به نقل از «همشهری آنلاین»

علت خالی کردن یا خالی شدن و بی تعادلی پا و زانو هنگام راه رفتن

تاریخ انتشار: ۲۹ اسفند ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۶۲۲۰۲۲

در ادامه به علل خالی کردن زانو و همچنین درمان‌هایی که می توانند به بهبود یا پیشگیری از این حالت کمک کنند اشاره خواهیم کرد. زمانی که زانو دچار ناپایداری میشود و به اصطلاح خالی میکند،‌ احتمال خطر زمین خوردن و ایجاد آسیب‌های مختلف فیزیکی افزایش پیدا میکند. خالی کردن زانو عمدتا در ورزشکاران و افراد مسن شایع‌تر است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

علل خالی کردن زانو

بیایید نگاهی داشته باشیم به علل مختلفی که موجب خالی کردن زانو می شوند:

پارگی غضروف زانو

پارگی حلقه‌های غضروفی اطراف زانو که به آنها مینیسک میگویند، یکی از شایع‌ترین دلایل خالی کردن زانو است. با پاره شدن غضروف زانو،‌ به هنگام پایین رفتن از پله و یا زمانی که برای برداشتن چیزی از زمین خم میشوید،‌ ممکن است متوجه شوید که زانوی شما حالت ناپایداری و بی‌ثباتی دارد.

پارگی رباط صلیبی زانو

از آنجایی که ثبات مفصل زانو به پایداری و استحکام رباط صلیبی قدامی (ACL) و سایر رباط‌ها وابسته است، هرگونه آسیب، کشیدگی و پارگی رباط صلیبی قدامی می‌تواند باعث خالی کردن زانو به هنگام راه رفتن شود.

رباط صلیبی قدامی از مرکز زانو میگذرد. پارگی این رباط معمولا بصورت ناگهانی و در پی وارد شدن آسیب و جراحت به زانو رخ می‌دهد. با پاره شدن رباط صلیبی قدامی، اغلب صدایی از زانو به گوش می‌رسد و فرد درد جلوی زانو را احساس خواهد کرد که به دنبال آن خالی کردن زانو نیز  رخ می‌دهد. تورم زانو نیز یکی دیگر از علائم آسیب دیدگی رباط صلیبی قدامی است که بلافاصله بعد از خالی کردن زانو شروع می‌شود.

به هرگونه آسیب وارده به این رباط، پارگی رباط صلیبی قدامی (ACL) گفته می‌شود. این آسیب عمدتا در پی چرخش یا پیچش ناگهانی زانو رخ می‌دهد. به همین دلیل بروز این عارضه در حین انجام فعالیت‌های ورزشی بسیار رایج است.

پارگی خفیف رباط صلیبی قدامی ممکن است با استراحت کردن، فیزیوتراپی و با کمک تمرینات ورزشی که برای تقویت عضلات چهار سر ران و زانو طراحی شده‌اند، بطور خود به خود برطرف شود. با این حال، در اکثر موارد ترمیم پارگی این رباط به جراحی نیاز دارد. پزشک ممکن است چند هفته قبل از جراحی،‌ شما را برای فیزیوتراپی بفرستد. این امر به شما کمک میکند تا بتوانید بعد از جراحی،‌ دامنه حرکتی خود را سریعتر بازیابی کنید.

پارگی رباط جانبی خارجی زانو

دو رباط اصلی از کنار مفصل زانو میگذرد، یکی از آنها رباط جانبی داخلی(MCL) و دیگری، رباط جانبی خارجی (LCL) نام دارد. رباط جانبی خارجی (LCL) در امتداد خارجی مفصل زانو قرار دارد،‌ در حالی که رباط جانبی داخلی(MCL) به سمت داخلی مفصل زانو کشیده شده و احتمال پارگی آن نیز بیشتر است. احتمال پارگی همزمان این دو رباط نیز وجود دارد. پارگی این رباط‌ها یکی از دلایل شایع خالی کردن زانو است.

در صورت پارگی این رباط‌ها، پزشک احتمالا استفاده از بریس یا گچ گرفتن زانو برای چند هفته را توصیه کند. استفاده از کمپرس یخ و همچنین بالا نگهداشتن پا و مصرف داروهای مسکن بدون نسخه نیز می‌تواند موثر باشد.

ناپایداری یا دررفتگی کشکک زانو

احتمال دارد که کاسه یا کشکک زانوی شما که در جلوی زانو قرار دارد، به شکل کامل از شیار خود در انتهای استخوان ران(فمور) خارج شده و به طرف خارجی مفصل زانو کشیده شود. اگر چنین حالتی رخ دهد،‌ متوجه خواهید شد که کاسه زانوی شما از جای خود خارج شده است. در پی این حالت، گاها زانو قفل شده و شما در زیر کاسه زانوی خود احساس درد خواهید کرد.

ناپایداری کشکک زانو نیز ممکن است در پی آسیب ناشی از ضربه و یا در نتیجه‌ی مشکل مزمن ناشی از تغییر شکل زانو باشد. درمان این عارضه معمولا شامل استراحت کردن، استفاده از زانوبند و انجام یک دوره فیزیوتراپی برای تقویت عضلات نگهدارنده کاسه زانو می‌شود. اگر این درمان‌ها موفقیت آمیز نباشند، جهت ترمیم غضروف اطراف کاسه زانو به جراحی نیاز خواهد بود.

آرتروز

ناپایداری کشکک زانو ممکن است به بیماری مفاصل اعم از استئوآرتریت، ساییدگی غضروف یا کندروکلسینوزیس (نقرس کاذب) که کلسیفیکاسیون غضروف است مربوط باشد. این آسیب‌ها نیز می‌توانند منجر به خالی کردن زانو شوند.

آرتروز زانو می‌تواند باعث ایجاد شیارهایی در مفصل زانو شود. در این حالت، این شیارها و سطوح ناهموار بجای چرخش نرم مفصل، باعث گرفتن آن می‌شوند. برای مثال، ممکن است در حین بلند شدن از صندلی، مفصل زانو گیر کند و منجر به خالی کردن زانو شود.

گاها نیز ممکن است تکه‌ای از غضروف در پی آسیب جدا شده و درون مفصل شناور شده و گیر کند. زمانی که چنین حالتی رخ دهد، ممکن است حس کنید که زانوی شما خالی کرده و یا مفصل قفل شده باشد.

درمان قطعی برای آرتروز وجود ندارد اما با استفاده از موارد زیر میتوان علائم آنرا کاهش داد:

مصرف داروهایی اعم از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی تزریق کورتیکواستروئید فیزیوتراپی پوشیدن محافظ زانو، مانند زانوبند اسکلروز چندگانه یا بیماری ام‌اس

در برخی از افراد مبتلا به بیماری ام‌اس، خالی کردن زانو به عنوان یکی از علائم این بیماری گزارش شده است. بیماری ام‌اس وضعیتی است که باعث می شود سیستم ایمنی بدن به پوشش محافظ عصب حمله کند. تحقیقات کافی در زمینه ارتباط بین خالی کردن زانو و بیماری ام‌اس (مولتیپل اسکلروزیس) انجام نشده است اما ضعف و بی حسی پاها یکی از شایع‌ترین علائم این بیماری است. ممکن است به دلیل این ضعف و بی حسی در پاها، احساس کنید که زانوی شما خالی می کند.

علائم بیماری ام‌اس از فردی به فرد دیگر متفاوت هستند اما رایج‌ترین علائم این بیماری عبارتند از:

اختلال در بینایی خستگی مفرط سرگیجه لرزش دست و پا

هیچگونه درمانی برای بیماری ام‌اس وجود ندارد اما تزریق کورتیکواستروئید میتواند در کاهش التهاب عصب پاها موثر باشد. در صورت سفتی یا اسپاسم مکرر عضلات پا، مصرف داروهای شل کننده عضلات نیز میتواند موثر باشد.

زمانی که باید به پزشک مراجعه کرد.

بروز آسیب‌های جزئی زانو جزو رایج‌ترین اتفاقات است. آسیب‌های جزئی را اغلب میتوان بدون مداخله پزشکی و به کمک روش رایس (RICE) یا درمان‌های خانگی درمان کرد. با این حال، برخی از بیماری‌ها یا آسیب‌هایی که منجر به خالی کردن زانو میشوند، اگر تحت درمان پزشکی قرار نگیرند ممکن است که وضعیت را تشدید کنند. اگر علاوه بر خالی کردن زانو، علائم زیر را نیز داشتید باید به پزشک مراجعه کنید:

زمین خوردن مکرر درد شدید درد و تورم در زانو که بیش از چند روز تداوم داشته باشد. صداهای بلند از زانو یا صدای تق تق همراه با درد مشکل در راه رفتن یا استفاده از پله ناتوانی در انجام فعالیت‌های روزمره قرمزی زانو تب کد خبر 665364

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: رباط صلیبی قدامی پارگی این رباط خالی کردن زانو بیماری ام اس پارگی رباط مفصل زانو کاسه زانو زانوی شما کشکک زانو آسیب ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۶۲۲۰۲۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزییاتی از بیماری ترانه علیدوستی و علت آن

به گزارش «تابناک»، در ۲ روز اخیر جامعه هنری و علاقمندان به سینما برایشان این پرسش مطرح شده است که بیماری ترانه علیدوستی چیست و او در چه مرحله‌ای از درمان قرار دارد؟

بثورات دارویی همراه با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک یا سندرم DRESS یک واکنش حساسیت شدید به برخی از انواع دارو‌ها به شمار می‌رود. علائم این بیماری شامل تورم پوستی، تب، ناهنجاری‌های خونی و درگیری اندام‌های مختلف است.

متخصصین این آلرژی نادر دارویی را به طور بالقوه تهدید کننده زندگی می‌دانند که به دنبال واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن به برخی دارو‌ها رخ می‌دهد. علائم ممکن است هفته‌ها پس از شروع داروی مشکل زا توسط فرد تظاهر یابند. درمان اغلب شامل قطع دارو‌های مشکوک و استفاده از دارو‌های تعدیل کننده سیستم ایمنی به منظور کاهش علائم است.

سندرم دِرِس

سندرم DRESS که تحت عنوان سندرم ازدیاد حساسیت القا شده به وسیله دارو (DIHS) یا سندرم حساسیت به دارو نیز شناخته می‌شود، یک واکنش شدید به تعدادی از دارو‌های تجویزی است. متخصصین سندرم DRESS را در قالب یک واکنش ازدیاد حساسیت نوع ۴ طبقه بندی می‌کنند. این واکنش دارویی جدی، پوست و سایر اندام‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد و میزان مرگ و میر آن تا ۱۰ ٪ گزارش شده است.

بر اساس گزارش هیئت آمریکایی استئوپاتیک پوست، بروز کلی سندرم DRESS غیرمعمول است و ریسک ابتلا از ۱ در هر ۱۰۰۰ تا ۱ در هر ۱۰۰۰۰ نفر پس از قرار گرفتن در معرض دارو‌های محرک متغیر است. این بیماری معمولا ظرف ۲ تا ۶ هفته پس از اولین مواجهه فرد با دارو رخ می‌دهد و باعث ایجاد ویژگی‌های مشخص و در عین حال متغیری می‌شود که بر پوست و اندام‌های متعدد تاثیر می‌گذارند.

علل

سندرم DRESS به دلیل واکنش بیش از حد سیستم ایمنی رخ می‌دهد که شامل فعال شدن سلول‌های T سیستم ایمنی و آزاد شدن سیتوکین‌ها است. با استناد به مقاله‌ای که از طریق وب سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا قابل دسترسی است، دارو‌های رایج مرتبط با این سندرم عبارت اند از:

- دارو‌های ضد تشنج

- دارو‌های ضد ویروس

- آنتی بیوتیک‌ها

- آلوپورینول

- مگزیلتین

- تثبیت کننده‌های خلق و خو و دارو‌های ضد افسردگی

- عوامل بیولوژیک

شواهد همچنین حاکی از آن است که عوامل دیگری نیز در این امر نقش دارند:

- استعداد ژنتیکی برای ابتلا به سندرم DRESS

- ناتوانی کبد در متابولیسم برخی دارو‌ها

فعال شدن مجدد برخی ویروس‌ها مانند ویروس اپشتین-بار (EBV) یا هرپس ویروس انسانی ۶ (HHV۶)

علائم

برخی از افراد ممکن است به سندرم DRESS به عنوان یک واکنش چند سیستمی نگاه کنند. این موضوع بدین واقعیت اشاره دارد که بیماری مذکور می‌تواند علائم مختلفی به همراه داشته باشد. هرچند بیماران ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کنند، نام DRESS از مشخصه تعداد ائوزینوفیل‌های بالا، معروف به ائوزینوفیلی، و علائمی که معمولا در بدن ظاهر می‌شوند، گرفته شده است.

علائم معمول سندرم DRESS عبارت اند از:

- تب

- بثورات پوستی یا جوش

- ائوزینوفیلی

- لنفوسیتوز آتیپیک

- تورم غدد لنفاوی

- التهاب اندام‌های داخلی

تشخیص

سندرم DRESS می‌تواند با علائم مختلف تظاهر یابد که آن را مشابه بیماری‌های دیگر از جمله سلولیت، هپاتیت ویروسی و لوپوس اریتماتوز سیستمیک می‌سازد. به همین دلیل این بیماری با احتمال بالا برای تشخیص اشتباه رو به رو است.

به منظور تشخیص سندرم DRESS، فرد باید معیار‌های زیر را داشته باشد:

- سابقه بستری شدن در بیمارستان

- راش حاد

- واکنشی که احتمالا مرتبط با دارو است

علاوه بر این، سه مورد از چهار فاکتور زیر نیز باید وجود داشته باشند:

- تب بالاتر از ۳۸ درجه سانتیگراد

- بزرگ شدن غدد لنفاوی حداقل در دو محل

- درگیری حداقل یک اندام داخلی

- ناهنجاری در شمارش سلول‌های خونی

در این میان محققان ژاپنی نیز مجموعه‌ای از معیار‌ها را پیشنهاد کرده اند که مشابه هستند، اما شامل فاکتور خاص فعال سازی مجدد HHV۶ هم می‌شود.

درمانتشخیص زودهنگام و قطع فوری دارو از مهمترین عوامل در درمان این بیماری به شمار می‌روند. این رویکرد ممکن است برای رفع علائم و هرگونه ناهنجاری خونی و همچنین جلوگیری از پیشرفت بیماری کافی باشد.

پس از این مرحله، درمان عمدتا حمایتی است و شامل مدیریت و تسکین علائم می‌شود. گزینه‌های مطرح می‌توانند متشکل از جایگزینی مایعات، تنظیم دما، تغذیه مناسب، مراقبت از زخم و کنترل عفونت باشند. سایر اقدامات حمایتی هم به اندام‌های آسیب دیده بستگی دارند.

کورتیکواستروئید‌های سیستمیک پرکاربردترین درمان برای این بیماری هستند. با این حال، هنوز هیچ اتفاق نظری در مورد دوز ایده آل، زمان و مسیر تجویز وجود ندارد. یک مطالعه در سال ۲۰۱۴ که از طریق سری مجلات انتشارات جان وایلی و پسران قابل دسترسی است، نشان داد که کورتیکواستروئید‌های سیستمیک می‌توانند به طور موثر در مراحل اولیه بیماری اقدام به مدیریت آن کنند.

علاوه بر این در مطالعه‌ای دیگر از ناشر بریتانیایی بایومد مرکزی در سال ۲۰۱۸ مشخص شد که ترکیبی از پالس تراپی کورتیکواستروئیدی و کورتیکواستروئید‌های خوراکی، یک درمان موثر برای بیماری محسوب می‌شود.

سایر درمان‌های موثر عبارت اند از:

- سرکوب کننده‌های سیستم ایمنی مانند سیکلوسپورین

- کورتیکواستروئید‌های موضعی برای تسکین بثورات پوستی

- ایمونوگلوبولین داخل وریدی

- پلاسمافرزیس

عوارض

حتی پس از بهبودی، برخی از افراد ممکن است از پیامد‌های طولانی مدت سندرم DRESS رنج ببرند، از جمله آسیب دائمی به اندام‌ها و ایجاد اختلالات خودایمنی.

یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۵ نشان داد که اکثر افرادی که از سندرم DRESS بهبود یافته اند به بیماری‌های جدیدی مبتلا شده اند. بر اساس پژوهشی دیگر در سال ۲۰۱۷، بیماری‌های تیروئید مانند بیماری هاشیموتو، بیماری گریو، و تیروئیدیت بدون درد از جمله شایع‌ترین عوارض طولانی مدت سندرم DRESS هستند.

آسیب اندام ناشی از سندرم DRESS نیز با عوارض طولانی مدت همراه است. افرادی که آسیب شدید کبدی دارند، ممکن است به پیوند کبد نیاز داشته باشند. علاوه بر این افرادی که بیماری کلیوی زمینه‌ای دارند نیز ممکن است به همودیالیز طولانی مدت نیاز داشته باشند.

بیماری‌های عفونی یکی دیگر از عوارض شایع مرتبط با سندرم DRESS هستند. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳ نشان داد افرادی که تحت درمان با کورتیکواستروئید قرار گرفته اند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به بیماری‌های عفونی مانند هرپس و ذات الریه باشند.

تمامی این مطالعات از طریق کتابخانه ملی پزشکی آمریکا در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته اند.

منبع : همشهری