به نقل از «الف»

سفرهای نوروزی از کِی رایج شد؟

تاریخ انتشار: ۲ فروردین ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۶۳۴۸۹۱

این تهران‌شناس در گفت‌وگو با ایسنا بیان کرد: سفر رفتن در ایام نوروز، هیچ‌گاه پیشینه باستانی نداشته. در ایران تا نیم‌قرن پیش، سفر کردن اصلاً کار راحتی نبوده و مردم بد می‌دانستند که کسی به سراغ‌شان بیاید و آن‌ها خانه نباشند.

حدادی درباره روند گرایش به سفر در نوروز گفت: سابقه مسافرت در این بازه زمانی، به دهه ۳۰ خورشیدی بازمی‌گردد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

از سال ۱۳۳۹ که حکومت پهلوی در کنارِ دریای مازندران و بابلسر برای تفریح و تفرّج پرسنل ارتش، خصوصاً پرسنل نیروی هوایی، به ساختمان‌سازی و ویلاسازی دست‌به‌کار شد، تا زمانی‌که خودرو پیکان در سال ۱۳۴۶ به تولید انبوه رسید، هم‌زمان شد و به مسافرت بیشترِ مردم منجر شد. تقریباً از دهه ۵۰ به بعد، عادت بر این شد که مردم در تعطیلات نوروز، به‌جای ماندن در خانه، سفر کنند.

این تاریخ‌شناس ادامه داد: در این میان، هرچه مشکلات جامعه و مشغله‌ها بیشتر و زندگی ماشینی‌تر شد، مردمان از سنّت‌ها دورتر شدند. تا پیش از این دوران، رسوم زیبایی برای تدارک ایام نوروز وجود داشت؛ برای مثال، افراد، خصوصاً خانم‌ها، برای سفره هفت‌سین شیرینی‌های گوناگون، مانند «نان بهشتی»، «پنجیک»، «خاتون پنجره» و... درست می‌کردند، اما متأسفانه این رسوم به‌مرور ورافتادند.

حدادی همچنین گفت: بعد از آمدنِ پیکان و دیگر ماشین‌ها، مردم امکان بیشتری برای سفر کردن یافتند. و از آن‌جایی‌که «تهران» شهری مهاجرپذیر بود، سیل سفرها از پایتخت، به‌سوی دیگر شهرها شروع می‌شد و چون شهرهای شمالی به تهران نزدیک بودند، در نوروز شلوغ می‌شدند. بعد از انقلاب هم منوال بدین‌صورت شد که افراد در شهرها برای خودشان مسکن و ویلا دست‌وپا کردند تا راحت‌تر سفر کنند. با رواج خودرو، سرانه استفاده از آن افزایش یافت، به‌طوری‌که در گذشته از هر صد نفر، یک نفر ماشین داشت و در حال حاضر از هر چهار نفر، یک نفر! و تقریباً ۲۰ میلیون خودرو در ایران وجود دارد. پیشنیه سفرهای نوروزی بیش از نیم‎‌قرن سابقه ندارد؛ البته باید خاطرنشان کرد که در آن زمان هم به‌ندرت افرادی بودند که در نوروز سفر کنند، اما هرگز به‌صورت عادت عمومی، مرسوم نبود و اغلب در ایام نوروز، بسته بودنِ در خانه به روی مهمان را عیب می‌دانستند. همچنین ترتیب دیدوبازدیدها در طول عید بدین‌گونه بود که در روزهای نخستین، جوان‌ترها به خانه بزرگان می‌رفتند و روزهای بعد، بزرگ‌ترها به خانه‌ جوان‌ترها سر می‌زدند.

منبع: الف

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۶۳۴۸۹۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

عضو روحانیت مبارز: بَرج‌مان از خرج‌مان بیشتر است

به گزارش «تابناک» به نقل از رویداد ۲۴، سید رضا اکرمی، عضو جامعه روحانیت مبارز تاکید می‌کند نباید از دولت توقع گره گشایی داشته باشیم. او همچنین معتقد است، تک‌تک اعضای خانواده باید به فکر کسب درآمد باشند.

بخش‌های مهم گفتگوی اکرمی با رویداد ۲۴، را در زیر می‌خوانید:

*همه می‌دانیم که گرانی وجود دارد و مردم مشکلات زیادی برای تامین هزینه‌های‌شان دارند. به همین دلیل در خانه و خانواده همه افراد باید کار کنند تا همه‌شان درآمدزا باشند. یعنی یک نفر نمی‌تواند مخارج خانواده را اداره کند.

*مساله مشکل‌ساز دیگر این است که امروز بَرج‌مان از خرج‌مان بیشتر است. خرج‌مان فقط صبحانه، نهار، شام، لباس و مسکن است. اما برج‌مان زیاد است که شامل موبایل، سفر و ... می‌شود. چون معیارها و شرایط زندگی تغییر کرده است، مرد خانواده به تنهایی نمی‌تواند یک خانواده را اداره کند. اگر همه افراد خانواده به اندازه خودشان تلاش کنند، قطعاً می‌توانند خانه را اداره کنند.

*اینکه می‌گویند، کار نیست را قبول ندارم. کار را که از آسمان یا خارج نمی‌آورند و باید ایجاد کرد. هر کس که غیرت کاری دارد، امروز برای او کار هست. بیش از ۵ ملیون افغانی در این مملکت کار ساختمانی، کار سنگ‌بری، کار سرای‌داری می‌کنند؟ چطور برای افغان‌ها کار هست، برای خودمان ایرانی کار نیست؟ کار هست و ما باید دنبالش برویم.

*ما از قدیم‌الایام مربایی را که می‌خوریم، بسته‌بندی و آماده نمی‌خریدیم. خانم‌های خانه دوزندگی بلدند، خیاطی بلدند، آرایشگاهی بلدند و اوقات فراوان هم دارد. پس اگر بتواند وقتش را خوب تنظیم کند، می‌تواند در کنار بچه‌داری به کارهای دیگر هم برسد. خانم من هم ۷ بچه را بزرگ کرده است. هم درس داده و هم سخنرانی کرده و هم کار می‌کند.

*اینکه می‌گویند مستاجرین گرفتار هستند، باید همه ایران را در نظر بگیرید و فقط تهران را نبینید. همچنین سه‌چهارم مردم تهران خانه دارند و یک چهارم مستاجراند. پس برای یک چهارم قیصریه را آتش نزنید.

*درباره اینکه همه از دولت توقع دارند، می‌گویم دولت مسئول همه چیز نیست. اولا هر کسی مسئول کار خودش است و حق ندارد همه کارها را گردن دولت بیاندازد. دولت باید حمایت و نظارت کند. بنا نیست همه کارها را به دوش دولت بگذاریم و از او بخواهیم، سیر و پیاز ما را تهیه کند. ما در اقتصاد هم بخش خصوصی داریم و هم تعاونی داریم و آخرین بخش دولت است.

*اینکه می‌گویند، رفت و آمد در تهران مشکل است، دلیلی برای کار نکردن نیست. بنا نیست همه برای شاغل بودن از خانه بیرون بیایند. الان بسیاری از کارها هستند که در درون خانه می‌توان انجام داد. در واقع حمل و نقل دو ساعته و سه ساعته روزانه برای موارد خاص است.