به نقل از «قدس آنلاین»

روایت خدمت و همدلی در «بهار زندگی»

تاریخ انتشار: ۳ فروردین ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۶۳۷۴۰۴

بار دیگر ره باغ آیت الله طبسی میزبان یک رویداد فرهنگی در جوار بارگاه نورانی ثامن الحجج(ع) است. از چند روز مانده به عید نوروز نمایشگاه «بهار زندگی» با غرفه های متنوع فرهنگی و مذهبی در خدمت زائران و مجاوران رضوی است.

به گزارش قدس آنلاین، نمایشگاهی که نوروز امسال به همت سازمان علمی و فرهنگی آستان قدس رضوی از ۲۵ اسفند دایر شده و تا ۱۲ فروردین پذیرای زائران رهگذراین مسیر خواهد بود و در همین چند روز نخست برپایی با وجود برودت هوای بهار امسال، با استقبال قابل توجه مهمانان نوروزی روبرو شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 

برکات قرآن برای همه

از اولین دقایق صبح هر روز، چراغ غرفه ها روشن می شود و هر غرفه با کارکردهای مخصوص به خود گرم فعالیت و خدمت رسانی می شود. هر چند به نظر نمی رسید با سرمای زمستانی که در این روزهای بهاری مهمان شهر مشهد شده، استقبال چندانی از غرفه ها صورت بگیرد، برخلاف تصور زائران چه در مسیر تشرف به حرم مطهر و چه بازگشت به منزل، همراه خانواده و فرزندان در یکی از غرفه ها حضور پیدا کرده و از ویژه برنامه های آن استفاده می کنند.  
فضا آرایی و موضوعات غرفه ها، باعث شده که بیشتر از پدر و مادرها، کودکان به شرکت و استفاده از غرفه ها رغبت نشان دهند.  
مونا همراه مادرش در غرفه «قرآن و زندگی» کنار دیگر بچه ها، مشتاقانه مشغول چیدن یک جورچین درباره نحوه وضو گرفتن و قرائت صحیح نماز است.  
مادر مونا به ما می گوید که اهل شهر کم برخوردار زابل هستند و چند روزی زائر مشهد الرضا(ع) هستند. در همین فرصت محدود برای زیارت مشرف شده بودند که با دیدن این غرفه پا گیر شده و به اصرار دخترش در یکی از فعالیت های فرهنگی بازی محور شرکت کردند.   
او با ابراز خشنودی از برچایی چنین نمایشگاهی در کنار حرم مطهر حضرت رضا(ع)، اضافه می کند: برای ما شهرستانی ها که شهرمان از امکانات خیلی کمی برای تربیت دینی بچه هایمان برخوردار است، دیدن و حضور چند دقیقه ای در چنین فضایی هم غنیمت است. کاش این طور برنامه هایی در ایام تعطیلات در شهرهای مختلف اجرا می شد تا همه کودکان از برکات قرآن بهره مند می شدند.   

 
فرصت زندگی زیر سایه عنایت

چند غرفه جلوتر، جلوی غرفه محصولات فرهنگی و سوغات زائر تعدادی از زائران غیر ایرانی ایستاده اند. طلبه و آفریقایی تبار هستند. از یکی از آنها در حین خرید، نظرش را درخصوص کیفیت برپایی آن جویا شدیم. می گوید: مردم ایران و به خصوص مشهدی ها خیلی خوشبخت هستند که زیر سایه آقا زندگی می کنند. مردم کشور ما که خیلی از این فضاهای معنوی دورند قدر این نمایشگاه ها را بیشتر می دانند. حتی برای یک کتاب و یا سخنرانی دینی به زبان خودمان باید خیلی منتظر بمانیم.  
سردی هوای این روزهای نمایشگاه را بعد از دیدن منظره دلگشای گنبد و بارگاه طلایی حضرت رضا(ع) در انتهای این ره باغ، صوت خوش پسران مدارس امام رضا(ع) با عنوان گروه سرود «ابناء الرضا(ع)» گرم و دلچسب کرده. وقتی همه واژه ها در وصف مهربانی و رأفت و مهربانی امام هشتم به خدمت گرفته می شوند: 
درمان دردم حضرت خورشید ...تکیه گاهم مردم عالم ... هر جا کم آوردم به عشق تو ... گفتم رضا(ع) و خوب شد حالم ... 
وقت نماز ظهر که می شود، شماری از زائران و بازدید کنندگان پشت سر حجت الاسلام عطاران مسئول نمایشگاه به نماز می ایستند. بین دو نماز، حاج آقای عطاران نیز درباره رسم و همدلی به تبعیت از حضرات معصومین(ع) و حمایت مواسات از اقشار محروم و کم بضاعت چند دقیقه ای سخن می گوید و از نماز گزاران درخواست می کند تا از پیر مردی که درخواست کمک داشت، در حد توان خود یاری کنند. شاید این کمک ها و دست های همدلی، نتیجه عملی همه این دست کارها و اقدامات فرهنگی باشد.  

منبع: آستان نیوز

انتهای خبر/

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: سازمان علمی و فرهنگی آستان قدس رضوی مهمانان نوروزی غرفه ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۶۳۷۴۰۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما به روایت «آپاراتچی»

ایسنا/اصفهان «آپاراتچی» روایت زندگی جلیل، مردی جوان و ساده است که سواد نوشتن ندارد، اما شور دارد و عاشق سینماست.

فیلم «آپاراتچی» ساختۀ قربانعلی طاهرفر، یکی از فیلم‌های در حال اکران‌ اصفهان است که گیشۀ سینمای ساحل نشان‌ می‌دهد با استقبال اندکی مواجه شده است، من نیز این فیلم ۹۴دقیقه‌ای را به‌تنهایی در سالن عالی‌قاپو نگاه کردم و وضعیت سالن، یعنی صندلی‌های خالی، این موضوع را تأیید می‌کرد. اما جای سؤال دارد که آیا تماشای «آپاراتچی»، محصول سال ۱۴۰۲ که در چهل‌ودومین جشنوارۀ فیلم فجر به نمایش درآمد، وقت تلف‌کردن است؟!

اگر عاشق «سینما» باشید، «آپاراتچی» به یک بار دیدنش (و اگر عاشق‌تر باشید، به چند بار دیدنش!) می‌ارزد؛ آن هم در مقایسه با بسیاری از فیلم‌های پرهیاهو و با بازیگران دهان‌پرکن، اما بی‌کیفیت که طرفدار هم زیاد دارند. «آپاراتچی» روایت زندگی جلیل است که عاشق سینماست و برای ساختن فیلمی بلند و سینمایی حاضر است هر کاری بکند. او وقتی دیگران معنی کارهایش را نمی‌فهمند به آن‌ها می‌گوید، تا حالا عاشق شدی؟! من عاشق سینما هستم!

اتفاقات این اثر که در جشنوارۀ فجر سال گذشته به دریافت جایزۀ ویژۀ داوران برای «نگاه نو» موفق شد، در روزگار نزدیک به پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ و سال‌های نخست جنگ ایران و عراق بازمی‌گردد. جلیل نقاش ساختمان است که روی بوم هم هنرش را به رخ می‌کشد و مخصوصاً پرتره شهدای عزیزمان را در جنگ ایران و عراق تصویر می‌کند و به دل خانواده‌هایشان تسلایی کوچک می‌بخشد. همین جلیل که عشق بی‌وحدومرزی به سینما دارد و همواره خود را در جشنواره‌های فیلم تصور می‌کند که جوایزی نفیس به دستش می‌دهند، قصد دارد فیلمی بلند و زندگی‌نامه‌ای بسازد.

فیلم جلیل دربارۀ شخصیتی به اسم نوری است. نوری در فیلم قاضی سخت‌گیری معرفی می‌شود. همه مردم از جمله جلیل و همسر و پدر پیرش که در یک خانه زندگی می‌کنند، بدگویی از این قاضی به روزمره‌شان تبدیل شده است. همه معتقدند که نوری دارد جان جوانان وطن را با قضاوت‌های نادرستش پایمال می‌کند. اما در همان ابتدای فیلم، وضعیت نوری دست‌کم در چشم برخی از مردم، از جمله همین جلیل داستان، دگرگون می‌شود. و وقتی نوری یعنی قاضی بدنام به دنبال اتفاقاتی شهید می‌شود، تصمیم می‌گیرد فیلمی از او بسازد و نامش هم بگذارد: «نوری در تاریکی».

اما فیلم‌ساختن در زمانۀ جلیل آسان نیست. پدرش با او مخالفت جدی دارد و سینما را هنری تهی می‌داند که یک مشت آدم فاسد و بی‌دین دور هم جمع می‌شوند تا بقیۀ مردم را هم با ساخته‌هایشان بی‌بندوبار کنند! همین نگاه پدر جلیل، طنز تلخی را به اثر بخشیده است. از طرفی، جلیل را وزارت ارشاد وقت جدی نمی‌گیرد و حاضر به حمایت از او نیست.

فیلم هیچ حامی معنوی و پشتیبان مادی ندارد. خانواده شهید نوری هم با مخالفت‌ها یا خواسته‌های خود به نوعی دیگر مانعی بر سر راه فیلم‌سازی جلیل شیفته و خیال‌پرداز هستند. حالا در ادامه باید دید سرنوشت این فیلم به کجا ختم می‌شود و اگر روی پرده برود، محبوب مردم خواهد شد، چنان‌که جلیل در رؤیا می‌بیند؟!

فیلم‌سازی در میانۀ انقلاب و جنگ

فیلم «آپاراتچی» در حد خود و تا جایی که توان گشودن بال و پر داشته است، داستان بغرنج سینمای ما و البته شیرینی‌های آن و شوریدگی‌های آدم‌هایش را بازتاب می‌دهد. سینمای کشورمان از ۱۳۵۷ شمسی به‌بعد که هنرمندانی نامدار در آن افتخار آفریدند و از این قاب رنگی و اسرارآمیز ما را به جهانیان نشان دادند یا هرکس دیگری که به توان و سلیقه خود آثاری در آن تولید کرده است، آغازش داستانی پیچیده دارد.

سینمای ایران بعد از ۱۳۵۷ شمسی، در میانۀ انقلاب و جنگی زودهنگام پا گرفت و همواره موانع پرشماری از جنبه‌های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بر سر راهش بود. اما سینما زنده ماند، گاهی نیمه‌جان شد و گاهی جان تازه گرفت، اما هرچه بود و نبود به پیش رفت و نشان داد که این دنیای شگفت‌انگیز و پرقدرت شاید سر خم کند و در برخی سالیان منزوی شود، اما از میان نمی‌رود. سینمای ایران همواره عاشقان خودش را داشته است که برای سربلندی این گوشه پهناور از هنر معاصر ایران‌زمین کوشیده‌اند.

به جز اینکه به «آپارتچی» می‌توان نگاهی تاریخی داشت که در آن مقطع، خاص ایرانمان است، این فیلم به رابطۀ پویایی اقتصاد و هنر نیز نگاه خوبی دارد. جلیل و گروه کوچکش یک مانع جدی بر سر راه فیلم‌سازی‌شان دارند و آن هم نداشتن پول کافی و امکانات مادی به‌دردبخور است.

این مسئلۀ جدی است. هیچ هنرمندی در هیچ کجای دنیا نمی‌تواند با شکم خالی و زندگی‌ای که تمامش دغدغه نان باشد، هنری ماندگار به جهان تقدیم کند. گام‌برداشتن در چنین مسیری ازجان‌گذشتگی‌ها می‌خواهد. اگر در تاریخ هنر درنگ کنیم، آثار پراعجازی که هنوز ماندگارند و ما را انگشت‌به‌دهان می‌کنند، یا هنرمندش از خانواده‌ای ثروتمند برخاسته یا نهاد دولتی یا غیردولتی، آن هنرمند را حمایت مالی کرده و دنیایی امن برایش فراهم ساخته است. مردی مثل جلیل که برای فیلم‌سازی و نمایش استعداد هنری خود به فروختن فرش دست‌باف همسرش محتاج است، فرشی که می‌توانست زیرپای آن دو و پدر و بچه‌هایشان باشد، چه سرنوشتی در سینما خواهد یافت؟

انتهای پیام