلط و نرمال در ادبیات سیاسی و حزبی است اما توانایی توضیح و تبیین واقعیت های سیاسی کنونی کشور را ندارد. واقعیت فضای سیاسی کشور نه یکدستی دو قوه است نه شکاف میان آنها بلکه "همکاری مسئولانه" بین دو قوه شاید تعبیری نزدیک تری به واقعیت باشد. منظور از این عبارت اصالت همکاری در روابط دو قوه است. اما این همکاری مسئولانه است. شامل مسئولیت قانونی دو قوه. مسئولیت نمایندگی آنها نزد مردم . مسئولیت جریانی و سیاسی. این سه تفسیر از مسئولیت لزوم همکاری را بیشتر می کند.
شاید چند مثال از روابط میان این دو قوه در 40 سال اخیر به روشن شدن بحث بیشتر کمک کند. در سال های انتهایی مجلس پنجم و پس از تغییر دولت، اکثریت جناح راست مجلس با دولت آقای خاتمی روبرو شدند اما بنا را بر "انتقاد مسئولانه" گذاشتند نه لجاجت و نزاع . در ابتدا به همه وزرا رای اعتماد دادند اما هم آقای مهاجرانی را استیضاح کردند هم آقای عبدالله نوری را. عمده نقدهای این مجلس به دولت خاتمی از زاویه مسائل سیاسی و فرهنگی صورت گرفت و به نظرم مجلس پنجم از این جهت شاکله سیاسی و هویتی خود را حفظ کرد گرچه در نهایت مجلس ششم را از دست داد که البته گریزی از آن نبود.
در واقع در مجلس پنجم سیاست تعطیل نشد و مجلس با وجود دوم خرداد همچنان رکن مهمی در سیاست کشور ماند و دوگانه راست/چپ تداوم یافت. تجربه مجلس هفتم از جهت همسویی دولت و مجلس در ادامه مجلس ششم قابل بررسی است. روابط مجلس هفتم با احمدی نژاد تبدیل به نوعی مقابله شد و اصول کارکردی و مسائل هویتی بر ملاحظات جناحی و سیاسی غلبه پیدا کرد. مصادیق در این باره بسیار زیاد است اما به صورت کلی برای روابط مجلس هفتم با دولت اول احمدی نژاد می توان از کلمه "شکاف" و "اختلاف" استفاده کرد.
مجلس دهم و یازدهم از جهت همسویی با دولت دارای شباهت هایی هستند. گرچه مجلس دهم، فرزند دولت اول حسن روحانی بود و دولت سیزدهم برآمده از مجلس یازدهم اما همسویی سیاسی کار را برای تحلیل آسان تر می کند. در واقع بزرگ ترین دغدغه مجلس یازدهم تبدیل نشدن به مجلس دهم است. مواجهه اشتباه مجلس دهم با دولت روحانی خود بزرگ ترین دلیل شکست این مجلس بود. با این وجود سوال این است که مجلس یازدهم برای مجلس دهم نشدن باید نمونه مجلس هفتم را مدنظر قرار دهد؟ پاسخ حتما خیر است. گرچه مجلس هفتم از جهات زیادی قابل مثال زدن است اما در زمینه ارتباط با دولت وقت مدنظر این نوشته است. مجلس یازدهم در شرایط فعلی و با توجه به وضعیت کشور، نه باید در زمینه تعامل با دولت، مجلس هفتم و بخشی از شکاف و اختلاف باشد نه مجلس دهم که مقابل دولت روحانی بی عمل و منفعل بود. سوال این است که چگونه می توان مجلس هفتم و دهم نبود و مجلس یازدهم برای رسیدن به مدل جدید چه باید بکند؟
واقعیت این است که دولت سیزدهم برآمده از مجلس یازدهم است بدین معنی که پیروزی در مجلس یازدهم سرآغاز بازگشت اصول گرایان به مجلس و دولت و شورای شهر بود. از این بابت از نظر سیاسی سرنوشت دولت سیزدهم حتما برای مجلس مهم است. اما این اهمیت دادن به سرنوشت دولت، نه به معنای کشیده شدن کار به روابط دولت احمدی نژاد با مجلس هفتم است چرا که هم آقای رییسی متفاوت از احمدی نژاد است و به هیچ وجه با ایشان قابل مقایسه نیست- که روحیات احمدی نژاد از دلایل اصلی شکل گرفتن چنین روابطی شد- هم مجلس یازدهم تجربه مجلس هفتم را پیش روی خود دارد. و نه به معنای تبدیل شدن به مجلس دهم که مجلسی ضعیف و محافظه کار شناخته می شد.
تعریف اهمیت داشتن سرنوشت دولت سیزدهم برای مجلس یازدهم متفاوت از دو نمونه گفته شده است. جدا از همسویی سیاسی، مخرج مشترک دولت و مجلس فعلی ، حل مشکلات مردم و بازگرداندن احساس "حل مساله" به مردم است که ذیل "کارآمدی" قابل تعریف است. اگر کارآمدی، خط قرمز روابط دو قوه باشد به جای شکاف و انفعال، "همکاری مسئولانه" مدنظر قرار می گیرد و واژه هایی مانند شکاف و اختلاف جای خود را به "دلسوزی" و "همدلی" می دهند. در چنین نظام معنایی آنگاه رای عدم اعتماد به آقای فیاضی تلاش برای کارآمد شدن دولت و مسئولیت پذیری مجلس نسبت به سرنوشت دولت توصیف می شود. مجلس به عنوان نهاد مسئول مقابل مردم و هم موثر در برآمدن دولت جدید حتما باید راه میانه ای بین شکاف و انفعال بیابد و این راه میانه حتما باید به خوبی تبیین و توصیف شود. هیچ ایرادی ندارد که مجلس همسو با دولت از نظر سیاسی با نظارت و قانون گذاری به دولت کمک کند.
اهمیت دادن به کارکرد دو قوه علاوه بر اینکه به قدرت این دو قوه می انجامد می تواند تعریف جدیدی از روابط سیاسی بین آنها ایجاد کند. در این نظام معنایی اگر مسیر اشتباهی پیموده می شود آن مسیر اصلاح و مسیر درست پیموده می شود. اگر هدف، رسیدن به کارآمدی بر مبنای همکاری مسئولانه باشد نه روابط
تقابل آمیز می شود نه منفعلانه. استقرار نظام معنایی مبتنی بر همکاری مسئولانه از تبدیل اختلاف نظر به شکاف جلوگیری می کند و کار برای مردم را در چارچوب کارکرد قوا و روابط جریانی تسهیل می نماید.
منبع: فردا
منبع: الف
کلیدواژه: همکاری مسئولانه دولت سیزدهم مجلس یازدهم سرنوشت دولت احمدی نژاد مجلس هفتم مجلس دهم روابط دو دو قوه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۷۳۲۴۳۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تحلیل اندیشکده آمریکایی از توان پهپادی و موشکی ایران
اندیشکده شورای آتلانتیک معتقد است حمله بی‌سابقه ۱۴ آوریل ایران به خاک اسرائیل یک تیر هشدار بود و نشان می‌دهد که تهران به رغم نداشتن نیروی هوایی مدرن توانایی ضربه زدن به اسرائیل را دارد.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، اندیشکده شورای آتلانتیک در یکی از تازه‌ترین تحلیل‌های خود در مورد واکنش نظامی هفته گذشته تهران با بیان اینکه روزگاری ایران در عرصه صنعت نظامی هوایی ضعیف بود اما اکنون پیشرفت چشمگیری داشته و در اوج به سر می‌برد نوشت: حمله بی‌سابقه ۱۴ آوریل ایران به اسرائیل یک تیر اخطار بود. این واکنش نشان می‌دهد که تهران به‌رغم نداشتن نیروی هوایی مدرن ظرفیت بالقوه‌ای برای ضربه زدن به اسرائیل و مقابله با برتری هوایی آن را دارد.
این اتاق فکر آمریکایی در ادامه آورده است حمله مستقیم هوایی ایران به خاک اسرائیل نقطه عطفی در شرایط امنیتی رو به وخامت منطقه بود. اگرچه حمله اخیر نکته جدیدی را در مورد توانایی‌های نظامی ایران فاش نکرد اما ظرفیت‌های خطرناک ایران در بهره برداری از فقدان عمق استراتژیک اسرائیل را نشان داد.
این گزارش با بیان اینکه حمله ایران، اسرائیل را به تجدیدنظر در محاسباتش در مورد ایران وادار می‌کند، افزود: برخی تحلیلگران سیاست خارجی، نوع واکنش ایران در پاسخ دادن به حمله اسرائیل به کنسولگری در دمشق را دارای بازخوردهای منفی برای تهران توصیف می‌کردند اما جمهوری اسلامی و رهبر آن آیت الله علی خامنه‌ای این امر را از دیدگاهی متفاوت مشاهده و ارزیابی می‌کردند.
نویسنده گزارش با تکرار ادعاهای رسانه‌های صهیونیست در مورد مقابله و همکاری غرب در کنار اسرائیل با موشک‌ها و پهپادهای ایرانی مدعی شد که حمله ایران آسیب زیرساختی قابل توجهی را به دنبال نداشت. با این حال شورای آتلانتیک با بیان اینکه ممکن است همه این اقدامات از روی برنامه‌ریزی انجام شده باشد، اذعان کرد اگر سه هزار یا ۳۰ هزار موشک و پهپاد بدون اخطار قبلی به سمت اسرائیل پرتاب شوند، مقابله با آنها بسیار سخت خواهد بود.
این در حالی است که بر اساس برخی اطلاعات، گفته می‌شود حزب الله لبنان که اصلی‌ترین متحد ایران است، زرادخانه‌ای متشکل از ۱۵۰ هزار راکت و موشک در اختیار دارد.
این مرکز پژوهشی آمریکا، نیروی هوایی را پاشنه آشیل امنیتی ایران از زمان جنگ هشت ساله ایران و عراق (۱۹۸۰-۱۹۸۸) دانست و اعلام کرد که پس از آن جنگ، ایران برای تقویت توان هوایی خود تلاش کرد و در کنار آن بخش عمده‌ای از منابع خود را در زمینه توسعه برنامه موشکی بالستیک و پهپاد رزمی سرمایه گذاری کرد. ایران به دلیل آنکه سال‌ها با محدودیت‌های تسلیحاتی سازمان ملل درگیر بود، پیوسته سعی کرد تا برد و دقت موشک و پهپادهای خود را افزایش دهد و در این مسیر موفق شد قابلیت موشکی و پهپادی خود را به این سطح بالا ارتقا دهد.
کد خبر 748161
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»