به نقل از «ایمنا»

گردشگری پایدار چیست و چه باورهای اشتباهی در مورد آن وجود دارد؟

تاریخ انتشار: ۴ اردیبهشت ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۸۵۶۷۰۲

گردشگری نوعی سفر خوشایند است که توانایی نسل‌های آینده را در تأمین نیازهای خود به خطر نمی‌اندازد، اما تصورات نادرست زیادی در مورد آن وجود دارد.

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، گردشگری پایدار نوعی گردشگری است که در آن افراد تلاش می‌کنند اثرات منفی سفر را بر روی جامعه، محیط زیست، جامعه و اقتصاد کاهش دهند.

ما در عصری زندگی می‌کنیم که مسافران و متخصصان گردشگری تمایل دارند تجربه متفاوتی از سفر داشته باشند و بسیاری از راه‌های جدید برای سفر کردن وجود دارد که گردشگری پایدار یکی از آنها است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با این حال، تصورات نادرست زیادی در مورد گردشگری پایدار وجود دارد که در ادامه به بعضی از آنها اشاره می‌کنیم:

گردشگری پایدار، اکوتوریسم است

یکی از باورهای نادرست در مورد گردشگری پایدار این است که برخی افراد تصور می‌کنند اکوتوریسم، گردشگری پایدار است، اما چنین چیزی درست نیست، بلکه اکوتوریسم بخشی از گردشگری پایدار و زیر مجموعه آن محسوب می‌شود.

واژه Ecotourism از از دو کلمه Eco و Tourism تشکیل شده است که پیشوند eco، مفاهیم زیستگاه و محیط زیست را تداعی می‌کند و لغت tourism به معنای گردشگری است. در واقع اکوتوریسم به معنای حساسیت نسبت به طبیعت و منابع آن، کشف و حفاظت از آنها است و طبیعت و محیط زیست در قلب این سفر قرار دارد. به عنوان مثال در گردشگری پایدار، انتخاب فعالیت‌ها یا اقامتگاه‌ها بر اساس معیارهای زیست محیطی و با اصل مسئولیت پذیری زیست محیطی و حفظ تنوع زیستی همراه خواهد بود.

بنابراین اکوتوریسم، گردشگری با محوریت محیط زیست محسوب می‌شود. در نتیجه می‌توان گفت که اکوتوریسم شاخه‌ای از گردشگری پایدار است که ستون زیست محیطی، این اصل را شامل می‌شود.

گردشگری پایدار، گردشگری در حومه شهر

برخی افراد اعتقاد دارند که گردشگری پایدار همان گردشگری روستایی است، اما این باور نیز درست نیست. جنبه زیست محیطی گردشگری پایدار، اغلب مسافران را به فعالیت در دل طبیعت، کشف حیوانات و گیاهان و ارتباط مجدد با طبیعت سوق می‌دهد. بسیاری از شهرها با ارائه حمل‌ونقل سبز، محل سکونت و رستوران‌های سازگار با محیط زیست، برای طبیعی‌سازی مناطق مرکزی شهر خود و کاهش تأثیرات زیست‌محیطی تلاش می‌کنند.

بیشتر اوقات، گردشگری پایدار ما را به مکان‌های دورافتاده و دور از شهر می‌برد. شاید به این دلیل که شخصاً به دنبال گم شدن در دل طبیعت هستیم، اما یک استراحت شهری پایدار کاملاً امکان پذیر است. برخی دیگر از افراد باور دارند که گردشگری پایدار ناخوشایند است، در حالی که گردشگری پایدار لزوماً به معنای عدم آسایش نیست. فقط به این دلیل که تمایل دارید در مکانی سازگار با محیط زیست استراحت کنید، به این معنی نیست که مجبور هستید با حشرات محلی دست و پنجه نرم کنید.

گردشگری پایدار، گردشگری همبستگی

جنبه‌های اجتماعی و اقتصادی گردشگری پایدار را می‌توان با گردشگری همبستگی نشان داد. گردشگری همبستگی تنها شکلی از گردشگری پایدار است، اما این دو واژه یکی نیست.

در مقایسه با اکوتوریسم که در آن محیط، در قلب سفر قرار دارد، در گردشگری همبستگی، انسان در مرکز سفر قرار دارد وهدف این است که منافع مالی یک سفر به طور عادلانه بین همه کسانی که در این سفر مشارکت می‌کنند، تقسیم شود. گردشگری همبستگی به معنای گذران زندگی با همان جمعیت مکانی است که برای بازدید انتخاب کرده‌اید.

گردشگری پایدار هزینه زیادی دارد

یکی دیگر از تصورات غلط رایج در مورد گردشگری پایدار این است که گران است، اما این موضوع صحت ندارد. در واقع این نوع گردشگری به نیازها یا خواسته‌های شما بستگی دارد. به عنوان مثال اگر تصمیم دارید در طول سفر پایدار خود، در مکان‌های سازگار با محیط زیست اقامت کنید، این مکان می‌تواند یک محیط دوستانه کوچک و یا یک قصر بزرگ باشد. بنابراین بودجه سفر به طور قابل توجهی متفاوت خواهد بود. همچنین شما می‌توانید در طول سفر خود فقط محصولات محلی مصرف کنید و یا از رستوران‌های ستاره دار، غذاهای گران قیمت تهیه کنید.

همچنین گردشگران می‌توانند برای بازدید از جاذبه‌های شهر از دوچرخه و یا ماشین برقی استفاده کنند. قطعاً هزینه این دو تجربه یکسان نخواهد بود. بنابراین گردشگری پایدار گران‌تر و یا کم هزینه تر از انواع دیگر گردشگری نیست و این موضوع به نیازها و خواسته‌های افراد بستگی دارد.

کد خبر 570350

منبع: ایمنا

کلیدواژه: گردشگری گردشگری شهری جاذبه های گردشگری توريست گردشگری پایدار کشورهای جهان اکوتوریسم شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق گردشگری پایدار گردشگری همبستگی زیست محیطی محیط زیست

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۸۵۶۷۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رده‌بندی مناطق حفاظتی محیط‌زیست 

به گزارش گروه پژوهش خبرگزاری علم و فناوری آنا، مسألە حفاظت ازمحیط‌زیست در ایران مانند آن چه در اندیشە فلسفی سایر نقاط جهان نیز مشابه آن روی داده است، در پارادایم طبیعت‌گرایی ظهور یافت.

نرگس آذری (دانشجوی دکتری جامعه‌شناسی سیاسی) در مقاله‌ای با عنوان «در باب ضرورت یک انقلاب شناختی در جامعه‌شناسی ایرانی» به این موضوع اشاره می‌کند که اهمیت به محیط‌‌زیست به مثابۀ نوعی بینش در مقابل انسان‌محوری فزاینده عصر توسعه و مدرنیسم قد علم کرده است و رویکرد طبیعت‌محورانه‌ای را شکل داده  که در آن محیط‌زیست نیازمند توجه و مراقبت فوری است.

* محیطزیست  و مناطق حفاظت شده

به زعم این پژوهشگر حفاظت از محیطزیست نیازمند تعریف محیطزیست در تقابل با فعالیت‌های انسانی دانسته شده است و از همینجا مرز‌های محیط‌زیست در آن چه اکنون به عنوان مناطق چهارگانه‌ حفاظت شده می‌شناسیم پدید آمد. شکل‌گیری این مرز‌ها به زمان تصویب قانون شکار به عنوان اولین قانون محیط‌زیستی کشور و ایجاد مناطق ممنوعه در سال ۱۳۴۲ برمی‌گردد.

او در ادامه می‌نویسد در آن زمان با توجه به وسعت کشور و بودجه‌های محدودی که در اختیار شورای شکار قرار می‌گرفت، تشخیص داده شد اگر عمده منابع اعتباری به مناطقی تخصیص داده شود که به لحاظ بوم‌شناختی اهمیت ویژ‌ه‌ای دارند، موجب موفقیت بیشتر در حفاظت از آن مناطق خواهد شد. بنابراین نواحی حفاظتی که  بعداً مناطق حفاظت شده نامیده شد به وجود آمد. در این مناطق شکار ممنوع بود مگر آنکه مجوز لازم از شورای شکار گرفته شود.

* رده‌بندی مناطق حفاظتی محیط‌زیست 

آذری می‌نویسد مراتع و جنگل‌های واقع در مناطق حفاظت شده تابع محدودیت‌هایی بود که از سوی شورای شکار و وزارت کشاورزی و منابع طبیعی اعلام شده بود و با تصویب قانون شکار و صید در سال ۱۳۴۶ و تأسیس سازمان شکاربانی و نظارت بر صید، مفاهیم پارک‌های ملی و مناطق حفاظت شده به روشنی تعریف گردید.

آذری در ادامه توضیح می‌دهد که تا قبل از تأسیس سازمان حفاظت محیطزیست در سال ۱۳۵۰، حدود ۶ پارک ملی و ۳۵ منطقۀ حفاظت شده شکل گرفت. بدین ترتیب حدود هفتاد سال پیش، ترسیم این مرز‌ها با انگیزه ایجاد امکان حفاظت با توجه به محدودیت‌های موجود، محیط‌زیست مورد حمایت و حفاظت را به نام محیطزیست معرفی کرد و چهار طبقە حفاظتی با نام‌های پارک‌های ملی، پناهگاه‌های حیات‌وحش، مناطق حفاظت‌شده و آثار طبیعی ملی تعریف و رده‌بندی شد.

* جهان مدرن و محیط‌زیست

این پژوهشگر در ادامه می‌نویسد در کشور تمام تلاش براین بود که مناطق حفاظت شده  با ملاک‌های جهانی و حتی نام‌های رایج منطبق شود که در ایران آنها با نام مناطق چهارگانۀ محیطزیست شهرت دارند. اما این مرز‌ها هرگز نیازی به انطباق با زیست‌بوم تاریخی جامعۀ پیرامونی در خود ندیده‌اند؛ اگرچه این ظهور صنایع و شهر‌های مدرن و نیاز‌های فزاینده‌اش بود که محیط‌زیست را متأثر می‌ساخت.

این نویسنده در جمع‌بندی این پژوهش به این موضوع اشاره می‌کند که آنچه در تعیین مناطق چهارگانه، به عنوان تهدید نهایی معرفی و توسط مرز‌ها تهدید شد عمدتاً فعالیت‌های جامعۀ روستایی بود. جامعه‌ای که به واسطۀ همین اعلان جنگ، خود را برای گسترش مرز‌های جغرافیایی و مرز‌های بهره‌برداری‌اش حریص‌تر کرد، جدالی که تاکنون برای تعیین حدود مرز‌ها از دوسوی این جبهه‌ها ادامه دارد. موقعیتی که در میانه نبرد قانون و منافع نابودی محیط‌زیست در همە ابعاد و شاخص‌هایش را هدف گرفته است.  

انتهای پیام/