به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

نوجوان هنرمند سروستانی پیشرو در هنر خوشنویسی

تاریخ انتشار: ۱۱ آذر ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۸۲۲۶۵۶

به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان از شیراز، خوشنویسی و خطاطی علاقه بسیاری از نوجوانان در دوران تحصیل بوده به خصوص در زمان یادگیری و نوشتن تکالیف برای ارائه به معلم.

علاقه ای که عده ای به دنبالش می روند اما در سختی های راه رهایش می کنند و عده ای عاشقانه دوستش دارند و با همه مشکلات ادامه می دهند و جملات و اشعار و مفاهیم ارزشمند را با هنر خود جاودانه می کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با یکی از نوجوانان ارزشمند شهرستان سروستان بعد از اتمام کلاس های مدرسه در کتابخانه عمومی علامع طباطبایی هم صحبت شدم به امید آن که مشوقی باشد برای نوجوانان هم نسل خودش و همه دوستداران هنر. 

آیدا قدمی  در ابتدا با معرفی خودش شروع کرد و گفت: ۱۶ ساله دارم، دانش آموز کلاس دهم هستم و در رشته علوم انسانی درس می‌خوانم، رشته‌ای که فوق العاده به آن علاقه دارم به خصوص درس‌های ادبیات و فلسفه که به نوعی همزاد با هنر هستند و از خواندن کتاب هایم در این زمینه لذت می‌برم.  

او  با اشاره به اینکه اواخر کلاس سوم رفتن به کلاس خوشنویسی را شروع کرده است بیان کرد:کلاس خوشنویس را نزد استاد رحم دار شروع کردم و حدود ۴ سال در امتحانات دوره خوشنویسی شرکت کردم و موفق شدم مدرک ممتاز بگیرم البته به خاطر چپ‌ دست بودنم خیلی برایم سخت بود، چون چپ دست بودن یک سری دشواری‌هایی دارد، اما عاشق خوشنویسی بودم ادامه دادم.

قدمی  تصریح کرد: از همان کلاس اول خطم خوب بود و همیشه مورد تحسین معلمان مدرسه ام بود تا اینکه معلم کلاس سومم انشاء و املاء هایم را درتخته برد مدرسه نصب کرد و مورد تشویق معلمان و هم کلاسی هایم قرار گرفتم و انگیزه ام برای نوشتن بیشتر از پیش شد و پدرم نیز خوشنویسی کار می‌کرد و وقتی کار‌های خوشنویسی او را می‌دیدم سر شوق می‌آمدم.

این نوجوان خوشنویس ادامه داد: کلاس چهارم که بودم به شعر، ادبیات و عرفان علاقه‌مند شدم و همیشه شعر‌های مولانا را می‌خواندم و می‌نوشتم و، چون علاقه خاصی به مولانا داشتم شروع به خواندن زندگی نامه او کردم که با شمس تبریزی آشنا شدم و همین موضوع بود که طرز تفکر و مسیر من را تغییر داد.

او افزود: با علاقه‌ای که به ادبیات داشتم گاهی اوقات، شعر، متن یا قطعه ادبی و یا هر موضوعی که به ذهنم می‌رسید را می‌نوشتم تا اینکه در مقطع راهنمایی به خاطر انشاء خوبی که داشتم با تشویق‌های معلم ادبیات توانستم سه سال متوالی یعنی سال ۹۷، ۹۸ و ۹۹ مقام اول انشا نویسی در استان را بدست آورم.

قدمی با بیان اینکه از طرف آموزش و پرورش یک انشا برای جشنواره خوارزمی نوشتم که انشاء منتخب اعلام شد گفت: بعد از این موفقیت خیلی جدی‌تر شروع به نوشتن کردم و حتی شعر‌هایی که می‌سرودم را به عنوان سوژه خوشنویسی انتخاب می‌کردم و می‌نوشتم و هر دو را پا به پای هم ادامه دادم.

این هنرمند نوجوان بیان کرد: وقتی که فردی خوشنویسی کار می‌کند از یک جایی به بعد این قلمی که به دست می‌گیرد دیگر یک ابزار کار برای نوشتن نیست در واقع مثل یک دوست صمیمی است که می‌تواند حال آدم را خوب کند و اگر ناراحت هست حالش خوب بشود و اگر خوشحال است از این حال خوب بیشتر لذت ببرد.

قدمی که تخصص اش خط شکسته نستعلیق است برگزاری نمایشگاه انفرادی را یک اتفاق رو به رشد توصیف و تصریح کرد: بعد از این اتفاق، دیدم نسبت به خوشنویسی بازتر شده است و بهتر می‌توانم اشکالات خودم را تشخیص بدهم، چون هرچه آدم بیشتر پیشرفت می‌کند بیشتر نقص‌های خودش را می‌بیند و من هر بار که به کارهایم نگاه می‌کنم ایرادتم را می‌گیرم و سعی می‌کنم روز به روز بهتر باشم.

این هنرمند خوشنویس  ادامه داد: به نظر من نوشتن و خطاطی قدرت عجیبی دارد که با چند حالت روحی و همزمان با چندین علم مانند ادبیات و عرفان در ارتباط است و همین چند وجهی بودن هنر و ارتباطش با معنا باعث دگرگونی روحی می‌شود و هر حس و حالی داشته باشید با خوشنویسی به حس ناب آرامش می‌رسید.

او با بیان اینکه در نمایشگاه انفرادی ۱۷ اثر داشته ادامه داد: این نمایشگاه که در شیراز برگزار شد تجربه متفاوتی بود و  استقبال خوبی از آن شد و خوشحالم از اینکه برپایی نمایشگاه، کاری به شدت طاقت فرسا و سخت بود اما با وجود همه مشکلاتی که سر راهم قرار گرفت مصمم‌تر از پیش شدم که راه درستی در پیش گرفته ام.

قدمی افزود: در روز افتتاحیه نمایشگاه اساتید برجسته استانی و شهرستانی و رئیس انجمن خوشنویسی شیراز حضور داشتند و تشویقم کردند و من این نمایشگاه را به فال نیک گرفتم، چون با اساتید بزرگی آشنا شدم و تجربیات زیادی کسب کردم و بیشترین هدفم به چالش کشیدن خودم بود که بفهمم توانایی هایم در چه سطحی است و سال‌های بعد که به گذشته ام نگاه کنم پیشرفت خودم را بسنجم.

این هنرمند نوجوان گفت: از نمایشگاه‌های عکاسی یا نقاشی بیشتر استقبال می‌شود در صورتی که خوشنویسی از هنر‌های اصیل ایرانی است اما گالری دار‌ها از این هنر استقبال نمی‌کنند و بیشتر به نمایش آثار مدرن علاقه دارند و شاید همین موارد یکی از دلایلی است که هم سن و سال‌های من به سمت هنر‌های غربی که مخالف فرهنگ ماست کشیده می‌شوند.
 
او با اشاره به برگزاری نمایشگاه مشترک با دیگر هنرمندان در هفته‌های آینده بیان کرد: در مسابقات خوشنویسی مدارس مثل مسابقات پرسش مهر با  هنرمندان دیگر آشنا می‌شوم و پیشرفت خودم را مورد سنجش قرار می‌دهم و شاهد هنر‌های نوجوانان هم سن و سال خودم در شهرستان‌های دیگر می‌شوم و این فضای رقابتی را دوست دارم.  

قدمی تصریح کرد: از خانواده ام تشکر ویژه می‌کنم که به سلیقه و انتخابم اعتماد کردند و همیشه حامی ام بوده اند و امیدوارم همه بزرگتر‌ها و خانواده‌ها به انتخاب و سلیقه و نظرات نوجوانان خودشان احترام بگذارند تا بچه‌ها با میل و رغبت به ادامه تحصیل و یا شرکت در رشته‌های هنری مورد نظرشان ادامه بدهند.   

استعداد‌های درخشان هنری در اطرافمان زیادند و می‌توان با استعدادیابی و ترغیب آن ها، استعداد‌های بالقوه نونهالان، نوجوانان و جوانان را به بالفعل تبدیل کرد و از آن‌ها در راستای اعتلای فرهنگ و هنر کشورمان استفاده کرد و روند زندگی نسل‌های آینده کشور را به زیباترین نحو رقم زد.

منبع: فارس

انتهای پیام/ت

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: هنرمند خوشنویسی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۸۲۲۶۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چگونه به هنر نگاه کنیم و واقعا آن را ببینیم؟

"کارن کی هو" نویسنده حوزه هنری می‌گوید:"اگر سعی می‌کردید زندگی تان را بدون هنر دوباره تصور کنید بله، کاملا متفاوت به نظر می‌رسید. هنر با چیز‌هایی بیش‌تر از آن چه مردم فکر می‌کنند تلاقی می‌کند".

به گزارش فرارو به نقل از وُکس، این صرفا ون گوگ‌ها و مونه‌ها نیستند که آثار هنری شان بر روی دیوار موزه‌ها آویزان شده اند. هنر در آثار هنری‌ای مانند سازه "دروازه ابر" ساخته "آنیش کاپور" هنرمند بریتانیایی هندی تبار در پارک میلینیوم (هزاره) در شیکاگو یا در عمارت مارپیچ ساختمان گوگنهایم در نیویورک نیز وجود دارد.

هنر هم چنین، هنر زینت بخش پوستر فیلم‌های سینمایی و تابلو‌های ویترین فروشگاه‌ها می‌باشد. هنرمندان با هنرشان بر لباس‌هایی که می‌پوشید، موسیقی‌ای که گوش می‌دهید و محصولاتی که مصرف می‌کنید تاثیر می‌گذارند. به زبان ساده هنر همه جا حضور دارد.

با این وجود، اگر هنر اصلی اساسی از فرهنگ ما می‌باشد آیا بسیاری از ما احساس می‌کنیم که آن را درک نمی‌کنیم؟

نتیجه نظرسنجی‌ای انجام شده توسط "یوگاو" در سال ۲۰۲۳ میلادی منتشر شد نشان داد که تقریبا نیمی از پاسخ دهندگان امریکایی گفته بودند که خود را هنرمند نمی‌دانند. ۵۸ درصد یا حتی میزان بیش تری از پاسخ دهندگان گفته بودند که با جریان‌ها یا سبک‌های هنری معروف آشنا نیستند.

شما شاید بخواهید ستایش گر هنر باشید، اما برای تبدیل شدن به فردی هنردوست باید با هنر ارتباط برقرار کنید.

به هنر به عنوان یک ماجراجویی تعاملی نگاه کنید

گاهی اوقات استفاده از راهنما‌های صوتی یا گوش دادن به صحبت‌های هنرمندان برای روشن شدن تاریخچه یک اثر کمک کننده است، اما لزوما همواره به شما کمک نمی‌کند با هنر ارتباط برقرار کنید.

رمزگشایی معنای یک اثر مستلزم نگاه کردن به کالبدی بودن آن است. اتصال یک اثر هنری به سایر مصنوعات فرهنگی و در عین حال انتقال تجربیات زندگی خود از این باور سوررئالیستی پیروی می‌کند که معنا از مثلث سه ضلعی خود اثر، نیت هنرمند و واکنش بیننده به آن ناشی می‌شود.

معنای هنر از تعامل بین بیننده و هنرمند ناشی می‌شود. آن چه بیننده از یک اثر استنباط می‌کند صرفنظر از نیت هنرمند که خالق اثر بوده اهمیت دارد. از این منظر برای فهم یک اثر هنری باید کم‌تر احساس ترس به خود راه دهیم، زیرا هیچ راه درست یا غلطی برای خوانش یک اثر هنری وجود ندارد و صرفا ایده‌هایی هستند که می‌توانند توسط هنرمند بسط یافته یا هدایت شوند.

"مولی اووندن" هنرمند و شاعر در مینه سوتا در این باره می‌گوید:" نیازی ندارم بیننده نقاشی هایم دقیقا منظورم را بداند، اما دوست دارم به اصطلاح با اثرم دست بدهد. این بیش‌تر در مورد گشودگی به روی یک گفتگو یا دعوت به یک تجربه است". این رابطه با در نظر گرفتن بازدید از موزه یا گالری به عنوان یک اقدام فعال و نه منفعل ممکن است به تحکیم رابطه با هنر کمک کند.

یک مطالعه ۲۰ ساله که در سال ۲۰۱۷ میلادی مجددا تایید شد نشان داد که ما به طور متوسط صرفا به مدت ۲۷ ثانیه به یک اثر هنری در موزه یا گالری نگاه می‌کنیم که شامل عنوان و اطلاعات همراه آن می‌شود. "دیل" هنرمند چند رشته‌ای می‌گوید:"تلاشی برای خلق اثری وجود دارد که نیازی نیست زمان زیادی را صرف فکر کردن درباره آن کنید". با این وجود، او معتقد است که تفکر انتقادی برای هر هنری هم از طرف هنرمند و هم از طرف بیننده امری حیاتی می‌باشد.

اووندن می‌گوید:"ما در مدرسه یاد می‌گیریم چگونه در مواجهه با شعر یا هر اثر هنری دیگری همه اجرا را شناسایی کرده و آن‌ها را از هم جدا کنیم". با این وجود، او در کار خود به عنوان یک مربی هنری سعی می‌کند مخاطب را وادار کند که به این فکر کند که پس از آن تشریح چه رخ می‌دهد. او می‌گوید: "وقتی همه چیز از هم پاشید یاد نمی‌گیریم که چه کار کنیم و به نوعی اثر را رها می‌کنیم". اووندن بر این باور است که رابطه بین بیننده و اثر در روند جمع‌آوری دوباره جهان شکل می‌گیرد.

اگر هنر فرآیندی از تخیل است که واقعیت را قابل تصور، به یاد ماندنی و گاهی حتی قابل پیش بینی می‌سازد همانطور که "سوزان لنگر" فیلسوف فرهنگی گفته بود چنین تعاملی می‌تواند حتی فراتر از این نیز پیش برود، زیرا باعث ایجاد احساساتی می‌شود که ما هر روز با آن در تماس نیستیم احساساتی مانند انزجار و ترس. برای مثال، با تماشای آثار دیل متوجه می‌شویم که تعدادی از قطعات او الهام بخش طنز هستند و هم چنین تجربه بومیان امریکا را به تصویر می‌کشد، زیرا انسانیت به تصویر کشیده شده و حقیقت نگران کننده‌ای را در مورد تسخیر آمریکا نشان می‌دهد.

دیل با اشاره به این که نقش او به عنوان یک هنرمند آن است که ایده هایش را با صداقت بیان کند می‌گوید: "من سعی نمی‌کنم اثری را خلق نمایم و سپس به این فکر کنم که مخاطبان آن را دوست خواهند داشت". هنر صادقانه حتی می‌تواند مخاطبان را به شدت ناراحت کند. دیل می‌گوید:"با این وجود، این ناراحتی بخش مهمی از کار است".

در این مورد بخشی از عدم فهم هنر مخاطب می‌تواند ناشی از بی میلی برای مقابله با آن ناراحتی باشد. همان گونه که لنگر نوشته آموزش هنر آموزش احساس است وقتی هنر باعث ایجاد احساساتی می‌شود که ما همیشه به آن دسترسی نداریم ممکن است برای مدیریت آن کار دشواری پیش روی مان قرار داشته باشد. با این وجود، در جریان دست و پنجه نرم کردن با آن احساسات است که ارتباط با هنر و در نهایت درک و فهم آن شکل خواهد گرفت.

چگونه می‌توان تمایل به ناراحتی را آموزش داد؟ اووندن در این باره می‌گوید حتی به عنوان یک عاشق مشتاق هنر او متوجه می‌شود که واکنش احساسی همیشه آسان نیست. او می‌گوید: "این می‌تواند واقعا طاقت فرسا باشد".

مراقب زوزه‌های تجربه خود باشید

شاید بتوان نحوه ارتباط مان با هنر را دلیلی بر کاتارسیس* دانست. این کاری است که آثار هنری انجام می‌دهند. در طول زندگی انسانی مان ما حجم قابل توجهی از درد اندام خیالی* را داریم از دست دادن پدر و مادر در دوران کودکی یا نوجوانی، حضور در جنگ و حتی چیزی به اندازه داشتن یک معلم بدجنس. سپس به دنبال پیدا کردن راهی برای مقابله با آن از طریق کار کردن یا گوش دادن به یک آهنگ یا طرق مختلف دیگر خواهیم بود.

"کارن کی هو" می‌گوید اگر فکر کردن به هنر را به عنوان راهی برای تغییر زمان یا تغیبر تجربه خود آغاز کنید و اگر از پاسخ سطحی "این یک عکس خوب است" فراتر بروید آن زمان تماشای یک اثر هنری می‌تواند تلاشی واقعا جالب توجه باشد.

او به نمایش آثار "یوهاس ورمیر" نقاش هلندی قرن هفدهمی در موزه رایکس آمستردام اشاره می‌کند که با استقبال چشمگیری مواجه شد و بازدیدکنندگان را از سراسر نقاط جهان به سوی خود جلب کرد. علیرغم آن که ممکن است فکر کنید زندگی تان ارتباط اندکی با زندگی اشراف هلندی قرن هفدهمی دارد آثار ورمیر در به تصویر کشیدن زیبایی لحظه‌های روزمره برای تان الهام بخش خواهد بود تا از نو به زندگی خود نگاه کنید. او می‌گوید:"امیدوارم وقتی به انجام آن کار‌ها فکر می‌کنید متوجه شوید که زیبایی در آن لحظه نیز وجود دارد".

* کاتارسیس اصطلاحی است که ارسطو برای تزکیه روحی و روانی تماشاگر از تراژدی عنوان می‌کند. کاتارسیس به نوعی شبیه همذات پنداری یا حس سمپاتیک در تماشاگر است.
*اندام خیالی یا Phantom Limb سندرومی روانی است که فرد هم چنان اندام بدنی از دست رفته را حس کرده و حتی درد را در آن ناحیه احساس می‌کند. در واقع این احساس درد در ناحیه اندام از دست رفته انکار واقعیت تلخی است که در صورت اتمام درد فرد باید با آن روبرو شود.

کانال عصر ایران در تلگرام