به نقل از «ایرنا»

صربستان و بوسنی و هرزگوین در محاصره کشورهای عضو ناتو در بالکان غربی

تاریخ انتشار: ۲۰ دی ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۰۹۶۵۹۷

به گزارش شامگاه دوشنبه ایرنا، صربستان و بوسنی و هرزگوین با کرواسی هم مرز هستند که از سال ۲۰۰۹ در ناتو عضویت دارد. صربستان همچنین با مجارستان که از سال ۱۹۹۹، با رومانی و بلغارستان که از سال ۲۰۰۴، با مونته نگرو که از سال ۲۰۱۷ و با مقدونیه شمالی که از سال ۲۰۲۰ به عضویت ناتو در آمده‌اند، مرز مشترک دارد.

از طرف دیگر کشور اسلوونی و آلبانی که در منطقه بالکان غربی واقع هستند به ترتیب از سال ۲۰۰۴ و ۲۰۰۹ در پیمان نظامی آتلانتیک شمالی عضو هستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

دلیل اصلی و اساسی به عضویت درنیامدن صربستان در ناتو، این واقعیت است که مردم صربستان به دلیل بمباران این کشور در چارچوب یوگسلاوی سابق در سال ۱۹۹۹ میلادی از سوی ناتو، خاطره خوبی از این سازمان نظامی ندارند و بر اساس قانون اساسی خود سیاست بیطرفی نظامی دارد و به همین دلیل در هیچ بلوک نظامی عضویت ندارد.

صربستان هرچند بر اساس قانون اساسی خود سیاست بی طرفی برگزیده، اما با اعضای ناتو در چارچوب طرح «مشارکت برای دوستی» از جمله آمریکا بطور مرتب همکاری و تمرین نظامی مشترک دارد. صربستان علاوه بر این با روسیه نیز در زمینه های مختلف رزمایش مشترک نظامی برگزار می کند.

اگرچه صربستان مانند دیگر شرکای بالکان غربی تمایل به عضویت در اتحادیه اروپا دارد اما خواهان ملحق شدن به پیمان نظامی آتلانتیک شمالی نیست.

صربستان در منطقه بالکان غربی به واسطه موقعیت راهبردی و جغرفیایی - سیاسی خود از موضع برتر و بهتر نسبت به دیگر کشورهای این منطقه برخوردار است و از سوی دیگر روابط بسیار مستحکم و پایدار بلگراد با مسکو و پکن موجب شده که این موقعیت صربستان در منطقه چند برابر شود.

در مورد بوسنی و هرزگوین بایستی اشاره شود که این کشور در گذشته رسما خواهان پیوستن به ناتو بوده است، زیرا که شورای ریاست جمهوری بوسنی و هرزگوین در سال ۲۰۰۹، آمادگی خود را در نامه ای به ناتو برای همکاری با این پیمان نظامی اعلام کرد.

ناتو در اجلاس سران خود در سال بعد یعنی در سال ۲۰۱۰ در شهر "تالین" پایتخت استونی از بوسنی و هرزگوین خواست تا به برنامه "اقدام برای عضویت" که مسیری برای الحاق کشورها به این پیمان نظامی است بپیوندد، البته مشروط بر اینکه بوسنی و هرزگوین مساله اموال دولتی و نظامی خود را حل کند.

ناتو ابتدا اصرار داشت که بوسنی و هرزگوین موضوع مربوط به اموال دولتی و نظامی را حل کند، اما در سال ۲۰۱۹ به رغم این مساله تصمیم گرفت که بوسنی و هرزگوین را بدون حل اموال دولتی و نظامی در برنامه "اقدام برای عضویت" بپذیرد.

در این بین جمهوری صرب بوسنی موضع خود در مورد پیوستن بوسنی و هرزگوین به ناتو را تغییر داد و اعلام کرد که با عضویت این کشور در ناتو موافقت نمی کند.

جمهوری صرب بوسنی بعنوان هویت سیاسی کوچک بوسنی و هرزگوین که از سیاست صربستان پیروی می کند، مانع عضویت بوسنی و هرزگوین در ناتو است.

یکی از اهداف بسیار مهم آمریکا در منطقه بالکان غربی؛ عضویت تمامی کشورهای این منطقه در پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) است که اکنون به غیر از صربستان و بوسنی و هرزگوین، دیگر کشورهای منطقه بالکان عضو این پیمان نظامی هستند.

با این وجود همکاری نظامی بین صربستان و آمریکا از سال ۲۰۱۵ پس از امضای طرح همکاری های نظامی دو جانبه بین 'میلان کونیکوواتس' رئیس وقت اداره همکاری های بین المللی وزارت دفاع صربستان و 'پل بروتسن' نماینده نظامی وقت ایالات متحده آمریکا در بلگراد آغاز و در حال انجام است.

طرح همکاری های نظامی دوجانبه صربستان و آمریکا شامل تمرینات مشترک نظامی، فعالیت های نظامی پزشکی، آموزشی و امنیتی بوده که در سال ۲۰۱۵ به مرحله اجرایی رسیده است.

صربستان با وجود اینکه بیشتر همسایگانش عضو پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) هستند، تلاش دارد که سیاست بی طرفانه نظامی خود را حفظ و در همین حال با تمامی کشورها همکاری دفاعی - نظامی  و رزمایش مشترک برگزار کند.

صربستان که عمدتا سلاح و تجهیزات نظامی خود را از فدراسیون روسیه تهیه می کند، در «دوم دی ماه» امسال محموله ارسالی از روسیه حامل سیستم‌های موشکی ضد تانک را دریافت کرد که به نظر کارشناسان نظامی این موشک ها که در نوع خود پیشرفته هستند، می توانند قدرت نیروی زمینی ارتش صربستان را به میزان بالایی افزایش دهد.

صربستان همچنین علاوه بر دریافت ۳۰ دستگاه تانک و ۳۰ دستگاه نفربر زرهی از فدراسیون روسیه در چند ماه گذشته، همچنین از سال ۲۰۱۸ میلادی به تجهیزات و سلاح های روسی از جمله با ۴ فروند بالگرد نظامی، ۶ فروند میگ ۲۹، ۱۰ خودروی زرهی آبی- زمینی، ۳ فروند بالگرد باری و سیستم‌های موشکی دفاع هوایی "پانتسیر- اس" مجهز شده است.

برچسب‌ها ناتو صربستان بوسنی و هرزگوین

منبع: ایرنا

کلیدواژه: ناتو صربستان بوسنی و هرزگوین ناتو صربستان بوسنی و هرزگوین بوسنی و هرزگوین آتلانتیک شمالی منطقه بالکان پیمان نظامی بالکان غربی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۰۹۶۵۹۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ساختار امنیتی اوراسیا: از ایده تا عمل

روسیه و چین هر دو در حالت رقابت با آمریکا هستند، هرچند در مورد روسیه عملاً وارد فاز باز و آشکار شده است اما در مورد چین هنوز کاملاً خود را نشان نداده ولی حداقل، ایده مقابله مشترک با مهار دوگانه ایالات متحده در مسکو و پکن مورد حمایت قرار می‌گیرد. - اخبار بین الملل -

به گزارش خبرگزاری تسنیم، ایوان تیموفیف مدیر برنامه باشگاه گفتگوی بین المللی والدای در مقاله ای تحت عنوان "ساختار امنیتی اوراسیا: از ایده تا عمل " اینگونه اظهار می دارد که تجربه فروپاشی پروژه یورو آتلانتیک نیاز به ایجاد یک ساختار جدید بر اصول و مبانی مختلف را ایجاب می کند.

وی در این آغازین سطور مقاله اینگونه می نویسد که منطقه یورو آتلانتیک پس از پایان جنگ سرد، بحرانی مانند امروز را تجربه نکرده است. این بدان معناست که سیستم امنیتی یورو آتلانتیک مبتنی بر امنیت برابر و غیرقابل تقسیم دیگر وجود ندارد.

در بهترین حالت می توان انتظار کاهش شدت بحران را به دلیل توازن جدید قوا و بازدارندگی متقابل با حفظ خطوط تقسیم را داشت. در بدترین حالت، یک درگیری نظامی مستقیم بین روسیه و ناتو با چشم انداز تشدید تنش هسته ای را نیز می توان ترسیم کرد.

ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در 29 فوریه 2024، در پیام خود به مجمع فدرال، به لزوم شکل گیری یک خط جدید از امنیت برابر و غیرقابل تقسیم در اوراسیا و همچنین آمادگی برای گفتگوی اساسی در این زمینه با طرف های ذینفع اشاره کرد.

ایده رهبر روسیه در سفر به جمهوری خلق چین، توسط سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه ارائه شد.

رئیس دستگاه دیپلماسی روسیه به توافق با طرف چینی برای آغاز گفت‌وگو درباره امنیت در اوراسیا اشاره کرد که ساختار احتمالی آن پیش از این در این سفر مورد بحث قرار گرفته بود.

خود این واقعیت که ایده رئیس جمهور روسیه در دستور کار مذاکرات بین دو قدرت بزرگ ارائه شد، نشان می دهد که می تواند هم در سطح تئوری سیاسی و هم در سطح عمل شکل مشخصی پیدا کند. مفهوم سازی ایده امنیت اوراسیا، ناگزیر سوال پروژه های دیگر در این زمینه را مطرح می کند.

سرگئی لاوروف، در جریان سفر خود به پکن، نیاز به ساختار جدید را مستقیماً با مشکلات امنیت یورو-آتلانتیک ایجاد شده در اطراف ناتو و سازمان امنیت و همکاری اروپا مرتبط دانست.

ارجاع به تجربه اروپا آتلانتیک به دو دلیل مهم است. اولاً، پروژه یورو آتلانتیک با سطح بالایی از یکپارچگی نهادی متمایز می شود. در واقع، بر اساس یک اتحاد نظامی(ناتو) با تعهدات سخت اعضای خود ساخته شده است. علیرغم پایان جنگ سرد، اتحاد آتلانتیک شمالی نه تنها زنده ماند، بلکه گسترش یافت و اعضای سابق پیمان ورشو را نیز در بر گرفت. بر اساس معیارهای تاریخی، ناتو بزرگترین ائتلاف نظامی پایدار است.

ثانیاً، پروژه یورو آتلانتیک پس از پایان جنگ سرد نتوانست مشکل امنیت مشترک و غیرقابل تقسیم برای همه کشورهای منطقه را حل کند. سازمان امنیت و همکاری اروپا، در تئوری، می تواند هم کشورهای ناتو و هم آنهایی را که به این ائتلاف تعلق ندارند، از جمله روسیه را در یک جامعه واحد گردهم آورد. اما از آغاز دهه 2000، روند سیاسی شدن سازمان امنیت و همکاری اروپا به نفع منافع کشورهای غربی چرخش یافت.

روسیه به طور فزاینده ای به گسترش ناتو به عنوان یک تهدید امنیتی نگاه می کند. معلوم شد که ابزارهایی مانند شورای روسیه و ناتو قادر به جذب تناقضات فزاینده نیستند.

فقدان نهادهای موثر و برابر که منافع روسیه را در نظر گرفته و آن را در فضای امنیتی مشترک ادغام کنند، در نهایت به فاصله فزاینده و سپس بحران در روابط روسیه و غرب منجر شد. این گذار، با کاهش رژیم کنترل تسلیحات، فرسایش قواعد بازی در حوزه امنیتی در پس زمینه عملیات نظامی آمریکا و متحدانش و در نهایت مداخله در امور داخلی دوران پس از شوروی همراه شد که نقطه اوج آن بحران اوکراین بود که مرحله نظامی آن در نهایت خطوط تقسیم را در اروپا مشخص کرد.

در پس زمینه درگیری نظامی بین روسیه و اوکراین، مبارزه شدید و فزاینده ای بین روسیه و ناتو وجود دارد. این کشور هنوز وارد فاز نظامی نشده، اما با بسیاری از ابعاد دیگر رقابت، از جنگ اطلاعاتی گرفته تا کمک های نظامی مستقیم و جامع غرب به اوکراین، مشخص می شود.

منطقه یورو آتلانتیک از زمان پایان جنگ سرد چنین بحران هایی را تجربه نکرده است که نشان می دهد یک سیستم امنیتی یورو آتلانتیک مبتنی بر امنیت برابر و غیرقابل تقسیم دیگر وجود ندارد.

در بهترین حالت می توان انتظار کاهش شدت بحران را به دلیل توازن جدید قوا و بازدارندگی متقابل با حفظ خطوط تقسیم داشت. در بدترین حالت، یک درگیری نظامی مستقیم بین روسیه و ناتو با چشم انداز تشدید تنش هسته ای را می توان انتظار داشت.

تجربه فروپاشی پروژه یورو آتلانتیک، لزوم ایجاد ساختاری جدید بر مبنای اصول و مبانی متفاوت را ایجاب می کند.

اولاً چنین ساختاری باید مبتنی بر تعامل چند بازیگر باشد نه اینکه مانند نقش آمریکا در ناتو به تسلط یکی از کشورهای عضو تقلیل یابد. از این نظر، این یک امر نمادین است که رایزنی در مورد مسائل امنیت اوراسیا دقیقاً بین روسیه و چین بعنوان دو قدرت بزرگ و اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد آغاز شده است.

بنابراین، هم اکنون اولین گام ها در ایجاد یک ساختار جدید بر اساس اصول گفتگو و توزیع مسئولیت، نه بر اساس اصول تسلط یک نیرو بر دیگران انجام می شود. در عین حال، چنین اقداماتی به روابط دوجانبه روسیه و چین محدود نمی شود و فضای گسترده ای را برای مشارکت سایر کشورهای ذینفع باقی می گذارد. اصل تقسیم مسئولیت و عدم تسلط، ممکن است به یکی از اصول کلیدی ساختار جدید تبدیل شود.

ایده امنیت چند بعدی به عنوان یک اصل دیگر نیز مطرح می باشد. این ایده صرفاً به مسائل نظامی محدود نمی شود (اگرچه این موارد اساسی هستند)، بلکه طیف وسیع تری از موضوعات از جمله "تهدیدات ترکیبی" در قالب کمپین های اطلاعاتی، تهدیدات امنیتی در محیط دیجیتال، مداخله در فرآیندهای داخلی، سیاسی شدن اقتصاد را نیز را شامل می شود.

بحث در مورد یک ساختار امنیتی جدید می تواند در ابتدای شکل گیری، چنین موضوعاتی را شامل شود. اصل تقسیم ناپذیری امنیت که در پروژه یورو آتلانتیک اجرا نشده است، می تواند و باید برای ساختار اوراسیا بعنوان یک اصل کلیدی مورد توجه قرار گیرد.

در اینجا اجرای واقعی و نه اسمی، مفاد منشور ملل متحد، از جمله اصل برابری حاکمیتی مطرح می باشد.

البته آغاز رایزنی‌ها بین مسکو و پکن در مورد مسائل مربوط به ساختار امنیتی جدید، هنوز نشان‌دهنده ایجاد یک اتحاد نظامی ـ سیاسی مشابه ناتو نیست. به احتمال زیاد، شاهد روند طولانی بلوغ خطوط و پارامترهای ساختار جدید خواهیم بود.

در ابتدا، ممکن است در قالب یک مجمع یا مکانیسم مشورتی کشورهای ذی‌نفع شکل بگیرد، بدون اینکه زیر بار تعهدات سازمانی و نهادی بیش از حد برود. سپس فرمت‌های تعامل فردی را می‌توان در برابر مسائل امنیتی خاص، از جمله به عنوان مثال، امنیت دیجیتال آزمایش کرد. در اینجا می توان از پتانسیل نهادها و سازمان های موجود، مانند سازمان همکاری شانگهای بهره برد و سپس، تجربه انباشته شده را می توان به مؤسسات دائمی متمرکز بر طیف وسیع تری از مسائل امنیتی تبدیل کرد.

یک موضوع مهم در این زمینه، جهت گیری عملکردی ساختار جدید خواهد بود. ناتو زمانی به عنوان ابزاری برای مهار اتحاد جماهیر شوروی ظاهر شد و امروز جان تازه ای یافته است و حل مشکلات مهار روسیه را در دستور کار خود دارد.

روسیه و چین هر دو در حالت رقابت با آمریکا هستند، هرچند در مورد روسیه عملاً وارد فاز باز و آشکار شده اند اما در مورد چین هنوز کاملاً خود را نشان نداده اند ولی حداقل، ایده مقابله مشترک با مهار دوگانه ایالات متحده در مسکو و پکن مورد حمایت قرار می گیرد.

در عین حال، ساختن یک ساختار امنیتی صرفاً بر اساس مخالفان ایالات متحده، فراگیری احتمالی این پروژه را محدود می کند. تعدادی از کشورهای اوراسیا بر روی یک سیاست چند بعدی شرط بندی می کنند و بعید است که آماده شرکت در ساختاری با هدف رقابت با ایالات متحده باشند. تاکنون سوالات زیادی در مورد پارامترهای ساختار امنیتی اوراسیا باقی مانده است. آنها باید هم در سطح دیپلماسی و هم در سطح گفتگو بین کارشناسان بین المللی کشورهای ذینفع حل و فصل شوند.

گزارش از حمیده هوشور

انتهای پیام/